Βασίλης Νιτσιάκος “Στους πληγωμένους του πολέμου”
Στους πληγωμένους του πολέμου
Πληγωμένος
Μου ρίξαν και με χτύπησαν,
για ένα λόγο με πλήγωσαν
και μ’ αφήσαν πληγωμένο
σ’ ένα πεύκο, σ’ ένα ελάτι
και σε μια σχισμένη πέτρα.
Εσέις φίλοι, εσείς αδέρφια
δώστε μου χέρι, σηκώστε με,
σύρτε με στον τόπο μας,
εκεί όπου λαλούν πουλιά την άνοιξη,
άνοιξη και καλοκαίρι.
Κρύψτε με μες στην αυλή μας,
κάτω απ’ την μηλιά, την κυδωνιά,
η μάνα κι αδερφή να μ’ εύρουν,
να με τυλίξουν, να με ζεστάνουν.
Κι αν πεθάνω, στο σπίτι να πεθάνω,
στο σπίτι, δίπλα στο τζάκι να πεθάνω
δίπλα στο τζάκι που βράζει το αίμα,
που βράζει το αίμα και καίει η αγάπη.
Βράζει το αίμα, καίει η αγάπη,
βράζει το αίμα καίει η αγάπη.
Wounded
They shot me and beat me
for one reason they wounded me
And they left me wounded
on a pine tree, on a fir tree
and on a cleft rock.
Oh friends, brothers
lend a hand and lift me up
drag me to our land
where birds sing in the spring,
in spring and summer.
Hide me in our courtyard
beneath the apple tree, the quince tree
for my mother and sister to find me
to swaddle me and warm me up.
And if I die, let me die at home,
at home beside the fire
beside the fire where blood boils
where blood boils and love burns.
Blood boils and love burns,
blood boils and love burns
