Βέροια / Ο Κων/νος Γιοβανόπουλος για την ένταξή του στην Πανελλήνια Πατριωτική Ένωση και το χαρακτήρα της
Με αφορμή την ένταξη του Κων/νου Γιοβανόπουλου στην Πανελλήνια Πατριωτική Ένωση, η Φαρέτρα έθεσε συγκεκριμένα ερωτήματα γύρω από τον χαρακτήρα της Ένωσης και το πρόσωπο του Προέδρου της, στις οποίες απαντά ο συντονιστής της στην Ημαθία.
………………….
“Αξιοκρατία χρειαζόμαστε, διαφάνεια απαιτείται, φωτισμένη ηγεσία ελληνικότητας μάς αξίζει”
………………….
Ας ξεκινήσουμε από δύο λέξεις του ονόματος, που δόθηκε στο κόμμα σας. “Πανελλήνια” και “Ένωση”. Σαφώς και ο όρος Πανελλήνια εκφράζει τη χώρα ως ολότητα, που την διεκδικούν όλα τα κόμματα. Μήπως όμως ειδικά το β’ συνθετικό -ελλην- στέλνει ένα παραπάνω μήνυμα; Και το Ένωση; Κι αυτό; Κάτι παραπάνω δηλώνει από τα πολυφορεμένα “κόμμα, κίνηση, κίνημα”;
Ευχαριστώ για την προθυμία σας να εξερευνηθεί η νέα πολιτική πρόταση της Πανελλήνιας Πατριωτικής Ένωσης στη χειμαζόμενη χώρα μας. Είμαι ένας από τους τελευταίους συνεπιβάτες αυτής της προσπάθειας, οπότε, ειδικά ως προς τον ονομασία, θα σας απαντήσω ως αναγνώστης, αφού δεν μετείχα στην έμπνευση της δημιουργίας της. Ο τίτλος, λοιπόν, της παράταξης μού γέννησε ένα συναίσθημα συμπεριφοράς, μου έδειξε έναν Τρόπο, με κάλεσε να ενωθώ ξανά. Να περάσω από την αδιαφορία στην έγνοια, από τον καναπέ στη δράση, από τη μοναξιά στην συμπαράσταση. Στις πρωτοφανώς στενόχωρες εποχές της διχαστικής πανδημίας, το χρειαζόμουν όσο τίποτε.
Οι επιδιώξεις είναι ήδη καταγεγραμμένες, η ιδρυτική διακήρυξη μιλά καθαρά για την προστασία του Αιγαίου, την κατάργηση της Συνθήκης των Πρεσπών, για την ενίσχυση της οικογένειας. Για την καλλιέργεια της Παιδείας που κρεουργήσαμε κι αν δεν πράξουμε κάτι σοβαρό άμεσα, θα εισπράττουμε ως πολιτεία όλο και συχνότερα φαινόμενα βίας, εκφυλισμούς των αξιών, απαρηγόρητη αποξένωση. Ο θάνατος της ευγένειας με ενοχλεί αφόρητα, θαρρώ αυτήν σηκώθηκα να γυρέψω με τη νέα πολιτική μου αφετηρία.
“Πατριωτική”. Ο όρος αυτός, που συνοδεύει στον τίτλο το “Πανελλήνια” και το “‘Ένωση” – ένας όρος, που ήταν τίτλος τιμής στο παρελθόν για τους αγώνες διαχρονικά στην Ελλάδα – μήπως πήρε άλλες διαστάσεις τελευταία, καθώς ταυτίστηκαν μαζί του “υπερπατριώτες” ; Πώς ορίζεται ο δικός σας “πατριωτισμός”;
Αχ, μόνον μη με συνδέσετε με φασιστοειδείς υπαινιγμούς, γιατί αισθάνομαι αφενός χωρίς λόγο απολογούμενος, αφετέρου να με συσχετίζουν άδικα με ό,τι αποκηρύσσω δια βίου. Καμία λοιπόν, ούτε κατ΄ ιδέαν σχέση, μήτε με μαυροκόκκινους φανατικούς του Εθνικο – Σοσιαλισμού, μήτε με αγιορείτικες οδοντόκρεμες και Ιησουΐτικες κηραλοιφές. Είμαι λάτρης του πατριωτισμού, όπως τον έψαλλε ηλιόλουστα ο Σεφέρης, με ταξιδεύουν οι διδαχές του Λιαντίνη, ο κοινοτισμός του Γιανναρά. Τον θαύμασα στη Βουλή από τα χείλη του Μανώλη Γλέζου, είναι μια δύναμη ζώσα εντός μου, εξελίσσεται, προοδεύει, διανθίζεται. Στα νιάτα μου δεν θα ψήφιζα ποτέ τη Μελίνα, ως μεσήλικας όμως πια λατρεύω το πάθος της και το αποζητώ. Ναι, θέλω τα γλυπτά μας πίσω, αυτός είν’ ο πατριωτισμός μου.
