Ειρήνη Δασκιωτάκη “Η Μετακόμιση”
Διαμέρισμα διαμπερές…
Δυάρι στον 7ο όροφο…
Δύο κορίτσια το μοιράστηκαν, αδελφούλες αγαπημένες.
Φοιτήτριες και λίγο παραπέρα με τη δουλειά και τις συνεχιζόμενες σπουδές.
Όταν έφυγε η Λυδία, άδειασε το δωμάτιο από την παρουσία της…
Το δωμάτιο αυτό από όπου έβλεπες τη θάλασσα που ξεχώριζε πάνω από τις ταράτσες των πολυκατοικιών που ημικυκλικά λαμπύριζε στο φως του πρωινού ήλιου και νόμιζες τότε πως γινόσουν πουλί και πέταγες, πέταγες ως εκεί, ακουμπούσες τα άκρονυχά σου στο νερό και ένιωθες χαρά ανείπωτη, σαν να κέρδιζες χρόνια ζωής…
Όλα… όλα τα άφησε όπως ήταν η μικρότερη αδερφή.
Τίποτα δεν πείραξε.
Τα ρούχα της, τα τζίτζιλα μίντζιλα στολίδια του δωματίου, τις μακέτες της , τις παρτιτούρες , τα βιβλία της, τις φωτογραφίες και τις καρτ ποστάλ κρεμασμένες στο ημικυκλικό σχοινί πάνω από το κρεβάτι….
Σαν να μην έφυγε ποτέ!
Ίσως ξανάρθει…
Έξι χρόνια μαζί δεν είναι και λίγα και από παιδιά, στο πατρικό, στο ίδιο δωμάτιο.
Όμως μια άλλη αγάπη ήρθε και αναπλήρωσε το κενό….
Στο σπίτι τώρα κουτιά ανοιχτά περιμένουν το σελοτέιπ να σφραγιστούν, άλλα έτοιμα, κλεισμένα, τακτοποιημένα, περιμένουν τη μεταφορά τους γι’ αλλού.
Μνήμες κλεισμένες με σελοτέιπ, χρόνια ολόκληρα ,εννέα χρόνια είναι αυτά, σε άψυχα αντικείμενα που πάλλονται από τις ζωές τους.
Νιότη ανθηρή και ξένοιαστη…
Αδειάζουν οι χώροι, ο χρόνος περιφέρεται τακτοποιώντας τις εκκρεμότητές του…
Οι τοίχοι κρατάνε μούχλα ακόμη.
Πόσες φορές «πάλεψαν» εναντίον της!
Σαλονίκη στο κέντρο….
Στην Ολύμπου, πριν τη Ροτόντα.
Όλα τα σπίτια μυρίζουν την υγρασία της θάλασσας… Όλα σχεδόν!
Εξάλλου για τους φοιτητές τα πιο πολλά είναι!
Τα ενοίκια όμως αντιστρόφως ανάλογα …
Η μαμά εκεί… στυλοβάτης!
Οργανώνει τη μετακόμιση.
Η μικρή θα ζήσει με τον αγαπημένο της σε άλλο σπίτι, σε άλλη γειτονιά .
Το σπίτι εκεί είναι καινούργιο .
Σε αυτό άλλη ζωή θα αρχίσει… πιο απαιτητική και πιο υπεύθυνη.
Η μικρή αγκαλιάζει τη μάνα της.
Είναι πολύ συγκινημένη!
Μπαίνει στο δωμάτιο που κοιτάζει στη θάλασσα.
Κλαίει… μόλις έχει μιλήσει με τη Λυδία.
Δεν θέλει να έρθει, δεν το αντέχει .
Όμως θα έρθει, είπε, το άλλο σαββατοκύριακο για να αποχαιρετήσει το σπίτι.
Μαμά, αφήνω εδώ μέσα ένα κομμάτι από την ψυχή μου.
Μεγάλωσα, μαμά, το κατάλαβα τώρα!
Με τρομάζει αυτός ο αποχωρισμός….
Από την άλλη… η καινούργια ζωή με προκαλεί ευχάριστα.
Θέλω να έρθει η αδερφή μου να αγκαλιαστούμε εδώ σε αυτό το δωμάτιο αποχαιρετώντας εικόνες πολύχρωμες και γκρίζες, ήχους νοσταλγικούς.
Αποχαιρετώντας το κοινό μας παρελθόν που θα μας ακολουθεί για πάντα , μαμά!
Ελπίδα! ακούστηκε η φωνή του Δημήτρη.
Έλα να κατεβάσουμε τα κουτιά στο αυτοκίνητο.
Σταμάτα να κλαις…
Όλα θα είναι πολύ όμορφα! θα δεις…
Η πόρτα κλείνει με πάταγο. Τα ανοιχτά παράθυρα έσπρωξαν τον αέρα γρήγορα.
Την άλλη εβδομάδα με τρεμάμενο χέρι τα κλειδιά πάνω στον πάγκο της κουζίνας θα αφεθούν και η πόρτα θα γίνει τοίχος.
Το ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ στην τζαμόπορτα της εισόδου …
Δυο νεαρά παιδιά έχουν στυλώσει τα μάτια πάνω του…
Ένα κινητό φωτογραφίζει τον αριθμό τηλεφώνου…
Ο χρόνος ταχτοποιεί τις εκκρεμότητές του.
καλή εβδομάδα με υγεία
Ει. Δα.
