Γιώργης Έξαρχος: “Ο Βασιλεύς των Ελλήνων Αλέξανδρος ο Μακεδών και οι άγνωστες κατακτήσεις του στην Κίνα”
Ε Ξ Α Ρ Χ Ο Σ Γ Ι Ω Ρ Γ Η Σ
ΜΕΘΟΔΙΟΥ ΠΑΤΑΡΩΝ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ
«από Αδάμ έως συντελείας κόσμου»
«Διότι ο Φίλιππος – πατέρας του Αλέξανδρου του Μακεδόνα, πήρε για γυναίκα του την Χουσήθ – θυγατέρα του βασιλιά Φολ της Αιθιοπίας, από την οποία γεννήθηκε ο Αλέξανδρος ο οποίος έγινε τύραννος – βασιλιάς των Ελλήνων.»
«παιδεία τις ην και νουθεσία τοις περί λόγους
εσπουδακόσιν, άριστά τε και κάλλιστα, κατά γε
το εμοί δοκούν, συντάττειν και δημιουργείν,
όροις δη τισι και κανόσι κεχρημένους τοις
εκ της επιστήμης, και προς τους πάλαι
θαυμαστούς εκείνους ρήτορας και ηγεμόνας,
ημίν των λόγων τον ζήλον έχοντας
και την σπουδήν.»
(Νικηφόρος Χούμνος: 1250-1327)
Έχοντας ολοκληρωμένη τη μελέτη μου για την Αποκάλυψη του Ιωάννη, και ευελπιστώντας ότι κάποια στιγμή θα εκδοθεί, είπα να καταπιαστώ και με την Αποκάλυψη του Μεθόδιου Πατάρων, μαρτυρήσαντος το 311, καθώς είχα διαβάσει γι’ αυτήν πρώτη φορά σε τόμο των Ανέκδοτων Μνημείων του Κ. Ν. Σάθα (τ. Ζ’, σ. ριζ’-ριη’), αλλά και στο Χρονικό του Νέστορος (έτους 1116 μ.Χ.).
Καταθέτω τη μετάφραση του κειμένου (ένα από τα πολλά που κυκλοφορούν, ίσως άγνωστο στην ελληνική βιβλιογραφία σε τούτη την εκδοχή), το οποίο θεωρώ ότι είναι αυθεντικό του Μεθόδιου των Πατάρων († 311), και μάλλον ανέκδοτο μέχρι σήμερα εν Ελλάδι, ενώ υπάρχει και ένας εκ των πολλών Ψευδο-Μεθόδιων (690-692) που δίνει άλλες δικές του προφητείες, αλλά αυτός είναι περισσότερο γνωστός εις τα καθ’ ημάς!…
Περνώ, λοιπόν, αμέσως στο θέμα της Αποκάλυψης.
Το εν λόγω κείμενο έχει δύο σκέλη: το ένα είναι καθαρά ιστορικό, και το άλλο θεολογικό και φιλολογικό συνάμα.
Η ιστορική διάσταση του κειμένου οφείλεται στο γεγονός ότι αναφέρεται στα ιστορικά πρόσωπα του Φιλίππου Β’ (382-336 π.Χ., βασ. 359-336 π.Χ.) της Μακεδονίας, και του γιου του Αλέξανδρου (356-323 π.Χ., βασ. 336-323), με μια εξόχως ενδιαφέρουσα γενεαλογία, ως… γιος της Χουσήθ!
Δίνεται, λοιπόν, στο κείμενο της Αποκάλυψης του Μεθόδιου, ένας μύθος της γενεαλογίας του Αλέξανδρου, ότι είναι γιος του Φιλίππου της Μακεδονίας και της Αιθιοπίδας πριγκίπισσας Χουσήθ, κόρης του βασιλιά των Αιθιόπων Φολ! Ο Κ. Ν. Σάθας αποπειράθηκε να ερμηνεύσει αυτό το γεγονός, και την ερμηνεία του δεν την πολυσυμμερίζομαι. Διότι, στα χρόνια της Ρωμανίας (Βυζαντίου), Χρονογράφοι και ιστορικοί συγγραφείς ισχυρίζονται στα γραπτά τους ότι ο Αλέξανδρος ήταν μεν γιος του Φίλιππου, αλλά νόθο τέκνο του, καθότι η σύζυγός του Ολυμπιάς είχε συλλάβει τον Αλέξανδρο μετά από σμίξιμό της με τον τελευταίο βασιλιά της Αιγύπτου Νεκτεναβώ, ο οποίος είχε καταφύγει στην αυλή του Φιλίππου και που… εξαπάτησε τη βασίλισσα, κ.λπ., κ.λπ.!
Στους παλαιότερους που διατύπωσαν τούτη την «άποψη» είναι ο Ειρηναίος (2ος μ.Χ. αι.) κι ο Ψευδο- Καλλισθένης (3ος μ.Χ. αι.), με τον πρώτο να αποτελεί την κύρια «πηγή» για τους πιο πολλούς «βυζαντινούς χρονογράφους», και με τον δεύτερο να δίνει τις πιο πολλές λεπτομέρειες για το θέμα:
-
Ο Ψευδο-Καλλισθένης γράφει: «Κεφ. Ζ’. Ένθα Νεκτανεβώς απατήσας αυτήν εν σχήματι θεού, συγγίνεται αυτή. Η δε έγκυος γινομένη, φοβηθείσα απαγγέλλει αυτώ, δεομένη βοηθείας. Ο δε απαγγέλλεται αυτή όνειρον πέμπειν Φιλίππω αθωούντα αυτήν του τοιούτυ εγκλήματος.
Ο δε Νεκτανεβώς ητοίμασεν εαυτώ πόκον κριού απαλώτατον συν τοις κέρασι των κροτάφων αυτού, και ταύτα χρυσώ παραπλήσια, και σκήπτρον εβέλινον και ιμάτιον λευκόν, και τρίβωνα καθαρώτατον δρακοντιούντα, και εισέρχεται εις τον κοιτώνα, ένθα ην επί κλίνης η Ολυμπιάς κατεσκεπασμένη, άκρω δε τω οφθαλμώ έβλεπε· και ορά αυτόν εισερχόμενον και ουκ εδειλίασεν· αυτόν γαρ προσεδόκα είναι τον θεόν καθώς και εν ονείρω είδεν. Οι δε λύχνοι ήσαν φέγγοντες, και συνεκάλυψεν η Ολυμπιάς το πρόσωπον εαυτής. Ο δε Νεκτανεβώς αποθέμενος το σκήπτρον αναβαίνει επί την κλίνην αυτής και συγγίνεται αυτή, και φησι προς αυτήν· “Διάμεινον γύναι, κατά γαστρός έχεις άρρενα παίδα έκδικόν σου γινόμενον και πάσης της οικουμένης κοσμοκράτορα βασιλέα”. Και εξήλθεν από του κοιτώνος ο Νεκτανεβώς, άρας το σκήπτρον, και απέκρυψεν πάντα α είχε πλανικά. Πρωίας δε γενομένης εγείρεται η Ολυμπιάς και εισέρχεται εις τον κοιτώνα ένθα ην ο Νεκτεναβώς, και διυπνίζει αυτόν. Ο δε διυπνισθείς είπε· “Χαίροις, βασίλισσα, τι μοι αναγγέλλεις;” Η δε είπε· “Πώς σε λανθάνει ταύτα, προφήτα, εγώ θαυμάζω. Άρα παραγίνεται ο θεός ούτος προς με έτι; ηδέως αυτόν έσχον”. Ο δε είπε προς αυτήν· “Άκουσον, βασίλισσα, εγώ προφήτης ειμί του θεού· όταν ουν βούλη, παράσχου μοι τον τόπον τούτον εις το κοιμάσθαί με απαρενόχλητον, ίνα τον συνήθη αυτώ καθαρμόν ποιήσω, και ελεύσεται προς σε, όταν βούλη”. Η δε είπεν· “Έχε τον τόπον τούτον απάρτι”. Και εκέλευσε δοθήναι αυτώ τας κλεις του κοιτώνος. Ο δε εν αποκρύφω τόπω απέθετο α είχε, και εισέρχετο προς αυτήν οσάκις αν ηβούλετο η Ολυμπιάς, υπονοούμενος παρ’ αυτή θεός είναι ο Άμμων.
Ημέρα δε και ημέρα ωγκούτο η γαστήρ αυτής, και λέγει τω Νεκτανεβώ η Ολυμπιάς· “Εάν παραγενόμενος Φίλιππος εύρη με έγκυον, τι ποιήσω;” Λέγει αυτή Νεκτανεβώς· “Μηδέν φοβηθής, εν τούτω γαρ βοηθήσει σοι ο θεός Άμμων, επιστάς Φιλίππω δι’ ονείρου, και μηνύω αυτώ τα γενόμενα ώστε ανέγκλητόν σε ποιήσειν από Φιλίππου”. Ούτως μεν η Ολυμπιάς επλανάτο υπό του Νεκτανεβώ διά της μαγικής τέχνης.» (Pseudo-Callisthenis Historiam Fabulosam ex tribus codicibus nunc primum edidit, Itinerarium Alxandri et Indices Adiecit, Carolus Muller. Parisiis, Editore Ambrosio Firmin Didit, 1846, σ. 7 κ.ε.).
Συνεχίζει να γράφει και άλλα ο Ψευδο-Καλλισθένης για την ιστορία της σχέσης της Ολυμπίαδας και του Νεκτανεβώ.
Χρονογράφοι και ιστορικοί, λοιπόν, υιοθετούν τις απόψεις των Ειρηναίου και Ψευδο-Καλλισθένη, και την «είδηση» για το ερωτικό σμίξιμο Νεκτανεβώ και Ολυμπιάδας τη γράφουν με ποικίλες διατυπώσεις, αλλά θα σταθώ μόνο σε κάποια παραδείγματα:
-
Ο Ιωάννης Μαλάλας (491-578) γράφει: «Μετά δε τον ειρημένον Αρταξέρξην, βασιλέα Περσών, αποθανείν εβασίλευσεν Ώχος, υιός αυτού· όστις επολέμησεν Αιγυπτίους και παρέλαβε πάσαν την γην Αιγύπτου και απώλεσεν αυτήν, βασιλεύοντος των Αιγυπτίων τότε του Νεκταναβώ, του ποιήσαντος λεκανομαντείαν και γνόντος ότι δει Ώχον, βασιλέα Περσών, παραλαβείν την Αίγυπτον. ος και κουρευσάμενος την ιδίαν κόμην της κεφαλής αυτού και αλλάξας αυτού τα βασιλικά ιμάτια, έφυγε διά του Πηλουσίου ο αυτός Νεκταναβώ, και εις Πέλλην, πόλιν της Μακεδονίας, διέτριβεν.
Εν τω χρόνω ουν τω αυτώ ην τα κατά την Ολυμπιάδα και τον αυτόν Νεκταναβώ θρυλλούμενα, ως διά χλεύης τινός επορνεύθη υπ’ αυτού και συνέλαβε τον Αλέξανδρον, ον λέγουσιν υπό Διός Άμμωνος συλληφθήναι. κατέσχεν ουν η βασιλεία των Αιγυπτίων και Θηβαίων η πρώτη έτη ,αυsγ’. ταύτα δε Ειρηναίος ο σοφός χρονογράφος εξέθετο. } […]
Της δε Μακεδονίας εβασίλευσε Φίλιππος έτη κ’. όστις νικήσας υπέταξε την Θεσσαλίαν, και κτίζει πόλιν εις την Μακεδονίαν, ην εκάλεσε Θεσσαλονίκην, την πρώην λεγομένην κώμην Θέρμας. Διονύσιος δε εξέθετο ότι το όνομα βασιλίσσης μιάς του γένους Φιλίππου μετά ταύτα εκλήθη Θεσσαλονίκη. κατέσχεν ουν η βασιλεία, ήτοι τοπαρχία, Μακεδόνων έτη χβ’ έως της βασιλεί-ας του αυτού Φιλιππου, καθώς ο σοφώτατος Ευσέβιος ο Παμφίλου χρονογραφεί.» (Ioannis Malalae Chrographia, Ex Recensione Ludovici Dindorfii, Bonnae MDCCCXXXI [1831], σ. 189-190).
-
Ο Θεόδωρος Μελιτηνιώτης (1320-1393) γράφει:
«Και μετ’ εκείνον ο δεινός Νεκτεναβώ την όψιν,
Άγριος ως και δυσειδής δαίμων σχεδόν και μάγος,
Ος τας μαγείας εκτελών και λεκανομαντείας,
Γνώριμος ως μη ώφειλεν γίνεται τω Φιλίππω,
Και τη συζύγω τη αυτού φευ τη Ολυμπιάδι,
Ήτινι συμμιγνύμενος διά τινος μαγείας
Έτεκε τον Αλέξανδρον τον μέγαν Βασιλέα.»
(Poeme Allegorique de Meliteniote, Publie d’apres un Manuscrit Grec de la Bibliotheque Imperiale, par M. E. Miller, Paris, Imprimerie Imperiale, MDCCCLVII [1857], Στίχοι του Μελιτηνιώτου, στίχοι 1463-1469, σ. 75-76).
-
Ο «βυζαντινός» δημιουργός του ποιητικού έργου Αλέξανδρος ο Βασιλεύς (MS. Marcianus Graecus 408), 6130 πολίτικων 15σύλλαβων στίχων, γραμμένο το έτος 6896 από γενέσεως κόσμου ή 1388 μ.Χ. («Εγράφη δε προς έτεσι τοις εξακισχιλίοις / έξ συν τοις ενενήκοντα και τοις οκτακοσίοις / ινδικτιώνος εν αυτοίς τρεχούσης ενδεκάτης»), δίνει με μοναδικό τρόπο την «εκδοχή» –ή μηπως την παραδοχή και ενδεχομένως την ιστορική αλήθεια;– ότι ο Αλέξανδρος είναι γιος του Νεκτανεβώ/Νεκτεναβώ.
Τα λέει όλα πεντακάθαρα και κατανοητά ο ποιητής:
Εξήγησις ιστορική κατά λεπτόν δηλούσα
την γέννησιν, ανατροφήν και πράξεις Αλεξάνδρου,
μέγιστα κατορθώματα και τελευτήν την τούτου,
παρ’ Αιγυπτίων έκπαλαι καλώς παραδοθείσα.