Στα καθ΄ ημάς, βρίσκω αλήθεια πολύ πατριωτικό να πληρώνεις το ΦΠΑ, να ανακυκλώνεις σκουπίδια, να αγοράζεις ελληνικά αντί για κινέζικα, να σέβεσαι τη διαφορετικότητα -ευελπιστώντας άμποτε να σε σέβεται κι αυτό το αδιάφορο εν πολλοίς κράτος! Κατατάσσω στον πατριωτικό πολιτισμό να μοχθείς για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, να χειροκροτάς όλα τα παιδιά στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, να ενδιαφέρεσαι ενεργά για το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, να δωρίζεις αίμα ή να κάνεις εθελοντικές καθαριότητες στο άλσος πέριξ του γηροκομείου.
Πατριωτισμός μέγας είναι να παραμείνεις φιλόξενος, να εντάσσεις το νόμιμο μετανάστη, να δέχεσαι τον ικέτη πρόσφυγα. Να προστατεύεις τον ευάλωτο κι ας είναι μουσουλμάνος, αφρικάνος, ας είναι ό,τι αγαπά, εσύ να μένεις άνθρωπος οφείλεις. Ο πατριώτης δεν διώχνει αλλά βάζει όρια, δεν αρνείται αλλά και δεν τον περιγελούν οι οθωμανικές κατεργαριές, εμείς λύναμε τους γρίφους της Σφίγγας πολύ πριν τα αινίγματα του μεταναστευτικού. Κάτσε ξένε να ξαποστάσεις στην αυλή μου, χόρτασε εσύ και τα παιδιά που κουβανάς, ζεστάσου εν ειρήνη, νιώσε ασφαλής, να ξέρεις όμως: τούτη η χώρα δεν χαρίζεται. Έχει κατοίκους φορολογούμενους και νοήμονες, έχει αρχές και έθιμα, έχει θρησκεία και νόμους, αν θέλεις να είσαι παραβάτης, λυπάμαι, στο καλό να πας.
Γιατί ήταν απαραίτητη η εμφάνιση της “Ένωσης” τη συγκεκριμένη στιγμή; Ποιες ανάγκες τη δημιούργησαν;
Έχετε δίκιο να απορείτε, ειδικά αν ασπαστούμε την υπαρκτή συνθήκη σε πολλές από τις τελευταίες εκλογές να φτάνουμε στην κάλπη ανάποδα: να ψηφίζουμε με κριτήριο όχι ποιους θέλουμε να μας κυβερνήσουν, αλλά ποιους θέλουμε να διώξουμε από το γκουβέρνο. Τούτο καταντά ουτοπία, θα είναι εσαεί μάταιο. Η Ένωση έρχεται διεκδικώντας τη θετική ψήφο. Να αναθέσουμε σε ικανούς το πάγιο αίτημα αποκατάστασης της αξιοπρέπειας της χώρας. Ψαλιδεύτηκε η εθνική μας κυριαρχία, απερίφραστα ηττηθήκαμε. Δώσαμε υποθήκη και πήραμε δανεικά, αυτή η ανάπτυξη για την ανάπτυξη είναι ο καιρός ώριμος να αμφισβητηθεί. Επειγόμαστε να επιστρέψουν οι νέοι στον άμβωνα της πολιτικής. Να χαράξουμε μαζί τα νέα δόγματα, τις εθνικές προτεραιότητες, να συμφωνήσουμε με ποιες αρχές ζούμε εδώ, πώς θα πλάσουμε το μέλλον που θα παραδώσουμε.
