Η δολοφονία της Ντούγκινα θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τη δολοφονία Σολεϊμανί. Ελπίζει κανείς να μην αποδειχθεί το ισοδύναμο της δολοφονίας του διαδόχου του αυστριακού θρόνου.
«Είναι τρέλλα, αλλά έχει μέθοδο»
Ο Πολώνιος στον Άμλετ
Στο προηγούμενο άρθρο μας υποστηρίξαμε ότι η δολοφονία της Ρωσίδας δημοσιογράφου Ντάριας Ντούγκινα- Πλατόνοβα, είναι πιθανότατα μια πολύ μεγάλη προβοκάτσια, που αποσκοπεί στην κλιμάκωση της σύγκρουσης της Ρωσίας με το καθεστώς του Κιέβου και της «συλλογικής Δύσης» με τη Μόσχα.
Η δολοφονία της Ντούγκινα θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τη δολοφονία Σολεϊμανί και ελπίζει κανείς να μην αποδειχθεί – μαζί με μία πληθώρα άλλων προκλήσεων – το ισοδύναμο της δολοφονίας του διαδόχου του αυστριακού θρόνου το 1914. Γιατί ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος δεν θα έχει νικητές και ηττημένους, θα είναι το τέλος του ανθρώπου.
Αυτοί που σχεδίασαν, ενέκριναν ή ανέχθηκαν αυτή τη δολοφονία γνωρίζουν ότι με τέτοιες ενέργειες δεν θα πλήξουν την απήχηση του «ρωσικού εθνικισμού» ή των ιδεών του Αλεξάντρ Ντούγκιν στη Ρωσία. Ήδη άλλωστε όπως ήταν αναμενόμενο – αλλά και προβλέψιμο – και η δημοσιογράφος, αλλά και ο πατέρας της φιλόσοφος Αλεξάντρ Ντούγκιν θεωρούνται μάρτυρες από σημαντική μερίδα του ρωσικού λαού.
Αθήνα, 2015. Η Ρωσίδα δημοσιογράφος Ντάρια Ντούγκινα, ανάμεσα στον Γαλλοαιγύπτιο οικονομολόγο Σαμίρ Αμίν και τον δημοσιογράφο Δημ. Κωνσταντακόπουλο
Ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής ιστορίας γνωρίζει τη δύναμη του ρωσικού εθνισμού, που μπορεί ασφαλώς να γίνει, όπως και όλοι οι εθνισμοί, εθνικισμός, αλλά δεν είναι και αναγκαστικά εθνικισμός. Γνωρίζει ότι η δύναμη αυτή έσπασε σε δύο αιώνες τη ραχοκοκαλιά και του Ναπολέοντα και του Χίτλερ. Ο σκοπός των δυνάμεων που σχεδιάζουν ή εγκρίνουν τέτοιες επιθέσεις δεν είναι να τον δαμάσουν, είναι να τον παρεκτρέψουν, δημιουργώντας συνθήκες γενικευμένου χάους και «πολέμου των πολιτισμών» στον πλανήτη.
Κλιμακώνοντας τη σύγκρουση
Χτυπώντας ένα προβεβλημένο δημόσιο πρόσωπο, στην ίδια την καρδιά της Ρωσίας, θέλουν να αυξήσουν την πίεση στον πρόεδρο Πούτιν ώστε να αντιδράσει επιθετικά, δίνοντας στους ίδιους την ευκαιρία να σπρώξουν τη «συλλογική Δύση» σε ενέργειες περαιτέρω κλιμάκωσης.
Από τη μια βιάζονται γιατί φοβούνται ενδεχόμενες διαφοροποιήσεις εντός της Ευρώπης, που καταβάλλει ένα τεράστιο και εντελώς δυσανάλογο τίμημα στην πολιτική της Ουάσιγκτον (και τη δική της εξάρτηση και οπορτουνισμό), αντιμέτωπη τώρα με την άμεση προοπτική της σοβαρότερης οικονομικής και οικολογικής κρίση στην ιστορία της (αλλά και στην παγκόσμιο ιστορία). Πρέπει να προλάβουν τον χειμώνα.
Από την άλλη γνωρίζουν ότι μόνο περνώντας μια σειρά από πολιτικούς, ηθικούς και ψυχολογικούς «Ρουβίκωνες» θα μπορέσουν να οδηγήσουν την ανθρωπότητα και το ίδιο το δυτικό κατεστημένο σε έναν παγκόσμιο πόλεμο, χωρίς τον οποίο εκτιμούν ότι ο κόσμος τους, ο κόσμος δηλαδή της αιώνιας κυριαρχίας στον πλανήτη («τέλος της ιστορίας») είναι καταδικασμένος να χαθεί.
