Η κατακραυγή δικαιολογείται από την παραβίαση της ιερότητας του χώρου. Μια βρετανική ιδιωτική λέσχη είναι το προστατευμένο μέρος όπου η ελίτ συζητά με την απαιτούμενη ωμή ειλικρίνεια τις υποθέσεις της. Ένα μέρος για να μένει απερίσπαστη από την παρουσία των πληβείων, όχι για να περισπάται από τα κωλοχεριάσματα σουρωμένου συναδέλφου.
Το ότι, μάλιστα, ο εν λόγω φέρει το αξίωμα του “whip”, γεννά σαδομαζοχιστικούς συνειρμούς που καλό είναι να μην τους αφήσουμε να μας παρασύρουν μακριά.
Χρειάζεται πάντως να εν σκύψουμε βαθύτερα στην έννοια του σκανδάλου, όπως αυτή νοείται στην Αλβιώνα.
Σκάνδαλο δεν είναι η επαπειλούμενη έκδοση του Τζούλιαν Ασάνζ. Σκάνδαλο δεν είναι η συμφωνία απέλασης ανεπιθύμητων μεταναστών στη Ρουάντα. Σκάνδαλο δεν είναι η εμπλοκή του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών της Μεγαλειότητάς της στην κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία. Σκάνδαλο δεν είναι η συστηματική ψευδολογία των μέσων ενημέρωσης ως προς την μεγαλύτερη μετά το 1989 απεργία των Βρετανών σιδηροδρομικών. Σκάνδαλο δεν είναι να λαμβάνει ο πρίγκηπας Κάρολος τρία εκατομμύρια ευρώ σε σακούλες από τον πρώην υπουργό Εξωτερικών του Κατάρ.
Ένα σκάνδαλο α λα βρετανικά νοείται πάντοτε ως σεξουαλικό.
Δηλαδή, όχι ακριβώς πάντοτε – διότι στις πραγματικά σοβαρές περιπτώσεις επικρατεί αιδήμων σιγή. Ρωτήστε και τον πρίγκηπα Άντριου.
Ένα σκάνδαλο πρέπει να είναι και κάπως ανάλαφρο, όχι να μας μαυρίζει την ψυχή. Σκάνδαλο είναι το να ξενοπηδάει ο Νιλ Φέργκιουσον του Imperial College εν μέσω καραντίνας, όχι το ότι ο ίδιος βιοπορίζεται δυο δεκαετίες τώρα εμπορευόμενος πληθωρισμένες απειλές με βάση διαρκώς διαψευδόμενα μοντέλα.
Σκάνδαλο είναι το να φιλιέται ο υπουργός Υγείας με μια λομπίστρια εντός Υπουργείου, όχι οι εκτός νόμου απευθείας αναθέσεις του ίδιου υπουργού για την πανδημία.
Σκάνδαλο είναι κάποιος βουλευτής που βλέπει πορονογραφία στο κινητό του εν ώρα συνεδριάσεως του ναού της δημοκρατίας. Ή ο συνάδελφός του που έκανε σεξουαλικές προτάσεις σε ολυμπιακό αθλητή. (Η βιαιοπραγία ορθώς δεν τους αρέσει, οι προτάσεις επίσης δεν τους αρέσουν, πώς καταφέρνουν και συνευρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι;).
Σκάνδαλο είναι το κοκτέιλ πάρτι της Ντάουνινγκ Στριτ, όχι το ότι ένοικός της είναι ο Μπόρις Τζόνσον.
Γενικώς η εν Βρετανία κρατούσα αντίληψις είναι ότι δεν υπάρχει τίποτε το δημόσιο, το οποίο να αξίζει να μας σκανδαλίζει ή έστω να μας απασχολεί. Υπάρχει μόνο μια τεράστια ιδιωτική σφαίρα, με τις παρεκτροπές και τις μικρο-ίντριγκές της, που καλύπτει τα πάντα.
Η άποψη αυτή, διαπιστώνουμε, έχει μεταφερθεί και στη σφαίρα της γεωπολιτικής. Ο Μπόρις Τζόνσον το βρήκε κατάλληλο να χαχανίζει στη Σύνοδο της G7 μαζί με τον Τζάστιν Τριντό για τις ημίγυμνες φωτογραφίες του Πούτιν. Απεφάνθη επίσης ότι ο πόλεμος της Ουκρανίας δεν θα είχε συμβεί αν της Ρωσίας ηγούνταν γυναίκα. Ο ένοικος του Κρεμλίνου, βέβαια, απάντησε ενθυμούμενος την Θάτσερ και τον Πόλεμο των Φόκλαντς, ενώ σε σχέση με το ξεγύμνωμα, είτε πάνω είτε κάτω από τη μέση, έκρινε ότι οι ηγέτες της G7 θα πρόσφεραν “αηδιαστικό θέαμα” και καλά θα κάνουν να αφήσουν το πιώμα και να πιάσουν την άθληση για αρμονικότερη ανάπτυξη σώματος και πνεύματος.
Διότι, ναι, μπορεί νά ’ναι ό,τι είναι, αλλά ο Πούτιν δεν είναι ούτε παλιάτσος, ούτε ακροκεντρώος φλώρος.