Ο Μακεδόνων βασιλεύς Αλέξανδρος εκείνος, 5
ο γίγας ο περίφημος, ο συνετός εν λόγοις,
η πάρδαλις η πτερωτή, λέων ο βρυχητίας,
ο προς πολέμους ισχυρός, ο δυνατός εν μάχαις,
παντί τω κόσμω γέγονε περιφανής και μέγας.
Άπαν γαρ είδος αρετής καλλίστως κατορθώσας 10
έσχε την τύχην συνεργόν, Πρόνοιαν συμμαχούσαν.
Τοσούτον δ’ υπερέβαλλε τους πάλαι των Ελλήνων
άνδρας εκείνους ισχυρούς, τους παλαμναιοτέρους
εν τ’ ευγενεία της ψυχής και σώματος τη ρώμη
και τοις ανδραγαθήμασι και τη πολλή φροντήσει,15
τοις άστροις όσον ήλιος πλείστον καθυοερέχει·
συνήψε μάχας προς εχθρούς, έκτεινε τους βαρβάρους,
εκράτυνεν, εσκύλευσε, κατέσκαψεν εκ βάθρων.
Άλλα δε ξένα πάμπολλα μυρία κατορθώσας
μέγας εφάνη τοις πολλοίς και παλαιοίς εκείνους 20
υπερνικήσας άπαντας τούτου μεγίστη γνώσει.
Ουδείς γαρ τούτου γέγονε παρόμοιος εν κόσμω,
ου των προτέρων, ου των νυν, ου των γενησομένων,
καθώς ο λόγος έμπροσθεν πλατυκωτέρως είπη·
κάλλιστος ουν αναφανείς εν έργοις τε και λόγοις25
ευτύχησεν ως ευτυχής ανδρείως πράξας πάντα.
Οπόθεν ουν εβλάστησεν ούτος ο τροπαιούχος,
τοις πάσιν εμφανέστερον λέξω διά γραμμάτων.
Τούτον φασίν οι παλαιοί σοφοί των Αιγυπτίων
(είς εστιν Ονησίκριτος Ασσύριος εκείνος, 30
ο πάντα συγγραψάμενος κατά λεπτόν τα τούτου,)
πατέρα τον Νεκτεναβώ τον δυστυχή κατέχειν,
μητέρα δε γεννήσασα καλήν Ολυμπιάδα,
την του Φιλίππου σύζυγον την τρισευτυχεστάτην,
ήτις εκ του Νεκτεναβώ κακώς απατηθείσα 35
και μαγγανείας ταις αυτού μεγάλως πλανηθείσα
και συμμιγείσα τω κακώ γόητι τούτω πλάνω
εγέννησεν Αλέξανδρον, τον άνδρα τον γενναίον,
τον ισχυρόν, τον λέοντα, τον δυνατόν εν πάσιν.
Ένθεν και την εξήγησιν λέγω τοις βουλομένοις. 40
Ο προρρηθείς Νεκτεναβώ μάγος ην εξ Αιγύπτου
κακώς κρατήσας της αρχής τότε των Αιγυπτίων,
όστις μεγίσταις μηχαναίς και λεκανομαντείαις
κατήρχε γης της θαυμαστής, καλλίστης κοσμοτρόφου
ότε γαρ είχε την αρχήν ούτος την της Αιγύπτου, 45
ου σατραπών εδέησε, στρατιωτών ου πλήθους,
ουχ όπλα κατεχάλκευεν, ου πόλεμον συνήπτεν,
ουδέ νήας εσκεύαζε τούτω προσσυμμαχούσας,
αλλ’ εν δυνάμει μαγική, κακίστη γοητεία,
κατευασίλευε κακώς ούτος τοις τότε χρόνοις. 50
………………………………………………………..
Είθ’ ούτως έθαψεν αυτόν εντίμως εις Ελάδα,
πατέρα νομιζόμενον αυτόν ως Αλεξάνδρου 685
και κατατίθησιν αυτόν εν μνήματι μεγίστω.
Επί δε τούτοις γέγονε ξένον Προνοίας πράγμα·
Αιγύπτιος Νεκτεναβώ και βασιλεύς υπάρχων
εις την Ελλάδα θάπτεται προς γην Μακεδονίας,
ο Μακεδών δ’ Αλέξανδρος ων εκ Μακεδονίας 690
εις γην Αιγύπτου θάπτεται, τη του τοκέως χώρα.
………………………………………………………….
(The Byzantine Alexander Poem by Willem J. Aerts, Volume 1: Introduction and Text, De Gruyter. Library of Congress Cataloging-in-Publication Data, 2014 Walter de Gruyter Inc. Boston Berlin.)
Από τους 6130 στίχους οι 691 είναι με άμεσες και έμμεσες αναφορές στον Νεκτεναβώ, και οι λοιποί στη δράση του Αλέξανδρου, και με αναφορές στα μέλη της οικογένειας, τους φίλους και συμπολεμιστές του και σε όλα τα πρόσωπα του «κύκλου» του. Στην κατάκτηση της «ανατολής» και των Γώγ και Μαγώγ, γίνεται αναφορά στον στίχο 5808, που φαίνεται ότι στον ποιητή είναι γνωστά τα κείμενα της Αποκάλυψης του (Ψευδο-)Μεθόδιου.
Βέβαια, για τον Νεκτανεβώ/Νεκτεναβώ και την Ολυμπιάδα, έχουν γράψει και άλλοι «βυζαντινοί» συγγραφείς και χρονογράφοι, μα αρκούμαι στα πιο πάνω παραδείγματα. Φαίνεται, λοιπόν, ότι κυρίαρχη ήταν η πεποίθηση στον επιστημονικό κόσμο και στους εγγράμματους Ρωμαίους/Ρωμιούς της Ρωμανίας ότι ο Αλέξανδρος ήταν σπορά του… Αιγύπτιου Νεκτανεβώ/ Νεκτεναβώ, κάτι το οποίο σήμερα εδώ το μέγα πλήθος των εγγραμμάτων αγνοεί αυτό το γεγονός! Όχι πως δεν υπήρχαν άλλοι συγγραφείς οι οποίοι απερίφραστα έγραφαν π.χ. ότι: «Μακεδόνων κδ’ εβασίλευσεν έτη ιβ’ ο Φιλίππου και Ολυμπιάδος παις. του δε κόσμου ην έτος ,ιρνς’.» – «Ελλήνων βασιλείας έτος πρώτον από εβδόμου έτους Αλεξάνδρου αριθμούσαν· Έλληνες γαρ και Μακεδόνες οι αυτοί.» (Georgius Syncellus et Nicephorus Cp., Ex Recensione Guilielmi Dindorfii, Volumen I, Bonnae MDCCCXXIX [1829], σ. 496).
«Η Χριστιανική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν για τους Βυζαντινούς η ολοκληρωμένη μορφή κράτους, το έσχατον βασίλειον· πάσα γαρ αρχή και εξουσία του κόσμου τούτου καταργηθήσεται άνευ ταύτης, γράφει η Αποκάλυψη του Ψευδο-Μεθοδίου Πατάρων[1]. Οι προφήτες και οι ηγέτες του Ισραήλ, ο Μ. Αλέξανδρος, οι Ρωμαίοι Καίσαρες, εμφανίστηκαν για να υπηρετήσουν, ό,τι το παρελθόν είχε προαναγγείλει ή υπαινιχθεί. Ο μακρύς δρόμος της θείας αποκάλυψις δικαιώνεται· περιμένουν το τέλος. Από την αρχαιότητα κληρονομούν τη συνείδηση υπεροχής της ελληνικής πολιτιστικής παράδοσης, χάρις στην οποία Έλλην σημαίνει πολιτισμένος, μη βάρβαρος, σ’ Ανατολή και Δύση. Το έθνος των Ρωμαίων, κατά τον Συνεχιστή του Θεοφάνη, θαυμάζεται και τιμάται από όλους για την παιδείαν των Ελλήνων. […]»[2]
«Το Βυζαντινό κράτος συνεχίζει την αυτοκρατορία του Αυγούστου και του Κωνσταντίνου, αλλά συνδέεται και με την κοσμοκρατορία του Αλεξάνδρου. Τα στρατιωτικά Τακτικά προβάλλουν απ’ αρχής μέχρι τέλους τους εγείραντας εν τοις πολέμοις μεγάλα τρόπαια Έλληνας και Ρωμαίους. Οι λόγιοι αναφέρονται σε έργα παρά τοις Σεβαστοίς γενόμενα … και προ εκείνων παρά Αλεξάνδρω τω του Φιλίππου. Αποκαλυπτικά κείμενα, όπως του Ψευδο-Μεθοδίου, που μεταφράστηκε από τα συριακά στα ελληνικά και τα λατινικά και επηρέασε πολύ την εσχατολογική σκέψη του Μεσαίωνα, ενώνουν τους Ρωμαίους και τους Έλληνες ορίζοντας κοινή καταγωγή, διαφορετική από την καταγωγή, που γράφουν οι συγγραφείς των ρωμαϊκών χρόνων. Εφόσον το κείμενο γράφτηκε στην Ανατολή, Έλληνες και Ρωμαίοι εμφανίζονται ως απόγονοι των Αιθιόπων[3].
Τα αποκαλυπτικά, εσχατολογικά, κείμενα, τοποθετούν το τέλος της Ιστορίας στην Ζ’ χιλιετία από κτίσεως κόσμου[4]. Τότε την οικουμένη θα κατακλύσουν βάρβαρα έθνη, που είχε νικήσει ο Μ. Αλέξανδρος· εν δε τοις εσχάτοις καιροίς, κατά την προφητείαν του Ιεζεκιήλ… εξελεύσεται Γωγ και Μαγώγ… ους συνέκλεισεν Αλέξανδρος ο βασιλεύς εν τοις μέρεσι του βορρά… είκοσι δύο βασιλείς καθεστήκασιν εμφρούριοι ένδον των πυλών, ων Αλέξανδρος έπηξεν[5]. Η αντίσταση των Βυζαντινών δεν θα είναι αποτελεσματική· η αυτοκρατορία θα καταστραφεί· εν στόματι μαχαίρας υπό του σπέρματος του Ισμαήλ ….. πάντες οι δυνάσται των Ελλήνων τουτέστι των Ρωμαίων.[6]»[7]
Ο Ι. Μαλάλας γράφει για τις περιοχές της Ανατολής που ο Αλέξανδρος κατάκτησε, και τους λαούς: Χαλδαίους, Μήδους, Πέρσες, Πάρθους και άλλους στην ενδότερη Ασία, και είναι σαφής:
«Ο δε αυτός Αλέξανδρος την θυγατέρα Δαρείου του βασιλέως Περσών Ρωξάνην λαβών αιχμάλωτον, παρθένον ούσαν, ηγάγετο εις γυναίκα. παρέλαβε δε και πάντα τα Ινδικά μέρη και τα βασίλεια αυτών ο αυτός Αλέξανδρος, λαβών και Πώρον τον βασιλέα Ινδών αιχμάλωτον· και τα άλλα πάντα τα των εθνών βασίλεια δίχα της βασιλείας της Κανδάκης της χήρας της βασιλευούσης των ενδοτέρων Ινδών[8]· ήτις συνελάβετο τον αυτόν Αλέξανδρον τω τρόπω τούτω.
Έθος είχεν ο αυτός Αλέξανδρος μετά των πεμπομένων παρ’ αυτού πρεσβευτών προς τους εναντίους βασιλείς εισέρχεσθαι εν σχήματι στρατιώτου και οράν οποίος εστιν ο βασιλεύς εκείνος. η δε Κανδάκη βασίλισσα μαθούσα τούτο, περιεργάσατο οποίας εστί θέας και τι έχει σύσσημον. και ερρέθη αυτή ότι χθαμαλός, οδόντας έχων μεγάλους και φαινομένους, έχων δε οφθαλμόν γλαυκόν ένα και ένα μέλανα. και εσημειώσατο καθ’ εαυτήν ταύτα· και εισελθόντα προς αυτήν άμα τοις πεμφθείσι παρ’ αυτού πρεσβευταίς γνωρίσασα ουν αυτόν εκ των συσσημάτων, συνέσχεν αυτόν και είπεν αυτώ, Αλέξανδρε βασιλεύ, τον κόσμον όλον παρέλαβες· και γυνή σε μία παρέλαβεν. ο δε Αλέξανδρος είπεν αυτή, Διά το σπουδαίον και περίγοργον της φρονήσεώς σου αβλαβή σε φυλάξω και την σην γην και τους σους υιείς, άγομαι δε σε εις γυναίκα. ήτις Κανδάκη ακούσασα δέδωκεν εαυτήν· ο δε Αλέξανδρος ευθέως έλαβε αυτήν μεθ’ εαυτού και εισήλθεν επί την Αιθιοπίαν και εις άλλας χώρας.
Μέλλων δε τελευτάν ο αυτός Αλέξανδρος διετάξετο ώστε πάντας τους συν αυτώ υπερασπιστάς και συμμάχους βασιλεύειν της αυτής χώρας όπου ην αυτούς εάσας και κρατείν των εκείσε τόπων. έζησε δε ο αυτός Αλέξανδρος έτη λς’ [36], εβασίλευσε δε υποτάξας τα πάντα έτη ιζ’ [17], ο δε πόλεμος αυτού εκράτησεν έτη θ’ [9], υπέταξε δε βαρβάρων έθνη κβ’ [22], Ελλήνων φυλάς ιγ’ [13], και έκτισε πόλεις αυτός και οι μετ’ αυτού πολλάς.» (Ό.π., σ. 194-195).
Αυτά τα 22 βάρβαρα έθνη, που αναφέρει ο Ι. Μαλάλας, τα δίνει αναλυτικά ο Ψευδο-Μεθόδιος, και αναφέρει ότι ο Αλέξανδρος έκλεισε στον Βορρά σε σπήλαιο τους ονόματι: Ἀγὴγ, Ἄλανες, Ἀμαζάρθαι, Ἀνοὺγ, Ἀρκναιοι, Ἀσαλτήριοι, Ἀχενὰζ, Γαρμίαρδοι, Γὼγ-Μαγὼγ, Δεκλημοὶ, Δηφὰρ, Εὔνιοι, Ζαρματαὶ, Ζαρματιανοὶ, Θάρβιοι, Θηβλαῖοι, Κυνοκέφαλοι, Λίβιοι, Φαριζαῖοι, Φισολονίκιοι. Φωτιναῖοι. Χαχώνιοι.
