Βιβλιοκριτική: Γιώργος Κασαπίδης “Σταγόνες” / Με την ψυχή και τη γλώσσα τη λαϊκή…
Βιβλίο του 2022 οι “Σταγόνες” του Γιώργου Κασαπίδη, εκδόσεις Πηγή, και μέσα σε τρεις μήνες, ( Φλεβάρη με Απρίλη), έκανε κιόλας δυο εκδόσεις. Άρεσε.
Άρεσε το ύφος του, το αυθεντικό, το ανόθευτο. Αυτό που αντανακλούσε τη γλώσσα των απλών και βασανισμένων ανθρώπων, που γερνούσαν απαρατήρητοι δίπλα μας στις παλιές γειτονιές. Που ακούγαμε από τους γονείς μας την ιστορία τους, λίγο μύθος, λίγο πραγματικότητα, πολύς καημός, όπως γεμάτη καημούς είναι η εποχή που ζωντανεύει η γραφή του Κασαπίδη.
Οι ήρωές του δεν διεκδικούν, υποτάσσονται. Σ’ αυτό που λέγεται μοίρα ή Κράτος. Κι όταν σηκώσουν κεφάλι, τους μένει η τιμή του αγώνα.
Ο Κασαπίδης ξέρει καλά τους ανθρώπους και σ’ αυτό το πρώτο βιβλίο του -έχει γράψει και δύο παραμύθια – το αποδεικνύει σε κάθε σελίδα, σε κάθε εικόνα του.
Άνθρωποι λαϊκοί κινούνται σαν ζωντανοί μέσα στο βιβλίο του, παίρνοντας ο καθένας το μερτικό του από τη ζωή. Οι πράξεις τους άλλοτε ανάλαφρες σαν όνειρο και σαν φτεροκόπημα μικρού πουλιού, κι άλλοτε βαριές και κοφτερές σαν σίδερο που δεν χαρίζεται, αποτελούν ένα κουβάρι ζωής ζωής που ξετυλίγεται με τη γλώσσα του συγγραφέα, που αποτελεί ένα μοναδικό μίγμα ατόφιας λαϊκότητας και ποιητικής διάθεσης από τη μεριά του.
Κι αν καμιά φορά ξεφεύγουν και φτάνουν στην υπερβολή και τα δύο, ποίηση και αλήθεια μαζί, είναι που είναι πολύ νέος ακόμα και η υπερβολή και το πάθος κυλούν στις φλέβες των νέων ανθρώπων με μεγαλύτερη ορμή.
Ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα του βιβλίου και της γραφής του είναι η ανάγλυφη θεατρικότητα. Εδώ το δόσιμο του Κασαπίδη από μικρό παιδί στο Θέατρο και η απόφαση της συνίδρυσης μαζί με άλλους Ναουσαίους της Θεατρικής Ομάδας “Αίρεσις” αποτέλεσε το υποσυνείδητο υπόβαθρο για το στήσιμο του κάθε ενός από τα 28 του διηγήματα, ώστε να έχουν και δυνατούς διαλόγους αλλά και εσωτερικούς μονολόγους φορτισμένους θεατρικά. Ολοφάνερα οι “Δυο σαΐτες” του δικαιώνουν τα παραπάνω.
Πολλά τα διηγήματα, 28! Γι’ αυτό ο συγγραφέας τιτλοφορεί το βιβλίο του “Σταγόνες”. Σταγόνες ζωής, “μικρές ιστορίες του έρωτα, του χρόνου, του θανάτου” τις λέει, και έτσι είναι.
Με σελίδες σαν τον πρόλογο του πρώτου διηγήματος “Εννέα όγδοα”, που θα τον ζήλευε οποιοσδήποτε θέλησε ποτέ να δώσει τον ορισμό του ζεϊμπέκικου, με τον άγιο συμβολισμό της πατρικής παλιάς καρέκλας στο “Φωλιασμένη”, και με το συγκλονιστικό “Δίκαννο” που θυμίζει Δημήτρη Χατζή στις καλύτερες στιγμές του, ο Γιώργος Κασαπίδης μπαίνει στο χώρο της Λογοτεχνίας αληθινός, ασκεπής και υποσχόμενος πολλές ακόμη καλύτερες σελίδες μέσα στο χρόνο!
……………………..
*Ο πίνακας είναι του Γιάννη Καμίνη
