«Sir Basil Zaharoff», γνωστός ως «Έμπορος του θανάτου» – «Ποιος αλήθεια είναι τούτος ο άγγλος ευγενής με το μικρό όνομα γαλλικής εκφοράς και ήχου, με οικογενειακό όνομα εμφανώς βουλγαρικό, αλλά παρ’ όλα αυτά γραικικής καταγωγής, και ο οποίος κατοικεί στην Αζούρ;»
- Ήμουν στους παρουσιαστές του βιβλίου: Μπάζιλ Ζαχάρωφ. Το σύστημα Ρότσιλντ και το εβραϊκό φυλακτό, του φίλου Βασίλειου Σ. Κάρτσιου, Εκδόσεις Ερωδιός, Θεσσαλονίκη 2018, σ. 380, σχήμα: 17x24, σε κάποια αίθουσα στη Θεσσαλονίκη, και είπα να κάνω και μια δική μου έρευνα, γι’ αυτό το πολύκροτο πρόσωπο, που ιχνογραφεί με την μονογραφία του ο συγγραφέας, στην ωραία του έκδοση, και να συμβάλω ακόμα περισσότερο στην άρτια παρουσίασή του. Καρπός τούτης της έρευνας μου είναι τα όσα έπονται, και που για πρώτη φορά δημοσιοποιούνται.
Ξεκινώ με κάποια βιογραφικά στοιχεία του Μπαζίλ Ζαχάρωφ.
Ο Μπαζίλ Ζαχάρωφ γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1849 στη Μούγκλα της ΝΔ Ανατολίας, με οικογενειακό όνομα Ζαχάριος ή Ζαχαρίας και μικρό – βαπτιστικό όνομα Βασίλειος. Ορισμένοι από τους μελετητές του βίου του θεωρούν ότι αυτό είναι εκγραικισμένος τύπος του εβραϊκού ονόματος Sohar ή Zohar, από όπου προέκυψε το Ζαχάρωφ / Zaharoff μετά τη μετανάστευση και μετοίκιση της οικογένειας στη Ρωσία.
Στις 14 Οκτωβρίου 1877 άρχισε η επαγγελματική σταδιοδρομία του, όταν μεσολάβησε στην προμήθεια πολεμικού της Τουρκίας από την αγγλική πολεμική βιομηχανία Nordenfeldt, και αυτό συνέβηκε χάρις στη γνωριμία του με ένα υπουργό. Κατόπιν ο Ζαχάρωφ να πουλάει όπλα (κατά τον εγγλέζο βιογράφο του Robert Neumann) σε κράτη τα οποία βρίσκονταν σε πολεμικές συγκρούσεις: Ρωσία και Ιαπωνία, Αργεντινή και Χιλή, Βολιβία και Παραγουάη.
Σε αυτού του είδους το «εμπόριο» ο Ζαχάρωφ απόχτησε το ψευδώνυμο Metevsky, και έτσι τον αναφέρει σε ποίημά του ο Ezra Pound (Άσμα XXXVIII), μεγάλος και σπουδαίος ποιητής, αλλά οπαδός των φασιστικών ιδεών και καθεστώτων, γεγονός που μας οδηγεί στο να θέσουμε το αμείλικτο ερώτημα: Οι οπαδοί των φασιστικών ιδεών, κατεξοχήν αντιανθρώπινων και αντιλαϊκών, μπορούν να γίνουν μεγάλοι δημιουργοί; Δεν είναι όμως του παρόντος, η έκθεση μιας ολοκληρωμένης άποψης, αλλά είναι ένα σπουδαίο «πνευματικό ζήτημα» επίκαιρο και στην εποχή μας, γιατί πολλά γράφονται…
Το 1912 –κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων– η Γαλλική εφημερίδα «Crapouillot» έγραψε σε κάποιο φύλλο της ότι ο Ζαχάρωφ υποστήριζε την Ελλάδα εναντίον της Τουρκίας, την Τουρκία εναντίον της Σερβίας, και αργότερα τη Σερβία εναντίον της Αυστρίας, γεγονός που πιστοποιεί ότι η «πολεμική βιομηχανία» για το μόνο που νοιαζόταν –όπως νοιάζεται και στις μέρες μας– είναι τα αιματοβαμμένα κέρδη της.
Το 1913 ο Ζαχάρωφ συνέδεσε το τραπεζικό με το βιομηχανικό κεφάλαιο στη Γαλλία, και συνάμα έγινε το μεγάλο αφεντικό της εφημερίδας «L’Excelsior», και πρόκειται για γεγονός το οποίο ο Έζρα Πάουντ αναφέρει σε ένα από τα άσματά του (Άσμα XVIII).