Σε μας, τους κάπως κανονικούς ανθρώπους δηλαδή, αυτά μπορεί να φαίνονται παράλογα, ο κίνδυνος όμως από μια πυρηνική σύγκρουση μπορεί να φαίνεται μικρότερος στους εξτρεμιστές και από τον κίνδυνο να χάσουν για πάντα την ηγεμονία που διέθετε η Δύση εδώ και πέντε αιώνες και από το πιθανό όφελος από την πλήρη κυριαρχία στον πλανήτη. Είναι μεγάλο λάθος να προβάλλει κανείς τα δικά του κριτήρια και ψυχολογία σε ανθρώπους που δεν τα έχουν.
Η δολοφονία της Ντούγκινα, όπως και όλο το κλίμα αντιρωσικής υστερίας που οικοδομείται εδώ και χρόνια σε όλη τη Δύση, αποσκοπούν – και πάντως το κάνουν – στο να υπονομεύσουν οποιαδήποτε εναπομείνασα δυνατότητα συνεννόησης Ουάσιγκτον και Μόσχας, έχοντας προ πολλού καταργήσει και κάθε «άτυπο κανόνα» στις σχέσεις των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων.
Αυτοί οι μηχανισμοί υπήρχαν στον Ψυχρό Πόλεμο, και αντανακλούσαν κατά βάθος την αναγνώριση από κάθε αντίπαλο της νομιμότητας της ύπαρξης του άλλου και κάποιου ορίου στη μεταξύ τους σύγκρουση. Αυτοί επέτρεψαν στον πρόεδρο Κένεντι και τον γενικό γραμματέα Χρουστσόφ να βρουν, έστω και την υστάτη, μια συμβιβαστική λύση που επέτρεψε τη διάσωση της ανθρωπότητας από τον παραλίγο πυρηνικό πόλεμο το 1963.
Σημειωτέον ότι και τότε, μια εποχή πολύ πιο δημοκρατική και ορθολογική από τη σημερινή, όλοι οι συμμετέχοντες στην κρίσιμη σύσκεψη που αποφάσισε το μέλλον του κόσμου, ετάχθησαν υπέρ του πολέμου, τον οποίο σταμάτησε μόνο η αντίθεση του Τζων Κένεντι και του αδελφού του.
Η κατάργηση των άτυπων καναλιών επικοινωνίας και των άτυπων κανόνων συμπεριφοράς μεταξύ των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων, είναι απαραίτητες σε όποιον τυχόν επιδιώκει να τις θέσει σε τροχιά εντεινόμενης και κλιμακούμενης αντιπαράθεσης, όπου κάθε υποχώρηση θα θεωρείται αδιανόητη και απαράδεκτη, οδηγώντας τες τελικά, ακόμα και παρά την αρχική θέλησή τους στη γενική σύγκρουση.
Ο Πόλεμος των Ρόδων
Μπορείτε να πάρετε μια ιδέα του πως μπορεί να γίνει αυτό παρακολουθώντας το φιλμ «Ο πόλεμος των Ρόουζ», όπου ένα ζευγάρι ξεκινά έναν καβγά για ασήμαντη αφορμή και καταλήγουν να σκοτωθούν και οι δύο.
Ο τίτλος του άλλωστε στα αγγλικά είναι «Ο πόλεμος των Ρόδων» και παραπέμπει στην τρομερή εμφύλια σύγκρουση που στοίχισε τη ζωή στο ένα τρίτο των Άγγλων ανδρών και ενέπνευσε τα κλασικά δράματα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ότι έχει εδώ και καιρό προετοιμαστεί και τώρα εφαρμόζεται ένα τέτοιο σχέδιο είναι φανερό από μια πληθώρα ενδείξεων που θα χρειαζόμαστε βιβλίο για να τις αναφέρουμε όλες.
Μη μιλάτε με τη Μόσχα!