Έχουμε δεχθεί επίθεση στις ρίζες μας, κάποιοι απρονόητοι πατούν συστηματικά delete στις μνήμες μας, φτάνει πια. Κάποιος πρέπει να χαράξει καινούργια ρότα τραγουδώντας Καββαδία, να μας θυμίσει πως έχουμε αξιωθεί πολιτικούς σαν τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, αρχιτέκτονες σαν τον Πικιώνη. Αν δεν τους βρούμε σύγχρονα ανάμεσά μας, τουλάχιστον ας δημιουργήσουμε τις συνθήκες να προσπαθήσει η επόμενη γενιά, οι νέοι να τολμήσουν σθεναρά, να βρουν χώρο και κυρίως παραδείγματα.
Προσωπικά με κούρασαν τα βρωμόλογα των καταφερτζήδων, αλαζονεία αντηχεί ο κόσμος μας, υβριστικές συμπεριφορές απ’ το σχολειό ίσαμε με το πρυτανείο. Πλημμυρίσαμε από πρόθυμους γονυπετείς στο δυτικισμό -πλήθυναν οι Πάπες και τα δαχτυλίδια να φιλήσουμε, για να λάβουμε συγχωροχάρτι ύπαρξης, να μπούμε σκυφτοί στη σειρά για τα επιδόματα, για τα ταμεία χρηματοδότησης. Εμείς οι αριστοκράτες του Κόσμου κυλήσαμε πτωχοί τω πνεύματι, σε μια ζωή ζητιάνων, κυρίως όμως πάμφτωχοι ηθικά, επαίτες νοηματοδότησης. Αντιδρώ σύγκορμος πια, όταν βιώνω τη μετριότητα να θριαμβεύει της αριστείας. Τέτοια ανάγκη με κίνησε, τέτοιος ξεσηκωμός με συνεπήρε, όταν συνάντησα τον κ. Εμφιετζόγλου. Εεε, έκανα το σταυρό μου και ξεκίνησα.
Ποιες είναι οι βασικές γραμμές πάνω στις οποίες θα κινηθεί η “Ένωση” προγραμματικά; Πού δίνει προτεραιότητα και γιατί;
Αν μπορούσα να συμπτύξω σε δύο φλέγοντες άξονες, έναν εξωτερικής και έναν εσωτερικής πολιτικής, ως αναπόδραστες προτεραιότητες που πάνω τους οφείλουμε να ξαγρυπνούμε ως φρουροί, είναι οι εξής:
Η Συνδιαχείριση του Αιγαίου, όπως ετοιμάζεται στα κονκλάβια των κεντροευρωπαίων σωτήρων μας, είναι λόγος αναφλέξεως των ψυχών μας. Μακράν χειρότερα από τις Πρέσπες απεργάζονται οι πανούργοι των ισαποστάσεων. Είναι τα κέρδη των μετοχών τους, οι ακρίδες που δεν χαμπαρίζουν από Ελλάδες και πολιτισμούς, κάνουν άτιμα σχέδια σε βάρος μας. Υιοθετούν την τουρκική προκλητικότητα όσο τους εξυπηρετεί γαιοστρατηγικά ο πελάτης των όπλων τους. Κι όσο για εμάς, η Ευρωπαϊκή οικογένεια αποφάσισε να μας νουθετεί μόνον με φοβικά σύνδρομα. Με μοχλό το χρέος μας, θα μας πιέσουν να δεχθούμε τον Τούρκο στην υφαλοκρηπίδα μας, συνέταιρο τάχα στην ΑΟΖ μας, σε λιγότερα από 12 μίλια νομίζουν… Η Πατριωτική Ένωση πήρε ήδη τα δημοκρατικά όπλα!
Στο εσωτερικό, οτιδήποτε πειστικό ως εθνικό παραγωγικό μοντέλο, χάθηκε δεκαετίες τώρα. Στην ενέργεια κλείνουμε τα λιγνιτωρυχεία αντί να επενδύσουμε σε ίδιες δυνάμεις και πλουτοπαραγωγικές πηγές, εξωφρενικό. Στην αγροτιά καμία πρόνοια για επάρκεια αγαθών, για στοχευμένο περιορισμό των εισαγωγών. Στον τουρισμό τα πλάνα τους είναι να ολοκληρωθούμε και επισήμως ως γκαρσόνια των πολυεθνικών, καμαριέρες της burn-notbe, να κλείσουν οι οικογενειακές επιχειρήσεις να έρχονται μόνον οι τουρίστες – βραχιολάκι. Πού ακούστηκε να αποτελεί μοναδικό εθνικό στόχο η έξοδος στις αγορές, δηλαδή η αναζήτηση κι άλλων, κι άλλων δανεικών από ιδιώτες; Αυτή είναι η πυξίδα της ζωής μας; Μου ακούγεται σατανικά άρρωστο.