Το 1913 πάλι, στις 28 Νοεμβρίου, οι Ευρωπαϊκές χώρες Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Αυστροουγγαρία και Ρωσία, εγκαθίδρυσαν βασιλεία στην Αλβανία και διόρισαν ως βασιλιά αυτής της χώρας τον Wilhelm de Wied, ο οποίος εμφανίστηκε στο Δυρράχιο στις 3 Σεπτεμβρίου 1914. Αυτός ήταν ανεψιός από αδελφό της βασίλισσας της Ρουμανίας Ελισάβετ, σύζυγο του Καρόλου Hohenzollern – Sigmaringen, μετέπειτα Καρόλου Α’ – βασιλιά της Ρουμανίας. – Εδώ μιλάμε και γράφουμε για γεγονότα που αφορούν στους λαούς της Βαλκανικής, γεγονότα που αγνοούν οι σύγχρονοι λαοί τούτης της πολύπαθης χερσονήσου, και που ήταν άμεσα εξαρτημένα από τη θέληση και τη δύναμη των «μεγάλων δυνάμεων» της εποχής. Το φαινόμενο, επίκαιρο και επαναλαμβανόμενο και σήμερα, με τις τωρινές «μεγάλες δυνάμεις»!
Το 1922 ο Ζαχάρωφ βρίσκεται στη Ρουμανία και εκπροσωπεί τα συμφέροντα της γιγάντιας πολεμικής βιομηχανίας Vickers, και μπαινοβγαίνει στο παλάτι ων βασιλέων της χώρας και στα κυβερνητικά κτίρια της χώρας αυτής, σαν στο σπίτι του, ενώ στον τύπο άλλων χωρών γίνεται αναφορά σε «σεξουαλικά σκάνδαλα» του «βιομήχανου του θανάτου» με κυρίες της υψηλής κοινωνίας της χώρας.
Κατά τους Times του Λονδίνου, εκείνης της περιόδου, ο Ζαχάρωφ διέθεσε 50 εκατομμύρια λίρες στερλίνε για να εμπλακεί η Ελλάδα στον πόλεμο, πλάι στο πλευρό της Αντάντ.
Το 1936, στις 27 Νοεμβρίου, ο Μπαζίλ Ζαχάρωφ πεθαίνει στο Ξενοδοχείο Hotel de Paris, στο Μόντε Κάρλο, μια «χώρα» για την οποία γράφτηκε τότε ότι ήταν ιδιοκτησία του αυτή και οι κάτοικοί της!
Μετά τον θάνατό του, αυτός ο πλουσιότερος άνθρωπος πάνω στη Γη στον καιρό του, που άφησε στη χώρα μας κάποια κτίρια ως δωρεές του, όπως και το οίκημα της Ελληνικής πρεσβείας στο Παρίσι, είναι ένα όνομα παντελώς άγνωστο. Οι όποιες αναφορές στον Ζαχάρωφ σε κάποια μυθιστορήματα και σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές σε ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, αδυνατούν στο να επαναφέρουν στη μνήμη των σημερινών Ελλήνων ή στο να «επιβάλουν» στη συνείδησή τους ως «καλό Έλληνα», το όνομά του «εμπόρου του θανάτου», στου οποίου τις ενέργειες ορισμένοι ιστορικοί καταλογίζουν την Μικρασιατική Καταστροφή, της οποίας φέτος τελούμε το εκατοστό μνημόσυνο. – Δεν είναι «παίξε γέλασε» η ιστορία, όταν βάφεται με αίμα…
Να μου επιτραπεί εδώ να δώσω κάποια στοιχεία (με χρονολογική σειρά) σε μετάφρασή μου από παλαιά δημοσιεύματα στη Ρουμανία, στοιχεία και πληροφορίες σχετιζόμενα/-ες με τη ζωή και το έργο του διάσημου Μπαζίλ Ζαχάρωφ, και κατά την άποψή μου χρήσιμα έως και σήμερα για τον Νεοέλληνα αναγνώστη, για να δει πώς έχουν τα πράγματα με τις πολεμικές βιομηχανίες, τους πολέμους και τα μεγάλα συμφέροντα, τα οποία ουδέποτε θα παύσουν να υπάρχουν. Η μόνιμη ειρήνη είναι μια ουτοπία. Και τον Ηράκλειτο «Πατήρ πάντων πόλεμος», με οποιαδήποτε ερμηνεία και αν του δοθεί, έχει διαχρονική αξία και επιβεβαίωση…
- «RealitateaIlustrată», Έτος 6ο, Αριθ. 300, 27 Οκτωβρίου 1932, σ. 12.