Για παράδειγμα, όπως αποκαλύφθηκε προ ημερών, η αμερικανική κυβέρνηση έχει απαγορεύσει στους διπλωμάτες της να έρχονται σε οποιαδήποτε επαφή με τους Ρώσους συναδέλφους τους στον ΟΗΕ. Στη διάρκεια του εξαμήνου που διαρκεί η σύγκρουση στην Ουκρανία, η μόνη επαφή των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων ήταν ένα (αρ. 1) τηλεφώνημα Μπλίνκεν και Λαβρόφ. Μια τέτοια κατάσταση καθιστά αδύνατη την εξεύρεση οποιασδήποτε συμφωνίας, αλλά και αυξάνει δραματικά την πιθανότητα παρεξήγησης των προθέσεων της μίας από την άλλη πλευρά.
Αξιοσημείωτη είναι εξάλλου και πολύ ασυνήθιστη και η δήλωση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Τσαβούσογλου προ ημερών που κατηγόρησε ορισμένα μέλη του ΝΑΤΟ ότι, από κοινού με τις ΗΠΑ, δεν θέλουν ειρήνη στην Ουκρανία!
Υπενθυμίζουμε ότι προ μηνών, ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον (της «Μαύρης Διεθνούς» και αυτός όπως και η Λιζ Τρας), είχε ταξιδέψει στο Κίεβο για να αποτρέψει μια πιθανή συμφωνία ειρήνευσης του Ζελένσκι με τη Ρωσία. Πέρυσι είχε ασχοληθεί προσωπικά να καταρτίσει τον πλου ενός βρετανικού καταδρομικού που μπήκε στα χωρικά ύδατα της Κριμαίας, με αποτέλεσμα ο εκπρόσωπος του αμερικανικού Ναυτικού να καλέσει και τους συμμάχους των ΗΠΑ να προσέχουν τι κάνουν.
Ενώ στην αρχή της σύγκρουσης, η κυβέρνηση Μπάιντεν είχε εμποδίσει την αποστολή εξελιγμένων όπλων μεγάλου βεληνεκούς στην Ουκρανία, σε μια προσπάθεια ελέγχου της σύγκρουσης και προσπάθειας περιορισμού της πιθανότητας παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου, τώρα στέλνει όλο και περισσότερα όπλα ικανά να πλήξουν στόχους στην Κριμαία και βαθιά στο έδαφος της Ρωσίας. Αφήνει τους Ουκρανούς να απειλούν την Ρωσία ότι θα καταστρέψουν τη μεγάλη γέφυρα του Κερτς. Τους επέτρεψε εξάλλου να κάνουν επίθεση και στο Μπελγκορόντ, ρωσική πόλη εκτός Κριμαίας.
Ζούγκλα και επίσημα
Φαινόμενα δολοφονιών δημοσίων προσώπων στη Μόσχα ή στην Ουάσιγκτον δεν είχαμε ούτε στο αποκορύφωμα του ψυχρού πολέμου.
Μικρή σημασία έχει το ότι η δολοφονία έγινε από τις ουκρανικές και όχι άλλες υπηρεσίες. Το καθεστώς Ζελένσκι δεν μοιάζει να έχει την παραμικρή αυτονομία απέναντι στη «συλλογική Δύση». ‘Όπως λέει χαρακτηριστικά δυτικός διπλωμάτης, «ούτε για κατούρημα δεν πάει ο Ζελένσκι, χωρίς την άδεια των ξένων συμβούλων του». Ακόμα χειρότερα, όλες οι ενδείξεις κατατείνουν στο ότι έχει γίνει εργαλείο όχι γενικά της Δύσης, αλλά των πιο εξτρεμιστικών της δυνάμεων.
Όλα δείχνουν μέχρι στιγμής ότι οι ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες είναι κατά πάσα πιθανότητα οι αυτουργοί του εγκλήματος. Μια τέτοια ενέργεια όχι μόνο εντάσσεται στην πολιτική λογική τους, αλλά και είναι σύμφωνη με τα όσα οι ίδιες, κατά μία σατανική σύμπτωση, είπαν ότι κάνουν και τις μεθόδους που ακολουθούν σε μια συνέντευξη προς τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, που δημοσιεύτηκε τέσσερις μέρες πριν από τη δολοφονία. Αν η Ουκρανία δεν είχε καμία σχέση με τη δολοφονία, και η ίδια και η Εσθονία θα είχαν κάθε λόγο να δώσουν μια εμπεριστατωμένη και συγκεκριμένη απάντηση στις ρωσικές αρχές, που ανακοίνωσαν ότι εντόπισαν και ταυτοποίησαν τη δολοφόνο και το αυτοκίνητο με το οποίο διέφυγε στην Εσθονία. Οι υπόλοιπες θεωρίες που διακινούνται από τα δυτικά ΜΜΕ απλώς στερούνται σοβαρότητας και οποιουδήποτε στοιχείου και έχουν τεθεί κατά τα φαινόμενα σε «κυκλοφορία» για να προκαλέσουν σύγχυση.
