Ο Δημήτρης Κουτσούμπας στη Βουλή για τις υποκλοπές: “Ποιος θα μας προστατεύσει από τους προστάτες μας”

Από το Γραφείο Τύπου της Κ. Μακεδονίας του ΚΚΕ μας στάλθηκε η δευτερολογία του Γ.Γ. Δημήτρη Κουτσούμπα, χθες Παρασκευή 26 Αυγούστου, στη Βουλη για τις παρακολουθήσεις – υποκλοπές.

Η όλη συζήτηση δεν φώτισε ιδιαίτερα το θέμα. Το μόνο που έγινε ήτανε απόπειρα συγκάλυψης πολλών πλευρών, δικαιολόγησης αντιδραστικών και άθλιων πολιτικών σε βάρος των ελευθεριών και δικαιωμάτων του ελληνικού λαού.

Για το ΚΚΕ εξακολουθεί να υπάρχει ένα κρίσιμο ερώτημα:

Τα όσα δυσώδη έχουν αποκαλυφθεί για τη δράση της ΕΥΠ και για την πολιτική ευθύνη του πρωθυπουργικού γραφείου -την υποκειμενική λέμε εμείς και όχι την αντικειμενική ευθύνη που έτσι και αλλιώς υπάρχει- αποτελούν κεραυνό εν αιθρία;  Συντελούνται εν κενώ; Είναι αποτέλεσμα κάποιων κακών χειρισμών σε ένα -κατά τα άλλα- ειδυλλιακό τοπίο λειτουργίας και δράσης της ΕΥΠ, όπως περίπου είπε ο κ. Μητσοτάκης σε εκείνο το ανεκδιήγητο καλοκαιρινό διάγγελμά του;

Φυσικά και όχι. Θεωρούμε δεδομένο ότι όλα αυτά συνδέονται άμεσα με τη δράση κέντρων και παράκεντρων, εντός και εκτός Ελλάδας. Κι αυτό αποφύγατε να το πείτε «σαν ο διάολος το λιβάνι», όλοι σας.

Γιατί συνδέονται όλα αυτά τα ζητήματα με την όξυνση πιστεύουμε των αντιθέσεων σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, με τα σχέδια που διακινούνται ένθεν κακείθεν για την περιβόητη μεγαλύτερη θωράκιση του συστήματος, εν όψει μάλιστα ενός πολύ δύσκολου χειμώνα, για όλες τις χώρες της Ευρώπης, για όλον τον κόσμο και την Ελλάδα, μπροστά σε μια νέα κρίση, με τεράστιες ανατιμήσεις, με μεγάλη ακρίβεια, με ενεργειακά προβλήματα και πολλές ακόμα άλλες απρόβλεπτες εξελίξεις.

Και αφήστε αυτά τα περί τέλους των μνημονίων, όλοι σας. Μετά την εποπτεία την ενισχυμένη, που τέλειωσε τυπικά προχθές έχουμε το μεγάλο υπερμνημόνιο πλέον, τα εξάμηνα, τους ελέγχους, τα μέτρα που υποχρεωτικά θα παίρνει η κυβέρνηση τούτη δω, είτε η επόμενη. Με νέα μέτρα δηλαδή αντιλαϊκά, που θα τα πληρώνει πάλι μόνο ο ελληνικός λαός.

Σε κάθε περίπτωση ένα είναι σίγουρο. Ότι πραγματικός στόχος των σχεδιασμών που εξυφαίνονται, είτε μέσω των παρακολουθήσεων, είτε με αφορμή αυτές, είναι ο ίδιος ο λαός.

Και γι’ αυτό άλλωστε το θεσμικό πλαίσιο, οι κρατικές υπηρεσίες συνολικά, είναι δομημένα για να καταστέλλουν το εργατικό λαϊκό κίνημα, τα δικαιώματα του λαού και ιδιαίτερα με στόχο το κομμουνιστικό κίνημα.

Ακριβώς γιατί αμφισβητεί, συγκρούεται με συνέπεια με τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα, με τα κέρδη τα καπιταλιστικά που είναι βγαλμένα από το αίμα και τον ιδρώτα των εργαζομένων.