Γιατί δεν αφοπλίζουν την ανθρωπότητα; Ποιος είναι ο Sir Basil Zaharoff;
Από το 1918 έως σήμερα [το 1932] συντελέστηκαν το λιγότερο δύο πόλεμοι ετησίως στην Ευρώπη, όπου καμιά από τις αιτίες οι οποίες προκάλεσαν τον «κατακλυσμό του 1914» δεν κατασβήστηκε, και όταν άλλες νέες ήδη έχουν εμφανιστεί, το ίδιο μαινόμενες όσο και οι παλαιές. Σε άλλες ηπείρους οι πόλεμοι οι οποίοι είχαν ξεσπάσει έχουν κλείσει, αλλά και πάλι έχουν ξεσπάσει άλλοι και ήδη προετοιμάζονται άλλοι καινούριοι.
Η ανθρωπότητα φαίνεται να μη διδάσκεται από αυτή την εμμονή του πολέμου, η οποία δεν καθησυχάζει πλέον το μυαλό κανενός, καθότι δεν κάνει καν πιστευτή την απλή αλήθεια η οποία λέει ότι ο πόλεμος δεν λύνει τίποτα και ούτε φέρνει ποτέ σε κανένα κάποιο άλλο αποτέλεσμα πέρα από τον πόλεμο.
Στην Ευρώπη αρχίζει να διεισδύει η πειθώ. Παρ’ όλο δε που όλες οι πληγές της είναι ανοιχτές από το 1914, αυτή συνεχίζει ακόμα να ματώνει εν αφθονία, λες και δεν έχουν παρέλθει 18 έτη από το ξέσπασμα του πολέμου. Ο πόλεμος όμως δεν είναι πλέον υπεράνω των δυνάμεων κανενός, ούτε –τουλάχιστον– σε επίπεδο ηθικών αξιών. Ούτε ένας ευρωπαϊκός λαός δεν έχει πια το κουράγιο να υπερηφανευτεί και να πάρει πάνω του, σαν ευγενής, την έναρξη ενός νέου πολέμου.
Έτσι προκύπτει το μείζον ερώτημα: Γιατί δεν αφοπλίζονται οι ευρωπαϊκοί λαοί;… Για ποιον λόγο ξοδεύονται εκατοντάδες δισεκατομμύρια ετησίως για κανόνια, πολεμικά αεροπλάνα, πολεμοφόδια και πυρομαχικά, τανκς; Γιατί συνεχίζουν να πραγματώνουν νέες έρευνες για τη δημιουργία ορισμένων φονικών όπλων και δη πολύ ανατριχιαστικών; Η μαύρη αθλιότητα ρημάζει ολόκληρα στρώματα του πληθυσμού ορισμένων αναπτυγμένων και πρωτοπόρων χωρών, ενώ είναι γνωστό πως ταυτόχρονα σε αυτές τις χώρες το χρήμα που πρέπει να διοχετεύεται σε κοινωνικές παροχές, δεν πάει εκεί αλλά ξοδεύεται και κατευθύνεται στα «εργαλεία» και στα «μηχανήματα» του ολέθρου και του θανάτου.
Εδώ και περίπου 10 έτη συνήλθε στη Γενεύη η λεγόμενη Επιτροπή Αφοπλισμού, της οποίας επακόλουθο ήταν όμως, όχι το να υπάρξει αφοπλισμός και να διακηρυχθεί αυτό διά τυμπάνων, αλλά η μη μείωση των πολεμικών δραστηριοτήτων, ακόμα και όταν αυτές εκδηλώνονται με την υποχρέωση ενός μόνο αγοριού από κάθε οικογένεια να πηγαίνει υποχρεωτικά στον στρατό. Μετά από κάθε συνεδρίαση για τον αφοπλισμό, τα κράτη γνωστοποιούσαν την ίδρυση ορισμένων νέων στρατιωτικών βάσεων και την παραγγελία ενός όλο και πιο μεγάλου αριθμού τεθωρακισμένων οχημάτων (τανκς).