Δύσκολα όμως μπορεί να φανταστεί κανείς ότι οι πολλές μυστικές υπηρεσίες της «συλλογικής Δύσης» που είναι παρούσες στην Ουκρανία δεν πήραν χαμπάρι τι ετοίμαζαν ή να μην γνώριζαν και να μην μπορούσαν να προβλέψουν τη σημασία ενός τέτοιου γεγονότος. ‘Όπως είναι εξαιρετικά απίθανο να έκαναν κάτι οι Ουκρανοί αν ήταν αντίθετο με τις επιθυμίες των δυνάμεων που τις στηρίζουν και χωρίς τις οποίες είναι χαμένοι. Και οπωσδήποτε, δεν πρόκειται να πιστέψουν κάτι τέτοιο οι Ρώσοι.
Όπως είπαμε, τέσσερις μέρες εξάλλου πριν από τη δολοφονία της Ντούγκινα στη Μόσχα, οι Νιου Γιορκ Τάιμς δημοσίευαν ένα ενθουσιώδες άρθρο- συνέντευξη, που κανόνισε ο ίδιος ο ουκρανικός στρατός. Μεταξύ άλλων, οι πράκτορες των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών επαίρονταν για το πόσο καλοί είναι στο να σκοτώνουν αστυνομικούς και στελέχη ρωσικών πολιτικών κομμάτων, «πίσω από τις γραμμές του εχθρού», βάζοντας εκρηκτικά στα λάστιχα ή κάτω από τις θέσεις οδηγών των αυτοκινήτων τους.
O τίτλος της αμερικανικής εφημερίδας είναι απολύτως χαρακτηριστικός: «Πίσω από τις γραμμές του εχθρού, οι Ουκρανοί λένε στους Ρώσους «δεν είστε ποτέ ασφαλείς»».
Είναι δυνατόν να πιστέψει κάποιος ότι αυτά γίνονται χωρίς να τα γνωρίζουν και χωρίς να τα επιθυμούν οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και η πληθώρα των υπολοίπων υπηρεσιών που δρουν στην Ουκρανία;
Η προβοκάτσια με τα πυρηνικά
Το αυτό, σημειωτέον, ισχύει και για τον βομβαρδισμό του πυρηνικού εργοστασίου του Ζαπορίζια από τις ουκρανικές δυνάμεις που εμπεριέχει τον κίνδυνο ενός δεύτερου Τσέρνομπιλ. Η εκδοχή του Κιέβου ότι βομβαρδίζουν οι ίδιοι οι Ρώσοι το εργοστάσιο που κατέχουν δεν είναι άξια ούτε συζήτησης, και το μόνο που κάνουν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης που επαναλαμβάνουν παρόμοιες ανοησίες είναι να αυτοξευτελίζονται.
Η υπόθεση του πυρηνικού εργοστασίου είναι η καλύτερη απόδειξη της απουσίας οποιασδήποτε αίσθησης ευθύνης και οποιασδήποτε ικανότητας αντίστασης των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, που, αντί να κόψουν τα πόδια του Ζελένσκι και να τον στείλουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ανέχονται τον κίνδυνο ενός καινούριου Τσέρνομπιλ στην Ευρώπη.
Οι υποθέσεις αυτές είναι η καλύτερη απόδειξη της επιρροής των εξτρεμιστών στη δυτική πολιτική, αλλά και του ακραίου τυχοδιωκτισμού και ανευθυνότητας – τουλάχιστο – όλων των δυτικών κυβερνήσεων (αν και κανείς διερωτάται μερικές φορές αν υπάρχουν αυτές οι κυβερνήσεις ή έχουν μετατραπεί σε απλές μαριονέττες του μεγάλου εθνικού και υπερεθνικού κεφαλαίου και του ΝΑΤΟ).
