***
Πετάνε, πετάνε, πετάνε …
Γέμισαν τα περίχωρα και η πόλη.
Μέχρι και σε κάδους σκουπιδιών νιαουρίζουν απελπισμένα γατάκια!
Δεν είναι καθόλου σπάνιο φαινόμενο…
Εκεί, στην περιοχή των Αγίων Αναργύρων, πρόσφατα, πεταμένα γατάκια στους κάδους τάραξαν την ηρεμία των πολλών και τη συνείδηση ελαχίστων…
Στείρωσε τη γάτα σου, άνθρωπέ μου!
Ποιος νοιάζεται;
Εδώ ο άνθρωπος σκοτώνει τον ίδιο τον άνθρωπο, το παιδί, τα παιδιά!
Πόσο τα λυπάμαι!
Λυπάμαι και που δεν μπορώ να ελαφρύνω τον πόνο τους.
Πόσα ζώα να σώσεις και να περιθάλψεις;
Απαιτεί χρόνο και χρήμα!
Κι όμως. ..
Οι γυναίκες εθελόντριες τα περιμάζεψαν προσωρινά, αφού δύσκολα τα έπιασαν, τα κουτάβια της φωτογραφίας… και ποσά άλλα! Άλλα καταλήγουν στο κυνοκομείον, το “κρύον ”
Ένας έλεγχος στις στάνες να γινόταν 2 – 3 φορές τον χρόνο.
Να εφαρμοζόταν ο νόμος για τις στειρώσεις, και τις κακοποιήσεις.
Μία βόλτα στις κλειστές φυλακές με τις λαμαρίνες για στέγη που μέσα κλαίνε τα επί μέρες κλεισμένα κυνηγόσκυλα κι όταν τύχει να τα ακούω, όντας στο κτήμα σούρουπο, μου ραγίζουν την καρδιά…
Άλλοτε τα βλέπω σα χαμένα να κατεβαίνουν το βουνό πεινασμένα και ταλαιπωρημένα .
Δεν είναι κελεπούρια, δεν κάνουν για το κυνήγι…
Ελαφρά τη καρδία εγκαταλείπονται.
Οι άνθρωποι δεν παρατηρούν, δεν αφουγκράζονται τον άνθρωπο , το ζώο θα σκεφτούν!
Άσε που δεν είναι και τόσο σικ!
Χαϊδεύω ένα αδέσποτο και πολλές φορές με κοιτάνε με ξινισμένο πρόσωπο…
Άλλοτε κάποιοι από αυτούς που με γνωρίζουν, δεν μπορούν να το αποδεχτούν.
Εκπλήσσονται… Απογοητεύονται;
Ίσως!
Είναι πέρασμα ο δρόμος.
Κάποιος νυν ή πρώην αντιδήμαρχος θα περάσει.
Αποφεύγει να διασταυρώσει το βλέμμα του με το δικό μου κι ας γνωριζόμαστε .
Είναι θέμα… κύρους βλέπετε!
Εγώ, εκείνη τη στιγμή δεν είμαι μια… αξιοσέβαστη κυρία!
Επίσης, για να μην ξεχνιόμαστε!
Άλλο το σκυλάκι, του σαλονιού κι άλλο το «βρωμόσκυλο» που δε γνωρίζουμε από πού κρατάει η σκούφια του.
Άλλο το αρσενικό, άλλο το θηλυκό!
Τυχαίο είναι πως όλα σχεδόν τα τσοπανόσκυλα που εγκαταλείπονται είναι θηλυκά;
Επίσης άλλο το μαύρο σκυλί κι άλλο το άσπρο κι ανοιχτόχρωμο!
Δεν υιοθετούνται τα μαύρα!
Θα μου πείτε υιοθετούνται τα υπόλοιπα;
Όλα είναι θέμα παιδείας και πολιτισμού!
Ευτυχώς πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις κι από αυτές κάτι μπορεί να αλλάξει.
Η ελπίδα μας πάντα είναι τα νιάτα που με την κατάλληλη ενημέρωση και αγωγή μέσα από την εκπαίδευση, θα μπορέσουν κάποτε, όχι και πολύ σύντομα νομίζω , να σπάσουν τα στερεότυπα έχοντας ως οδηγό όχι μόνο την αγάπη , αλλά και την υπευθυνότητα για το ζώο που θα υιοθετούν…
…………………………………………
Ει. Δα.