Βέβαια, υπάρχουν πολιτικές φιλονικίες πολύ δυσχερείς, οι οποίες δίνουν και στους καλής προθέσεως πολιτικούς των αέρα βλακών ή κάποιων που αυτομαστιγώνονται, με το να αποδέχονται τέτοιες πολιτικές στρατηγικές. Πέραν τούτου όμως υπάρχει και μια μυστηριώδης αιτία, η δράση ενός ασυνήθιστου ανθρώπου, του οποίου το όνομα τελευταία ακούγεται πάρα πολύ και ας βρίσκεται στη δύση του βίου του, και του οποίου ο ανθρωπισμός οφείλεται στον πλήρη εξοπλισμό όλων μας μέχρι τα δόντια, πρόκειται δε για τον άνθρωπο που προμήθευσε με κανόνια τους φονικούς πολέμους του τελευταίου μισού του περασμένου αιώνα και των αρχών του δικού μας αιώνα.
Είναι ο Sir Basil Zaharoff!…
Ποιος αλήθεια είναι τούτος ο άγγλος ευγενής με το μικρό όνομα γαλλικής εκφοράς και ήχου, με οικογενειακό όνομα εμφανώς βουλγαρικό, αλλά παρ’ όλα αυτά γραικικής καταγωγής, και ο οποίος κατοικεί στην Αζούρ;
Είναι ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη και ο μεγαλύτερος μέτοχος των πολεμικών βιομηχανιών της Γαλλίας και της Αγγλίας. Στην παρούσα στιγμή, πέρα από τις μετοχές του καζίνου με τα τυχερά παιγνίδια στο Μόντε Κάρλο, δεν κατέχει ούτε ένα επίσημο αξίωμα σε κάποια χώρα. Παρ’ όλα αυτά, απολαμβάνει της συντροφιάς των πιο πιο διακεκριμένων πολιτικών του καιρού μας. Δεν τον έστειλε κανείς ούτε στο Παρίσι, ούτε στο Λονδίνο, ούτε στη Γενεύη. Αλλά αυτός είναι πάντοτε παρών σε όλες τις διεθνείς διασκέψεις, και ιδίως σε αυτές στις οποίες συνέρχεται η Επιτροπή Αφοπλισμού.
Τι θέλει ο Ζαχάρωφ; Τι ακολουθεί τον Ζαχάρωφ;
Τίποτα πιο απλό γι’ αυτόν, από το να θέλει να πουλήσει το εμπόρευμά του και από το να εμποδίσει την κατάργηση της αγοράς των εξοπλισμών.
Θα τα καταφέρει;… Είναι ρητορικό το ερώτημα, διότι η απάντηση είναι προφανής από τη στιγμή κατά την οποία δεν παίρνεται ούτε ένα μέτρο περιορισμού των εξοπλισμών, και είναι παγκοίνως γνωστό ότι ο Ζαχάρωφ τα καταφέρνει πάντοτε.
Και ούτε είναι να απορεί κανείς. Τούτος ο άνθρωπος κατόρθωνε πάντοτε – και έχει στη ζωή του μόνο μια ήττα! Όταν αργοπόρησε σε έναν ευγενή σκοπό, στον οποίο θα έπρεπε να φανεί πως είναι ο ίδιος ανιδιοτελής και αφιλοκερδής!
Γεννήθηκε στην Μικρά Ασία, από φτωχή οικογένεια, και σε νεαρή ηλικία ο Ζαχάρωφ πήγε στην Κωνσταντινούπολη όπου –υπό το σουλτανικό καθεστώς– άρχισε να ασχολείται σε διάφορες εργασίες, έως ότου φύγει στο Λονδίνο, και εκεί βρέθηκε ενώπιον των Δικαστηρίων ως κλέφτης ποσού χρημάτων ενός θείου του, με τον οποίο ήταν εταίρος σε κάποια επιχειρηματική δράση. Στην Αγγλία, όταν ένα πρόσωπο βρεθεί κάποια φορά ενώπιον του δικαστή, είναι βέβαιο ότι στην πορεία δεν έχει εύκολη ζωή.
