Για πρώτη φορά, στους δύο αιώνες της ύπαρξής του, το νεότερο ελληνικό κράτος κατηγοριοποιείται ως μη φιλικό από τη Ρωσία
Γιατί; Διότι χωρίς να μας έχει επιτεθεί η Ρωσική Ομοσπονδία, χωρίς να έχει προβεί σε κάποια επιθετική διπλωματική κίνηση, χωρίς να μας έχει στερήσει τις ενεργειακές προμήθειες, παρότι έχουμε επιβάλλει εναντίον της κυρώσεις ήδη από το 2014, η κυβέρνησή μας αποφάσισε να επιβάλλουμε ως χώρα νέες κυρώσεις στη Ρωσία και κυρίως, να στέλνουμε όπλα αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, από το υστέρημα του ελληνικού λαού, προκειμένου να σκοτώνουν Ρώσους στρατιώτες και πολίτες.
Διότι η κυβέρνησή μας γυρνάει δεξιά κι αριστερά και λέει ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία.
Διότι ορίσαμε δια του πρωθυπουργού μας τους νεοναζί του τάγματος Αζόφ ως ομιλητές ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων και ως νέους Μεσολογγίτες.
Διότι κατέστημεν απόλυτο, προτεκτοράτο των ΗΠΑ, στο πλαίσιο της προσπάθειας ήττας της Ρωσίας στο πολεμικό πεδίο, αλλαγής «καθεστώτος» στο εσωτερικό της και ίσως διαμελισμού της.
Διότι είχαμε έναν απίθανο πρόξενο στη Μαριούπολη, ο οποίος αντί για τα διπλωματικά του καθήκοντα, επιτελούσε χρέη προπαγανδιστή, κάνοντάς μας διαλέξεις ως προς το με ποιον πρέπει να είναι οι «προοδευτικοί» Έλληνες στο πλαίσιο αυτού του πολέμου.
Και όμως: όσο εμείς διαπράττουμε όλες αυτές τις ατιμίες (και ενώ παρεμπιπτόντως είναι η Ρωσία και το Ιράν εκείνες οι οποίες σταματούν την τουρκική επιθετικότητα στη Συρία) η Ουκρανία του Ζελένσκι μάς συμπεριφέρεται με τρόπο ιταμό. Ζητάει διαρκώς ολοένα περισσότερα, σε βαθμό ώστε να διαρρέει ακόμα και από το Υπουργείο Εξωτερικών της συμφοράς και της αμερικανοκρατίας, δυσαρέσκεια για την ουκρανική στάση.
Μας απευθύνει διαβήματα επειδή κάποιες ελληνικές εταιρείες δραστηριοποιούνται στη Ρωσία ή σε σχέση με ρωσικά συμφέροντα.
Το γελοίο αυτό πολιτικό πρόσωπο που λέγεται Ζελένσκι, το παραφουσκωμένο μπαλόνι της κοινωνίας του θεάματος και της αμερικανοκρατίας, απαιτεί από εμάς, όπως και από την υπόλοιπη Ευρώπη, να καταστραφούμε για χάρη του και να τον ευχαριστούμε κιόλας. Στην πραγματικότητα, μας το ζητούν οι ΗΠΑ. Εξ ου και το δεχόμαστε.
Ακόμα και ο Νίκος Δένδιας, αφού πιάστηκε όλη η κυβέρνηση με τη γίδα στην πλάτη, άρχισε να ψελλίζει το γνωστό από καιρό: ότι δηλαδή τα όπλα που στέλνουμε στην Ουκρανία, οι διεφθαρμένοι Ουκρανοί αξιωματούχοι τα πουλάνε σε εγκληματικές οργανώσεις. Το ήξεραν καλά οι πολιτικοί μας. Απλώς το ατύχημα με το Αντόνοφ τους αναγκάζει να πάρουν αποστάσεις από τις βρομοδουλειές τις οποίες, το λιγότερο, ανέχονται.
Οι πολλαπλές ουκρανικές απρέπειες σε συνδυασμό με την πλήρη διάρρηξη των σχέσεών μας με τη Ρωσία, εξαιτίας δικών μας επιθετικών ενεργειών εναντίον της, αποτελούν μια πικρή δικαίωση για όσους, στο «Κοσμοδρόμιο» και αλλού υποστηρίζαμε ότι η αμερικανοκρατία θα ξεπληρωθεί με πολλαπλές σφαλιάρες πανταχόθεν.
Δεν άρκεσε ο εξευτελισμός με την υπόθεση του ιρανικού πετρελαίου και το πλοίο που κατασχέσαμε παρανόμως, για χάρη των ΗΠΑ.
Δεν αρκούσε η ατιμία της δικαιολόγησης της δολοφονίας Σολεϊμανί από τις ΗΠΑ, ενώ το Ιράν ήταν το μόνο κράτος το οποίο μας διέθετε πετρέλαιο με πίστωση, όταν άλλοι, «σύμμαχοί» μας μας στραγγάλιζαν οικονομικώς.
Δεν μας έβαλε μυαλό ο εξευτελισμός με την υπόθεση Γκουαϊδό.
Έπρεπε αυτή η κυβέρνηση της αθλιότητας, να μας φέρει στη θέση του καρπαζοεισπράκτορα και του Ζελένσκι.
Για αυτό και η δικαίωσή μας είναι πικρή. Επειδή λαμβάνει χώρα πάνω στις πολλαπλές ταπεινώσεις της πατρίδας μας. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι ίσως είναι πολύ αργά για να ξεπλύνουμε αυτές τις ντροπές, χωρίς να μεσολαβήσουν και άλλες εθνικές ταπεινώσεις ή και ακόμα χειρότερα, καταστροφές.