Μερικά ιστορικά προηγούμενα
Η υπόθεση της δολοφονίας της Ντούγκινα θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τη δολοφονία του Ιρανού ηγέτη Σολεϊμανί, στο τέλος της θητείας των κυβερνήσεων Τραμπ στις ΗΠΑ και Νετανιάχου στο Ισραήλ (και οι δύο σημειωτέον έχουν βάλει πλώρη να ξανάρθουν στην εξουσία). Αυτοί που σχεδίασαν τη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού, ήθελαν να εξαναγκάσουν την Τεχεράνη σε αντίποινα, ώστε στην συνέχεια να εξαπολύσουν έναν πολύ μεγάλο πόλεμο κατά του Ιράν και των συμμάχων του στη Μέση Ανατολή, πόλεμο στον οποίο θα γινόταν, πολύ πιθανά, χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων. (Τον σχετικό σχεδιασμό των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων αποκάλυψε, από το 2006 ήδη, ο κορυφαίος Αμερικανός δημοσιογράφος Σέιμους Χερς).
Μιλώντας για μεγάλες προβοκάτσιες αξίζει να θυμηθούμε πως το 1956 οι δυτικοί έδιναν ψεύτικες διαβεβαιώσεις στους ηγέτες της Ουγγρικής Επανάστασης, ώστε να τους πείσουν να διαβούν τις «κόκκινες γραμμές» του Κρεμλίνου, αναγκάζοντας τον Νικήτα Χρουστσόφ να εισβάλλει στην Ουγγαρία, πλήττοντας βαριά το τεράστιο κύρος της ΕΣΣΔ στη δυτική Ευρώπη μετά τη νίκη του 1945, αλλά και καταδικάζοντας, σε μεγάλο βαθμό, το πείραμα της «αποσταλινοποίησης» και του «ξεπαγώματος» της ΕΣΣΔ. Είναι η ίδια τακτική που χρησιμοποίησε η CIA όταν κάρφωσε στην Κα Γκε Μπε τα ονόματα των συγγραφέων Σινιάφσκι και Ντάνιελ, για να τους συλλάβουν και να πληγεί περαιτέρω το κύρος της ΕΣΣΔ.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και πολλά άλλα παραδείγματα. Αλλά βέβαια αυτό που γίνεται τώρα δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με ότι πήγε να γίνει με το Ιράν, ούτε με αυτό που γινόταν με την ΕΣΣΔ. Το να εφαρμόσεις στρατηγική αλλαγής καθεστώτος, ανάλογη αυτής που εφήρμοσαν στο Ιράκ, απέναντι στη Ρωσία, είναι το εισιτήριο για την κόλαση.
Ο κίνδυνος του πυρηνικού πολέμου
Με κίνδυνο να γίνουμε μονότονοι, θα υπενθυμίσουμε ξανά ότι προειδοποιήσεις για τον κίνδυνο παγκόσμιας πυρηνικής καταστροφής έχουν απευθύνει πολλά έμπειρα και πολύ καλά πληροφορημένα πρόσωπα, μεταξύ άλλων, ο ΓΓ του ΟΗΕ και ο Χένρι Κίσινγκερ, ενώ ανάλογους φόβους έχουν εκφράσει και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα και της αμφισβήτησης και του κατεστημένου των ΗΠΑ, όπως οι καθηγητές Τσόμσκι, Μερσχάιμερ, Ζαχς.
Απελπισμένος από τις εξελίξεις, ο γνωστός Αμερικανός καθηγητής Μερσχάιμερ, κάνει στο τελευταίο Foreign Affairs, μια πολύ καλή ανάλυση της δυναμικής που δημιουργεί ο πόλεμος. Το μόνο σφάλμα του κατά τη γνώμη μας είναι ότι το μοντέλο του είναι πολύ γραμμικό και πολύ ορθολογικό. Υπερτιμά ενδόμυχα τον ορθολογισμό του συστήματος, κάτι που κάνουν και πολλοί αντίπαλοί του στην ανατολή και τον νότο της ανθρωπότητας. Ίσως του είναι δύσκολο ψυχολογικά να αποδεχθεί ότι υπάρχει μέσα στο ίδιο το κρατικό σύστημα της χώρας του ένα κρυμμένο «κόμμα του πολέμου», που όντως να θέλει να προκαλέσει πόλεμο. Μοιάζει πολύ τερατώδες για να είναι αληθινό.