Τα 22 βάρβαρα έθνη αναφέρονται και σε κείμενο «…Ιωάννου του Χρισοστόμου λόγος εκ την όρασιν του Δανιήλ…», και ότι «εν τη εσχάτη ημέρα της συντελείας του κόσμου εξελεύσεται χοθ, γωγ, ανής, αγήγ, αχενάζ, φαρβατινός, φαζενοί, ολβιανοί, σαρματαί, θυάλαιοι, και ανθρωποφάγοι. Ούτοι είκοσι δύο βασιλείς καθεστήκασιν ένδον των Κασπίων πυλώνων κατεσκεύασεν Αλέξανδρος ο βασιλεύς.»
Παρατγρείται μεγάλη απόκλιση σε κάποια ονόματα αυτών των βάρβαρων «μυσαρών λαών», στη δε δεύτερη περίπτωση ενώ αναφέρονται 22 βασιλείς, εμφανίζονται 11 έθνη!
Αποφεύγω να δώσω άλλες λεπτομέρειες –που καταχωρίζονται στην πολυσέλιδη εισαγωγή της μελέτης μου– και καταθέτω το κείμενο ΟΛΟΚΛΗΡΟ σε δική μου μετάφραση, και να δούμε αν η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΜΕΘΟΔΙΟΥ ΤΩΝ ΠΑΤΑΡΩΝ μπορεί να σχετιστεί με σημερινά γεγονότα!….
Του εν αγίοις πατρός ημών Μεθοδίου
επισκόπου Πατάρων του μάρτυρος λόγος
ηκριβωμένος περί της βασιλείας των εθνών και
εις τους εσχάτους καιρούς ακριβής απόδειξις
αρχόμενος από Αδάμ έως συντελείας κόσμου.
1 ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΟΤΙ και ο Αδάμ και η Εύα όταν έφυγαν από τον παράδεισο ήταν παρθένοι. Κατά τον τριακοστό χρόνο από την από την έξωσή τους από τον παράδεισο ο Αδάμ γνώρισε την Εύα ως γυναίκα του, η οποία, αφού συνέλαβε, γέννησε τον Κάιν ως πρωτότοκο και την αδελφή του την Καλμάνα· και κατά τον επόμενο μετά τον τριακοστό χρόνο γέννησε τον Άβελ και την αδελφή του Δεβόρα.
2 Κατά τον εκατοστό και τριακοστό χρόνο της ζωής του Αδάμ, ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του Άβελ, και τον μοιρολόγησαν θρηνώντας τον και ο Αδάμ και η Εύα, για εκατό χρόνια· κατά δε τον διακοσιοστό τριακοστό χρόνο της πρώτης χιλιετίας, η οποία αποτελεί και τον πρώτο αιώνα, γεννήθηκε ο Σηθ, άντρας γίγαντας που έμοιαζε στον Αδάμ. Κα-τά δε τον πεντακοσιοστό χρόνο της πρώτης χιλιετίας οι γιοι του Κάιν εκπόρνευσαν τις γυναίκες των αδελφών τους.
3 Μαθαίνοντας αυτά ο Αδάμ στενοχωρήθηκε πάρα πολύ. Κατά δε τον εξακοσιοστό χρόνο αυτής της πρώτης χιλιετίας καταλήφθηκαν από οίστρο έρωτα και πορνείας οι γυναίκες τους και σαν μανιακές στράφηκαν προς τους άντρες τους, και ξανάγιναν γυναίκες τους, και καταφανώς αληθινά ξεδιάντροπες για όσους τις έβλεπαν, είχαν στον νου τους μόνον τη ντροπή.
4 Κατά δε τον οκτακοσιοστό χρόνο της ζωής του Αδάμ, το βδέλυγμα της πορνείας εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη γη από τους γιους του αδελφοκτόνου Κάιν.
5 Πέθανε ο Αδάμ κατά το εννιακοσιοστό τριακοστό χρόνο της πρώτης χιλιετίας· και τότε χώρισαν μεταξύ τους η γενιά του Σηθ από τη συγγενική της γενιά του Κάιν, και ανέβασε ο Σηθ τη γενιά του σε ένα βουνό που πραγματικά ήταν παρόμοιο με τον παράδεισο. Και κατοικούσαν εκεί και ο Κάιν και όλοι του οι συγγενείς στην πεδιάδα, και εκεί σχεδίασε την απεσταλμένη από τον θεό αδελφοκτονία. Κατά δε τον τεσσαρακοστό χρόνο του Ιάρεδ συμπληρώθηκε η πρώτη χιλιετία, δηλαδή ο πρώτος αιώνας.
2 ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ τεσσαρακοστό χρόνο του Ιάρεδ, δηλαδή στη δεύτερη χιλιετία, επαναπατρίστηκαν οι κακόβουλοι άντρες, οι κακοποιοί και οι παράνομοι, έτοιμοι για κάθε έκνομη πράξη, από τους γιους του Κάιν, ο Ιουβήδ και ο Θουλουκήλ, παιδιά του τυφλού Λαμέχ, ο οποίος σκότωσε και τον Κάιν· αυτούς τους κυρίευσε ο διάβολος και τους νίκησε, και τους κάλεσε να ασχολούνται με κάθε είδος μουσικής.
2 Κατά τον πεντακοσιοστό χρόνο της δεύτερης χιλιετίας, ακόμα περισσότερο επιδόθηκαν στην έκνομη πορνεία όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι κρατούσαν από τον Κάιν, και έγιναν κατά πολύ χειρότεροι σε σχέση με εκείνους της προηγούμενης γενιάς, και καβαλικεύονταν μεταξύ τους σαν τα άλογα ζώα, όντας πάνω στα αρσενικά τα θηλυκά και πάνω στα θηλυκά τα αρσενικά.
3 Κατά το επτακοσιοστό έτος της ζωής του Ιάρεδ, δηλαδή στη δεύτερη χιλιετία, ο πονηρός και ολέθριος διάβολος διέσπειρε πόλεμο πορνείας ανάμεσα στους γιους του Σηθ και στις θυγατέρες του Κάιν, και συνέτριψε τους γίγαντες γιους του Σηθ, ρίχνοντάς τους στον βόθρο της αμαρτίας. Και οργισμένος ο κύριος ο θεός κατά το τέλος της δεύτερης χιλιετίας, έκανε τον κατακλυσμό των υδάτων, και εξαφανίστηκε όλη η πρώτη του δημιουργία και ό,τι άλλο είχε μέχρι τότε πλαστεί.
3 ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΞΑΚΟΣΙΟΣΤΟ δωδέκατο έτος της ζωής του Νώε και δωδέκατο χρόνο της τρίτης χιλιετίας, μετά την έξοδο του Νώε από την κιβωτό, οι γιοι του Νώε έκτισαν νέο κτίσμα σε απομακρυσμένη περιοχή και ονόμασαν το εκεί χωριό Θαμνών, από την ονομασία του αριθμού οκτώ των ψυχών που εξήλθαν από την κιβωτό.
2 Τον εκατοστό χρόνο της τρίτης χιλιετίας γεννήθηκε γιος του Νώε ο οποίος του έμοιαζε, και του έδωσε το όνομα Ιώνητος· τον τριακοσιοστό χρόνο της τρίτης χιλιετίας ο Νώε έδωσε την ευχή του στον γιο του Ιώνητο και τον απέστειλε σε ανατολική γη.
3 Και μετά τον θάνατο του Νώε, κατά το εξακοσιοστό ενενηκοστό έτος της τρίτης χιλιετίας, επέστρεψαν οι γιοι του Νώε από την ανατολική γη και έκτισαν για τους εαυτούς τους πύργο στη γη Σεναάρ· και εκεί έγινε μπλέξιμο – μπέρδεμα των γλωσσών, και οι ομιλούντες αυτές τις γλώσσες δια-σκορπίστηκαν σε ολόκληρη τη γη.
4 Ο Ιώνητος – ο γιος του Νώε, έφτασε στην ανατολή μέχρι τη θάλασσα όπου υπάρχει γη ονομαζόμενη χώρα του [ανατέλλοντος] ηλίου, κι εκεί ανατέλλει ο ήλιος και στην οποία εγκαταστάθηκε.
5 Τούτος ο Ιώνητος προικίστηκε από τον θεό με το χάρισμα της σοφίας, και είναι αυτός που πρώτος εφεύρε την τέχνη της αστρονομίας. Σε αυτόν πήγε ο γίγαντας Νεβρώδ κι εκπαιδεύτηκε, και συνάμα πήρε την εντολή του να βασιλεύσει σε αυτόν τον τόπο. Τούτος ο Νεβρώδ ανήκε στα ηρωικά τέκνα του Σημ, και είναι ο πρώτος που βασίλευσε στη γη.
6 Το επτακοσιοστό ενενηκοστό έτος της τρίτης χιλιετίας κτίστηκε η μεγάλη Βαβυλώνα, και βασίλευσε σε αυτήν ο Νεβρώδ, και κατόπιν τα παιδιά του Χαμ έκαναν κάποιον από αυτούς βασιλιά, ο οποίος είχε το όνομα Πόντιπος. Και το επτακοσιοστό ενενηκοστό ένατο έτος της τρίτης χιλιετίας, κατά το τρίτο έτος της βασιλείας του Νεβρώδ, από τα παιδιά του Ιάφεθ έστειλαn δυνατούς άντρες, πολύ σοφούς και καλούς τεχνίτες και αρχιτέκτονες, και πήγαν στην ανατολική γη, στον Ιώνητο – γιο του Νώε, κaι εκεί έκτισαν πόλη που της έδωσαν το όνομα Ιώνητος, κατά πως ήταν η φιλική προσλαλιά αυτού.
7 Έγινε μακροχρόνια ειρήνη στα χρόνια της βασιλείας του Ιώνητου και του Νεβρώδ, η οποία κρατάει έως και σήμερα. Στα χρόνια της βασιλείας του Νεβρώδ – γιου του Σημ, και του Πόντιπου – γιου του Χαμ, δεν υπήρξε ειρήνη· διότι κατά τις ημέρες του Νεβρώδ οι γιοι του Χαμ και του Ιάφεθ, πολέμησαν ο ένας εναντίον του άλλου.
8 Έγραψε τότε ο Ιώνητος επιστολή προς τον Νεβρώδ, λέγοντάς του ότι η βασιλεία των γιών του Ιάφεθ, στο μέλλον πρόκειται να καταστρέψει και να εξαλείψει τα βασίλεια των παιδιών του Χαμ. Αυτές είναι οι δύο πρώτες βασιλείες οι οποίες εγκαταστάθηκαν πάνω στη γη, και μετά από αυτές έμαθαν όλα τα έθνη να εγκαθιστούν βασιλείς για τα ίδια.
4 ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ Νεβρώδ, και ενώ ήδη έχει κλείσει η τρίτη χιλιετία, κατά το εβδομηκοστό τέταρτο έτος, πάει να πει κατά το τριακοστό έβδομο έτος της τέταρτης χιλιετίας, πολεμούσαν μεταξύ τους συνέχεια και τα δύο βασίλεια· και ηττήθηκε το βασίλειο των Αιγυπτίων από το βασίλειο του Νεβρώδ. Και έγινε πανίσχυρο το βασίλειο της Βαβυλώνας από την περίοδο των τέκνων του Νεβρώδ μέχρι τον Χουζιμιζδή· τούτος πήρε για γυναίκα του κάποιο από τα παιδιά της Χαμ.
2 Όταν πέθανε ο Χουζιμιζδής, ο απόγονός του Ιζδής πήρε για γυναίκα του τη μητέρα του και γέννησε τον Ερεσδή. Τούτος συγκέντρωσε μαζί του πολλές δυνάμεις και επαναστάτησε κατά της βασιλείας των παιδιών του Χαμ, και τα αιχμαλώτισε και έκαψε όλες τις δυτικές περιοχές – χώρες, βάζοντας σε αυτές φωτιά.
3 Και κατά το δεύτερο έτος της βασιλείας του Χοσδρού, γιου του Ερεσδή, συγκεντρώθηκαν οι γιοι του Χαμ και κινήθηκαν ανατολικά για να πολε-μήσουν με τον βασιλιά Χοσδρό. Ήταν δε τριακόσιες είκοσι χιλιάδες πεζοί που κρατούσαν στα χέρια τους μόνο ραβδιά στα χέρια τους.
4 Όταν άκουσε γι’ αυτούς ο Χοσδρός χαμογέλασε, και τους κυνήγησε – πολέμησε έως ότου αυτοί διάβηκαν τον ποταμό Τίγρη. Αλλά και εκεί απέστειλε εναντίον τους τον στρατό του καβάλα σε ελέφαντες και τους φόνευσε όλους, και δεν απέμεινε από αυτούς ούτε ένας, και δεν τόλμησαν να πολεμήσουν εναντίον του οι γιοι του Χαμ. Από τότε τα δύο βασίλεια πολεμούν το ένα ενάντια στο άλλο.
5 ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ τέταρτης χιλιετίας, ήτοι κατά τον εικοστό πέμπτο χρόνο του Χοσδρού, πέμπτο έτος της πέμπτης χιλιετίας, ο Σαμψισιανός, που ανήκει στους συγγενείς του Ιώνητου – γιου του Νώε, πήγε από την ανατολή και ερήμωσε από τον ποταμό Ευφράτη μέχρι τον Εδροηγάν, ήτοι ερήμωσε εξήντα πόλεις και τις περιοχές – χώρες αυτών
2 και πολέμησε – κατέλαβε τα τρία βασίλεια των Ινδών και τα κατέκαυσε με φωτιά και τα ερήμωσε και κατόπιν τράβηξε για την έρημο Σαβά, όπου εκεί κατέσφαξε τα παρεμβαλλόμενα παιδιά του Ισμαήλ – γιου της Άγαρ της Αιγύπτιας, η οποία ήταν κοριτσάκι της Σάρρας – γυναίκας του Αβραάμ. Και αντέδρασαν όλοι και έφυγαν από την έρημο Αιθρίβων και εισήλθαν σε κατοικημένες περιοχές και εκεί πολέμησαν με τους βασιλιάδες των διαφόρων εθνών, και ερήμωσαν και αιχμαλώτισαν και κατακυρίευσαν τα βασίλεια αυτών των εθνών, τα οποία βρίσκονταν στη γη της επαγγελίας·
3 και γέμισε η γη από αυτούς και από τους ομοίους τους των στρατοπέδων τους· διότι ήταν σαν τις ακρίδες, και πορεύονταν γυμνοί και έτρωγαν κρέας από καμήλες παρασκευαζόμενο σε καμίνια – φούρνους, και έπιναν αίμα για γάλα από κτήνη.
