Βέβαια, μοιάζει ανεπίκαιρο το ερώτημα μιας και η επικαιρότητα αυτήν τη στιγμή εστιάζεται στο σκάνδαλο των υποκλοπών από την ΕΥΠ, της οποίας μάλιστα προΐσταται ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Και είναι λογικό, όταν μάλιστα το ενδιαφέρον γι αυτήν την παρεκτροπή, ξέφυγε από τα όρια της χώρας μας και πήρε διεθνείς διαστάσεις.
Όμως, πόσοι ενδιαφέρονται αυτήν τη στιγμή εδώ που φτάσαμε, περισσότερο για τις υποκλοπές από την ίδια την καθημερινότητα, όταν η ακρίβεια καλπάζει, όταν τα καύσιμα και το ηλεκτρικό είναι απλησίαστα, καθώς ο χειμώνας μπαίνει σε τρεις μήνες, όταν η ανεργία στέκεται στο… ύψος της, όταν τα χρέη των πολιτών σε τράπεζες και δημόσιο έφτασαν σε ύψη ρεκόρ, όταν κινδυνεύουν για κατάσχεση χιλιάδες πρώτες κατοικίες, όταν και αυτή η πείνα ακόμη έχει μπει για τα καλά σε πολλά σπίτια.
Πόσοι αυτήν τη στιγμή μπορούν να αμφισβητήσουν ότι η κυβέρνηση -μέσα σ’ αυτό το κλίμα- παραπαίει και ότι οι εκλογές μπορεί να είναι και προ των πυλών;
Φυσικά στην κατάσταση αυστηρής εποπτείας που είναι σήμερα η χώρα, ύστερα από τα τρία μνημόνια, το πότε θα γίνουν εκλογές, ακόμη και ποιος θα τις κερδίσει, δεν είναι θέμα που εμπίπτει στην αρμοδιότητα της όποιας εγχώριας κυβέρνησης, αλλά των σκληρών και αδίστακτων δανειστών, των επονομαζόμενων και… εταίρων!
Συνεπώς, για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, πρέπει πρώτα να δούμε τι περιμένουν οι δανειστές από τη νέα κυβέρνηση που θα προκύψει. Αδιαπραγμάτευτο γι αυτούς είναι το να είναι της απόλυτης εμπιστοσύνη τους. Να τηρεί επακριβώς όλες τις μνημονιακές δεσμεύσεις κατά γράμμα, τους χιλιάδες μνημονιακούς νόμους που ψηφίστηκαν από τους βουλευτές των τελευταίων δώδεκα χρόνων και να ευθυγραμμίζεται μ’ όλες τις επιλογές τους, είτε αφορούν το εσωτερικό της χώρας, είτε την εξωτερική της πολιτική.
Με αυτά τα δεδομένα, πόσο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε για τη μετεκλογική κατάσταση; Πόσοι από εμάς πιστεύουν ότι δεν θα προκύψει μια κυβέρνηση μνημονιακού προσανατολισμού, στην οποία οι συμμετέχοντες δεν θα δίνουν, το λιγότερο, γη και ύδωρ στους δανειστές;
Τα σημερινά κόμματα των δανειστών στη χώρα μας δεν αμφισβητούν τίποτα από τα παραπάνω. Διαγκωνίζονται να αποδείξουν ποιος θα είναι ο καλύτερος τοποτηρητής τους. Ακόμη και, όταν απευθύνονται δημόσια στους ψηφοφόρους τους, η αοριστία κυριαρχεί, γιατί τίποτα δεν τους επιτρέπει την όποια αμφισβήτηση, ενώ οι υποσχέσεις που δίνουν κάτω από το τραπέζι, είναι κι αυτές μικρών προσδοκιών για του ς ψηφοφόρους.
Τι υποσχέσεις μπορούν εξάλλου να δώσουν σήμερα αυτοί που διεκδικούν μερίδιο εξουσίας; Οι… λεονταρισμοί για το… «σχίσιμο των μνημονίων» πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Είτε το θέλουμε είτε όχι -δυστυχώς- όσον αφορά τις εξουσίες και «εξουσίες» έτσι διαμορφώνεται η κατάσταση. Όσοι από τους πολίτες, που έχουν πληγεί από την πορεία της χώρας μας τα τελευταία χρόνια, εναποθέσουν τις ελπίδες τους σ’ ένα ανάλογο αυριανό κυβερνητικό σχήμα, μάλλον γρήγορα θα πέσουν από τα σύννεφα.
