Για να αντιληφθούμε την πραγματικότητα στο σύνολό της θα πρέπει να προσθέσουμε στην εικόνα και κάποιες «λεπτομέρειες». Τα περιστατικά που δεν έχουν φτάσει μέχρι τον φόνο. Δηλαδή τους ξυλοδαρμούς, τις διαπομπεύσεις με τη δημοσιοποίηση προσωπικών στιγμών (που κατά κανόνα θύματα είναι γυναίκες), τους βιασμούς…
Αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβείς, στην εικόνα θα πρέπει να προσθέσουμε υποδόριες κακοποιητικές συμπεριφορές, στον κοινωνικό περίγυρο, στους εργασιακούς χώρους, στον δρόμο…
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των συμπεριφορών είναι το «αρσενικό παλιάς κοπής», ο «μάγκας» και αψύς τύπος που μετρά την εξουσία του. Εκεί δηλαδή που θεωρεί ότι τον παίρνει, γιατί έχει το μυϊκό πλεονέκτημα, γιατί είναι διευθυντής, προϊστάμενος, αφεντικό…
Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον μια εμπεριστατωμένη μελέτη του προφίλ, όχι μόνο των δολοφόνων, αλλά των κατ’ «επάγγελμα» κακοποιητών, αυτών που πολλές φορές νιώθουμε ή βλέπουμε δίπλα μας να προ(σ)βάλλουν τα ανδρικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα με συμπεριφορές άκρως υποτιμητικές για τις γυναίκες.
Μια τέτοια μελέτη θα αποκάλυπτε – έχουμε την εντύπωση – το κέλυφος των νοοτροπιών μέσα στο οποίο γαλουχήθηκαν γενεές επί γενεών και το οποίο στην ουσία του μένει μέχρι τις μέρες μας, στον 21ο αιώνα, ανέπαφο.
Στην ουσία, όλοι αυτοί οι τύποι, «επώνυμοι» ή άσημοι, ζουν με την ανάγκη να αποδείξουν στους εαυτούς τους ότι είναι κάπου πιο πάνω. Και για να μπορούν να στέκονται πιο πάνω έχουν ανάγκη κάποιους να πατάνε, να βιάζουν, να κακοποιούν, να υποτιμούν… Η απόσταση απ’ όλα αυτά μέχρι τον φόνο είναι μια «άτυχη» στιγμή.
Σε μια άκρως ανταγωνιστική κοινωνία που επιβραβεύει τη δύναμη, που θεοποιεί την ισχύ και το «εγώ», τα μεγαλωμένα ως «αρσενικά», αλλά όχι ως άνθρωποι, αναζητούν τους αδύνατους για να επιβεβαιώνουν και να αναπαράγουν τη στρεβλή τους ύπαρξη.
Και δυστυχώς είναι ακόμη πάρα πολλοί όλοι αυτοί…
