Σκηνή πρώτη: Ένα κορίτσι 24 χρονών θέλει να διασκεδάσει το βράδυ της Πρωτοχρονιάς (καλά κάνει και δεν θα δώσει σε κάνεναν μας/σας λογαριασμό) και αποφασίζει να βρεθεί (δικαίωμά της) σε μία σουίτα ξενοδοχείου, την οποία και αφορούσε η πρόσκληση σε πάρτυ. Στην πολυτελή σουίτα, πληρωμένη από χρυσά πορτοφόλια, κάτι καλόπαιδα γεννημένα σε παλάτια και μπουκωμένα με χρήμα φιμώνουν, βιάζουν την κοπέλα, όπως η ίδια κατήγγειλε.
Σκηνή δεύτερη: Κάπου αλλού, υπογράφεται και δημοσιεύεται μία περίλαμπρη δωρεά του «International Foundation For Greece» για την ανέγερση Νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Δήλου.
Και κάπως έτσι αρχίζει να ξετυλίγεται εκείνο του κουβάρι όπου πρόσωπα και γεγονότα που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους αποκαλύπτεται ότι αποτελούν απλώς εκδηλώσεις, που κάποτε κινούνται παράλληλα και άλλοτε τυχαίνει να διασταυρώνονται, ενός και μοναδικού «φαινομένου», μιας και μοναδικής αιτίας, ενός και μοναδικού θύτη… Ποιού; Θα δούμε αμέσως παρακάτω.
Μέλος του ΔΣ του εν λόγω ιδρύματος φέρεται να εμπλέκεται στην υπόθεση ομαδικού βιασμού της 24χρονης στη Θεσσαλονίκη. Όταν αυτή η…. «σύμπτωση» αποκαλύπτεται το Υπουργείο Πολιτισμού προχωράει σε ανάκληση της αποδοχής της δωρεάς.
Θα πει, λοιπόν, κάποιος… Ωραία, η υπόθεση οδηγείται σε λύση. Όχι! Το ακριβώς αντίθετο.
Αν η κοπέλα από φόβο δεν είχε προχωρήσει ποτέ στην καταγγελία (άραγε πόσες τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν, όπου τα θύματα βουβαίνονται μέσα στον τρόμο;) τότε οι πλούσιοι γόνοι θα συνέχιζαν κανονικά τη σιχαμερή δράση τους πασπαλισμένη με εθνικές ευεργεσίες και μπόλικα σπασίματα της μέσης ενώπιον της μεγαλόψυχης ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Τα καλόπαιδα που βίασαν την κοπέλα δεν είναι σάπια εξαιτίας μιας κάποιας γονιδιακής ιδιαιτερότητας. Είναι σάπια διότι βρέθηκαν να μεγαλώνουν ακριβώς εκεί που η στυγνή εκμετάλλευση του ανθρώπου σχεδιάζεται και εφαρμόζεται. Είναι σάπιες οι σκέψεις τους και οι πράξεις του διότι κατ’ αρχήν σάπιο είναι κάθε εκμεταλλευτικό σύστημα που λογαριάζει την ανθρώπινη ύπαρξη ως μηχανή κέρδους. Σε ένα τέτοιο σύστημα η ηθική όσων το θεμελιώνουν και όσων το υπηρετούν μόνο ζοφερή μπορεί να είναι. Αυτή η κεφαλαιοκρατική μηχανή που στέλνει παιδιά στις εργασιακές γαλέρες της Ασίας ή τα πνίγει στο Αιγαίο, τη Μεσόγειο, το Μεξικό, την Παλαιστίνη, είναι η ίδια κεφαλαιοκρατική μηχανή που σκοτώνει ντελιβαράδες, που κόβει στη μέση εργάτες και αφήνει ορφανά τα παιδιά τους, που τους απολύει όταν διεκδικούν και γράφονται στο σωματείο. Η στυγνή εκμετάλλευση τα αποτελέσματα της οποίας καταγράφονται στα χρηματιστήρια, άραγε τι ηθική μπορεί να παράγει; Αντιμέτωπη με παραλλαγή αυτού του ηθικού ζόφου ήρθε η κοπέλα της Θεσσαλονίκης.
Αντιλαμβάνεται κανείς πως όταν μια κυβέρνηση – κάθε κυβέρνηση, συνολικά και ειδικά – υπάρχει για να υπηρετεί όλους αυτούς, ως οργανικό και απαραίτητο συστατικό στοιχείο της ύπαρξής τους και αναπαραγωγής τους, δηλαδή ύπαρξης και αναπαραγωγής του εκμεταλλευτικού συστήματος, όταν μια κυβέρνηση το μόνο έργο που επιτελεί με επιτελική δεινότητα και παροξυσμική εμμονή είναι το σταδιακό χάρισμα κάθε πράγματος που νοείται δημόσιος πλούτος και κοινωνικό αγαθό, είναι θέμα τύχης να «κάνει δουλειές» ή «να μην κάνει δουλειές» και με τους πιο αχρείους και βρωμερούς μεταξύ αυτών.
Όλο το παραπάνω, λοιπόν, λέγεται ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ. Έτσι, νέτα, σκέτα και «ξύλινα».
Και, βεβαίως, υπάρχουν και θα υπάρχουν βιαστές από άλλα κοινωνικά στρώματα. Διότι η σαπίλα έχει την τάση να μολύνει κάθε πτυχή της κοινωνίας, διότι αν δεν την μόλυνε τότε οι μέρες αυτού του συστήματος που παράγει τη βρωμιά θα ήταν μετρημένες.
Αλλά… η συγκάλυψη της βαρβαρότητας, το κουκούλωμα της φρίκης, η αναπαραγωγή και διαιώνιση της της δυσώδους βρωμιάς θα κατευθύνεται πάντα και μόνο προς του εκμεταλλευτές και όχι τους εκμεταλλευόμενους.
Πάντα;
Από εμάς εξαρτάται…