Η πράξη έδειξε ότι μετά από τις εκάστοτε εκλογές -όταν ακόμα είναι νωπή η λαϊκή εντολή, όπως λένε- τότε παίρνονται τα πιο σκληρά μέτρα. Γι αυτό λοιπόν κάποιοι που επενδύουν σ΄ αυτές και δένονται πίσω από τα «κομματικά άρματα» των δανειστών, θεσμών, «εταίρων», ας κρατήσουν μικρό καλάθι.
Οι δυνατότητες που έχουν οι κομματικοί φίλοι εκείνων που ελπίζουν σε μια εύνοια, ή κοινώς σ’ ένα ρουσφέτι, είναι ελάχιστες και περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό σε τοποθετήσεις πλέον σε… κάποιο σούπερ μάρκετ, ή σε κάτι ανάλογο κι αυτό για μικρό αριθμό «τυχερών» και με ημερομηνία λήξης! Εάν υλοποιούνταν οι υποσχέσεις για… απασχόληση των πολιτικών αυτών που διεκδικούν μερίδιο εξουσίας, θα είχε καταργηθεί με μιας η ανεργία!
Κι όλα τα παραπάνω είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα συμβούν, αν κινηθούμε σε μια τέτοια λογική και σταθούμε στο επίπεδο «ενημέρωσης» των κυρίαρχων ΜΜΕ και αντιμετωπίζουμε με στωικότητα την οικτρή κατάσταση που σήμερα βιώνουμε, αρκούμενοι στην κυρίαρχη ευχή των τελευταίων χρόνων «την υγειά μας να έχουμε!»
Όχι, ο γράφων δεν υποστηρίζει ότι πρέπει να μείνουμε υποταγμένοι και εγκλωβισμένοι στη σημερινή πραγματικότητα, οσφυοκαμπτούντες σε οσφυοκάμπτες πολιτικούς, ίσα ίσα το αντίθετο. Μπορεί οι ξένοι περίτεχνα να έχουν κάνει τη δουλειά τους, αλλά χωρίς τους από μέσα δεν θα γινόταν τίποτα.
Μοιάζει, βέβαια, κοινότυπο αν πούμε ότι η δύναμη των αδικημένων, της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, είναι μεγάλη και ότι αυτήν φοβούνται όσο τίποτα, αυτοί που σήμερα έχουν το πάνω χέρι και επιβάλλουν την αδικία σαν δίκαιο.
Αν μην μας πει όμως κάποιος, «ΝΑ ή ΠΡΕΠΕΙ να αξιοποιηθεί αυτή η δύναμη» γιατί κι αυτό θα είναι κοινότυπο. Ζητούμενο είναι ΠΩΣ αυτή, με ποιο τρόπο, θα χρησιμοποιηθεί, για να συντρίψει τη σημερινή, πέρα από κάθε όριο, αδικία που μας έχουν επιβάλλει! Κι εδώ εστιάζεται το θέμα. Κι ενώ ακούμε κατά κόρον το ΝΑ και το ΠΡΕΠΕΙ δεν ακούμε το ΠΩΣ!
Ύστερα από τα παραπάνω, όσον αφορά το ερώτημα για το τι περιμένουμε από τις εκλογές, ο καθένας διαλέγει και παίρνει! Κανένας μας όμως δεν μπορεί να υποστηρίξει σήμερα ή μετεκλογικά ότι δεν ήξερε, ή ότι έκανε λάθος!
ΥΓ. Όσο για τη… Δημοκρατία, ας μην την ψάχνουμε μόνο στις σημερινές υποκλοπές, η Δημοκρατία από καιρό έχει χαθεί σε πολλά μέτωπα κι αυτό το δεχτήκαμε επί της ουσίας αναντίρρητα -δυστυχώς- στην πλειοψηφία μας!