Ο Ζαχάρωφ εγκαταλείπει το Λονδίνο και μεταβαίνει στην Αθήνα όπου τιμάται από τον εκατομμυριούχο Σκουλούδη –μετέπειτα πρωθυπουργό της Ελλάδας– και αποχτάει εύκολα την αντιπροσωπεία της πολεμικής βιομηχανίας Zweifeld της Αγγλίας. Η επιδεξιότητα με την οποία πούλησε τα «προϊόντα» τόσο στους Έλληνες όσο και στους Τούρκους, τόσο στους Σέρβους όσο και στους Βούλγαρους, τον έφερε στη Βιέννη όπου μη μπορώντας να υπερνικήσει στον ανταγωνισμό με μια αμερικανική εταιρεία, η οποία είχε μόλις «δημιουργήσει» τα μιδράλια, φρόντισε και την έκανε εταίρο του! Από την άλλη, συνεχίζει τη δράση του στην «πολεμική βιομηχανία» και αναλαμβάνει τη διεύθυνση των βιομηχανιών Vickers της Αγγλίας.
Από εδώ και πέρα η σταδιοδρομία του Βασίλη Ζαχαρόπουλου – του Μπαζίλ Ζαχάρωφ είναι διασφαλισμένη. Δημιουργεί στην τσαρική Ρωσία, σε συνεργασία με τα γαλλικά εργοστάσια Schneider-Creu, εξοπλιστικές βιομηχανίες των οποίων τα κέρδη εισρέουν στις φαρδιές τσέπες του, και θέτει πλέον σε εφαρμογή μία αρχή καθαρού εμπορίου, χωρίς κανένα προηγούμενο με κάποια πολιτική ή εθνική προϋπόθεση: ο Ζαχάρωφ πουλάει όπλα σε οποιονδήποτε έχει χρήματα να τα αγοράσει, αδιάκριτα για ποιο σκοπό τα θέλει, και αδιάφορα εναντίον ποίου θα τα χρησιμοποιήσει. Αυτός δεν γνωρίζει μεταξύ τους ανταγωνιστές, αυτός θέλει να έχει μόνον πελάτες.
Το 1914, τούτη η «ανεξαρτησία» του δεν μπορεί να είναι πλέον δυνατή, και ο Ζαχάρωφ παίρνει μια «ηρωική» θέση: περνάει με το μέρος της Αγγλίας και της Γαλλίας, δύο χώρες οι οποίες πληρώνουν τη συνεργασία τους μαζί του όχι μόνο με κεφάλαια των υπουργείων πολέμου, αλλά και παρέχοντάς του όλες τις δημόσιες τιμές! Το αγοράκι που κατρακύλησε από το Λεβάντε στους δρόμους του Λονδίνου, γίνεται τώρα ένας ευγενής άγγλος και Σμήναρχος της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλίας. Είναι ο πρώτος στη βασιλική αυλή της Αγγλίας και απολαμβάνει της φιλίας του διάσημου Γάλλου μαθηματικού και φυσικού Jules Henri Poincaré (1854-1912). Ξοδεύει μυθικά χρηματικά ποσά για να πείσει την Ελλάδα –διάβαζε: Ελευθέριο Βενιζέλο– να πολεμήσει στο πλευρό των Συμμάχων, και το 1920 προκαλεί, σε μια στιγμή ανεξήγητου πατριωτισμού για έναν άνθρωπο «επιχειρηματία», τον Δεύτερο Ελληνοτουρκικό Πόλεμο, που του κόστισε 4 εκατομμύρια λίρες στερλίνες, αλλά και τη συντριβή της προγονικής πατρίδας του, της Μικρασίας. Υπήρξε η μόνη κακή επιχειρηματική δράση του Σερ Μπαζίλ Ζαχάρωφ, δηλ. η πιο ευγενής και η πιο ατιμώρητη, μετά την καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού το 1922, με τον ξεριζωμό εκατομμυρίων Ελλήνων από τις προγονικές εστίες τους και την εγκατάστασή τους στον Ελλαδικό χώρο.
Από τότε και στη συνέχεια επανήλθε στο πρωταρχικό και σταθερό εμπόριο όπλων. Άνθρωποι που γνώριζαν τα πολιτικά παρασκήνια, διαβεβαίωναν ότι η Εξέγερση των Δρούζων το 1924, δεν ήταν ξένη προς τα «εργαλεία» του εμπόρου όπλων Ζαχάρωφ, και ότι ο ίδιος αποσκοπούσε στο να προκληθεί και ένας Γαλλο-Αγγλικός πόλεμος! Τούτον τον πόλεμο –που πολύ επιθυμούσε ο Μπαζίλ Ζαχάρωφ– τον «τίναξε στον αέρα» η ιδρυθείσα Κοινωνία των Εθνών, αλλά και οι διάφορες Επιτροπές Αφοπλισμού που είχαν συσταθεί, και φάνηκε πως τελικός νικητής σε αυτήν την «κούρσα» βγήκε η ειρήνη.