Σε δελτίο τύπου της, που δημοσιεύθηκε πριν από μέρες, μιλά για “αντιρωσική υστερία” της Κυβέρνησης, αιτιολογώντας τη δική της θέση. Ποιες είναι, όμως, οι θέσεις της “‘Ενωσης” και για το θέμα των πολλών αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, που μοιραία σέρνουν τη χώρα επικίνδυνα πίσω από το άρμα του ΝΑΤΟ;
Η εξωτερική πολιτική μας με έναν τέτοιο δαιμόνιο γείτονα όπως η Τουρκική διπλωματία (όχι βεβαίως ο λαός), επιτρέπει ελάχιστες εναλλακτικές. Έχουμε καλούς φίλους στην Εσπερία, και βασιζόμαστε σε αυτούς, ως πότε άραγε; Βέβαια, μη γελιέστε, είμαστε φίλοι όσο αγοράζουμε τ’ αεροπλάνα τους, κι εδώ ξεκινούν τα δύσκολα. Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε ισχυροί τόσο, για να μη χρειαζόμαστε κανένα ΝΑΤΟ και να απαλείψουμε από τον προϋπολογισμό μας αυτές τις εξουθενωτικές εξοπλιστικές δαπάνες. Για να φύγουν «οι βάσεις του θανάτου» πάντως, επιλέγω τη λογική και όχι τις παλιοκαιρίσιες διαδηλώσεις και τις γραφικές κραυγές απραξίας. Εκείνοι εξάλλου που μάγευαν κάποτε τα πλήθη με τις ιαχές «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» έγιναν οι μακροβιότεροι επίτροποι στις Βρυξέλλες κι εκπρόσωποί μας στη ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα… Τίποτε πιο ανακόλουθο, τελείως γελοίο, χορτάσαμε φούμαρα και πράσσειν άλογα.
Ωραίες οι πλατωνικές συζητήσεις αλλά φιλτάτη η αλήθεια κι ας είναι σκληρή: Μέχρι να σταθούμε στα πόδια μας, θα ανεχόμαστε (για να μην πω θα χρειαζόμαστε κιόλας) και τις βάσεις του ΝΑΤΟ, και την ευρωπαϊκή ομπρέλα προστασίας. Δεν ξεχνάς τα διακυβεύματα, ούτε τα διεθνή εγκλήματα που έχουν συμβεί, αλλά προσγειώνεσαι και αναζητάς πρακτικές λύσεις, ξαναγίνεσαι δυνατός για να μη καταντήσεις δούλος. Τρανταχτό πρόσφατο παράδειγμα ειλωτείας, όσο είσαι ανίσχυρος, να σε σέρνουν σε συνθήκες ντροπής του γένους, όπως των Πρεσπών. Όταν μάλιστα ο υπογράφων, συμβαίνει να είναι και εθνικά αναλφάβητος, ταυτόχρονα και ολιγόπιστος, κομπάζει δε και ως άχαρος διεθνιστής, άστα βράστα, σφραγίζει τη μειοδοσία και το χαίρεται με την ξιπασιά του άεργου, ο ορισμός του αναίσθητου. Νομίζω δεν αισθάνθηκα κάτι λυπηρότερο όσο ζω.
Στο ερώτημα σας πάντως η απάντηση παραμένει διαχρονικά η ίδια: Όταν συνταιριάξουμε δυνάμεις κι εργαστούμε με ομόνοια, πνεύματι και σώματι αφοσιωμένα στην Ελευθερία του Σολωμού, θα έχουμε παρόν και μέλλον. Τίποτε άλλο δεν σώζει, οι ηγέτες μας απέτυχαν. Τούτα, ένας ικανός στο επιχειρείν, με καρδιά ελληνόψυχη, μύστης της παραδοσιακής χριστιανικής φιλοτιμίας, θα μπορούσε πιθανά να μας τα εμφυσήσει. Προσωπικά, ενστερνίστηκα να κατηχηθώ πλάι του.
