Νικολέτα Θάνου
Θλιβερά περιστατικά που όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια αμαυρώνουν την ελληνική καθημερινότητα και αφορούν τις αυτοκτονίες παιδιών λόγω σχολικού εκφοβισμού ήρθε η ώρα να αντιμετωπιστούν άμεσα, οργανωμένα και υπεύθυνα από την Πολιτεία, η οποία περί άλλων τυρβάζει.
Εκεί που πρέπει να δοθεί έμφαση είναι η συνεργασία σχολείου – οικογένειας καθώς πρόκειται για δύο κοινωνικά περιβάλλοντα που αλληλεπιδρούν και συμβάλλουν καθοριστικά στην ομαλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του εφήβου. Ωστόσο, η ελληνική πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι η συνεργασία αυτών των δύο φορέων κάθε άλλο παρά απρόσκοπτη είναι, καθώς η αμοιβαία καχυποψία, η αμηχανία και η αμυντική στάση των γονιών σε θέματα που αφορούν τα παιδιά τους, αλλά και η έλλειψη καλοπροαίρετου πνεύματος κάποιες φορές και από τις δύο πλευρές , υποθάλπει φαινόμενα εκφοβισμού και διαιωνίζει μια νοσηρή κατάσταση στους σχολικούς χώρους.
Ο έφηβος έχει ανάγκη τα ασφαλή σχολικά και οικογενειακά περιβάλλοντα για να βρει τη δύναμη να ξεδιπλώσει τις ικανότητές του, τα ταλέντα του, να αναπτύξει τις συναισθηματικές δεξιότητές του και να αντλήσει δύναμη προκειμένου να θωρακιστεί απέναντι σε σύγχρονες επικίνδυνες προκλήσεις. Αν τα περιβάλλοντα αυτά έχουν αλωθεί από την κατίσχυση του πνεύματος της βίας και της απαξίας, τότε οι έφηβοι λόγω της ευθραυστότητας της φύσης τους αδυνατούν να αποφύγουν σκοπέλους και οδηγούνται σε απονενοημένες λύσεις, όπως η αυτοκτονία.
Οι αυτοκτονίες των εφήβων είναι η φωνή μιας κοινωνίας που βυθίζεται σε ένα άνευ προηγουμένου τέλμα με τους δύο βασικούς φορείς αγωγής να αναλώνονται σε ανούσιες κρίσεις και επικρίσεις αλλά και σε αμοιβαία επίρριψη ευθυνών κάθε φορά που εμφανίζεται ένα πρόβλημα, με αποτέλεσμα η συζήτηση με τα ίδια τα παιδιά να τίθεται στο περιθώριο. Πρώτα περιθωριοποιεί η οικογένεια και το σχολείο τον έφηβο και στη συνέχεια ο ίδιος τον εαυτό του. Η πορεία προς την αυτοακύρωση είναι μακριά και δύσβατη, αλλά κυρίως μοναχική.
Αν η Πολιτεία εγκύψει στο πρόβλημα με αίσθημα ευθύνης επιμορφώνοντας τους εκπαιδευτικούς , ώστε να αναγνωρίζουν από νωρίς τα ανησυχητικά σημάδια χωρίς να τα υποτιμούν και να τα υποβαθμίζουν, αν οι γονείς καλλιεργήσουν το έδαφος, ώστε το παιδί να αισθάνεται άνετα και ασφαλές να συζητήσει ανά πάσα ώρα και στιγμή οτιδήποτε το προβληματίζει και αν επέλθει αυτή πολυπόθητη συνεργασία μεταξύ των εμπλεκομένων φορέων με την απαραίτητη ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών επί του προβλήματος, τότε ίσως δημιουργηθεί ένα υγιές πλαίσιο δραστηριοποίησης των μαθητών.
Αποτελεί όνειδος για μια δημοκρατική κοινωνία η πνευματική , ψυχική και συναισθηματική ενδυνάμωση του μαθητή να συνιστά ακόμη ζητούμενο τη στιγμή που η ύπαρξή της θεμελιώνεται στη διαμόρφωση υγιών, δημοκρατικών και ελεύθερων προσωπικοτήτων, οι οποίες θα επιδεικνύουν μηδενική ανοχή σε τέτοια περιστατικά. Το μόνο βέβαιο, όμως, προς το παρόν, είναι πως η σχολική βία αποτελεί ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα, του οποίου οι επιπτώσεις σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούνται παροδικές ή αμελητέες.
Νικολέτα Θάνου