Ο ελληνικός λαός και το κίνημά του θα πρέπει να έχουν υπόψη επίσης, ότι μια σταθερή «αντίφαση» που υπάρχει στις αστικές – κυρίως κοινοβουλευτικές- δημοκρατίες, είναι η ταύτιση του φερόμενου “προστάτη” των λαϊκών δικαιωμάτων- με βάση τις διακηρύξεις και τα συντάγματα, με τον καταπατητή και τον βιαστή τους, το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του φυσικά. Και σ’ αυτό ήταν μέσα μέχρι σήμερα όλες οι κυβερνήσεις και της ΝΔ πριν και τώρα και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ παλιότερα.

Αυτά τα έχει ζήσει στο πετσί του ο ελληνικός λαός πολλές φορές, για δεκαετίες.

Και  επαναφέρει, στο πρόβλημα του σεβασμού των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων – κατά την αστική διάκριση πάντα- το κλασικό ερώτημα «ποιος θα μας προστατεύσει από τους προστάτες μας».

Φυσικά, η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει δοθεί, «προστάτης είναι ο λαός», τα είπαμε στην πρωτολογία μας, «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό», όπως λένε και τα συνθήματα των εργαζομένων στους δρόμους του αγώνα.

Επιπλέον, αυτό που χρειάζεται να επισημανθεί στις νέες συνθήκες, είναι πως τα λαϊκά δικαιώματα δεν κινδυνεύουν σήμερα μόνο από τους μηχανισμούς του αστικού κράτους.

Πολλές φορές, οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες, οι διαχειριστές των μέσων παραγωγής, οι καπιταλιστές, είτε πρόκειται για επιχειρηματικούς ομίλους, είτε για εφοπλιστές, είτε για το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δημιουργούν τους δικούς τους μηχανισμούς, παράλληλα με το κράτος, για να αντλήσουν μεγαλύτερη δύναμη στους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς και στην επιδίωξη αύξησης βεβαίως της κερδοφορίας τους.

Γνωστή είναι η περίπτωση εδώ μέσα, την ξέρει κι ο ελληνικός λαός, με τα βαλιτσάκια παρακολούθησης στα χέρια μεγαλοσχημόνων. Αυτά ποιος θα τα ελέγξει;

Στο πλαίσιο αυτό, της καταπάτησης των λαϊκών δικαιωμάτων, σημαντική θέση κατέχει διαχρονικά και η παραβίαση του απόρρητου των επικοινωνιών. Αυτό που συζητάμε δηλαδή.

Στις «ρομαντικές» εποχές της προσωπικής επικοινωνίας, της αλληλογραφίας, οι κρατικοί μηχανισμοί το επιδίωκαν μέσα από τους κάθε είδους μηχανισμούς των χαφιέδων, των ελέγχων της αλληλογραφίας.

Η τηλεφωνία όμως και το διαδίκτυο που έφεραν από τον 20ο αιώνα τη μαζικοποίηση της επικοινωνίας, ακολουθήθηκαν από την αντίστοιχη μαζικοποίηση παραβιάσεων του απορρήτου των επικοινωνιών.

Αν κάνω αναφορά σ’ αυτούς τους παραδοσιακούς μηχανισμούς παρακολούθησης, οφείλεται στο ότι η όποια τεχνολογική επανάσταση δεν πρόκειται ποτέ να τους καταργήσει. Αντίθετα τα νέα μέσα τίθενται στην υπηρεσία των «παραδοσιακών» μηχανισμών.

Πάντοτε ο χαφιές θα προσπαθεί να «τρυπώσει» για να αντλήσει αυτήκοος και αυτόπτης τις πληροφορίες και οι μηχανισμοί θα επιχειρούν να λάβουν γνώση και της γραπτής αλληλογραφίας. Μπορεί να μην είναι επιστολόχαρτο αυτό στο χαρτί, αλλά να είναι το mail, το viber, το whatsapp, το messenger, το facebook, το instagram, το twitter, κοκ.

Η αστική τάξη εξάλλου, πρόβλεψε με διάταξη στο άρθρο 19 του ισχύοντος συντάγματος της Ελλάδας, να «ροκανίζει» ως λαϊκό δικαίωμα το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης ή επικοινωνίας.

Η δικαστική αρχή, η οποία είναι λειτουργία του αστικού κράτους, δε δεσμεύεται από το απόρρητο της επικοινωνίας για λόγους εθνικής ασφάλειας ή για διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων.

