“Πόσο ακόμα να περιμένεις;” γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη
Η ζωή φεύγει
Πάλι τα ίδια
Τίποτα δεν τελειώνει… κι άλλη κορύφωση την άνοιξη…
Πόση νιότη χάνεται σε αυτή την αναμονή!
Πόσα παιδιά ονειρεύονται παιχνίδια με τους φίλους τους…
Σαν την εγγονή μου που τώρα είναι τεσσεράμισι χρόνων.
Βγαίνοντας με τη μάσκα από το νηπιαγωγείο, βγάζει γρήγορα την τσάντα της και τρέχει να προλάβει…
Να παίξει με την Ηλιάνα, τη Νεφέλη, τη Νίκη, τον Σταύρο, τον Κωνσταντίνο.
Ένα δεκάλεπτο έχει περιθώριο.
Θα ακουστεί σε λίγο κάποια φωνή: «Έλα! Πάμε… Φεύγουμε.»
Με την πλουμιστή μάσκα στο πρόσωπο.
Κάθε Παρασκευή προσκαλεί και από ένα παιδί στο σπίτι της.
Θα έρθεις ! θα σε περιμένω…
Στο δύο μένουμε.
Εκείνη τη στιγμή γίνομαι κουρέλι
Θυμάμαι το ανοιχτό, δικό μας σπίτι, όταν ήταν τα παιδιά μικρά…
Κάθε Σαββατοκύριακο και μία παρέα.
Ελπίζει, ονειρεύεται, μα περνάνε τα Σαββατοκύριακα και παίζει πάντα με τους μεγάλους.
Τυχερά όσα παιδιά έχουν αδέλφια…
Και τα νιάτα;
Ο έρωτας ψάχνει πού θα στείλει τα βέλη του.
Στη φαρέτρα μένουν, άπραγα…
Την άνοιξη κι άλλη κορύφωση.
Πόση νιότη χάνεται στην αναμονή!
Καλογέρεψε ο έρωτας
Όλες οι εποχές εχθρός μας.
Δύο χρόνια τώρα μακριά απ’ τους φίλους μας.
Αν…Ένα αν μας φιμώνει.
Ένα αν που τρέμουμε μη γίνει αλήθεια.
Όσοι ξέρουν να αγαπούν και να σκέφτονται αυτούς που αγαπούν, αυτοεξορίζονται.
Δύο χρόνια τώρα σπρώχνουμε τον χρόνο.
Μόνον δύο;
Δεν μπορεί!
Τόσοι θάνατοι…
Ολόκληρη πόλη!
Πολύς ο χρόνος και μακρύς.
Αλήθεια είν’ όλα αυτά;
Μα ποια είναι η αλήθεια τελικά;
Σκοντάφτουμε σε ατέρμονους γρίφους,
Καλά στημένους.
Παγίδες φόβητρα της μισής ζωής μας.
Μα κάθε γενιά, περνάει τον πόλεμό της
και μεις φτιαγμένοι για τα ζόρικα,
όλοι μαζί θα γράψουμε το τέλος
που θα σημάνει μια καινούρια αρχή!
καλή εβδομάδα με υγεία
Ει. Δα.