Ποιος είναι ο Πρόεδρός της, ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου; Ο Τύπος δε βοηθά στο να σχηματίσει ο πολίτης επαρκή εικόνα. Διασταυρώνονται αντιφατικές πληροφορίες. Και πώς τελικά ένας 84χρονος στέκεται απέναντι στη διάθεση της εποχής να επιλέγει “νεανικά” πρόσωπα; Ο ομηρικός “Νέστορας”, με όπλο την πείρα των χρόνων, μπορεί να θεωρηθεί σήμερα απαραίτητος;
Κι εγώ τώρα τον ανακαλύπτω εν τω βάθει. Οι ηλικίες τελικά νομίζω πως είναι το τελευταίο κριτήριο, όταν βρισκόμαστε σε αναζήτηση ηγεσίας -το πιο καυτό ζήτημα των σύγχρονων κοινωνιών. Ποιος περίμενε ότι ο Μπάιντεν θα γινόταν πλανητάρχης στα 70φεύγα του ή ο Αλέξανδρος κοσμοκράτορας στα 20τόσα του. Μίλησα με δεκάδες μην πω εκατοντάδες απλούς ανθρώπους στην περιοχή μας. Όλοι, ανεξαιρέτως όμως, είχαν μια θερμή κουβέντα αναγνώρισης για τον εργοδότη Εμφιετζόγλου. Έναν αυθόρμητο έπαινο για τον μάχιμο επιχειρηματία, τον αλύγιστο στα κελεύσματα των μιζαδόρων, εκείνον που δεν θα καταδεχόταν να ψεύδεται για τη σημαία μας επί των Ιμίων το βράδυ της οδύνης.
Τον ακούω και τον εμπιστεύομαι. Έχει πείρα στην πράξη, είναι μπαρουτοκαπνισμένος με νίκες και ήττες στην αγορά, απουσιάζει κάθε ίχνος ιδιοτέλειας, τι να γυρεύει στα χρόνια του πέραν του γενικού Καλού! Να πώς μετατρέπεται η ώριμη ηλικία από μειονέκτημα σε ηγετική αρετή που τη χρειαζόμαστε επειγόντως. Τελικά επειδή είναι κι ένας κοσμήτορας της Τέχνης, ένας ευπατρίδης συλλέκτης του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αποτελεί την εγγύηση της ευπρέπειας που αναζητώ.
Η εφαρμοσμένη πολιτική βεβαίως είναι κάτι άλλο. Όμως όταν έχουμε ψηφίσει τόσες φιγούρες αχρηστίλας που μας ντρόπιασαν κατά καιρούς, πώς να μην διορθώνεις λέγοντας περήφανα Ψηφίζω Πατριωτική Ένωση. Επιλέγω Εμφιετζόγλου, εκείνον που αυθεντικά δικαιούται να διεκδικεί την ευθύνη όχι τη μπαγαποντιά, κόντρα στη φανφάρα, μακριά απ΄ την αλητεία. Σας εξομολογούμαι πως τον φαντάζομαι να διαπραγματεύεται το οικονομικό μας μέλλον με αυτούς, τη φριχτή τρόικα των Θεσμών, με το ήθος του Καποδίστρια, όχι με τη λιβρέα του υπηρέτη.
Επιλέγετε, παρά την προηγούμενη πείρα σας στην Πολιτική ως βουλευτής, έναν χώρο που σίγουρα η συμμετοχή σ’ αυτόν δεν υπόσχεται τη σιγουριά που εξασφαλίζει η συμμετοχή σ’ ένα μεγάλο κόμμα. Γιατί; Τι βλέπετε να συμβαίνει μελλοντικά στην πολιτική κονίστρα, ως προς τη θέση της “Ένωσης”; Πιστεύετε στο μέλλον της;
Είμαι φύσει έτοιμος να σταθώ σύμμαχος στους λίγους που λοιδορούνται, υποφέρουν, διεκδικούν την αλήθεια τους. Τα μεγάλα κόμματα είναι ο λόγος που αποσύρθηκα κοντά 10 χρόνια τώρα, τολμώ να πω αηδιασμένος. Μάλιστα έχω εδραία πεποίθηση πως ο κομματισμός υπήρξε η πανούκλα μας. Ανάξια μειράκια διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα μας, σπατάλησαν τις οικονομίες και τις αντοχές μας, οδήγησαν τους πολλούς σε κακομοιριά και τους «δικούς τους» σε λεηλατικό παρασιτισμό. Δεξιά και Αριστερά, όροι παραπλάνησης – ταμπέλες που απεχθάνομαι, εγκλημάτισαν στην πλάτη μας.