Πρόκειται ουσιαστικά για τη νομική συνέχεια των χουντικών νόμων που αφορούσαν το απόρρητο των επικοινωνιών που αναδεικνύει και τη συνέχεια του κράτους με την όποια του μορφή του, είτε της στυγνής δικτατορίας, είτε της λεγόμενης αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, της δικτατορίας δηλαδή του κεφαλαίου.

Πολλή κουβέντα έγινε και για την «εθνική ασφάλεια». Πώς προσδιορίζεται όμως ο όρος αυτός.

Πρόκειται για εντελώς αόριστη έννοια, που ακόμη και τα δικαστήρια δεν την ερμηνεύουν, αλλά την απορρίπτουν όταν την επικαλούνται οι μηχανισμοί της εκτελεστικής εξουσίας, ακριβώς επειδή είναι επιδεικτική καταχρηστικών εφαρμογών.

Αν δεχτούμε πως εθνική ασφάλεια είναι η αντιμετώπιση απειλών (ακόμη και «υβριδικών») κατά του κράτους από εξωτερικούς εχθρούς, κατασκόπους, διεθνείς τρομοκράτες, πώς δικαιολογείται η χρήση τους για την παρακολούθηση και την υποκλοπή των επικοινωνιών χιλιάδων Ελλήνων πολιτών κάθε έτος;

Γίνεται λοιπόν, η έννοια «εθνική ασφάλεια» λάστιχο από τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, για να εξυπηρετηθούν οι στόχοι των αντιλαϊκών επιλογών του.

Βέβαια, το ζήτημα της παραβίασης του απορρήτου των επικοινωνιών στη χώρα μας, πρέπει να αντιμετωπίζεται σε συνάρτηση με τις κατευθυντήριες οδηγίες και τις πρακτικές των «συμμάχων», όπως των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, στο ζήτημα αυτό, που έχουν μια μακρά παράδοση στις υποκλοπές, μέσα από τις δράσεις των υπηρεσιών πληροφοριών τους , όπως η CIA, η MI6, η Mosant κ.λπ.

Το σημερινό νομικό πλαίσιο της χώρας είναι προσαρμοσμένο σε αυτό της Ε.Ε. , των κρατών-μελών της και οι μηχανισμοί παρακολούθησης στη χώρα ακολουθούν τη μεθοδολογία και τις εξελίξεις σε τεχνολογικές υποδομές των οργανισμών της Ε.Ε.

Γι’ αυτό και δεν μπορείτε να ξεκολλήσετε κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι εδώ μέσα απ’ αυτή τη λογική και υπηρετείτε όπως και η ΝΔ αυτό το κράτος, αυτούς τους μηχανισμούς, αυτήν την παραβίαση λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Αναπάντητα έχουν μείνει όλα τα ερωτήματα που θέσαμε. Πάνω από 20 συνολικά θέσαμε εμείς, άλλα τόσα άλλοι και περισσότερα, δεν θα τα επαναλάβουμε εδώ.

Γι’ αυτό ισχυριζόμαστε ότι πρέπει να συγκροτηθεί εξεταστική επιτροπή, να εξετάσει συγκεκριμένα, να διερευνήσει τις υποθέσεις που έχουν καταγγελθεί επίσημα, που υπάρχουν στοιχεία και ήδη έχει ξεκινήσει ακόμα και σχετική δικαστική διερεύνηση.

Και αυτά αφορούν την υπόθεση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, και την παρακολούθηση του τηλεφωνικού κέντρου ενός πολιτικού κόμματος, του ΚΚΕ, καθώς και των δημοσιογράφων.

Η πρότασή μας και η συμμετοχή μας σε αυτή, έχει κυρίως το χαρακτήρα της αποκάλυψης, της ενδυνάμωσης ταυτόχρονα της θέλησης και της δράσης με την λαϊκή αντεπίθεση.

Με την άμεση δηλαδή συμμετοχή του λαού, στην ενεργητική υπεράσπιση των δικαιωμάτων του, μέχρι την κατάργηση όλου αυτού του άθλιου νομοθετικού πλαισίου, με τον ίδιο τον λαό στη διακυβέρνηση, στην εξουσία της χώρας, υπερασπιστή πραγματικό του μόχθου του για τη δική του ευημερία και ανάπτυξη.