Βέροια Γράμματα & Τέχνες Περισσότερο διαβασμένα Ρεπορτάζ

Βέροια: Σούλης Λιάκος – “Ω λέλε”/ Μια συναυλία που εντυπωσίασε, συγκίνησε και καταχειροκροτήθηκε

10/07/2022, 14:28

Το περιμέναμε. Ξέραμε τη μουσική του Σούλη του Λιάκου, του δικού μας Σούλη. Παρακολουθούμε από τα πρώτα του βήματα τις καταθέσεις του στη σύνθεση και συνειδητοποιήσαμε από την αρχή εκείνο που τον ξεχωρίζει, το προσωπικό ύφος, το μέγιστο χαρακτηριστικό για έναν καλλιτέχνη, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου η μουσική μαζικοποιείται.

Ξέραμε τι είχαμε ν’ ακούσουμε, αλλά δεν φανταζόμασταν τη διάσταση αυτού που έγινε στη χθεσινή του συναυλία στον Χώρο Τεχνών!

Όταν ο Διόνυσος είναι παρών, εκρηκτικός και καθηλωτικός και ο Απόλλωνας συμπορεύεται με το λυρισμό του, τότε ο Σούλης Λιάκος είναι κι αυτός εδώ και συνδυάζει μ’ έναν μοναδικό τρόπο το διονυσιακό με το απολλώνιο πνεύμα στη μουσική του.

Μεγάλα λόγια; Όχι. Ήταν μια συναυλία που ο κόσμος, όταν έφευγε, έλεγε την ίδια χαρακτηριστική φράση αυθόρμητα “Ήταν ό,τι καλύτερο ακούσαμε εδώ τα τελευταία χρόνια!”. Και δεν έγιναν λίγα πράγματα σ’ αυτόν τον χώρο. Δεν παρέλασαν ελάσσονα ονόματα… Απλά, “κανείς προφήτης στον τόπο του”! Ισχύει παντού, και στη Βέροια!

Μεγάλη η εισαγωγή, που πρέπει να αιτιολογηθεί μέσα από το χθεσινό δρώμενο. Και ήταν δρώμενο με όλα, όσα χαρακτηρίζουν τη λέξη.

Ο σεμνός και αθόρυβος Σούλης Λιάκος, συνθέτης, στιχουργός των περισσότερων τραγουδιών του, (τραγουδοποιός δηλώνει ο ίδιος), με ένα υπέροχο βιβλίο στο ενεργητικό του, (“Με δυο πούπουλα στην πλάτη” ο τίτλος του), και μία ποιητική συλλογή, με δίσκους που άρεσαν πολύ, και… φαρμακοποιός για τους πολλούς, “κατέλαβε” κυριολεκτικά τη σκηνή του Χώρου Τεχνών, (όπου η ΚΕΠΑ οργάνωσε τη συναυλία τιμώντας τον για τη μέχρι τώρα μουσική του πορεία) και τη μετέτρεψε σε χώρο μουσικής τελετουργίας.

Με μία καταπληκτική ορχήστρα, (Βεροιώτες οι περισσότεροι), με φωνές υπέροχες, με τραγούδια αλλιώτικα, πέρα από τα συνηθισμένα, με πάθος, έμπνευση, και συλλογικό πνεύμα απ’ όλους, το “Ω λέλε” έγινε καημός, όνειρο, νοσταλγία, κραυγή.

Ο Πρόεδρος της ΚΕΠΑ, ο Κώστας Ρίζος, προλογίζοντας μίλησε για το πώς το “Ω λέλε” έφτασε μέχρι τη σκηνή του Χώρου Τεχνών, αλλά και για την ποιότητα της μουσικής του συνθέτη.

Το πρώτο μέρος της συναυλίας ήταν αφιερωμένο στην τελευταία δουλειά του Λιάκου, μελοποίηση ποιημάτων του Καθηγητή Κοινωνικής Λαογραφίας Βασίλη Νιτσιάκου στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, που γράφτηκαν στη Βλάχικη Γλώσσα, με μεταφράσεις τους στην Ελληνική και την Αγγλική.

Ο Βασίλης Νιτσιάκος, παρών και συγκινημένος στη χθεσινή συναυλία, μίλησε γι’ αυτά τα ποιήματα, καταθέσεις “ψυχής και ταυτότητας”, όπως είπε, που ποτέ δε θα τα έδινε σε κάποιον που δεν θα μπορούσε να μεταφέρει στα ηχοχρώματά της μουσικής του την ουσία των στίχων του. Και ο Λιάκος το έκανε με τον καλύτερο τρόπο.

Ο λυρισμός στο πρώτο τραγούδι που ακούστηκε να διαχέεται στο χώρο με την μοναδική φωνή της Έλενας Μουδίρη Χασιώτου και να πολλαπλασιάζει συγκινησιακά κάθε λέξη, κάθε νότα, ήταν η πρώτη επαφή με το δρώμενο. Arina – arina…

Έλιωσε σαν χιόνι
η αγάπη σου
έγινε ποτάμι
πνίγηκε στη θάλασσα.

Το τραγούδι στα βλάχικα. Οι περισσότεροι στο χώρο δεν ήμασταν Βλάχοι. Κι όμως μιλούσε σε όλους το ίδιο. Τι γέφυρα συναισθημάτων η μουσική!