4 Όταν επικράτησαν οι γιοι του Ισμαήλ σε όλη την επικράτεια και ερήμωσαν τις πόλεις και τις περιφέρειές τους, και κυρίευσαν όλα τα νησιά, τότε μόνο κατασκεύασαν για τους ίδιους πλοία, τα οποία πετούσαν σαν τα πουλιά πάνω από τα νερά της θάλασσας· και έφτασαν στις χώρες της δύσης μέχρι τη μεγάλη Ρώμη και την Ιλλυρία και τον Γίγητο και τη Θεσσαλονίκη και τη μεγάλη Σαρδανία και πέρα από τη Ρώμη. Και κατακυρίευσαν τη γη για εξήντα χρόνια και έκαναν σε αυτήν όσα θέλησαν.
5 Μετά από οκτώ και ήμισυ εβδομάδες της δυναστείας – βασιλείας αυτών, με την οποία υποδούλωσαν όλα τα βασίλεια των εθνών, υπερυψώθηκε εγωιστικά η καρδιά τους βλέποντας να έχουν κατακυριεύσει και υποδουλώσει όλους.
6 Κατ’ εκείνον τον καιρό έγιναν σε αυτούς τύραννοι – βασιλείς αρχιστράτηγοι οι τέσσερις γιοι της Ουμαίας, όπως από αυτούς ονομαζόταν, και των οποίων τα ονόματα ήταν Ορήβ και Ζηβ και Ζεβαιέ και Σαλμανά· τούτοι πολέμησαν με τους Ισραηλίτες, κατά τον τρόπο που τους υπέδειξε ο θε-ός, για να λυτρωθούν από τα χέρια των Αιγυπτίων με τον Μωσέα τον δούλο του, και κατά τον ίδιο τρόπο αυτός ελεήθηκε και λύτρωσε αυτούς, εκείνον τον καιρό, με έναν δικό τους, τον Γεδεών, και έτσι ελευθερώθηκε ο Ισραήλ από τη δουλεία των παιδιών του Ισμαήλ.
7 Διότι τούτος ο Γεδεών κατέσφαξε αυτούς, τους έδιωξε και τους απομάκρυνε από τη γη στην οποία κατοικούσαν στην έρημο Εθρίβ, από όπου προέρχονταν.
8 Και όσοι σώθηκαν έκλεισαν ειρήνη με τους γιους του Ισραήλ και εξήλθαν εννιά φυλές από την έρημο προς άλλες περιοχές· αυτές εξήλθαν για μία ακόμα φορά και ερήμωσαν τη γη και υποδούλωσαν ειρηνικά τις κατοικημένες επαρχίες και χώρες από τον Ευφράτη μέχρι την Ινδία, και από τον ποταμό Τίγρη μέχρι την είσοδο του Νωδ κατά το βασίλειο του Ιώνητου – γιου του Νώε, και από τον Βορρά μέχρι τη Ρώμη και το Ιλλυρικό και τον Γίγητο και τη Θεσσαλονίκη και την Οβοία και έως τη θάλασσα του Πόντου, και ήταν διπλός ο ζυγός αυτών πάνω στον σβέρκο όλων των εθνών.
9 Και δεν υπάρχει έθνος ή βασίλειο κάτω από τον ουρανό που να μπορεί να τους πολεμήσει αυτούς για χρόνο μέχρι και επτά εβδομάδες. Και μετά τούτο θα ηττηθούν από το βασίλειο των Ρωμαίων και θα υποταχτούν όλοι σε αυτό· και τούτο θα γίνει τόσο μεγάλο βασίλειο, έχοντας υπό την κατοχή του τα άλλα βασίλεια και έθνη, και δεν πρόκειται να εξαφανιστεί από αυτά εις τον αιώνα τον άπαντα· διότι κατέχει ανίκητο όπλο με το οποίο όλοι θα ητ-τηθούν από αυτό.
6 ΑΠΟ ΕΔΩ ΛΟΙΠΟΝ κατανοήσατε από τους κυκλικούς χρόνους των βασιλειών κι αυτή την αλήθεια των πραγμάτων, χωρίς πλάνη ή απάτη.
2 Διότι από τον ήρωα Νεβρώδ ως τον Περουσδέκ η βασιλεία των γιγάντων κυριάρχησε στη γη της Βαβυλώνας, και από τον Περουσδέκ μέχρι τη βασιλεία του γέροντα Σης από την Ιδρουηγάν βασίλευσαν οι Πέρσες, και από τον Σης μέχρι τον Περουσδέκ βασίλευσαν οι [προερχόμενοι] απ’ τη Σλεκ και την Κτησφούν, και από τον Περουσδή μέχρι τον Σενερήβ βασίλευσαν οι προερχόμενοι από την Βαβυλώνα.
3 Και πήρε ο Σενερήβ για γυναίκα του την Ιεκνάδ από την Αραράτ, και αυτή του γέννησε τον Αρδεμέλεχ και τον Τζαρατζάρ, και αυτοί σκότωσαν τον πατέρα τους και έφυγαν στη γη Αραράτ.
4 Και βασίλευσε στη Βαβυλώνα ο Σαραδών αντί για τον πατέρα του τον Σενερήβ, ο δε Ναβουχοδονόσορ γεννήθηκε από πατέρα τον Λουζία και από μητέρα τη βασίλισσα Σαβά.
5 Τότε λοιπόν ο Σενερήβ μπήκε σε πόλεμο με τον βασιλέα της Ινδίας και μέχρι τη Σαβά, και ερήμωσε πολλές χώρες, εκστράτευσε μαζί του και ο Ναβουχοδονόσορ, ήτοι έθεσε ολοφάνερα τον εαυτό του ως συμπολεμιστή του, και τον κατέστησε αρχιστράτηγό του, και λόγω της μεγάλης σοφίας του του δόθηκε η δυναστεία – βασιλεία και στο βασίλειο της Βαβυλώνας.
6 Και πήρε για γυναίκα του από τους Μήδους – την Ερουσδούμ, και μετά τον θάνατο του Ναβουχοδονόσορ και του Βαλτάσαρ του γιου του, βασίλευσε ο Δαρείος ο Μήδος, τρισέγγονος της Ερουσδούμ. Ο Δαρείος πήρε για γυναίκα του την Δωρούμ, η οποία ήταν Πέρσισσα, από την οποία γεννήθηκε ο Χώρης ο Πέρσης.
7 ΓΙΑ ΑΚΟΥΓΕ ΤΩΡΑ ΠΩΣ συνεργάστηκαν τούτοι οι βασιλιάδες μεταξύ τους, της Βαβυλώνας με τους Μηδους, οι Πέρσες με τους Μήδους, και επικράτησαν αυτοί της Βαβυλώνας και πάνω στην Αιθιοπία και στη Σαβά και πάνω στους βασιλιάδες των εθνών οι οποίοι κατοικούν από τη θάλασσα μέχρι τον ποταμό Ευφράτη, ακόμα δε και στο βασίλειο του Δαβίδ διά του Ναβουχοδονόσορ, επίσης δε και πάνω στους Άραβες και στους Αιγύπτιους.
2 Ο Δαρείος ο Μήδος κατακυρίευσε το βασίλειο των Ινδών και των Λίβυων, ο δε Χώρης ο Πέρσης κατέλαβε τη Θράκη και απελευθέρωσε τους γιους του Ισραήλ και τους έστειλε στη γη της επαγγελίας, προστάζοντάς τους να ανοικοδομήσουν τον ναό του θεού που τον είχε γκρεμίσει ο Ναβουχοδονόσορ, και γι’ αυτό ξανακτίστηκε ο ναός με εντολή του βασιλιά Χώρου.
8 ΓΙΑ ΤΟΥΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΑΚΟΥΓΕ αμέσως και επακριβώς, πώς τα τέσσερα βασίλεια συγκροτήθηκαν – συνεργάστηκαν μεταξύ τους, οι Αιθίοπες με τους Μακεδόνες, οι Ρωμαίοι με τους Έλληνες· αυτά τα βασίλεια αποτελούν τους τέσσερις ανέμους του ουρανού, τους οποίους είδε ο Δανιήλ, τότε που ταρακούνησε τη μεγάλη θάλασσα.
2 Διότι ο Φίλιππος – πατέρας του Αλέξανδρου του Μακεδόνα, πήρε για γυναίκα του την Χουσήθ – θυγατέρα του βασιλιά Φολ της Αιθιοπίας, από την οποία γεννήθηκε ο Αλέξανδρος ο οποίος έγινε τύραννος – βασιλιάς των Ελλήνων.
3 Τούτος έκτισε τη μεγάλη Αλεξάνδρεια και βασίλευσε σε αυτήν δέκα εννιά έτη· ο ίδιος εκστρά-τευσε προς την ανατολή και φόνευσε τον Μήδο Δαρείο και κατέκτησε πολλές χώρες και πόλεις και ταξίδεψε σε όλη τη γη και έφτασε έως την ανατολή και μέχρι τη θάλασσα όπου και η ονομαζόμενη χώ-ρα τού [ανατέλλοντος] ηλίου, και εκεί συνάντησε αμαρτωλά και δύσμορφα έθνη.
4 Είναι δε αυτά τα έθνη απόγονοι των παιδιών του Ιάφεθ, και όταν [ο Αλέξανδρος] είδε τις αμαρτίες τους τους μίσησε· διότι όλοι τους έτρωγαν σκαθάρια, απορρίμματα και βδελύγματα· σκυλιά, ποντίκια, γάτες, φίδια, σάρκες νεκρών, νιογέννητα νεκρά βρέφη, αποβολές γυναικών, έμβρυα μη σχηματισθέντα τελείως ή μόλις είχαν σχηματιστεί, και είχαν συμπεριφορά όμοια με εκείνη των κτηνών, και όχι μόνο αλλά και με παν είδος άγριου θηρίου, καθότι τους νεκρούς τους δεν τους έθαβαν αλλά κι αυτούς τους έτρωγαν.
5 Όταν ο Αλέξανδρος είδε πως τέτοια πράγματα έκαναν αυτοί, κακά και άδικα, φοβήθηκε μη τυχόν και μολύνουν όλη τη γη, παρακάλεσε τον θεό γι’ αυτούς και πρόσταξε όλους αυτούς να τους μαζέψουν και τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και όλους τους όμοιούς τους που βρίσκονταν μαζί τους στρατοπεδευμένοι.
61 Και βγάζοντας – διώχνοντας όλους αυτούς από την χώρα της ανατολής και καταδιώκοντάς τους από πίσω, έως ότου αυτοί έφτασαν στα πέρατα του Βορρά, όπου δεν υπάρχει είσοδος ούτε έξοδος από τη μεριά της ανατολής και της δύσης, από την οποία να μπορεί κάποιος να περάσει ή να εισέλθει προς αυτούς.
6 Και τους έβγαλε – έδιωξε αυτούς από τη χώρα της ανατολής και καταδιώκοντάς τους από πίσω, έως ότου αυτοί έφτασαν στα πέρατα του Βορρά, και δεν υπάρχει εκεί ούτε είσοδος ούτε έξοδος γι’ αυτούς από τη μεριά της ανατολής και της δύσης, ή στην οποία κάποιος μπορεί ή να εισέλθει ή να εξέλθει προς αυτούς.
7 Ευθύς λοιπόν ο Αλέξανδρος παρακάλεσε τον θεό, και αυτός άκουσε την παράκλησή του, και διέταξε κύριος ο θεός τα δύο βουνά, τα οποία ονομάζονται Μαζοί του Βορρά, και πλησίασε το ένα το άλλο σε απόσταση μέχρι και δώδεκα πήχεις.
8 Και κατασκεύασε χάλκινες πύλες και τις επέχρισε με ασυγκίτη, ώστε εάν ήθελαν να τις ανοίξουν με σιδερένιο εργαλείο να μη μπορούν, ή αν ήθελαν να τις διαλύσουν με φωτιά να μην το κατορθώνουν, αλλά όταν πέφτει πάνω τους φωτιά αυτή να σβήνει· διότι τέτοια είναι η φύση του ασυγκίτη, που ούτε το σίδερο να μπορεί να τον τρυπήσει ούτε η φωτιά να τον διαλύσει· διότι όλους τους πόρους και τα περάσματα των δαιμόνων και εκείνων που κατοικούν παραθαλάσσια τα έχει αποκλείσει και μάταια θα απεργάζονται τα όποια κακά.
9 Γι’ αυτό τούτα τα βέβηλα και αποτρόπαια κι απορριπτέα και βδελυρά έθνη έχουν ανάγκη από όλες τις μαγικές πονηριές, και μεταξύ αυτών τις πιο ρυπαρές και απάνθρωπες, περισσότερο δε αυτές που αποστρέφονται τον θεό, αλλά αυτός κατάργησε τη μαγεία, για να μη μπορούν αυτά [τα έθνη] μήτε με φωτιά κι ούτε με σίδερο ή με κάποια άλλη επινόησή τους να σπάσουν τέτοιες πύλες και να αποδράσουν.
10 Κατά τους έσχατους καιρούς σύμφωνα με την προφητεία του Ιεζεκιήλ, που λέει ότι «κατά την έσχατη ημέρα της συντέλειας του κόσμου θα πάει στη γη του Ισραήλ ο Γωγ και ο Μαγώγ», που είναι έθνη και βασίλεια τα οποία ο Αλέξανδρος τιμώρησε να κατοικούν στα πέρατα του Βορρά· και κατοικούν εκεί οι Γωγ και Μαγώγ και Ανούγ και Αχενάζ και Δηφάρ και Φωτιναίοι και Λίβιοι και Εύνιοι και Φαριζαίοι και Δεκλημοί και Ζαρματαί και Θηβλαίοι και Ζαρματιανοί και Χαχώνιοι και Αμαζάρθαι και Γαρμίαρδοι και ανθρωποφάγοι – οι λεγόμενοι κυνοκέφαλοι και Θάρβιοι και Άλανες και Φισολονίκιοι και Άρκναιοι και Ασαλτήριοι. Τούτα τα είκοσι δύο βασίλεια βρίσκονται έγκλειστα και φρουρούμενα μέσα στις πύλες, τις οποίες κατασκεύασε ο Αλέξανδρος.
9 ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕ ο Αλέξανδρος – πρώτος βασιλιάς των Ελλήνων, στη θέση του βασίλευσαν τα τέσσερα παιδιά του· ο ίδιος δεν έκανε γάμο ποτέ του. Η δε μητέρα του Χουσήθ κατέλυσε στο σπίτι της στην πατρίδα της την Αιθιοπία.
