Γιάννης Ναζλίδης “Ρεαλισμός η Πατρίδα κανενός”/ ή αλλιώς, αναζητώντας την “αγνοημένη” Άνοιξη
Το έγραψα αυτό σαν άρωμα μιας ΑΝΟΙΞΗΣ που “αγνοείται” από την κοινωνία
Γ. Ναζλίδης
Είναι γνωστό τοις πάσι πως ο Γιάννης Ναζλίδης αρνείται να μεγαλώσει. Δεν τον πτοούν ούτε τα χρόνια, ούτε εκείνο το χαρακτηριστικό άσπρο στα μαλλιά, που τα υποδηλώνει. Δεν είναι “αιώνιος έφηβος”, όπως συνηθίζεται τελευταία να λένε για κάποιους, ο Γιάννης είναι παιδί!
Ο συγγραφέας: Τον θυμόμαστε να εισβάλλει δυναμικά με τους συμφοιτητές του της Βέροιας στην λουστραρισμένη κοινωνία της και να ιδρύει μαζί τους το “Καφενείο με τα σύννεφα”. Από τότε “ίπτατο” σε μια Νεφελοκοκκυγία των λίγων και εκλεκτών. Ίσως κάποιους άκρως συντηρητικούς να τους τρόμαζε και λιγάκι τόση… ελευθερία!
Τώρα ξαναεισβάλλει εδώ και μερικά χρόνια, πάλι ορμητικά, στον Πολιτισμό, φτιάχνοντας με φαντασία και μεράκι το “Εκκοκκιστήριο Ιδεών”, με τη σύντροφο των νεανικών του χρόνων, τη Μαίρη, ένα ταξίδι για όλους στον κόσμο που αυτός πιστεύει πως πρέπει να ανήκουμε. Στον κόσμο της παιδικής αθωότητας, αλλά και ενός πολιτισμού δροσερού, χωρίς αγκυλώσεις.”Εκκοκκιστήριο Ιδεών” σημαίνει φυγή , σημαίνει ποιότητα.
“Μα γιατί μια τόσο μεγάλη εισαγωγή; Ποιο είναι το κυρίως θέμα;” θα έλεγε αυστηρά κάθε φιλόλογος. Το θέμα είναι το καινούριο “πόνημα” του Γιάννη, “Ρεαλισμός η Πατρίδα κανενός”, που το αφιερώνει έτσι:
Αφιερωμένο στον Marcel Duchamp πατέρα μου, Ανδρέα Ναζλίδη
Και αρχίζουν οι απορίες για όσους δεν ξέρουν τον Marcel Duchamp. Ποιος ήταν τέλος πάντων και γιατί τον αποκαλεί πατέρα του; Διαβάζουμε:
“Ο Μαρσέλ Ντισάν αποτελεί μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες στην πρωτοπορία της τέχνης του 20ού αιώνα. Καλλιτέχνης και θεωρητικός, από τους εισηγητές του ντανταϊσμού, γεννήθηκε στην ακμή του συμβολισμού και παρέμεινε συμβολιστής σε όλη του τη ζωή. Θεωρήθηκε “ένας από τους πραγματικά ελεύθερους ανθρώπους αυτής της εποχής”, ο οποίος “μαζί με τον Καντίνσκι και τον Μόντριαν ετοίμασε το δρόμο για το μέλλον”.
Οι λέξεις Τέχνη και Ελευθερία είναι τα κλειδιά και φαίνεται πως ο Ναζλίδης, είτε με την ποίησή του είτε με τη ζωγραφική του, αφιερώθηκε και στις δύο. Όσο για τον πατέρα του Ανδρέα Ναζλίδη, τον βιολογικό του πατέρα, στο εξώφυλλο και στο οπισθόφυλλο φωτογραφίζεται δίπλα στον Ντισάν, διεκδικώντας το αναμφισβήτητο μερίδιό του στην προσωπικότητα του Γιάννη.