Ο Sir Basil Zaharoff παρηγορήθηκε τελικά, ως άνθρωπος σταθερά ευνοημένος από την τύχη, με το να αγοράσει την πλειονότητα των μετοχών του Καζίνου του Μόντε Κάρλο, οπότε και έτσι, «πάλι τον θάνατο πουλούσε»!
Τώρα, στα 1932, είναι πια γέρος. Είναι περίπου 70 ετών. Αλλά η ενέργειά του είναι ανεξάντλητη. Τόσον καιρό, ενόσω οι αιτίες που προκαλούν τις διαμάχες και τους πολέμους μεταξύ των λαών δεν εξοβελίζονται, υπάρχει η αφέλεια ότι μπορεί να γεννηθεί να γεννηθεί και να υπάρξει αφοπλισμός. Αλλά ο Σερ Μπαζίλ Ζαχάρωφ δεν είναι μια αιμοβόρα ύπαρξη, κάποιος με βαρβαρικό ταπεραμέντο, και ούτε ένας κοντόφθαλμος νους. Αντίθετα, είναι το αντιπροσωπευτικό πρόσωπο της σύγχρονης ιστορίας. Αυτός ζητάει από τους πολιτικούς μια τόσο μικρή εργασία και μόνο: λίγη λογική. Γιατί να αφοπλιστείς; Γιατί να περιορίσεις τους εξοπλισμούς, όταν δεν έχεις περιορίσει ούτε μία από τις μεθόδους κοινωνικής πάλης, οι οποίες οδηγούν στον πόλεμο μεταξύ των λαών;
Για τον θρίαμβο της λογικής και για την καλοπέρασή του και μόνο, ο Sir Basil Zaharoff χρησιμοποίησε τα ίδια εργαλεία, αυτά με τα οποία πουλούσε τα πολεμοφόδια και τα κανόνια στη Βιέννη και στην Πετρούπολη, στο Παρίσι και στο Λονδίνο, ήτοι τις αποκρυφιστικές του σχέσεις με τους κρατικούς αξιωματούχους, στα χέρια των οποίων βρίσκεται ανέκαθεν το πεπρωμένο των λαών. Τούτοι οι κρατικοί αξιωματούχοι στα υψηλά αξιώματα μόνον όταν ανταποκρίνονται στα παιχνίδια ορισμένων μυστικών δυνάμεων, όπως είναι ο Τύπος, το Χρήμα (Τράπεζες κ.λπ.) και οι Κοινωνικές Σχέσεις. Ο Σερ Μπάζίλ Ζαχάρωφ υπήρξε ο ειδήμων αυτών των «πραγμάτων»: κάτεχε τη δύναμη των πιο σημαντικών Εφημερίδων, του αποθηκευμένου Χρυσού, και των πιο αποφασιστικών Προσωπικών Επιθυμιών των ανθρώπων που ήταν κάτοχοι πολιτικής και οποιασδήποτε άλλης εξουσίας.
Κανείς δεν θα μπορούσε να εμποδίσει τον Sir Basil Zaharoff στο να πάει στη Βιέννη, μια πανέμορφη πόλη σε ένα ωραιότατο τοπίο, όπου ο κάθε γέρος άνθρωπος, όπως αυτός τώρα, έχει το δικαίωμα να περπατήσει ελεύθερος…
- «IsusBiruitorul», Έτος 2ο, Αριθ. 50 (102), Sibiu, 6 Δεκεμβρίου 1936, σ. 6.
Πέθανε ο βασιλιάς των κανονιών.
Ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου πέθανε πιεσμένος από τις τύψεις της συνείδησής του.
Αυτές τις μέρες πέθανε ο Basil Zaharoff, ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου, μεγάλος βιομήχανος κανονιών, ή «ο πωλητής του ακαριαίου θανάτου», όπως ήταν ευρ΄θτερα γνωστός.
Τούτος ο Zaharoff, ήταν Γραικός ο οποίος έφτασε να έχει στην Αγγλία μια τεράστια βιομηχανία κατασκευής όπλων, κανονιών, τυφεκίων κ.λπ.
Κατείχε ο ίδιος τις περισσότερες μετοχές των πολεμικών βιομηχανιών της Αγγλίας και της Γαλλίας, η δε δύναμή του έφτασε μέχρι το σημείο να προκαλεί πολέμους και να παρεμποδίζει την ειρήνη, για τον πολύ απλό λόγο ότι αυτός «έπρεπε να εμπορεύεται τα προϊόντα του»!