Και όμως. Η ιστορία μας πείθει ότι πάντα υπήρξε ένας τέτοιος πυρήνας. Είναι αυτός που επέβαλλε στον Τρούμαν να ρίξει τη Βόμβα στην Ιαπωνία, παρά τη διαφωνία της αμερικανικής στρατιωτικής ηγεσίας, είναι αυτός για τον οποίο μας προειδοποίησε, στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ, αυτός που σκότωσε τον πρόεδρο Κένεντι και τον αδελφό του, οι δυνάμεις που συγκεντρώθηκαν στην Επιτροπή για τον Παρόντα Κίνδυνο, τον πρόγονο των νεοσυντηρητικών, αυτός που άφησε να γίνει η 11η Σεπτεμβρίου και ξεκίνησε τους πολέμους στη Μέση Ανατολή.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους οι κίνδυνοι ενός τέτοιου πολέμου είναι μικρότεροι και από τον κίνδυνο που αισθάνονται αν αφήσουν να φύγει από τα χέρια τους η ηγεμονία στον πλανήτη και από το κέρδος που αναμένουν αν πετύχουν να επικρατήσουν πλήρως σε όλο τον κόσμο. Σημασία δεν έχει τι θεωρούμε εμείς λογικό, αλλά το τι θεωρούν αυτοί. Κι αυτοί δεν έχουν τα δικά μας κριτήρια.
Η επανεμφάνιση του πυρηνικού κινδύνου δεν έγινε ξαφνικά. Η αποδόμηση της δομής ελέγχου των εξοπλισμών άρχισε πολλά χρόνια πριν επί Κλίντον (χρησιμοποιήθηκε για αυτήν και το σκάνδαλο Λεβίνσκι), κλιμακώθηκε επί κυβερνήσεων Μπους- Τσέινι -Νετανιάχου και ολοκληρώθηκε επί κυβερνήσεως Τραμπ-Νετανιάχου. Η αποδόμηση του «πυρηνικού ταμπού» άρχισε με την πυραυλική επίθεση του Τραμπ κατά της Συρίας – παρά την εκεί παρουσία ρωσικών στρατευμάτων την άνοιξη του 2017 και με την ομιλία του στον ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, όταν απείλησε με εξολόθρευση τη Βόρειο Κορέα. Επί Τραμπ επίσης εγκρίθηκε ένα θηριώδες πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των αμερικανικών πυρηνικών δυνάμεων και άλλαξε το δόγμα ασφαλείας των ΗΠΑ, αντικαθιστώντας την τρομοκρατία με την Κίνα και τη Ρωσία ως κύριους αντιπάλους της Αμερικής.
Επαναλαμβάνουν τώρα, σε γιγαντιαία κλίμακα, εναντίον της Ρωσίας, αύριο και της Κίνας, αυτό που οι ίδιοι δοκίμασαν να κάνουν στη Μέση Ανατολή πριν από 20 χρόνια.
Τη βαθύτερη ενότητα του δυτικού «κόμματος του πολέμου», που κινείται κάτω από την επιφάνεια των αμερικανικών και ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων προωθώντας την ατζέντα του με επιμονή, υπομονή και σταθερότητα συμβολίζει κατά τον καλύτερο τρόπο η σύζυγος του γκουρού των νεοσυντηρητικών Βικτόρια Νούλαντ. Βασική σύμβουλος του Ρεπουμπλικάνου Ντικ Τσέινι όταν ξεκινούσε τους πολέμους στη Μέση Ανατολή, υπήρξε και πρωταγωνιστής της ουκρανικής κρίσης επί των Δημοκρατικών Ομπάμα και επί Μπάιντεν.
Μόνο μια εξέγερση των ευρωπαϊκών λαών κατά της ακολουθούμενης πολιτικής μοιάζει ικανή να σταματήσει την πορεία προς την άβυσσο. Οι πολίτες της Ευρώπης, των Ηνωμένων Πολιτειών, των υπολοίπων κρατών της συλλογικής Δύσης, έχουν ακόμα αρκετή ισχύ και ένα μικρό περιθώριο, ένα παράθυρο ευκαιρίας, αν κινητοποιηθούν άμεσα και αποφασιστικά, για να φρενάρουν τον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα, πυρηνικό, αλλά επίσης κλιματικό και οικονομικό, απαιτώντας την ταυτόχρονη και άμεση διακοπή του πολέμου, των κυρώσεων και του εξοπλισμού της Ουκρανίας.
Σημείωση
Έχουμε κάνει με άλλες ευκαιρίες τη συζήτηση για τις ευθύνες και τις αιτίες της ουκρανικής κρίσης και δεν θεωρήσαμε σκόπιμο να την επαναλάβουμε εδώ. Ακόμα όμως και αν κάποιος υποστηρίζει τη δυτική άποψη για το θέμα αυτό, δεν είναι ασφαλώς απάντηση στη ρωσική πολιτική να καταστρέψουμε την ίδια την Ουκρανία και να ανατινάξουμε τον πλανήτη.