2 Ο Βύζας ο οποίος έκτισε το Βυζάντιο απέστειλε διά μέσου της θάλασσας προς τον βασιλιά της Αιθιοπίας Φολ τον στρατηγό του Γερμανικό και έκλεισε μαζί του ειρήνη, κι έγραψε σε αυτόν για την Χουσήθ, τη μητέρα του Αλέξανδρου, ότι αυτός επιθυμεί και θέλει να την κάνει γυναίκα του και βασίλισσα.
3 Ο βασιλιάς Φολ όταν πήρε τα γράμματα από τον Γερμανικό και όταν είδε πόσο φιλότιμος ήταν, τον καλοδέχτηκε αμέσως και χάρηκε· ενεργοποιήθηκε λοιπόν και αυτός και συγκέντρωσε όλων των ειδών ανθρώπους της Αιθιοπίας, και αφού πήρε τη θυγατέρα του Χουσήθ τράβηξε – πήγε στον Βύζα, έχοντας μαζί του τριάντα χιλιάδες Αιθίοπες. Ο Βύζας τον δεξιώθηκε – καλοδέχτηκε έξω και πέρα από τη θάλασσα, στην Χαλκηδόνα, με πολλή μεγάλη χαρά. Έδωσε και πάρα πολλά δώρα σε όσους τον συνόδευαν, και ο Φολ εισήλθε στο βασίλειο του Βύζα και πρόσφερε και αυτός πολλά και μεγάλα δώρα σε ένδειξη φιλοτιμίας και βασιλικής μεγαλοψυχίας.
4 Και πήρε ο βασιλιάς Βύζας την Χουσήθ – θυγατέρα του βασιλιά της Αιθιοπίας, από την οποία γεννήθηκε η θυγατέρα του, την οποία πήρε ως σύζυγό του ο Ρωμύλος Αρμέλαος – βασιλιάς της Ρώμης· και για την υπερβολική ωραιότητά της την αγάπησε πάρα πολύ. Ήταν δε κι αυτός πολύ απλός και μεγαλόψυχος, και της δώρισε ως προικώο τη Ρώμη· όταν έμαθαν αυτό οι άρχοντες αγανάκτησαν εναντίον του.
5 Η Βυζαντία λοιπόν του γέννησε τρεις γιους, από τους οποίους τον μεν ένα ονόμασε Αρμέλαο, δίνοντάς του το όνομα του πατέρα του, τον άλλο Ουρβανό, και τον τρίτο Κλαύδιο.
6 Βασίλευσαν λοιπόν όλοι, ο μεν Αρμέλαος στη Ρώμη αντί του Αρμέλαου – του πατέρα του, ο δε Ουρβανός στη Βύζα – πόλη της μητέρας του, και ο Κλαύδιος στην Αλεξάνδρεια.
7 Από τον σπόρο της Χουσήθ – θυγατέρας του Φολ, βασιλιά της Αιθιοπίας, κρατάνε οι Μακεδόνες, και οι Ρωμαίοι και οι Έλληνες εδώ και αιώνες· γι’ αυτό το βασίλειο των Ελλήνων, που είναι και των Ρωμαίων, κατάγεται από το σπέρμα των Αιθιόπων· τούτο «θα πιάσει το χέρι του θεού» κατά την έσχατη ημέρα, σύμφωνα με την προφητική επιταγή. Διότι με την προκατήχηση ο αγαθός Δαβίδ προείδε με τα μάτια του πνεύματός του ότι η Χουσήθ – θυγατέρα του Φόλ, βασιλιά της Αιθιοπίας, πρόκειται να αναστήσει στο μέλλον το βασίλειο των Ρωμαίων, και προφήτεψε λέγοντας ότι «η Αιθιοπία θα πιάσει το χέρι του θεού». Κάποιοι λοιπόν σκέφτηκαν ότι ο άγιος Δαβίδ είπε αυτό, γιατί πρόκειται να φτωχύνει το βασίλειο των Αιθιόπων, αλλά η αλήθεια διέψευσε όλους εκείνους που κατάλαβαν αυτό·
8 διότι το βασίλειο που συστάθηκε από το σπέρμα της Αιθιόπισσας, κατέχει το μέγα και σεβάσμιο ξύλο του τιμίου και ζωοποιού σταυρού που μπήχτηκε στο μέσο της γης, [πάνω στο οποίο κρεμάστηκε το λαμπρό και αμόλυντο σώμα για τις δικές μας αμαρτίες], για το οποίο επί τούτου στην ώρα του προφήτεψε ο ίδιος ο θεόπνευστος Δαβίδ· «η Αιθιοπία θα πιάσει το χέρι του θεού», διότι δεν υπάρχει έθνος ή βασίλειο κάτω από τον ουρανό που να μπορεί να κυριαρχήσει πάνω στο βασίλειο των χριστιανών,
9 ώσπου –καθώς λένε αυτό για τον ανωτέρω που είναι στο μέσο της γης μπηγμένος– να οχυρωθούν με τον ζωοποιό σταυρό, κάτω από τον οποίο τα πάντα μέχρι τα πέρατα της οικουμένης πάνσοφα περιγράφονται και κατά πλάτος και κατά μήκος και ύψος και βάθος. Διότι ποια δύναμη ή ποια δυναστεία μπορεί να είναι ποτέ πιο ισχυρή από τον σταυρό και να τον ξεπεράσει σε δύναμη, εκεί όπου η δύναμη και η ευσέβεια των Ρωμαίων θωρακίζουν το βασίλειο με τον εγκαταστημένο σε αυτούς δεσπότη ημών Ιησού Χριστό;
10 ΑΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ τι προείπε ο θεσπέσιος Παύλος για την έσχατη ημέρα και για το βασίλειο των Ρωμαίων. Διότι λέει στη δεύτερη επιστολή προς τους Θεσσαλονικείς: «Σας ερωτώ αδελφοί σχετικά με την παρουσία του κυρίου μας Ιησού Χριστού και της συγκέντρωσής σας δίπλα του, να μη σαλευτεί το μυαλό σας γρήγορα ούτε να διαταραχτεί το πνεύμα σας, ούτε από λόγο μήτε από επιστολή ότι τάχα προέρχεται από εμένα, κι ότι έφτασε η [ημέρα για την] παρουσία του κυρίου· να μη σας εξαπατήσει κανείς κατά κανέναν τρόπο· διότι εάν πρώτα δεν έλθει η αποσκίρτηση [από την πίστη] και δεν φανερωθεί παντελώς ξένος προς τους θείους νόμος άνθρωπος, ο γιος της αμαρτίας, ο εχθρός και αντίπαλος προς όλα όσα είναι του θεού, παρά να τα σέβεται και να τα λατρεύει, ώστε να εγκατασταθεί αυτός στον ναό και να αποδείξει για τον εαυτό του ότι αυτός είναι ο θεός»[9]· και μετά από λίγο: «μόνον αυτός που εμφανιστεί αμέσως αν λείψει από το μέσον, τότε θα ξεσκεπαστεί και θα φανερωθεί ο άνομος»[10].
2 Ποιος είναι λοιπόν στο μέσον εάν όχι το βασίλειο των Ρωμαίων; Διότι κάθε αρχή και εξουσία αυτού του κόσμου δεν θα υφίσταται, και θα καταργηθεί χωρίς αυτό·
3 και διότι αυτό όταν πολεμιέται ούτε που νικιέται κι όλα τα έθνη τα οποία συγκρούονται μαζί του κατακτούνται από αυτό, και αυτό θα τα έχει υποδουλωμένα έως ότου φτάσει η έσχατη ημέρα, και τότε «το χέρι του θα ακουμπήσει τον θεό», και κατά τον απόστολο που λέγει ότι: «μέχρι τότε που θα καταργηθεί κάθε αρχή και εξουσία», τότε που κι αυτός ο γιος «θα παραδώσει τη βασιλεία στον πατέρα του τον θεό». Ποια βασιλεία; Ασφαλώς εκείνη των χριστιανών.
4 Διότι πού είναι ή πού βρίσκεται η βασιλεία ή πού εμφανίστηκε άλλη δυναστεία αυτής; Διότι εάν αποφάσισε να συντρίψει το νέο, τότε πάρε τον λαό σου Μωσέα, ο οποίος έχει κάνει σημεία και τέρατα, και μετοίκισέ τον, βυθίζοντας στη θάλασσα τους Αιγύπτιους· να και ο Ιησούς του Ναυή, για τον οποίο και ο ήλιος στέκεται πάνω από τη Γαβαώ και η σελήνη πάνω από το φαράγγι Ελώμ, και γίνονται και κάποια άλλα εξαίσια θαύματα, αλλά και απλά προσπάθησε να καταλάβεις πώς το κράτος των Εβραίων εξαφανίστηκε από το βασίλειο των Ρωμαίων· τούτο κατέλαβαν ο Τίτος και ο Ουεσπασιανός και τους έσφαξαν όλους! Ο δε Αδριανός δεν εκπόρθησε με αλέτρι τον ναό οργώνοντας! Ποιος λοιπόν θα συγκροτήσει ή θα ιδρύσει άλλο βασίλειο; Νομίζω κανένας, εάν θέλουμε πράγματι να παραδεχτούμε την αλήθεια.
5 Δεν βασίλευσαν για χίλια έτη οι Εβραίοι; Και κατακτήθηκε το βασίλειό τους! Οι Αιγύπτιοι για τρεις χιλιάδες έτη· και αυτοί παρομοίως χάθηκαν. Οι Βαβυλώνιοι βασίλευσαν για τέσσερις χιλιάδες έτη, αλλά και αυτοί εξαφανίστηκαν. Γι’ αυτό όταν έπαυσε να υπάρχει το βασίλειο των Μακεδόνων, ήτοι των Αιγυπτίων, στράφηκαν πάνοπλοι κατά του βασιλείου των Ρωμαίων τα βασίλεια των βαρβάρων, ήτοι οι Τούρκοι και Αβάρεις, αλλά και αυτοί απορροφήθηκαν από αυτό το βασίλειο.
6 Μετά την καταστροφή του βασιλείου των Περσών στράφηκαν εναντίον του βασιλείου των Ρωμαίων, αντί να στραφούν κατά των πρώτων, οι γιοι του Ισμαήλ – γιου της Άγαρ, το βασίλειο των οποίων η Γραφή ονόμασε «χέρι του νότου», ήτοι ο Δανιήλ, και επιτέθηκαν κατά του βασιλείου των Ρωμαίων για διάρκεια χρόνου επτά ετών εβδομάδες, διότι έφτασε η συντέλεια και δεν υπάρχει μεγαλύτερο χρονικό περιθώριο ακόμα.
11 ΔΙΟΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ χιλιετία, ήτοι την έβδομη, εξαφανίζεται παντελώς το βασίλειο των Περσών, και εξαπλώνεται το σπέρμα του Ισμαήλ στην έρημο Εθρίβου, και οι εξερχόμενοι ομόφρονα θα συγκεντρωθούν στη μεγάλη Γαβαώθ.
2 Εκεί θα πραγματωθεί αυτό που ειπώθηκε από τον προφήτη Ιεζεκιήλ: «υιέ ανθρώπου, κάλεσον τα θηρία του αγρού και τα πετεινά του ουρανού και πρότρεψον αυτά λέγων· ”συναθροίσθητε και δεύτε, διότι θυσίαν μεγάλην θύσω υμίν· φάγετε σάρκας δυναστών και πίετε αίμα γιγάντων”.»[11]
3 Για τούτο λοιπόν σε αυτή την Γαβαώθ θα πέσουν στου μαχαιριού το στόμα όλοι οι δυνάστες των Ελλήνων, ήτοι των Ρωμαίων· διότι όπως και οι ίδιοι σκότωσαν τους δυνάστες των Εβραίων και των Περσών, έτσι και αυτοί θα πέσουν στο στόμα του μαχαιριού από το σπέρμα – τη γενιά του Ισμαήλ, που επονομάζεται και όναγρος[12], διότι με θυμό και οργή θα αποσταλούν παντού στη γη και στους ανθρώπους και τα κτήνη και τα θηρία στα άλση, στα φυτά, στις λόχμες, σε κάθε είδος καρποφόρου.
4 Και θα είναι η παρουσία αυτών ένα μάθημα πραότητας· και θα προηγηθούν αυτών πάνω στη γη τέσσερις πληγές· ο όλεθρος και η απώλεια, η φθορά και η ερήμωση.
5 Διότι λέγει ο θεός στο Ισραήλ με τον Μωσέα: «όχι επειδή σας αγαπάει κύριος ο θεός θα σας βάλει στη γη της επαγγελίας για να την κληρονομήσετε αυτήν, αλλά για τις αμαρτίες εκείνων που κατοικούν σε αυτήν». Έτσι και για τους γιους του Ισμαήλ· όχι επειδή τους αγαπάει ο κύριος ο θεός θα τους δώσει δυναστεία – βασίλειο να επικρατήσουν επί των χριστιανών στη γη, αλλά για τις αμαρτίες και τις ανομίες που διαπράττουν· παρόμοια πράγματα γι’ αυτούς δεν έγιναν ποτέ και ούτε πρόκειται να γίνουν σε όλες τις επερχόμενες γενιές.
6 Διότι, τι έγινε; Δυσαρεστούνταν οι άντρες από τις μοιχαλίδες γυναίκες που σήκωναν τα φουστάνια τους, και που γενικά οι γυναίκες στολίζονταν και στέκονταν στις πλατείες και στις αγορές των πόλεων και ολοφάνερα «άλλαζαν την φυσική χρήση σε παρά φύση»[13], όπως το είπε και ο ιερός απόστολος. Έτσι και οι γυναίκες έπρατταν τα ίδια με αυτά που έπρατταν οι άντρες.