Ο μεγάλος δισεκατομμυριούχος, ο οποίος ήταν ασθενικός τύπος στη σ’αρκα του επί πολύ καιρό, μετά που έγινε καλά πίστευε ότι θα ζήσει για πολλά χρόνια ακόμα.
Όμως, πριν λίγες μέρες, κάποιο πρωινό την ώρα που ντυνόταν εντελώς αναπάντεχα ο θάνατος του χτύπησε την πόρτα, μπήκε στο δωμάτιό του και τον πήρε, χωρίς να ρωτήσει κανένα κι ούτε να τον ρωτήσει τίποτα.
Ο βιομήχανος του «ακαριαίου θανάτου» πέθανε και αυτός από τέτοιον ακαριαίο θάνατο.
Ο θάνατος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που επήλθε από τα κανόνια και τα μυδράλια του, άρχισε να του προκαλεί και του ιδίου φρίκη!
Λέγεται ότι τον τελευταίο καιρό οι τύψεις της συνείδησής του άρχισα να επιδρούν κυρίαρχα πάνω στο κυρτωμένο σώμα του γέροντα Basil.
Κάτω από το μαρτύριο αυτών των τύψεων του νου του, ο Basil Zaharoff κληροδότησε ένα μέρος της περιουσίας του για έργα ευεργεσία, μάλιστα ίδρυσε και φορέα απονομής Βραβείου Ειρήνης! Πρόκειται, ασφαλώς, για καθυστερημένη χειρονομία ενός μετανοημένου, ενός ανθρώπου που θέλει να δείξει με τη χειρονομία του σε ολόκληρο τον κόσμο –περισσότερο από τον καθένα– τι ακριβώς σημαίνει μεταμέλεια.
Αλήθεια, η ανθρωπότητα έχει να διδαχτεί από αυτή του τη μεταμέλεια ή θα συνεχίζει να αγοράζει συνεχώς, όπλα, κανόνια, μυδράλια από την πολεμική του βιομηχανία;
- «Facla», Έτος 16ο, Αριθ. 1763, 7 Δεκεμβρίου 1936, σ. 1.
Μετά τον ενταφιασμό του Sir Basil Zaharoff.
Γαλήνιος, καθώς ο υπηρέτης του τον έπλενε, ο Μπάζιλ Ζαχάρωφ, πέθανε. Ήταν 87 ετών, με σώας τας φρένας, έχοντας ακόμα επιτυχίες και όντας σεβαστός και ευγενής, ένας καθωσπρέπει γέρος φιλάνθρωπος.
Ελπίζαμε ο Θεός να τον κρατήσει στη ζωή και να τον τιμωρήσει. Πιστεύαμε ότι δεν είναι δυνατόν ο Θεός να του επιτρέψει έναν θάνατο χωρίς βάσανα, χωρίς τύψεις, χωρίς τρόμο. Εν τούτοις αυτός πέθανε έχοντας τον καλύτερο θάνατο, τον πιο ήρεμο που ο Θεός του έδωσε, και που εμείς ξέραμε πως τέτοιον δίνει σε δίκαιους, καλούς κι αγαπημένους των ανθρώπων. Ξέφυγε άθελα – γλύτωσε. Πέθανε ντυμένος, χωρίς να τον αγγίξει κανείς. Τούτο το γεγονός στέκεται σαν βαριά πέτρα στην καρδιά, σαν βάρος σε έναν αθεράπευτα άτρωτο. Δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα. Πάντως μάς ξέφυγε και γλύτωσε. Δεν του ξεριζώσαμε τα νύχια, δεν τον γδάραμε, και ούτε ένας από τα εκατομμύρια των ανθρώπων που σκότωσε δεν εμφανίστηκε ποτέ στον ύπνο του, κι ούτε κάποιος θρήνος έγινε ποτέ τύψη στη συνείδησή του για να τον βασανίσει.
Το αδύναμο μίσος που του έχω, είναι μίσος απελπισίας· και μήτε το φοβερό μίσος των εκατομμυρίων μανάδων που δολοφόνησε και κατέστρεψε τα παιδιά τους, δεν άγγιξε τον Μπαζίλ Ζαχάρωφ… Μπαζίλ Ζαχάρωφ, ο θλιμμένος φίλος, ο αξιολύπητος θησαυροφύλακας και υποστηριχτής τόσων αρχηγών σφαγών.
