Θα χιονίσει δεν θα χιονίσει
Ωχ, Θεέ μου!
Καλύτερα όχι…
Στις 17:40 παρέδωσε το πνεύμα…
Σαράντα λεπτά εκείνα τα υπέροχα γαλαζοπράσινα μάτια, θολά και ορθάνοιχτα στυλωμένα στο ταβάνι με δέος και τρόμο.
Το τρύπησαν και ένα κομμάτι γκρίζο ουρανού έδειξε τον δρόμο.
Κρύο πολύ…. Γενάρης για!
Λίγες μέρες πριν έλαμπε το φεγγάρι στην μπαλκονόπορτα…
Το οξυγόνο λιγοστεύει.
Πνευμονική εμβολή… Δυνατό το βόλι…
Τόσος αέρας, Θεέ μου, και δεν φτάνει
Το μηχάνημα μέρες τώρα ακούραστο στο έργο του.
Το σπίτι έγινε νοσοκομείο…
Η μύτη υποδοχέας, δέχεται ενισχύσεις.
Ο ορός βγήκε.
Τα σημάδια του στο πρησμένο χέρι.
Το στόμα ανοιχτό ψάχνει εναγωνίως τον αέρα.
6:15 το απόγευμα.
Θα έρθουν να την πάρουν σε λίγο… χωρίς τη θέλησή της .
Εξάλλου δεν μπορεί να αποφασίσει.
Ήρθαν!
Ακούστηκε το εκνευριστικό θυροτηλέφωνο και αμέσως μετά το ακόμα πιο εκνευριστικό κουδούνι της εξώπορτας.
Νόμιζα πως θα την τρομάξει… είχα ξεχάσει.
«Πού είναι τα ρούχα», ρώτησε ο «τελετάρχης.»
«Εδώ είναι όλα.»
Το μπλε ταγιέρ με την μπουτονιέρα στο πέτο, ήταν το αγαπημένο της.
«Αυτό, είπε η εγγονή της… Αυτό να βάλετε… Ήταν το αγαπημένο της.
Να τα εσώρουχα, το καλσόν, τα παπούτσια της.»
Κλάματα το κατευόδιο των παιδιών της, και μετά τίποτα…
Σιωπή!
Έφυγαν όλοι…
Ακούστηκαν τα βαριά βήματα στις σκάλες καθώς την κατέβαζαν.
Πέντε όροφοι!
Το τελευταίο πέρασμα δίπλα από τις κλειστές πόρτες του μικρόκοσμου που με αυτόν μοιράζονταν τους τσιμεντένιους τοίχους της πολυκατοικίας.
Κλεισμένη στο ξύλινο καλούπι το άψυχο σώμα, βαραίνει…
60 κιλά είχε μείνει…
Το σώμα βαραίνει.
Κουβαλάει τα νιάτα της, τον πόλεμο, την πείνα, τις μνήμες των δικών της που εκδιώχθηκαν από την Αδριανούπολη και την Κερμαστή απέναντι από την Πόλη, το μεγάλο της έρωτα που για να τον ζήσει, έπρεπε να παντρευτεί πρώτα ο αδερφός της ο Μήτσος, αδυναμία της μάνας.
Χαρές, λύπες, πόνος, αγωνίες… μοναξιά.
Το σώμα βαραίνει… η ψυχή τ’ αλαφρώνει.
Έπεσε η νύχτα για τα καλά, το κρύο δυναμώνει.
Ψιλοχιονίζει…
Να σταματήσει το χιόνι!
Αύριο θα ταξιδέψει με τους ζωντανούς σε άλλον τόπο, για να συναντήσει ξανά τον άντρα της.
Να είναι μέρα καλή!
Χειμωνιάτικη… Ας είναι.
Να έχει όμως ήλιο και φως… Σαν τότε που θάψαμε τον Θανάση…
Την ίδια μέρα… την ίδια μέρα … Πώς γίνεται… Πήρα τον ανεπίστρεπτο δρόμο.
Ξημέρωσε!
Μέρα ηλιόλουστη, και ο αέρας σε κάνει να μην την ξεχνάς!
Σε μία ώρα την υποδέχτηκε η παγωμένη εκκλησία του χωριού που τόσο αγάπησε.
Ο αέρας, Βαρδάρης σκληρός που σου έπαιρνε τα αυτιά και τα ακροδάχτυλα.
Όσο φυσούσε, τόσο το φως γινόταν διάφανο κι όλα τα μακρινά βουνά έρχονταν τόσο κοντά και ξεχώριζαν οι χαράδρες οι γκρεμοί, ανηφοριές, κατηφοριές…
Μπήκε στην παγωμένη εκκλησία.
Ο « τελετάρχης» ψέλνει;
Άλλο και τούτο.
Δεύτε τελευταίον ασπασμόν!
Μα πώς να τον δεχτεί… Οι μάσκες στα πρόσωπα τους, μακάβριες κι αυτές.
«Μπείτε στα αυτοκίνητα να πάμε… Μην καθυστερούμε… Κάνει κρύο.»
Τα μνημούρια, έξω από το χωριό… στη μέση του πουθενά.
Μία νησίδα αλλόκοτη ανάμεσα σε απέραντα σταροχώραφα και το σημείο φυγής, ο Βόρας με τις χιονισμένες βουνοκορφές του.
Ο παγωμένος αέρας τρυπώνει από παντού… σε κυνηγάει αδυσώπητα.
Τα φυτρωμένα στάχυα, φωσφορίζουν κυματιστά στο φως του ήλιου… Σημασία δεν μας δίνουν!
Ένας ανοιχτός λάκκος χάσκει στην αριστερή πλευρά του περιβόλου.
Ο παπάς βιάζεται να τελειώσει.
Το ίδιο και ο «τελετάρχης.»
Το κρύο είναι πιο δυνατό τώρα…
Πετάνε τα λουλούδια στον λάκκο, πάνω από την αιώνια κοιμωμένη.
«Ρίξτε χώμα», λέει ο τελετάρχης
Και όλοι με κάτι μικρά φτυαράκια έριξαν ευχαριστημένοι το χώμα κάνοντας το χρέος τους… Ηχούσε απόκοσμα το ξύλινο καπάκι…
Δεν μπορούσε να το κάνει!
Ήταν σαν να βεβηλώνει βίαια τον παρελθόντα χρόνο στον οποίο οφείλει το παρόν του…
Ξαναβρήκε τον άντρα της…
Τόσα χρόνια πέρασαν .
Δίπλα- δίπλα τώρα, τα αγαπημένα σώματα.
Την μνημόνευσαν με ζεστό τσάι που είχαν φέρει μαζί αυτοί που την αγάπησαν πολύ, όρθιοι, προφυλαγμένοι όπως όπως, σε μέρος απάνεμο .
Το μοναδικό καφενείο του χωριού δεν άνοιγε.
Ο κορονοϊός τους πήρε φαλάγγι!
Θεός σχωρέστην τη μανούλα
Θεός σχωρέστην τη γιαγιά…
καλή εβδομάδα με υγεία
Ει. Δα.