7 Έσμιγαν λοιπόν με την ίδια γυναίκα ο πατέρας όπως και ο γιος του και ο αδελφός του, διότι σε κάθε συγγενική σχέση ούτε που έδιναν σημασία οι πόρνες. Γι’ αυτό και ο σοφότατος Παύλος πριν από πολύ καιρό διακήρυξε πρέποντα λόγια: «Γι’ αυτό λοιπόν», είπε, «παρέδωσε αυτούς ο θεός σε πάθη και ατιμίες· τα μεν θηλυκά τους παράλλαξαν τη φυσική τους χρήση σε παρά φύση· παρόμοια και οι αρσενικοί αφέντες, την φυσική χρήση της ύπαρξής τους την κατέκαψαν για τις ορέξεις τους μεταξύ τους σμίγοντας αρσενικά με αρσενικά, και επιδιδόμενοι σε ασχημονίες και στην αμοιβή της πλάνης τους, μέσω της σωματικής τους απόλαυσης.»[14]
8 Για τούτο λοιπόν παραδίδει αυτούς ο θεός σε χέρια βαρβάρων, από τους οποίους θα εκπέσουν σε ακαθαρσίες και δυσωδίες, και θα γίνουν οι γυναίκες τους μιάσματα από τους ήδη μιασμένους. Και θα τους παλουκώσουν οι γιοι του Ισμαήλ,
9 και θα παραδοθεί η Περσία στη φθορά και θα χαθεί, και εκείνοι που την κατοικούν θα αιχμαλωτιστούν και θα οδηγηθούν σε σφαγή. Η Αρμενία και οι κάτοικοί της θα αιχμαλωτιστούν και θα σφαχτούν. Η Καππαδοκία θα πάθει ζημιά και θα ερημώσει και οι κάτοικοί της θα οδηγηθούν στην αιχμαλωσία και τη σφαγή και θα εξαφανιστούν.
10 Η Σικελία θα ερημώσει και οι κάτοικοί της θα παραδοθούν στη σφαγή και στην αιχμαλωσία. Η γη της Συρίας θα ερημώσει και θα καταστραφεί και οι κάτοικοί της θα σφαχτούν. Η Κιλικία θα γίνει έρημος και οι κάτοικοί της θα εξαφανιστούν σε σφαγές και θα πιαστούν αιχμάλωτοι.
11 Η Ελλάδα βρίσκεται σε διαφθορά και οι κάτοικοί της θα υποστούν αιχμαλωσία και σφαγή. Η Ρωμανία θα καταρρεύσει και θα βρεθεί σε σφαγή, και οι κάτοικοί της θα τραπούν σε φυγή, και τα νησιά της θάλασσας θα ερημώσουν και οι κάτοικοί τους θα χαθούν από σφαγή και αιχμαλωσία.
12 Η ανατολική Αίγυπτος και η Συρία θα οδηγηθούν σε υποδούλωση και οι κάτοικοί τους σε φυλακές και εξορίες, και θα εξαναγκαστούν πιεστικά να καταβάλουν το βάρος τους σε χρυσάφι για να σώσουν την ψυχή τους και για να κρατηθούν στη ζωή, και όσοι συνεχίσουν να κατοικούν στην Αίγυπτο και στη Συρία θα βρεθούν σε μεγάλη στενοχώρια και θα καταπιέζονται επταπλάσια σε σχέση με εκείνους οι οποίοι θα βρίσκονται σε αιχμαλωσία.
13 Και θα γεμίσει η γη της επαγγελίας από ανθρώπους και από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, τα οποία βρίσκονται κάτω από τον ουρανό, και θα είναι «όπως οι ακρίδες το πλήθος» που τις μαζεύει ο άνεμος, και αυτοί θα κουβαλούν πείνα και αρρώστιες, και θα ορθώνονται ως εξολοθρευτές σε αυτούς που σηκώνουν μύτη ψωροπερήφανα και εκφράζουν διάφορες υπερβολές, μέχρι που να φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και κατακτήσουν την είσοδο και την έξοδο στον βορρά και στην ανατολή και δυτικά από τη θάλασσα, κι έως ότου υποδουλωθούν τα πάντα σε αυτούς.
14 Και οι έρημες από τους κατοίκους τους πορθημένες πόλεις θα γίνουν δικές τους· και θα καταγραφούν ως δικά τους τα βουνά και οι έρημοι· και τα ψάρια της θάλασσας και τα ξύλα του δάσους και το χώμα της γης και οι πέτρες και η γονιμότητα του εδάφους, όλα θα γίνουν δικά τους κατά την είσοδό τους· και οι πόνοι και οι ιδρώτες των καλλιεργητών της γης και οι κληρονομιές των πλουσίων και τα προσφερόμενα στους αγίους, είτε είναι σε χρυσάφι είτε σε ασήμι είτε σε πολύτιμους λίθους ή σε χαλκό ή σίδερο, αλλά και τα ιερά και γιορταστικά ενδύματα, και όλα τα τρόφιμα και οτιδήποτε τίμιο και άξιο θα περιέλθει σε αυτούς. Και θα αναζητήσει επιπρόσθετα η καρδιά τους ως απαίτησή τους, και αυτούς ακόμα τους νεκρούς σαν ισότιμους με τους ζωντανούς. Παρόμοια θα απαιτήσουν και από τις χήρες και από τα ορφανά και από τους αγίους
14 και δεν θα λυπηθούν κακόμοιρο και φτωχό· θα ατιμάσουν κάθε έντιμο άνθρωπο και θα συνθλίψουν τους κακόμοιρους, και δεν πρόκειται να ευσπλαχνιστούν ούτε καν τους ασθενείς και τους αδύναμους, αλλά θα εμπαίζουν και θα κοροϊδεύουν όσους λάμπουν με τη σωφροσύνη τους και διαπρέπουν στα πολιτικά και στα δημόσια πράγματα. Και όλοι θα εξαναγκαστούν σε σιγή και θα κυριαρχεί ο φόβος, χωρίς να μπορεί κάποιος να τους ελέγξει ή να τους πει «τι είναι τούτο;» ή «τι είναι εκείνο;» και θα μένουν έτσι με τις απορίες και τον φόβο μέσα τους όλοι όσοι κατοικούν στη γη· και η σοφία αυτών και η γνώση τους είναι αυτοφυής μη επιδεχόμενη αύξηση και επίδοση και κάποια επαύξησή της, και ούτε πρόκειται να βρεθεί κανείς που να μπορεί να αλλοιώσει ή να μεμφθεί τα λεγόμενά τους.
16 Και είναι ο δρόμος αυτών από θάλασσα μέχρι θάλασσα και από ανατολή μέχρι δύση και από βορρά μέχρι την έρημο Εθρίβου. Και ο δρόμος αυτών θα ονομαστεί δρόμος της στενοχώριας και θα τον περπατήσουν γέροι και γριές, φτωχοί και πλούσιοι, πεινασμένοι και διψασμένοι, δέσμιοι, και θα μακαρίζουν τους νεκρούς.
17 Διότι η λεγόμενη από τον απόστολο παιδεία –ήτοι η αποστασία–, αυτό σημαίνει· γιατί είπε ότι «εάν δεν έλθει πρώτα η αποστασία δεν θα αποκαλυφθεί ο άνθρωπος των παρανομιών, ο γιος της απώλειας»[15]· διότι αποστασία σημαίνει παιδεία-παίδευση, και θα παιδευτούν όλοι όσοι κατοικούν τη γη. Και επειδή ο θεός ονόμασε τον Ισμαήλ όναγρο – άγριο όνο και πατέρα αυτών, για τούτο οι άγριοι όνοι και τα ζαρκάδια της ερήμου και κάθε είδος ατίθασου θηρίου αλλά και ήμερου θα πεινάσουν και θα μειωθούν, και οι άνθρωποι θα διωχτούν και τα θηρία θα εξαφανιστούν, και θα κόψουν όλα τα ξύλα του δάσους και η ομορφιά των βουνών θα εξαφανιστεί· και οι πόλεις θα ερημώσουν και θα μετατραπούν σε αδιάβατους τόπους καθότι θα μειωθεί η ανθρωπότητα και θα μιανθεί η γη από το χυμένο αίμα, και δεν θα δώσει τους καρπούς της· γιατί δεν θα είναι άνθρωποι αυτοί οι βάρβαροι που τυραννικά θα εξουσιάζουν, αλλά θα είναι τέκνα της ερήμου και σε έρημο θα οδηγήσουν· θα είναι διεφθαρμένοι και θα αποστέλλονται για καταστροφές· θα είναι μισητοί και δύσοσμοι και θα ασπάζονται μόνο το βδέλυγμα. Και κατά την περίοδο που θα αρχίσει η έξοδός τους από την έρημο, ρομφαία θα τρυπήσει αυτές που θα κυοφορούν στην κοιλιά τους, και θα αρπαχτούν τα βρέφη από τις αγκαλιές των μανάδων τους και θα φονευτούν, και θα δοθούν σαν τροφή στα θηρία.
18 Στους δε ιερείς θα μολύνουν το εσώτερο της αγιοσύνης τους και θα τους κατασφάξουν και θα τους βάλουν να συνευρίσκονται με γυναίκες μέσα σε άγιους και ιερούς τόπους, εκεί όπου συντελείται η μυστική και αναίμακτη θυσία· και τις ιερές στολές τους θα τις ντύνονται οι γυναίκες τους και οι γιοι τους και οι θυγατέρες τους· και θα τις απλώνουν σε καπούλια αλόγων και σε κλίνες, και τα κτήνη τους θα παίρνουν την τροφή τους σε λάρνακες των αγίων, και θα γίνουν αυτοί διεφθαρμένοι φονιάδες, και θα υπάρξει φωτιά δοκιμασίας στο γένος των χριστιανών.
12 ΔΙΟΤΙ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ Ο ΙΕΡΟΣ απόστολος: «Δεν είναι Ισραηλίτες όλοι οι καταγόμενοι από τον Ισραήλ»· το ίδιο και όσοι ονομάζονται χριστιανοί, δεν είναι όλοι τους χριστιανοί. Καθώς λέει η Γραφή: «Επτά χιλιάδες σώθηκαν από τους γιους του Ισραήλ, και είναι αυτοί που δεν προσκύνησαν την Βάαλ», και όλος ο λαός του Ισραήλ σώθηκε διά μέσου αυτών.
2 Έτσι και τότε στον καιρό της αποστασίας και του παιδεμού των γιων του Ισμαήλ, λίγοι αποδείχτηκαν αληθινοί χριστιανοί, κατά πως έλεγε ο σωτήρας μας στα άγια ευαγγέλια: «Άραγε, ερχόμενος ο γιος του ανθρώπου θα βρει να τον πιστεύουν πάνω στη γη;» Κατ’ εκείνον τον καιρό θα λιγοστέψει το πνεύμα και το φρόνημα των ολοκληρωμένων – γνωστικών ανθρώπων.
3 Και πολλοί θα απαρνηθούν την αληθινή πί-στη και τον ζωοποιό σταυρό και τα άλλα μυστήρια, και χωρίς βία και φόβο για την κόλαση ή για μαστιγώματα θα απαρνιούνται τον Χριστό και θα ακολουθήσουν τους αποστάτες.
4 Ο θείος απόστολος πρόλαβε και κήρυξε λέγοντας ότι: «Κατά τους έσχατους χρόνους κάποιοι θα αποστατήσουν κατά της πίστης, έχοντας πλανηθεί από το πνεύμα και από τη διδασκαλία των δαιμόνων οι οποίοι υποκρίνονται και ψευδολογούν καίγοντας την ίδια τη συνείδηση.»[16]
5 Και αμέσως πάλι ο ίδιος: «Κατά τις έσχατες ημέρες θα έρθουν δύσκολοι καιροί· διότι οι άνθρωποι θα γίνουν κενόδοξοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απείθαρχοι στους γονείς τους, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδότες, προπετείς, δαιμονισμένοι, πιο πολύ φιλήδονοι, αν και έχουν διδαχτεί την ευσέβεια, αρνούμενοι τη δύναμη αυτής.»[17]
6 Και όλοι οι ασθενείς που πιστεύουν σε αυτόν τον παιδεμό θα φανερωθούν και θα αφορίσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους με δική τους προαίρεση από τις άγιες εκκλησίες· διότι αυτός ο έσχατος καιρός θα τους ζητήσει ευθύνη για την πλάνη τους· οι ταπεινοί και οι ήσυχοι, οι αγαθοί και οι αληθινοί, οι ελεύθεροι και οι επίλεκτοι δεν πρόκειται να δώσουν λόγο κατ’ εκείνον τον καιρό,
7 και αντί γι’ αυτούς θα απολογηθούν όσοι είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, άρπαγες, πλεονέκτες, μέθυσοι, ανελεήμονες, άπιστοι, ανευλαβείς, αχάριστοι, ασεβείς, διάβολοι, ασυγκράτητοι, ανήμεροι, ατίθασοι, προδότες, προπετείς, δαιμονισμένοι, πιο πολύ φιλήδονοι πα-ρά φιλόθεοι, πόρνοι, μοιχοί, κλέφτες, επίορκοι, ψεύτες, αιχμαλωτίζοντες, και παρ’ όλο που έχουν μόρφωση ευσέβειας αρνούνται τη δύναμη αυτής.
8 Τούτοι θα γίνουν οι υπηρέτες εκείνων των έσχατων ημερών και ό,τι θα τους προστάζεται αυτοί θα το εκτελούν με ευκολία. Και όσοι θα φοβούνται – σέβονται τον κύριο, δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα μπροστά στα μάτια τους, αλλά όσοι έζησαν ανέντιμα θα καταπατηθούν σαν την κοπριά.
13 ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΤΑΝ θα παιδευτούν – βασανιστούν από τους γιους του Ισμαήλ και θα πέσουν σε κατάσταση ανάγκης, και θα φτάσουν μέχρι την κατάσταση της απελπισίας για τη ζωή τους. Θα χαθεί η τιμή από τους ιερείς και θα σε άλλους η λειτουργία του θεού, και θα σταματήσει κάθε θυσία να συντελείται εντός μέσα στις εκκλησίες, και οι ιερείς θα γίνουν το ίδιο όπως ο λαός.
2 Κατ’ εκείνον τον καιρό, ήτοι κατά τον χρόνο των επτά εβδομάδων, κατά τον οποίο θα ολοκληρωθεί ο αριθμός των ετών κυριαρχίας τους, διά της οποίας υποδούλωσαν τη γη, θα πολλαπλασιαστεί και η φυλάκιση των ανθρώπων και των κτηνών, και θα υπάρξει πείνα και αρρώστια, κι οι άνθρωποι θα μειώνονται και θα φθείρονται πάνω στη γη όπως το χώμα, και κάθε ημέρα κατ’ εκείνον τον καιρό άλλη μία πληγή θα προστίθεται στους ανθρώπους.
3 Και θα ξαπλώσει ο άνθρωπος το βράδυ και θα σηκωθεί το πρωί και θα βρει στον παραστάτη της πόρτας του εκείνους οι οποίοι θα απαιτούν από αυτόν ράβδο χρυσού ή ασημιού και θα τον εξαναγκάσουν να δαπανήσει σπάταλα όλη την ποσότητα του χρυσού και του ασημιού. Και θα πουλήσει ο άνθρωπος όλα αυτά από τα οποία έχει ανάγκη και τα χρήσιμα μεταλλικά αντικείμενά του, ακόμα και τα σάβανά του.
