“Γιατί δεν κλας του φως; Τα φράγκα μ’ ιγίνηκαν μπουχός! ” γράφει η γκουστιρίτσα
“Γιατί, δεν κλας του φως;”
Κο, όλν τν ώρα μη μαλών’
ι δόλιους ι μπαμπά μ’
κι, δεν του τρώμι γλυκό
αναντάμ παπαντάμ!
Όλο για του ρέγμα μι ρίχνιτι:
-Γιατί κο δε κλας του φως;
Δεν ξέρς ότι τα φράγκα μ’
ιγίνηκαν μπουχός;
Καμιά λάμπα ντιπ
δε καίμι μεσ’ του σπίτ’
του φως, κο, πιρνάει
μόν’ μεσ’ απ’ του φιγγίτ’!
Μεσ΄ στα σκουτάδια τριουρνώ
μι τα χέρια εις έκτασιν μακράν
Ε, ρε, μι τούτ’ τν ακρίβεια
οι μικρουμισαίοι τι τραβάν!
Προϊκτείνου κι τς παλάμις
για να κινηθώ στου χώρου.
Δεν ανάβου ντιπ του φως!
Ι μπαμπά μ’ μ’ έβαλιν όρου.
Τς λάμπις όλις μι τς ξιβίδουσιν
Ουδέτσ’ κρέμουντι τα πουλύφουτα!
Σα τυφλουπόντικας τριουρνώ!
Δε γλιέπου τίπουτα, καντίπουντα!
Μπο, μπο, μπο, κο, τι αυξήσεις
έφκιασις πάλι ρε κυρ – Κούλ!
Του μπαμπά μ’ θα τουν εχάσου
τουν έφυγ’ του τσαούλ’!
Τουν «κοινόχρηστου» τουν ανιβαίν’
μοναχά μι τα κιριά!
Δεν πατάει του διακόπτ’
λιες κι έχμι Πασχαλιά!
Όλο μι ρίχνει απ’ του κινητό
το φως για να μη δγιει!
Καλιέ, πώς να μι γνουρίσ’
μι τν αύξησ’ τς ΔΕΗ;
Να σκουπίσ’ η δόλια η μάνα μ’
κι να βάλ’ ηλικτρική;
Μι του που θα τ’ βάλ’ σ’ πρίζα
θα τουν έρθ’ η συγκουπή!
Θα πουλήσ’ κι του ψυγείου
θα αγουράσ’ μια παγουνιέρα!
Μάλλον πρέπ’ να ξιχάσου
ότι έχμι κι μπανιέρα!
Πω! Πω! Πω! Τι επάθαμι
μι τουν Κούλη του γρουσούζ’!
Ντουζ καθόλου δεν εκαμάμι
κι η μασχάλη μ’ χίρσι τσούζ!
Μεσ’ τ’ τζαγιέρα του ζεσταίνου
του νιρό για να λουστώ
λίγδουσαν κι τα μαλλιά μ’!
Ααχ! Θα σκάσου! Δε βαστώ!
Ιδουσαμι κι τν κουζίνα
οχ’ για ινιργειακή
εβάλαμι πιτρουγκάζ
εφτάσαμι ως ικεί!
Μόν’ ραδιόφουνου θ’ ακούου
απού δω κι στου ιξής!
Αν ανοίξου την TV
ι μπαμπά μ’ θα μι μισήσ’.
Ααχ! Πού νι κείνις οι ιπουχές
που γλιπάμι τηλιόρασ’!
Τώρα μέσα στα σκουτάδια
πάει, χάθκιν κι η όρασ”!
Ντουκ!!! Ακούου εις του σκότους
κι μι κόπκι η χουλή!
Μας πήρι σβάρνα ι μπαμπάς μ’
κι διπλώθκιν καταεί!
Πέρασιν απού δίπλα μ’
μα δεν γίνκι αντιληπτός
κι αμουλνάου μι χαρά
“Μπαμπά, γιατί δεν κλας του φως;”
Δουλιέβουμέστι κι μιταξύ μας!
Πώς να πιράσ’ η ώρα;
Μι τέτοιουν καλό προυθυπουργό
σκουτείνιασ’ όλ’ η χώρα!
…………………………………
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμησ’;
Όχ’! Μι τίπουτα!
Του ρέγμα μας του χάσαμι!
Κατέληξι στα ιπείγουντα!
Η γκουστιρίτσα
