Από πολλούς θεωρείται ο μεγαλύτερος Έλληνες γλύπτης του 20ου αιώνα. Για τον Χρήστο Καπράλο, όμως, οι τίτλοι, οι διακρίσεις – όπως ένα πανευρωπαϊκό βραβείο που πήρε – δεν είχαν τη σημασία που ίσως είχαν για άλλους. Ο Καπράλος ήταν πάνω απ’ όλα λαϊκός!
Γεννημένος σ’ ένα μικρό χωριό της Αιτωλίας έζησε τον αγώνα των καθημερινών ανθρώπων, δουλεύοντας και ο ίδιος στα χωράφια και βρέθηκε στη σχολή Καλών Τεχνών και αργότερα στο Παρίσι, χάρη στην υποστήριξη της μητέρας του και σε υποτροφίες του Παπαστράτου, που διέκρινε το ταλέντο του.
Ο Καπράλος δούλεψε την πέτρα και αργότερα τον χαλκό, αντλώντας από την ελληνική παράδοση κι από τον βαθύ του ανθρωπισμό. Το διασημότερο έργο του είναι η “Μάχη της Πίνδου”, που βρίσκεται στο περιστύλιο της Βουλής -έργο μήκους 40 μέτρων – που απεικονίζει τους αγώνες του ελληνικού λαού.
Άλλοτε με γραμμές κοντά στην παράδοση και αργότερα με την ένταση του εξπρεσιονισμού και τη δύναμη της αφαίρεσης πορεύεται δημιουργώντας το δικό του καλλιτεχνικό σύμπαν.
Εκείνο, όμως, που εκφράζει όλο το συναισθηματικό του δεσμό με τη γη του και τις ρίζες του είναι η απόδοση της μορφής της μάνας του, που υπήρξε και για πολλά χρόνια το μοντέλο του.
Η φιγούρα της μάνας στο έργο του δεν είναι η δική του μάνα μόνο. Είναι η ελληνίδα μάνα. Αυτή που τα δίνει όλα στην οικογένεια και την πατρίδα. Αυτή που περιμένει τα παιδιά της να γυρίσουν από τη σκληρή δουλειά στο χωράφι, στην οικοδομή, που τα περιμένει στο λιμάνι να γυρίσουν από τα μακρινά ταξίδια τους στη θάλασσα.
Υπομονετική αλλά και αγωνίστρια, ανθεκτική σαν την πέτρα και συνάμα τρυφερή. Αδρές οι γραμμές του προσώπου της, λιτές, εκφραστικές. Το μακρύ της φουστάνι, το μαντήλι στο κεφάλι της…
Η αιώνια μάνα, όπως την έχουμε όλοι στην ψυχή μας…
…………………
*Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρεν-θέσεις.
……………………