Θα έδινα και τη ζωή μου να ζωντανέψει έστω για μια μέρα και να τον φτύσω, να τον βασανίσω, να τον κάνω κόσκινο από τις σφαίρες.
Τον έθαψαν. Ένας σωλήνας κανονιού τού προσφέρθηκε για φέρετρο, σαν μια προκλητική περιφρόνηση της αγάπης που του έτρεφαν οι άνθρωποι, σαν εγκώμιο, σαν ένας ύμνος για το μίσος, για τον πόλεμο. Δαγκώνω τις γροθιές μου που έμεινε έτσι· που έκανε αυτό που θέλησε· που κανείς δεν του πέταξε στο κεφάλι λιωμένο μολύβι και κόκκινο ατσάλι. Τούτες οι γραμμές αδιάκοπου μίσους δεν θα ήθελαν να ακουστούν από τους κληρονόμους του (εισοδηματίες εγκλημάτων), από τους φίλους του, από αυτούς που τον έχουν υπηρετήσει.
Το κλάμα μου απευθύνεται μόνο προς τον Θεό. Μπορεί η φωνή μου και να εισακουστεί, εκεί όπου τα πάντα εισακούγονται. Η μοναδική ελπίδα μου είναι ότι ο Θεός θα τον τιμωρήσει. Ο Θεός θα στραφεί κατά του ανθρώπου – όταν η λευκή γενειάδα του Ζαχάρωφ γίνει δεκτή στους κήπους της Κόλασης. Μπορεί στο επέκεινα να του επιφυλάσσει τα Μεγάλα Βασανιστήρια για ικανοποίηση των εκατομμυρίων ψυχών – μανάδων και στρατιωτών.
Μπορεί εκεί να πεθάνει τρυπημένος από σφαίρες, κατακομματιασμένος μες στο αίμα, κάθε μέρα, και να μην είναι συγχωρεμένος, ώστε να μην πεθαίνει, για τόσα εκατομμύρια φορές όσα εκατομμύρια νεκρών αυτός προξένησε.
Αν ο Θεός τον συγχωρέσει, τώρα που έχει πλέον γλυτώσει οριστικά από την τιμωρία των ανθρώπων, από την τιμωρία της προσωπικής του υπόστασης, θα ενταχθώ στις λεγεώνες του Εωσφόρου, γιατί μόνον εκεί θα μπορέσει να υπάρξει η Δικαιοσύνη, το Καλό, η Ανθρωπιά.
Βλέπω εδώ και πολύ καιρό ότι ο Εωσφόρος δεν είναι παρά ο Προμηθέας, ο αγαπημένος μας, ο ευεργέτης των ανθρώπων.
*****
Μου ήρθε, λοιπόν, στον νου τούτος ο… Ζαχάρωφ, και κατέθεσα τα ανωτέρω, για να υπενθυμίσω στους φίλους αναγνώστες ότι οι πόλεμοι που μαίνονται στην Ουκρανία, ή και στη Συρία, ή και αλλού, πέρα από τα όσα μας «διοχετεύουν» οι επίσημες ανακοινώσεις των Κυβερνήσεων και τα ελεγχόμενα από αυτές Μ.Μ.Ε. (Μέσα Μαζικού Ευνουχισμού) περί αυτών, έχουν και άλλες συνθετότερες και μεγαλύτερες διαστάσεις, σχετιζόμενες με την αέναη κερδοφορία των πολεμικών βιομηχανιών. Οι τωρινοί άγνωστοί μας… Ζαχαρώφηδες, των οποίων οι ψυχές δεν έχουν κορεσμό από τα αιματοβαμμένα κέρδη τους, συνεχίζουν να πλουτίζουν με τις απώλειες ανθρώπινων ζωών, με το «εμπόριο του θανάτου». Μόνον έτσι γίνονται οι ανεξήγητα μεγάλες περιουσίες από «κάποιους», που τις αφήνουν με «Διαθήκες» κληρονομιά στους επιγόνους τους. Μόνον έτσι οι αφελείς και οι επαγγελματίες του ψεύδους αναλυτές θα βρίσκουν άλλες αιτίες και αφορμές να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, και προ παντός να δικαιολογούν τους παχυλούς μισθούς τους για τις «παπαριές» με τις οποίες τρέφουν τα ακροατήριά τους. Δεν γίνονται όμως πιστευτοί πάντα!…
Ποιος θυμάται σήμερα τον Ζαχάρωφ;!… Και ποιος θα θυμάται σε λίγα χρόνια και ολους τους παπαρολόγους του σήμερα;!
