“Βασίλης Ραφαηλίδης, ο Μέγας Αιρετικός” / γράφει η Έλενα Ακρίτα

Βασίλης Ραφαηλίδης, Δημοσιογράφος (1934-2000)

Τώρα που η ελευθεροτυπία διώκεται, η φωνή σου λείπει όσο ποτέ, Βασίλη Ραφαηλίδη.

Τώρα που ένα αυταρχικό καθεστώς φιμώνει τον Ελεύθερο Λόγο, σφραγίζει την Αντίθετη Άποψη – τα ιερά και τα όσια σου δηλαδή –  η φωνή σου λείπει όσο ποτέ, Βασίλη Ραφαηλίδη.

Αναρωτιέμαι σήμερα τι θα έλεγες για το κυνήγι μαγισσών σε συναδέλφους μας. Αναρωτιέμαι σήμερα τι θα έλεγες για τη λίστα Πέτσα.

Αναρωτιέμαι τι θα έλεγες για τα παπαγαλάκια που μιλάνε για τους πανέμορφους και τους υπέρκομψους κυβερνήτες μας.

Θα άνοιγες το στόμα σου και δεν θα τους ξέπλενε ούτε ο Ιορδάνης ποταμός.

Αλλά έφυγες νωρίς.

Πολύ νωρίς.

Και σήμερα λείπεις.

Περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Λείπεις μωρέ Βασίλη.

Σε αυτόν τον κρανίου τόπο, λείπεις μωρέ.

Σε αυτή τη δυστοπία που βιώνουμε και – οριακά – επιβιώνουμε. Σε αυτή την ένδεια ιδεών και αξιών, σε αυτή τη φτώχεια του πνεύματος και της  νόησης λείπεις, Βασίλη.

Λείπεις σε μας που σε γνωρίσαμε, λείπεις σε αυτούς που σε διαβάσανε, λείπεις στα στέκια τα παλιά, λείπεις στα σινεμά που σεργιάνιζες, στα αμφιθέατρα που μίλαγες…

Λείπεις γιατί έλεγες τα πράγματα με το όνομά τους.

Λείπεις γιατί η εξουσία φοβόταν εσένα κι όχι εσύ την εξουσία.

Λείπεις γιατί δεν παζάρεψες ποτέ το ‘θλιβερό σου το σαρκίο’ για πόστα και οφίτσια και τιμές και μαλακίες που εξαγοράζουν συνειδήσεις.

Λείπεις.

Λείπει η γλώσσα σου που έσπαγε κόκκαλα, λείπει η βαθιά σου μόρφωση, λείπει η κρίση σου, η ακεραιότητα, η νεανική σου ορμή, το ηθικός σου σφρίγος, λείπουν τα διδάγματά σου, λείπει η φωνή σου, κοφτή και στακάτη.

Λείπεις γαμώτο.

Λείπεις.

(Θυμάμαι τότε που ο Ραφαηλίδης, χωρίς να υπολογίσει το κόστος, υπερασπίστηκε τη Μαλβίνα στην διαμάχη της με τον Σημίτη. Γιατί υπήρχε κόστος: για τη στάση του αυτή, τον απέλυσαν από την εφημερίδα Εθνος. Κι έπειτα η κόντρα με τον Σαββόπουλο και τον Απόστολο Δοξιάδη για της Φρίντας την ταινία).

Γιατί αυτός ήσουν, μωρέ Βασίλη. Γιατί έτσι ήσουν. Γιατί αυτή τη δημοσιογραφία ήξερες κι αυτήν υπηρετούσες. Τη δημοσιογραφία της αλήθειας και της ελευθεροτυπίας, μακριά από συμφέροντα, μακριά από παρεάκια με μεγαλοεκδότες και καναλάρχες, πάντα όρθιος και μόνος στη φοβερή ερημία του πλήθους.

Τώρα που συλλαμβάνουν δημοσιογράφους, η φωνή σου λείπει όσο ποτέ Βασίλη Ραφαηλίδη.

Και θυμόμαστε τα λόγια σου. Τα έχουμε φυλαχτό για να θυμίζουμε στους νεότερους τη φωνή σου.

