Πολύ κουραστική μέρα ήταν αυτή!
Επέστρεψαν κατά τις 10.40 το βράδυ .
Η γυναίκα έβαλε το κλειδί στην πόρτα .
Το γύρισε δύο φορές, έσπρωξε μηχανικά την πόρτα και τραντάχθηκε προς τα πίσω!
Ο σύρτης πίσω από την πόρτα;
Την κυρίευσε η κακιά σκέψη!
Λυδία, φώναξε!
Καμία απάντηση…
Αχ, Θεέ μου!
Έχει πλάκα να είναι μέσα και να έπαθε κάτι!
Την είχε στείλει να ταΐσει τις γάτες.
Τα φώτα όλα σβηστά.
Οι γάτες πρόβαλαν τα κεφάλια τους και φαινόταν περίεργες και αινιγματικές.
Ο άντρας σκέφτεται ένα κατσαβίδι για να ανοίξει τον σύρτη!
Η γυναίκα τότε αφού του είπε τι λες, σίγουρα μπήκαν κλέφτες στο σπίτι και είναι μέσα, πήρε τηλέφωνο στη Λυδία και ηρέμησε που η Λυδία ήταν στο σπίτι της και της είπε για τον σύρτη και ταράχτηκε!
Στις 10.46 καθώς στράφηκαν προς τη σκάλα που οδηγεί από μια ψευτόπορτα στον ακάλυπτο, στο πίσω μέρος της οικοδομής, άμεσα αντιλήφθηκαν πως η πόρτα ήταν ανοιχτή, όχι ορθάνοιχτη.
Ανοιχτή με γωνία περίπου 50 μοιρών.
Φώναξε το όνομα της κυρίας, καθώς κατέβαιναν τη σκάλα που κατοικεί στο ημιυπόγειο.
Καμία απάντηση!
Βγαίνοντας στον ακάλυπτο, αντίκρισαν την τζαμόπορτα του ενός δωματίου χωρίς το τζάμι, μισάνοιχτη και του άλλου δωματίου….
Περίεργο… όχι ορθάνοιχτη… υπό γωνία κι αυτή!
Στις 10.50 πήραν το 100 και τους ενημέρωσαν για τη διάρρηξη.
Στον ακάλυπτο η γυναίκα άρχισε να αναρωτιέται φωναχτά και πολύ προβληματισμένη.
«Καλά έσπασε ολόκληρη τζαμόπορτα με διπλό τζάμι και δεν άκουσε κανένας τίποταααα!
Ένα φως να ανάψει κάποιος στα πίσω μπαλκόνια , ένα φως!»
Βγήκε μια νεαρή κυρία, πολύ ευγενική και αναστατωμένη, καθώς τους άκουγε και φανερά έκπληκτη.
«Εμείς ακούσαμε τον ήχο αυτόν και νομίζαμε ότι ήτανε ποτήρια που σπάσανε, ποτήρια πάνω σε δίσκο που πέσανε και σπάσανε με πάταγο.»
Από τον πάνω όροφο πρόβαλαν τα όμορφα και αθώα κεφαλάκια δύο μικρών κοριτσιών.
– Και μεις νομίζαμε, ότι έπεσαν πολλά ποτήρια από δίσκο και έσπασαν!
– Από την διπλανή όμως πολυκατοικία είχαν βγει κάποιοι στα μπαλκόνια και κοιτούσαν!
– Από τα απέναντι μπαλκόνια φώναξε κάποιος , προσπάθησε να βοηθήσει;
– Όχι…
Στις 11 περίπου ήρθε ένας αστυνομικός με πολιτικά.
Τον οδήγησαν στην πίσω αυλή!
Ο άντρας κατέβηκε τη σκάλα προς το ημιυπόγειο, έφερε μια σκάλα .
Ανέβηκε ο αστυνομικός στο μπαλκόνι, μπήκε στο διαμέρισμα και άνοιξε τον σύρτη!
Σε 3 λεπτά εμφανίστηκε δεύτερος αστυνομικός με πολιτικά!
Μπήκανε μαζί του μέσα στο σπίτι!
Είχε έρθει εντωμεταξύ και η Λυδία.
Αυτό που αντίκρισαν ήταν σοκαριστικό!
Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα, αλλά δεν πρόλαβαν οι δράστες να συνεχίσουν το έργο τους…
Δεν έπρεπε να αγγίξουν τίποτα!
Όλα τα κρεβάτια κατειλημμένα από αντικείμενα, σαν ξεβρασμένα από τη θάλασσα…
Κολλάζ βίας και βουλιμίας για το χρυσίζον θήραμα!