4 Και κατά τον χρόνο αυτών των εβδομάδων οι άνθρωποι θα πουλήσουν τα παιδιά τους. Ποιανού λοιπόν τη χάρη κάνει ο θεός και εξαναγκάζει τους πιστούς σε τέτοια βάσανα, ώστε να ξεχωρίζουν οι πιστοί από τους άπιστους και να καθαριστούν τα ζιζάνια από το σιτάρι, διότι εκείνος ο καιρός είναι φωτιά δοκιμασίας;
5 Και θα ελεήσει ο θεός τους δίκαιους και πιστούς που θα είναι αλυσοδεμένοι, για να φανερωθούν οι εκλεκτοί· διότι έχει πει από παλαιά ο κύριός μας ότι: «Να είστε μακάριοι, όταν θα ντροπιάζουν εσάς και όταν θα σας διώκουν και θα εκτοξεύουν εναντίον σας κάθε συκοφαντική κατηγορία, λέγοντας ψέματα για μένα. Χαίρετε και αγαλλιάστε, γιατί η ανταμοιβή σας στους ουρανούς θα είναι πάρα πολύ μεγάλη· έτσι κυνήγησαν τους προφήτες πριν από εμένα», και «όποιος αντέξει μέχρι το τέλος, αυτός θα σωθεί.»[18]
6 Και μετά την καταστροφή που θα γίνει από τους Ισμαηλίτες, από την οποίαν θα κινδυνεύσουν οι άνθρωποι καταστρεφόμενοι, χωρίς να έχουν ελπίδα να σωθούν ή να γλυτώσουν από τα χέρια των Ισμαηλιτών, διωκόμενοι, θλιβόμενοι, και μέσα σε κακουχίες από πείνα, δίψα, γυμνότητα, οι δε βάρβαροι τούτοι θα τρώνε και θα πίνουν και θα καυχώνται που στις νίκες τους περιλαμβάνονται και οι ερημώσεις, στις οποίες περιλαμβάνονται και οι ερημώσεις της Περσίας, της Ρωμανίας και της Ισαυρίας, και της Αφρικής, και της Σικελίας, και εκείνοι οι οποίοι κατοικούν δίπλα στη Ρώμη και στα νησιά, και είναι ντυμένοι όπως οι γαμπροί, και οι οποίοι βλαστημώντας λένε ότι «δεν έχουν θρησκευτικές θυσίες οι χριστιανοί από τα δικά μας χέρια»,
7 [και τότε αιφνιδίως θα έρχονται καβάλα σε άρματα – άμαξες και σε μυριάδες ίππους· διότι θα εξέλθει κατά την πρώτη του μήνα της ένατης επινέμησης[19] και θα καταλάβει τις πόλεις της ανατολής και θα κατακλύσει όλες με αυτούς, και θα τις διαμοιράσει σε τρεις εξουσίες – αρχές· και η μεν μία αρχή θα έχει έδρα την Έφεσο, η δε άλλη την Πέργαμο, και η τρίτη τα Μαλάγινα.
8 Και αλίμονο σε σας χώρες Φρυγία και Παμφυλία και Βιθυνία· διότι όταν πιάσουν οι πάγοι, ο Ισμαήλ θα σας κατακτήσει· και θα έρθει όπως η φωτιά και θα σας καταπιεί όλους και οι ναύτες του ανερχόμενοι σε εβδομήντα χιλιάδες θα ερημώσουν τα νησιά και θα ρημάξουν τους κατοικούντες στα παράλια.
9 Αλίμονο σε σένα Βύζα, διότι θα σε κατακτήσει ο Ισμαήλ· διότι θα σε πατήσει κάθε ίππος του Ισμαήλ, και ο πρώτος από αυτούς θα στήσει τη σκηνή απέναντί σου Βύζα, και θα αρχίσει να σε πολεμάει, θα συντρίψει την πύλη Ξυλοκέρνου και θα φτάσει μέχρι τον Βόα· τότε ο Βους θα βοήσει πολύ δυνατά και θα αντιλαλήσει ο Ξηρόλαφος, ενώ το πλήθος θα σφαγιάζεται από τους Ισμαηλίτες.
10 Τότε θα ακουστεί φωνή από τον ουρανό που θα λέει: «Μου αρκεί τούτη η εκδίκηση», και τότε ο θεός θα άρει τη δειλία από τους Ρωμαίους και θα τη βάλει στις καρδιές των Ισμαηλιτών, και την αντρεία των Ισμαηλιτών θα τη βάλει στις καρδιές των Ρωμαίων, και οι οποίοι θα στραφούν εναντίον τους και θα τους διώξουν και θα τους κατασφάξουν χωρίς καμιά λύπηση. Και τότε θα πραγματωθεί αυτό που είναι γραμμένο: «Ένας θα διώξει χίλιους και δύο θα μετακινήσουν μυριάδες.» Τότε θα καταποντιστούν και τα πλοία τους και θα αφανιστούν παντελώς.]
11 Τότε αιφνιδίως θα πέσει πάνω τους θλίψη και στενοχώρια, και θα επιτεθεί εναντίον τους ο βασιλιάς των Ελλήνων, ήτοι των Ρωμαίων, με μεγάλη ορμή και θα εξεγερθούν, καθότι ο άνθρωπος δοξάζοντας θα πιει πολύ κρασί, γιατί τον λογάριαζαν ότι ήταν νεκρός χωρίς να μπορεί να είναι χρήσιμος σε τίποτα· αυτός θα επιτεθεί εναντίον τους από τη θάλασσα της Αιθιοπίας και θα τους κατασφάξει και θα ερημώσει η Έθριβος, η οποία είναι πατρίδα τους, και θα αιχμαλωτίσει τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Σε αυτούς που κατοικούν τη γη της επαγγελίας θα κατέλθουν οι γιοι του βασιλιά, και με τη ρομφαία τους θα τους καταξεσκίσουν και θα τους εξαφανίσουν όλους αυτούς από τη γη.
12 Και πάνω τους θα πέσει παντού πανικός· και αυτοί και οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους και οι παραμάνες των παιδιών τους και τα στρατόπεδα με τους όμοιούς τους στα οποία έχουν καταλύσει, και τα οποία βρίσκονται στη γη των προγόνων τους- στα χέρια του βασιλιά των Ρωμαίων, θα παραδοθούν στη σφαγή και στην αιχμαλωσία, και στον θάνατο και στην εξαφάνιση.
13 Και θα υπάρχει πάνω τους ο ζυγός του βασιλιά των Ρωμαίων επταπλάσιος σε σύγκριση με το τι ήταν ο δικός τους ζυγός πάνω σε αυτούς. Και αυτοί πρόκειται να στενοχωρηθούν πάρα πολύ· θα έχουν πείνα και δίψα και θλίψη. Και θα υποδουλωθούν αυτοί και οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους και θα γίνουν δούλοι των δούλων τους, και θα είναι η δουλεία τους εκατό φορές πιο πικρή και οδυνηρή.
14 Και θα γίνει ειρήνη στη γη την οποία αυτοί είχαν ερημώσει, και ο καθένας θα πάει στον τόπο του και στην κληρονομιά που έχει από τους προγόνους του –Αρμενία, Κιλικία, Ισαυρία, Αφρική, Ελλάδα, Σικελία– καθώς και όλοι εκείνοι που μεγάλωσαν κατά την αιχμαλωσία θα επιστρέψουν στα δικά τους πατρικά χώματα.
15 Και θα πολλαπλασιαστούν οι άνθρωποι στη γη που είχε ερημωθεί από τις ακρίδες· η Αίγυπτος θα ρημάξει, η Αραβία θα κατακαεί από τη φωτιά, η γη του Αβρανούς θα ρημάξει, και στην παραλία θα επιβληθεί ειρήνη. Και όλος ο θυμός και η οργή του βασιλιά των Ρωμαίων θα πέσει σε εκείνους που αρνήθηκαν τον κύριό μας Ιησού Χριστό, και θα κρέμονται απειλητικά πάνω από το κεφάλι, και θα ειρηνεύσει η γη· και θα υπάρξει μεγάλη ειρήνη και γαλήνη πάνω στη γη τέτοια που ουδέποτε υπήρξε κατά το παρελθόν και ούτε πρόκειται να υπάρξει, γιατί τέτοια θα είναι αυτή των έσχατων ημερών, τότε που θα φτάσει το τέλος των αιώνων – το τέλος του κόσμου.
16 Θα υπάρχει χαρά πάνω στη γη και οι άνθρωποι θα κατοικούν ειρηνικά, και θα ξανακτίσουν τις πόλεις και θα απελευθερωθούν οι ιερείς από τις ανάγκες τους, κι οι άνθρωποι θα αναπαύονται κατ’ εκείνον τον καιρό μακριά από τις σκοτούρες και τα βάσανά τους.
17 Γιατί αυτό είναι ειρήνη, για την οποία ο θεϊκός απόστολος έχει πει ότι: «Όταν αναφέρουν ειρήνη και ασφάλεια, τότε πέφτει αιφνιδίως πάνω στο κεφάλι τους ο όλεθρος»[20], έτσι κι ο κύριος στα ευαγγέλια λέει ότι: «Όπως κατά τις ημέρες του Νώε έτρωγαν και έπιναν, νυμφευόμενοι οι εξαναγκαζόμενοι από τους γονείς τους να νυμφευτούν»[21], το ίδιο πρόκειται να συμβεί και κατά την έσχατη ημέρα.
18 Για τούτο με μια τέτοια ειρήνη οι άνθρωποι εγκαθίστανται σε έναν τόπο με χαρά και ευτυχία, τρώγοντας και πίνοντας, νυμφευόμενοι και εξαναγκαζόμενοι από τους γονείς τους να κάνουν γάμο, με τα σκιρτήματα και αγαλλιάσεις, για να οικοδομήσουν εκεί οικήματα, χωρίς να υπάρχει στην καρδιά τους κάποιος φόβος ή άλλη φροντίδα.
19 Τότε θα ανοίξουν οι πύλες του βορρά και θα εξέλθουν οι δυνάμεις των εθνών, που βρίσκονται σε κάθειρξη εκεί μέσα, και θα ταρακουνηθεί ολόκληρη η γη εμπρός τους και οι άνθρωποι θα επανατοποθετηθούν – θα εκπατρισθούν και θα φύγουν και θα κρυφτούν πάνω στα βουνά και μέσα στις σπηλιές και μέσα στους τάφους. Και θα πεθάνουν από τον φόβο τους και θα καταστραφούν πολλοί και δεν θα υπάρχει άνθρωπος να τους θάψει.
20 Διότι τα έθνη που θα έρθουν από τον βορρά θα τρώνε τις σάρκες των ανθρώπων και θα πίνουν το αίμα των θηρίων όπως ακριβώς το νερό, και θα τρώνε τις ακαθαρσίες και τα φίδια και τους σκορπιούς και όλα τα μυσαρά[22] και βδελυκτά[23] θηρία και τα ερπετά που σέρνονται πάνω στη γη, και τα σώματα των κτηνών και τα νεκρά σώματα των ανθρώπων και τα εκτρώματα των γυναικών. Και θα σφάξουν τα νήπια, και θα τα δίνουν στις μητέρες τους, και θα ψήνουν τα κρέατά τους και θα τρέχουν και θα διαφθείρουν τη γη και θα τη μολύνουν και θα την αφανίσουν και κανείς δεν θα μπορέσει να προβάλει εναντίον τους αντίσταση.
21 Μετά λοιπόν από χρόνο μιας εβδομάδας, όταν θα έχουν κατακτήσει την πόλη Ιόππη, θα στείλει ο κύριος ο θεός έναν από τους αρχιστρατήγους του και θα πατάξει αυτούς με μια γρήγορη κίνηση εγκαίρως. Και μετά από τούτα θα κατέλθει ο βασιλιάς των Ρωμαίων και θα κατοικήσει στην Ιερουσαλήμ εβδομάδα χρόνων και ήμισυ και όταν συμπληρώσει δέκα και ήμισυ χρόνους, θα φανεί ο υιός της απωλείας – γιος του θανάτου.
14 ΤΟΥΤΟΣ ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΣΤΗ Χωραζίν και θα ανατραφεί στη Βηθσαϊδά και θα βασιλεύσει στην Καπερναούμ. Και θα χαρεί η Χωραζίν διότι γεννήθηκε σε αυτήν, και η Βηθσαϊδά διότι ανατράφηκε σε αυτήν, και η Καπερναούμ διότι βασίλευσε σε αυτήν. Προς χάριν τούτου ο κύριος στα ευαγγέλια ανέφερε τρεις φορές το ουαί, λέγοντας: «Ουαί σ’ εσένα Χωραζίν, ουαί σ’ εσένα Βηθσαϊδά· και σ’ εσένα Καπερναούμ, που ανυψώθηκες ψηλά στον ουρανό και που στον Άδη θα κατέλθεις.»
2 Κι όταν θα φανερωθεί – αποκαλυφθεί ο γιος της απωλείας, ο βασιλιάς των Ρωμαίων θα μεταβεί πάνω στον Γολγοθά, όπου μπήχτηκε στον τόπο του το ξύλο του σταυρού, πάνω στο οποίο υπέμεινε τον θάνατο ο Χριστός ο θεός μας.
3 Και ο βασιλιάς των Ρωμαίων θα πάρει το στεφάνι του και θα το τοποθετήσει πάνω στον σταυρό και θα υψώσει τα χέρια του στον ουρανό και θα παραδώσει τη βασιλεία των χριστιανών στον θεό και πατέρα.
4 Και ο σταυρός θα αναληφθεί στον ουρανό μαζί με το στέμμα του βασιλιά, διότι ο σταυρός, πάνω στον οποίο κρεμάστηκε ο κύριός μας Ιησούς Χριστός για τη σωτηρία όλων μας, αυτός θα ξαναεμφανιστεί μπροστά του κατά την παρουσία αυτού, για τον έλεγχο των απίστων.
5 Και θα εκπληρωθεί η προφητεία του Δαβίδ, η οποία λέει ότι κατά τις έσχατες ημέρες: «Η Αιθιοπία θα υψώσει τα χέρια της προς τον Θεό», διότι κατάγονται από το σπέρμα των γιων της Χουσήθ – θυγατέρας του Φολ, βασιλιά των Αιθιόπων, και αυτοί οι άνθρωποι θα υψώσουν τελικά τα χέρια τους στον Θεό[24].