Και πέρασαν μπροστά στα μάτια μας, σ’ αυτήν την άγνωστη γλώσσα, κυρατζήδες με τα μουλάρια τους.

Αγωγιάτες του χθες
μερεμετίζουν
το λαβωμένο αύριο
τραγουδώντας

Και πέρασε η Πίνδος, τα μονοπάτια και τα βλαχοχώρια της, και οι λέξεις, αυτές οι άγνωστες, έγιναν δικές μας, εικόνες και ήχοι, όλα ένα. Κι ένα βιολί να κλαίει μαζί με το κλαρίνο και μια τρομπέτα να γεμίζει τον τεράστιο χώρο με τη χάλκινη βαλκάνια παρουσία της… Και να συγκινείσαι με τις υπέροχες γυναικείες φωνές που έντυναν μοναδικά τη μουσική, η Ζωή Μάντζου, η Ελευθερία Ματσεντίδου…

Και ο Σούλης να τραγουδά κι αυτός. Κι όχι μόνο να τραγουδά, με τη φωνή του, με τις κινήσεις του να φτιάχνει ήχους, και να νομίζεις πως είσαι σε βλάχικο πανηγύρι ή πως περιπλανιέσαι πάνω στα βουνά, όπου ο αγέρας περνά μέσα από τα δέντρα χαϊδεύοντάς τα…

Και ήρθε δίπλα του τραγουδώντας και ο Μακης Σεβίλογλου, που δυο τραγούδια του cd “Ω λελε”, είναι γραμμένα απ’ αυτόν. Αντάρτικη φυσιογνωμία και ψυχή και φωνή. Τι πάντρεμα οι δυο τους!

“Δεν είμαι Βλάχος” είπε ο Σούλης! Κι όμως με τη μουσική του έδωσε όσα ακούσματα κι όσες συγκινήσεις πέρασαν μέσα του, όταν παιδί ζούσε στη βλαχογειτονιά της Βέροιας. Σφουγγάρι η παιδική ψυχή.

Το δεύτερο μέρος της συναυλίας ήταν αφιερωμένο σε παλιά τραγούδια του Λιάκου.Ένα ακόμη “Ω λέλε” από το “Μέσα μου βουνό” έγινα η γέφυρα ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μέρος της συναυλίας.

Εδώ ο Διόνυσος παρών με τις μαινάδες του. Ήχοι, κραυγές αρμονικές, (πράγμα παράξενο), στο βωμό της ίδιας της μουσικής και της συμπαντικής της αρμονίας!

Και ο Νίκος Ζιώγαλας, παλιός παιδικός φίλος και συνεργάτης του Σούλη κι αυτός στη σκηνή. Να θυμούνται μαζί στιγμές από τα νεανικά τους χρόνια. Ο Σούλης να λέει, να τραγουδάει, να παίζουν μαζί σ’ ένα αυτοσχέδιο θέατρο αναμνήσεων. Κι ο Μιχάλης Ρίζος σε δυο τραγούδια, με αλλιώτικη παρουσία, εναρμονισμένη στην ατμόσφαιρα. Άψογος.

“Γκιουνέ” τραγούδησε η Έλενα Μουδίρη, τραγούδι που έγινε και τίτλος διηγήματος του Σούλη, αλλά και μικρού μήκους ταινία από τον Γιάννη Καισαρίδη, κι ύστερα πολλά άλλα, άλλοτε λυρικά άλλοτε εκρηκτικά. Και μια στάση για σπονδή μνήμης στον πεθαμένο φίλο Γιώργο Κουρτίδη. Ζωή Μάντζου “Την εικόνα σου κοιτάζω”…

Στο τέλος στη σκηνή όλοι μαζί. Τραγουδούν, παίζουν, κοινωνούν το κρασί της μουσικής και επικοινωνούν με το κοινό τους, που γίνεται ένα μαζί τους.

Η ορχήστρα παίζει. Πλημμυρίζει τα πάντα. Ένα ένα τα όργανα σπονδή στη μοναδικότητα, όλα μαζί σπονδή στη συλλογικότητα.

Σίγουρα, όμως, δεν θα είχαμε αυτήν την ηχητική εικόνα, αν οι ενορχηστρώσεις δεν είχαν γίνει από τον Αλέξανδρο Ιωσηφίδη, που για μια ακόμη φορά, την καλύτερη, απέδειξε όχι μόνο την επιστημονική του γνώση αλλά και το ταλέντο του!

Σ’ ένα από τα τραγούδια του ο Σούλης Λιάκος, ο δικός μας Σούλης, λέει

“Σαν πιτσιρίκι ως πότε θα ζω;”

Ο Σούλης δεν πρέπει να αναρωτιέται, ούτε τώρα. Γιατί οι ωραίοι άνθρωποι δεν γερνούν ποτέ. Παραμένουν παιδιά, κι έτσι μ’ αυτήν την παιδικότητα, με την αφοπλιστική αθωότητα που έχει το δικό του βλέμμα, χαρίζουν την ομορφιά, που μόνο η παιδική ψυχή μπορεί να δώσει.

Βραδιά ανεπανάληπτη, χωρίς μάνατζερ και διαφημίσεις. Βραδιά δική μας, του τόπου μας. Τι χαρά διπλή!

Φωτογραφίες: faretra.info