Μνήμες γιαγιάδων και προγιαγιάδων .
Γαμήλια δώρα και στολίδια της βάφτισης
Δεν τα φορούσαν.
Τα είχαν εκεί σε μια γωνιά , ξεχασμένα σχεδόν.
Να τα δώσουν στα παιδιά και στα εγγόνια!
Ματαιόδοξος ρομαντισμός!
Η γυναίκα είπε κάποια στιγμή στους αστυνομικούς της Ασφάλειας για τη μισάνοιχτη πόρτα προς τον ακάλυπτο!
«Μόνο εμείς που κατοικούμε εδώ έχουμε κλειδί!
Πώς την άνοιξαν;
Μήπως είναι κρυμμένοι κάτω;»
Ο ένας εκ των δύο με τρόπο κατηγορηματικό τόνισε πως δεν έχει καμία σημασία αυτό!
Έφυγαν οι αστυνομικοί ήρεμοι, αφού τους καληνύχτισαν λέγοντας τους ότι αύριο το πρωί θα έρθουν της σήμανσης για τα αποτυπώματα
Δεν μπορούσαν να κοιμηθούν όλο το βράδυ!
Προσπαθούσαν να διαχειριστούν την κρίση τους!
Ο άντρας συμπεριφερόταν σα να είχε αδειάσει το μυαλό και υπολειτουργούσε , αν και η σκέψη είχε πάρει φωτιά!
Η γυναίκα έστειλε μήνυμα σε έναν ξάδερφο να της στείλει οπωσδήποτε αύριο τον φίλο του τον τζαμτζή, γιατί το επίμαχο δωμάτιο είχε γίνει «καλοκαιρινό» με μυτερές, απειλητικές απολήξεις!
Άρχισε να καταγράφει σε ένα χαρτί, προσπαθώντας να θυμηθεί, τι είχε κλαπεί.
Αιχμηρά πονούσε η πλάτη από το στρες.
Κοίταξε το ρολόι!
Ήταν 4.30 τα ξημερώματα!
Την επόμενη μέρα άρχισε ο Γολγοθάς της καθαριότητας …
Ήρθαν κι από τη σήμανση!
«Αυτά που βλέπετε, είπαν, έγιναν σε τρία τέσσερα λεπτά!»
Στη συνέχεια τους επισκέφτηκαν άλλοι δύο αστυνομικοί για πληροφορίες, το μεσημέρι πήγαν στην ασφάλεια για κατάθεση όπου έμαθαν ότι δεν βρέθηκε κανένα αποτύπωμα στα μαυρισμένα από γραφίτη αντικείμενα.
Την επόμενη πληροφορήθηκαν από κάτοικο της περιοχής ότι στις 11.15 περίπου, το βράδυ της σημαδιακής μέρας είδε να βγαίνουν από την είσοδο της πολυκατοικίας τους με ορμή και τρέχοντας δύο νεαροί που στη συνέχεια μπήκαν στο απέναντι παρκινγκ με κανονικό βηματισμό…
Αυτό που θα θυμάμαι πάντα, είναι τα λόγια της φίλης μου…
Πριν μερικά χρόνια, το 2015 είχαν κλέψει και τους απέναντι, ότι λέγοντας για τη διάρρηξη έμαθε πως σχεδόν η μισή πόλη είχε πάθει το ίδιο, και μου τόνισε ότι το χειρότερο όλων ήταν η έλλειψη του στοιχείου της ανθρώπινης αλληλεγγύης.
«Μια φωνή να έβαζε κάποιος!
Τι συμβαίνει; Τι γίνεται εκεί;
Έπαθε κανείς τίποτα;
Ένα φως να άναβε κάποιος στα πίσω μπαλκόνια προς τον ακάλυπτο…
Ένα φως!
Βλέπανε τον Σασμό λέει και δεν άκουσαν κάτι!
Όλοι κλεισμένοι σε κάψουλες με μια κοινωνικότητα υπό κατάρρευση , αφού η κοινωνία του θεάματος έχει επηρεάσει τη ζωή μας.
Αυτό που είναι πραγματικό, δεν μας αφορά …
Είναι μια συνέχεια των συνεχών πληροφοριών και ειδήσεων και έτσι το πραγματικό όσο συνταρακτικό κι αν είναι μοιάζει εικονικό και «υπολείπεται» του πραγματικού…»
καλή εβδομάδα με υγεία
Ει. Δα.