Για να μη σβήσει ποτέ.

Είπες.

• Το “έπος του Πολυτεχνείου” έγινε ένα ισχυρό αντιστασιακό άλλοθι για εκείνους που εφτά χρόνια λούφαζαν. Και ξαφνικά έγιναν αντιστασιακοί εν μια νυκτί. […] Ευτυχώς που η οίηση κι ο κομπασμός για ένα έπος ελάχιστα επικό άρχισε να ξεφουσκώνει σιγά σιγά.

• Είμαστε η χώρα των αξιοποιημένων αναξιοτήτων και των αναξιοποίητων αξιών.

• Όλα πήγαν στραβά εξαρχής στο κράτος που ονομάστηκε ‘Ελλάδα’ το 1830, όταν εμφανίστηκε η νέα Ελλάδα στον ίδιο τόπο που στην αρχαιότητα υπήρχε η Αρχαία Ελλάδα. Αυτό δημιούργησε μύριες παρανοήσεις όσον αφορά την καταγωγή των Νεοελλήνων. Που βέβαια δεν είναι ανάγκη να έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα για να είναι Έλληνες. Ούτε είναι κανείς σώνει και καλά Έλληνας γιατί έτυχε να γεννηθεί στην Ελλάδα. Η ζορισμένη γεωγραφία πολύ μικρό ρόλο παίζει στην εθνικότητα. Κι αυτό το γνώριζαν καλά οι Αρχαίοι Έλληνες οι διάσπαρτοι σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο.

• Η γεμάτη αίμα και δυστυχία ανθρώπινη Ιστορία μαρτυράει πως δεν είναι αρκετό να γεννηθεί κανείς άνθρωπος. Πρέπει να γίνει άνθρωπος.

• Τον Σωκράτη τον σκότωσε η Δημοκρατία με δημοκρατικές διαδικασίες.

• Η εξουσία είναι κάτι το παρά φύση. Στη φύση δεν υπάρχει εξουσία, υπάρχει ηγεσία. Ηγέτης είναι αυτός που ηγείται, που προηγείται και δείχνει τον δρόμο στους άλλους για να μην χαθούν. Το κριάρι δεν ασκεί εξουσία στο κοπάδι, απλώς ηγείται του κοπαδιού.

• Κάθε μικροαστός ονειρεύεται τον αστό που ζεσταίνει μέσα του. Που τον μεγαλώνει στο θερμοκήπιο της μεγάλης ελπίδας για ένα πέρασμα στην “ανώτερη τάξη”. Κάθε ψιλικατζής ονειρεύεται ένα σούπερ μάρκετ. Κι επειδή το όνειρο για μερικούς πραγματοποιείται, όλοι οι χάχες πιστεύουν πως θα βγει αληθινό και γι’ αυτούς.

• Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από φιλανθρωπία. Έχει ανάγκη από ανθρωπισμό.

• Μια χώρα απατεώνων αποκλείεται να μην την κυβερνούν απατεώνες. Η δημόσια απάτη στην Ελλάδα έχει ιδιωτική βάση. Τη θέλει ο λαός και την στηρίζει ο λαός. Αρκεί να διαρρεύσει πως είσαι έντιμος για να μην εκλεγείς βουλευτής. Ψηφίζουμε φελλούς γιατί χρειαζόμαστε φελλούς.

• Η εθνική σου ταυτότητα δεν είναι η προσωπική σου ταυτότητα αλλά ένα δάνειο από τους προγόνους σου. Δεν κόπιασες να την φτιάξεις, την πήρες έτοιμη από τις σελίδες της Ιστορίας. Συνήθως μια τέτοια ταυτότητα την χρησιμοποιούνε είτε άνθρωποι με ελλειμματική προσωπικότητα, είτε οι δημαγωγοί για να κάνουν την δουλειά τους εξαπατώντας τους ανθρώπους με ελλειμματική προσωπικότητα.

Και κλείνουμε όπως αρχίσαμε:

Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από φιλανθρωπία. Έχει ανάγκη από ανθρωπισμό.

Αιώνια η μνήμη του Λόγου σου, Βασίλη Ραφαηλίδη.

 news247.gr