6 Και μόλις υψωθεί ο σταυρός στον ουρανό και ο βασιλιάς των Ρωμαίων παραδώσει το πνεύμα του, τότε θα καταλυθεί πάσα αρχή και εξουσία. Και όταν πια ο γιος της απωλείας αποκαλυφθεί –είναι δε αυτός της φυλής Δαν κατά την προφητεία του πατριάρχη Ιακώβ, η οποία λέει: «Δαν, φίδι που κάθεται στον δρόμο, και συρόμενο δαγκώνει την φτέρνα αλόγου και πέφτει ο καβαλάρης και μένει πίσω περιμένοντας τη σωτηρία του»[25],
7 για τούτο το άλογο είναι η αλήθεια και η ευσέβεια των δικαίων, η δε φτέρνα είναι η έσχατη ημέρα– οι άγιοι είναι αυτοί που βρέθηκαν εκείνον τον καιρό πάνω στο άλογο, ήτοι είχαν την αληθινή πίστη, και δαγκώθηκαν από το φίδι, ήτοι κατά την έσχατη ημέρα, λόγω του πάθους της αλόγου ψυχής και των παραπλανητικών εντυπώσεων.
8 Και θα συμβούν τότε πολλά σημεία και τέρατα πάνω στη γη, ανίσχυρα και ασθενή μέχρι αφανισμού· διότι οι τυφλοί θα ξαναδούν, οι κουτσοί θα περπατήσουν, οι κουφοί θα ακούσουν και οι δαιμονισμένοι θα γιατρευτούν. Θα μεταστρέψει τον ήλιο σε σκοτάδι και τη σελήνη σε αίμα, και με αυτά τα ψεύτικα σημάδια και τα φανταστικά θαύματα της απάτης θα εξαπατήσει, αν είναι δυνατόν, και τους πολύ εκλεκτούς, όπως ο κύριος προείπε.
9 Διότι βλέποντας ο πατριάρχης Ιακώβ με τα μάτια του μυαλού του κατανόησε τι στο μέλλον θα συμβεί με το αμαρτωλό φίδι, ήτοι με τον υιό της απωλείας, και ότι στους ανθρώπους θα προκύψει θλίψη και στενοχώρια, και προείπε με αυτόν τον τρόπο για το πρόσωπο του ανθρώπινου γένους, με φωνή που λέει: «Τη σωτηρία σου περιμένουμε, κύριε»[26], ο δε κύριος αμέσως προφήτευσε λέγοντας: «Αν ήταν δυνατόν, θα εξαπατούσε και τους πολύ εκλεκτούς.»[27]
10 Διότι τούτος ο υιός της απωλείας θα εισέλθει στα Ιεροσόλυμα και θα εγκατασταθεί στον ναό του θεού, ίσος με τον θεό, αν και είναι άνθρωπος με σάρκα από σπέρμα άντρα και από μήτρα γυναίκας, η οποία τυχαίνει να είναι της φυλής του Δαν· [και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης που πρόδωσε τον κύριο, και αυτός είναι από τη φυλή του Δαν.]
11 Με το που θα αυξηθεί λοιπόν η δοκιμασία κατ’ εκείνες τις ημέρες από τον υιό της απωλείας, ο θεός δεν θα μπορεί να βλέπει την απώλεια της σποράς των ανθρώπων, τους οποίους εξαγόρασε με το ίδιο του το αίμα, οπότε και θα στείλει ευθύς τους πιστούς του υπηρέτες, τον Ενώχ και τον Ηλία, ώστε να εξετάσουν την κατάσταση. Παρουσία λοιπόν όλων των εθνών θα ελέγξουν την πλάνη αυτού και θα αποκαλύψουν ότι αυτός ξεγελούσε κάθε άνθρωπο, ότι πλέον δεν θα υπάρχει, κι ότι η απώλεια και η πλάνη – το ξεγέλασμα των πολλών έχει πια πάψει – σταματήσει
12 και τα έθνη που θα τον βλέπουν να εξευτελίζεται θα κατανοήσουν την πλάνη τους, καθώς αυτός θα ελέγχεται από τους υπηρέτες του θεού, και θα τον εγκαταλείψουν και θα φύγουν από αυτόν μαζί με όσους είναι δίκαιοι. Βλέποντας αυτός τον εαυτό του σε δεινή κατάσταση και ελεγχόμενο, και να περιφρονείται από όλους, θα βράζει από θυμό και οργή και θα στραφεί εναντίον αυτών των αγίων ανθρώπων και θα τους σκοτώσει.
13 Τότε θα φανεί το σημάδι της παρουσίας του υιού του ανθρώπου, που θα φτάσει πάνω σε σύννεφα του ουρανού, με ουράνια δόξα και «ο κύριος θα πάρει την ψυχή του από το στόμα του»[28], σύμφωνα με την αποστολική αποκάλυψη.
14 Τότε θα λάμψουν οι δίκαιοι «ως φώτα στον κόσμο, κρατώντας τον λόγο της ζωής»[29], οι δε ασεβείς θα διωχτούν και θα κατευθυνθούν στον Άδη [= Κόλαση], ενώ όλοι όσοι λατρεύουν τον ζωντανό θεό, θα παραδίδονται από την χάρη του και την αγάπη του κυρίου μας και θεού και σωτήρα μας Ιησού Χριστού, ο οποίος μαζί με τον πατέρα καθώς και με το άγιο και ζωοποιό πνεύμα τιμάται, δοξάζεται, κυριαρχεί, μεγαλύνεται και υπερέχει, τώρα και πάντα και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.
ΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗ ΣΚΥΤΑΛΗ ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝΤΟΛΟΓΟΙ!…
[1] A. Lolos, Die dritte und viere Redaktion des Ps. Merhodios, Meisenheim Am Glan 1978, X2q 36, 2, 14-15· v24q 35, 32· IX 8: 36, 8-9.
[2] Αγνή Βασιλικοπούλου , ό.π. σ. 424.
[3] Ψευδο-Μεθόδιος, 3 ΙΧ α4: 29, 1-6. Πβ. 7: 36, 2-3.
[4] Ψευδο-Μεθόδιος, ΧΙ, 1-3: 41.
[5] Ψευδο-Μεθόδιος, 3 VIII 10: 31, 40-50. – Πβ. A. R. Anderson, Alexander’s Gatr, Gog and Magog and the Ineclosed Nations, BZ 90 (1997) 24, υπ. 4.
[6] Ψευδο-Μεθόδιος, ΧΙ 3: 42, 1-2.
[7] Αγνή Βασιλικοπούλου , ό.π. σ. 425.
[8] Το Λεξικό Σουΐδα γράφει: «Ύστερον δε, εις Ινδίαν αφικόμενος, υπό Κανδάκης της βασιλίσσης συνελήφθη εν ιδιώτου σχήματι. Και είπεν αυτώ, Αλέξανδρε βασιλεύ, τον κόσμον παρέλαβες, και επί γυναικός συνεσχέθης; Και ειρήνην προς αυτήν επονήσατο, και την χώραν αυτής αβλαβή διεφύλαξεν.» (Εκδ. OXONII, Ι, 1834, σ. 179).
[9] Παύλος, Β’ Προς Θεσσαλονικείς Επιστολή, 2:1-4.
[10] Παύλος, Β’ Προς Θεσσαλονικείς Επιστολή, 2:7-8.
[11] Ιεζεκιήλ, 31: «6 Εν ταις παραφυάσιν αυτού ενόσσευσαν πάντα τα πετεινα του ουρανού, και υπεκάτω των κλάδων αυτού εγεννώσαν πάντα τα θηρία του πεδίου, εν τη σκιά αυτού κατώκησε παν πλήθος εθνών.» – «13 Επί την πτώσιν αυτού ανεπαύσατο πάντα τα πετεινά του ουρανού. και επί τα στελέχη αυτού εγίνοντο πάντα τα θηρία του αγρού.» (Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Εβδομήκοντα – Vetus Testa-mentum ex versione Septuaginta Interpretum, Secundum Exemplar Vaticanum Romae editum, Tom. II, Amstelodami, Sumptibus Societatis, MDCCXXV [1725]). – Εδώ φαίνεται η ακριβής διατύπωση των λεχθέντων του Ιεζεκιήλ.
[12] «όναγρος: ζώο κατάξερο και διψώδες» (Ι. Ζωναράς).
[13] Παύλος, Η προς Ρωμαίους Επιστολή, 26: «Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας· αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν·»
[14] Παύλος, Η προς Ρωμαίους Επιστολή, 27: «Ομοίως τε και οι άρρενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας, εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι, και την αντιμισθίαν, ην έδοι, της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες.»
[15] Παύλος, Β’ Προς Θεσσαλονικείς, 2:3-4. «Μη τις υμάς εξαπατήση κατά μηδένα τρόπον· ότι εάν μη έλθη η αποστασία πρώτον, και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, Ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε αυτόν εις τον ναόν του Θεού καθίσαι, αποδεικνύντα εαυτόν, ότι εστί Θεός.»
[16] Παύλος, Β’ Προς Τιμόθεον Επιστολή, 4:1-2.
[17] Παύλος, Β’ Προς Τιμόθεον Επιστολή, 3:1-5.
[18] Ματθαίος, 5:11-12, και 24:13.
[19] επινέμησις: ινδικτιών. «Η Ινδικτιών ήταν η αστρονομική χρονική περίοδος των 15 ετών. Καθιερώθηκε στα χρόνια των Ρωμαίων, λόγω κάποιου φόρου, ο οποίος διατάχθηκε να υπολογίζεται κάθε δεκαπέντε χρόνια. Γι’ αυτό και η ετυμολογία της λέξης είναι λατινική και προέρχεται από το «indictio», όπως ονόμαζαν οι Ρωμαίοι τη «διαταγή». Διατηρήθηκε επί Βυζαντίου καθώς και στην Καθολική εκκλησία για την είσπραξη ορισμένου φόρου κάθε 15 χρόνια. Γι’ αυτό ονομάζεται και επινέμηση. Πότε ακριβώς καθιερώθηκε δεν είναι γνωστό. Εικάζεται ότι επί Διοκλητιανού ή επί Μεγάλου Κωνσταντίνου το 312 άρχισε να χρησιμοποιείται ως χρονολογική αναφορά. Οι Πάπες της Ρώμης χρησιμοποίησαν τον θεσμό αυτό από το 315 αρχίζοντας να μετρούν τα έτη από 1ης Ιανουαρίου και τους κύκλους από το έτος 3 π.Χ. Ο Κάρολος ο Μέγας καθιέρωσε την χρονολόγηση αυτή από το έτος 800 και αρχίζοντας από τις 24 Σεπτεμβρίου. Το ίδιο έκαναν και οι αυτοκράτορες της Γερμανίας. Μετά την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους Οθωμανούς, οι Πατριάρχες διέσωσαν τον θεσμό αρχίζοντας από την 1η Σεπτεμβρίου, χωρίς όμως να γράφουν τον κύκλο. Ο κύκλος της ινδικτιώνος στην ορθόδοξη εκκλησία προκύπτει από την διαίρεση του από Κτίσεως Κόσμου έτους διά δεκαπέντε, και ινδικτιών είναι το καταλειπόμενο. Για να υπολογίσουμε τον κύκλο και την ινδικιώνα ενός έτους, από το έτος αφαιρούμε το 313 και τη διαφορά τη διαιρούμε με το 15. Το πηλίκο είναι ο κύκλος και το υπόλοιπο +1 είναι η ινδικτιών. Π.χ. για το 2010 έτος: 2010-313 = 1697, 1697:15 = πηλίκο 113 και υπόλοιπο 2, άρα 113ος κύκλος και 3η ινδικτιών.» (wikipedia).
[20] Παύλος, Α’ Προς Θεσσαλονικείς Επιστολή, 5:3. «Όταν λέγωσιν· ειρήνη και ασφάλεια· τότε αιφνίδιος αυτοίς εφίσταται όλεθρος, ώσπερ η ωδίν τη εν γαστρί εχούσι· και ει μη εκφύγωσιν.»
[21] Ματθαίος 24:38-39. «Ώσπερ γαρ ήσαν εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού τρώγοντες και πίνοντες, γαμούντες και εκγαμίζοντες, άχρι ης ημέρας εισήλθε Νώε εις την κιβωτόν· – Και ουκ έγνωσαν, έως ήλθεν ο κατακλυσμός, και ήρεν άπαντας· ούτως έσται και η παρουσία του υιού του ανθρώπου.»
[22] «μυσαρός και μυσερός: σιχαμερός, απεχθής, βδελυρός (μυσαρός δολοφόνος), ακάθαρτος, μιαρός, το βδέλυγμα»
[23] «βδελυκτός: απεχθής / μισητός / ο προκαλών αποστροφή»
[24] Δαβιδ Ψαλμοι, ΞΖ’, 32. «ἥξουσι πρέσβεις ἐξ Αἰγύπτου, Αἰθιοπία προφθάσει χεῖρα αὐτῆς τῷ Θεῷ.»
[25] Γένεσις, 49:17-18. «καὶ γενηθήτω Δὰν ὄφις ἐφ᾿ ὁδοῦ, ἐγκαθήμενος ἐπὶ τρίβου, δάκνων πτέρναν ἵππου, καὶ πεσεῖται ὁ ἱππεὺς εἰς τὰ ὀπίσω – τήν σωτηρίαν περιμένων Κυρίου.»
[26] Παύλος, Προς Ρωμαίους Επιστολή, 1:16. «οὐ γὰρ ἐπαισχύνομαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ· δύναμις γὰρ Θεοῦ ἐστιν εἰς σωτηρίαν παντὶ τῷ πιστεύοντι, Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καὶ Ἕλληνι.»
[27] Ματθαίος, 24:24. «ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.»
[28] Παύλος, Β’ Προς Θεσσαλονικείς Επιστολή, 1:8. «και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος, ον ο κύριος αναλώσει τω πνεύματι του στόματος αυτού, και καταργήσει τη επιφανεία της παρουσίας αυτού·»
[29] Παύλος, Προς Φιλιππησίους Επιστολή, 2:14-16. «Πάντα ποιείτε χωρίς γογγυσμών και διαλογισμών· ίνα γένησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης· εν οις φαίνεσθε ως φωστήρες εν κόσμω, λόγον ζωής επέχοντες· εις καύχημα εμοί εις ημέραν Χριστού, ότι ουκ εις κενόν έδραμον, ουδέ εις κενόν εκοπίασα.»
