Το να έρχεσαι κόντρα με το καλλιτεχνικό κατεστημένο της εποχής σου στα μέσα του 19ου αιώνα σίγουρα δεν είναι εύκολο. Ο Γούσταφ Κλιμτ το κάνει και τον ωθεί σ’ αυτό το αναμφισβήτητο ταλέντο του.
Όταν στα 14 σου δοκιμάζεις στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης νέες τεχνοτροπίες κι όταν στα 18 σού αναθέτουν τη διακόσμηση μεγάρου της πόλης, η συνέχεια είναι η φυσική εξέλιξη του ταλέντου σου. Κι ο Κλιμτ ήταν σίγουρος γι’ αυτό και δεν έκανε πίσω.
Σε μια εποχή που η φύση αποτελεί την κυρίαρχη πηγή έμπνευσης και θέμα απεικόνισης για τους άλλους ζωγράφους, η οπτική του Κλιμτ επικεντρώνεται στο ανθρώπινο σώμα και πρόσωπο, λειτουργώντας με τόσο αισθησιασμό, ώστε τις περισσότερες φορές όχι μόνο να ξενίζει ο τρόπος προσέγγισης, αλλά να επισύρει και κατηγορίες.
Αντρικές και περισσότερο γυναικείες φιγούρες απεικονίζονται με έναν παράξενο ρεαλισμό, που βρίσκεται μεταξύ ουρανού και γης, πατώντας και στα δύο και ομνύοντας στον έρωτα και μόνο σ’ αυτόν. Ένα έρωτα, όμως, χυμώδη και χωρίς προκαταλήψεις.
Το περίφημο “φιλί ” του αποτελεί έναν από τους διασημότερους παγκόσμια πίνακες και ταυτόχρονα είναι τόσο αναγνωρίσιμος απ’ όλους, ώστε και χωρίς την υπογραφή του δεν θα μπερδευόταν ποτέ με έργο άλλου ζωγράφου. Γιατί ο Κλιμτ χάραξε τον δικό του δρόμο.
Τα σώματα, γυμνά πολλές φορές, χωρίς όμως την αισθητική της κλασικής αρχαιότητας αλλά δοσμένα με τον δικό του αισθησιασμό, μεσα σ’ εναν παραδείσιο κόσμο λουλουδιών, κάμπτονται, συστρέφονται, υποδηλώνοντας επιθυμίες ή πάθη, περνώντας στον αποδέκτη του έργου του τα δικά του μηνύματα.
Αν στο “φιλί” τα σώματα και μόνο μιλούν, στη “Δανάη”, που γονιμοποιείται κατά τη Μυθολογία από τον Δία με τη μορφή χρυσής βροχής, ο αισθησιασμός της στιγμής υποδηλώνεται και με τη στάση του σώματος αλλά και με την έκφραση της απόλυτης ηδυπάθειας στο πρόσωπο του πορτρέτου.
Ακόμη κι όταν αποδίδει ένα πορτρέτο χωρίς ερωτικό θέμα, ο αισθησιασμός στο βλέμμα ή στα χείλη είναι το σήμα κατατεθέν του ζωγράφου.
Αν συμπληρώσει κανείς και το χρυσό που απλώνεται στα περισσότερα έργα του και αποτελεί τολμηρή καινοτομία, τότε έχουμε ένα ζωγράφο μιας Νέας Τέχνης, που παρόλο που μας χωρίζουν απ’ αυτόν πάνω από 150 χρόνια, ανήκει στο σήμερα και σίγουρα και στο αύριο.
……………………
*Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρεν-θέσεις.
……………………………