Το βιβλίο: Βγήκε σε ελάχιστα αντίτυπα, σαν μια αναπνοή που έπρεπε οπωσδήποτε να βγει. Να το ονομάσουμε βιβλίο, ποίημα, σενάριο, μανιφέστο της Άνοιξης; Απορίες εύλογες…
Είναι τρυφερό, σκληρό, ουτοπιστικό, ελπιδοφόρο, αφυπνιστικό. Το βιβλίο είναι ο Γιάννης. Γράφει για τον κόσμο του σήμερα:
Τα λεφτά θα φύγουν από δω, θα πάνε εκεί,
μετά θα επιστραφούν, θα επενδυθούν, θα αποζημιώσουν,
θα τραπεζωθούν, θα συνταξιοδοτηθούν,
θα γίνουν τανκς, υποβρύχια, χειροβομβίδες, θωρηκτά,
υποστηρικτικά των τραυματισμένων,
των προσφύγων,
των ανωνύμων,
των εγγράφων,
των εντολών,
των ένστολων καταδρομών.
…………….
Πώς το ΑΤΟΜΟ γίνεται μάζα;
Προς τι τάχα οι φουσκωμένες οι γιγαντωμένες Πόλεις;
Οι πολυάριθμες, οι αστάθμητες, αυτές που
τα απασχολημένα βλέμματα των πολιτών ξεχνάν τον ΟΥΡΑΝΟ
και βλέπουν μόνο τις δουλειές στους λαβύρινθους της ΜΟΝΑΞΙΑΣ;
Τον ουρανό τα βλέμματα των δύο μέτρων δεν τον βλέπουν.
……………..
Βιομηχανίες βιομηχανιών,
μηχανές επί μηχανών,
αυτοκίνητα ένα σωρό,
πολεμικά εφόδια σωρηδόν,
τόνοι και πολύ πλαγκτόν,
σκουπίδια επί των τειχών,
και μολύνσεις ένα σωρό.
Μήπως είσαι οικολόγος;
όχι είμαι αχθοφόρος
ενός βάρους των καιρών
και πολλών αδυναμιών.
Αναπολεί στην γιγάντια Αγορά του σήμερα τις ανθρώπινες σχέσεις του χθες:
Θυμάστε που όταν πηγαίνατε στον μπακάλη ακούγατε
τι κάνεις κυρία Κούλα; τι κάνει ο γιος σου,
ήρθε η Χαρούλα απ΄την Αθήνα;
τι να τα κάνεις τόσα πολλά όσπρια,
πάρε λιγότερα για να μας ξανάρθεις.
Αυτές οι σχέσεις, οι ανύπαρκτες, μπορούν να επιστρέψουν; Πώς;
Πρώτον θα εξαφανίσουμε τις λέξεις
Μονοπώλιο
Αθέμιτος ανταγωνισμός
Πληθωρισμός
Ελλείμματα
Στασιμοπληθωρισμός
Τραπεζικά αποθέματα
σκοτωμοί, εξοπλισμοί, βομβαρδισμοί, εξαφανισμοί.
Θα επιστρέψουμε
στην υπεραξία μιας κερασιάς, μιας λεμονιάς, μιας ροδακινιάς,
σιτηρών, καλαμποκιών,
στα αειθαλή τεσσάρων εποχών!
Μια συνάντηση παλιών φίλων από το Σύλλογο Φοιτητών Βέροιας, μετά από 35 χρόνια, είναι η αφορμή για να δει για μια ακόμη φορά το χθες και το σήμερα. Αποφασίζει να γράψει ένα σενάριο για τον κινηματογράφο. Κι εκεί, όνειρα και καριέρες, φιλίες και μοναξιά, όλα γίνονται ένα, αντιθέσεις, επιλογές και αποφάσεις…
Συμπέρασμα 1:
Να κρατήσει κανείς την αγνότητά του
είναι η πιο επικερδής Επιχείρηση της ΖΩΗΣ
Συμπέρασμα 2:
Το έγραψα αυτό σαν άρωμα μιας ΑΝΟΙΞΗΣ που “αγνοείται” από την κοινωνία
Χαιρόμαστε που ο Γιάννης Ναζλίδης δεν πρόκειται να μεγαλώσει ποτέ! Θα μας ξαφνιάζει πάντα με τις ιδέες του και με τη δροσιά τους. Γιατί σε όλους μας λείπει η “αγνοημένη” ΑΝΟΙΞΗ!
