ΑΙΩΝΙΑ ΔΙΑΠΑΛΗ
Θα’ ταν δε θα’ ταν είκοσι χρονών
ο Κωνσταντίνος.
Έβλεπε και ξανάβλεπε ένα όνειρο
χωρίς καμιά αλλαγή.
Δυο άντρες κατηφόριζαν γοργά,
κι οι δυο γεροδεμένοι
και συναντιούνταν κάθε φορά
στο ίδιο σημείο.
Ευθύς διασταυρώνονταν οι φλογερές
ματιές τους,
λες κι ήταν ξίφη αιχμηρά
έτοιμα να αναμετρηθούνε.
Δίχως να χάσει ούτε λεπτό,
ξεκίναγε ο πρώτος.
– Για πού, λαοπλάνε το’ βαλες;
Πάλι ταραχές ονειρεύεσαι;
Πάλι αιματοκυλίσματα;
Δεν έβαλες μυαλό;
Απανταχού της γης οι άνθρωποι
σ’ απαρνηθήκαν.
Άσ’ τους ανθρώπους ήσυχους
και μην τους ξεσηκώνεις.
Έτσι το θέλησε ο Θεός!
Αμέσως όμως θαρρετά
έπαιρνε το λόγο ο άλλος.
– Χιλιάδες χρόνια τώρα εσύ,
είσαι δυνάστης φοβερός
και μέγας τρυγητής
ανθρώπινων ζωών.
Ένα σου νεύμα είν’ αρκετό
για να ηχήσουν δυνατά
τα τύμπανα του πολέμου.
Φρίκη, κλαυθμός και οδυρμός
πλανώνται πά’ στη γη.
Έχεις το θράσος να αποκαλείς
εμένα μακελάρη;
Έννοια σου και θά’ ρθει ο καιρός
που θα τα χάσεις όλα,
τι η ανθρωπότητα θα σπάσει
τα δεσμά της.
Ολόλαμπρος και φωτεινός θα λάμψει
για όλους ο ήλιος της δικαιοσύνης.
Και τότε οι άνθρωποι κάθε θρησκείας
και φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι,
θα χορέψουν όλοι μαζί στους ξέφρενους
της παγκόσμιας ειρήνης κι ευτυχία τους ρυθμούς.
Αυτά προφήτεψε κάποτε
ένας προφήτης του δικαίου.
Θεόδωρος Κοσμίδης
Νάουσα