Κάποτε λοιπόν τα ψέματα τελειώνουν όπως και τα λεφτά των άλλων. Ο πλούτος (και η ισχύς του συνεπώς) παράγεται, δεν χαρίζεται ούτε φυτρώνει σε ευρωπουλιές. Ακούω τους επιπόλαιους σαλτιμπάγκους για αναδιανομή του πλούτου και ειλικρινά μεροληπτώ σε βάρος τους, σχεδόν θυμώνω. Τι πάει να πει αναδιανομή; Για να (ανα)διανέμεις οτιδήποτε, θα πρέπει κάτι να έχει πρώτα παραχθεί. Κάποιος ιδιώτης να το εμπνευστεί, να το παράξει, να το πουλήσει, να το κάνει χρήματα, να φορολογηθεί και τελικά να του μείνει κάποιο κέρδος. Απ΄ όλον τούτο τον αγώνα ποιος είσαι εσύ κράτος, που θα του το πάρεις για το ξαναμοιράσεις, σε ποιον, και γιατί; Γι΄ αυτές τις σταλινικές παράνοιες η κατ΄ ευφημισμόν Αριστερά θα παραμείνει σε εκλογική αφλογιστία, δεν πείθει, ειδικά τα σπουδαγμένα μας νιάτα δεν τη βλέπουν καν. Όσο κι αν επιμένουν τα ευφυολογήματα των πατερναλιστών του κωφού συνδικαλισμού. Αυτοί που απομυζούν από τα συνδικάτα, αράζουν ή αφισοκολλούν όπως πριν 30-40 χρόνια, αντί να τα οδηγήσουν στις υπέροχες διαδρομές της από κοινού δημιουργίας, στις προκλήσεις ενός απίστευτου διαδικτυακού κόσμου.
Τέτοια ακούνε τα λιγωμένα από απληστία νεοφιλελεύθερα υβρίδια του αόρατων δανειστών μας, και γίνονται θρασύτερα αδίστακτοι. Οι αμέριμνοι Δεξιοί νιώθουν αδέξια σε αυτή την καπιταλιστική λαίλαπα, μα δεν τολμούν να αρθρώσουν κορμοστασιά αντίστασης, αναβάλουν να εγερθούν με την ελπίδα ενός θαύματος. Επαφίενται βολεμένοι στη μύχια παρηγοριά της αστικής ευμάρειας που νομίζουν θα συνεχίσει αιωνίως να πετά πάνω τους. Έρχεται η στιγμή, φίλοι της συντηρητικής παράταξης, που θα ανοιγοκλείσετε τα μάτια και θα αντιληφθείτε στο πετσί σας, πλην πολύ αργά για μετάνοιες, πόσο προδοθήκατε. Εδώ είμαστε στο μη περαιτέρω, κατρακυλάμε ανεξέλεγκτα στο γκρεμό, μας αλυσοδένουν με μνημόνια, αφού εμείς ή τρέχουμε πίσω από μπαρούφες τύπου λεφτά υπάρχουν, ή τσακωνόμαστε μέχρι να βγάλουμε το μάτι του διπλανού μας κατά το πολυχιλιετές άθλημα της φυλής. Κλασική συνταγή για να μείνουμε όλοι αργά ή γρήγορα μονόφθαλμοι, με μια σιδερόμπαλα στο πόδι.
Η Ένωση φιλοδοξούμε να προσεχθεί, να ακουστεί, να προσελκύσει. Όσο το επιτρέψουν (για αρχή) οι μεγαλοϊδιοκτήτες των κεντρικών ΜΜΕ που ρυθμίζουν ως μόνοι αυθέντες την πολιτική ατζέντα. Από αυτή την άποψη εξάλλου, σας ευχαριστώ για το κάλεσμα που μου επέτρεψε η faretra να στείλω εντός Ελλάδας και στην ομογένεια. Μιλάμε ελληνικά, λέμε την αλήθεια, συνασπιζόμαστε επ΄ αγαθώ. Αξιοκρατία χρειαζόμαστε, διαφάνεια απαιτείται, φωτισμένη ηγεσία ελληνικότητας μάς αξίζει. Κοπιάστε να εργαστούμε για να τ΄αποκτήσουμε.
Φωτογραφίες: Αρχείο Κων/νου Γιοβανόπουλου
