Τρία χρόνια από τότε που η ελληνική κοινωνία έζησε μια από τις πιο φρικτές και απάνθρωπες δολοφονίες σε βάρος γυναίκας, πολύ πριν η λέξη γυναικοκτονία μπει στο καθημερινό λεξιλόγιό μας. Γιατί τότε, δυστυχώς, ήταν μόνο η αρχή.
Τη μνήμη της Ελένης Τοπαλούδη πολλοί προσπάθησαν να τη βεβηλώσουν, από δημοσιογράφοι μέχρι δικηγόροι και ακόμα περισσότερο οι δύο κατηγορούμενοι. Ο «κακός» Αλβανός και ο Έλληνας λεβέντης από καλή οικογένεια, τα «ήσυχα» παιδιά, που δεν έμπλεκαν σε φασαρίες, απέδειξαν όλη τη σαπίλα που κρύβει μέσα της αυτή η βαθιά πατριαρχική και μισογυνική κοινωνία που ζούμε.
Η κουλτούρα του βιασμού που έχει διδαχθεί στα μυαλά πολλών και το victim blaming πήρε σάρκα και οστά, με τους κυρ-Παντελήδες πανταχού να γίνονται συνένοχοι σε αυτή τη σπίλωση.
«Τι έκανε με δύο αγόρια τέτοια ώρα έξω;», «δεν ήξερε καλύτερα;», «ήθελε και τα έπαθε», ήταν μερικές από τις ερωτήσεις που ακούγονταν καθημερινά, γιατί ως γνωστόν, αν μια γυναίκα βιαστεί, κακοποιηθεί και δολοφονηθεί – με ένα εντελώς άρρωστο σκεπτικό – εκείνη θα το έχει προκαλέσει, και όχι ο κάθε βιαστής.
Η υπόθεση της Ελένης έκανε γνωστό και βέβαιο ότι σήμερα καμία γυναίκα δεν είναι ασφαλής. Πως υπάρχουν ακόμα μερικοί που συγκρίνουν τη γυναίκα με ένα τίποτα και θεωρούν δικαίωμά τους να απλώσουν το χέρι τους σε κάτι που δεν τους ανήκει, με σκοπό να ασκήσουν έλεγχο στο σώμα και στις επιλογές της. Έτσι απλά, επειδή είναι άνδρες και έχουν μάθει να «κυνηγούν» αυτό που θέλουν, μέχρι να το αποκτήσουν.
Και είμαστε όλοι συνένοχοι σε αυτό. Από τον τρόπο που θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, μέχρι την απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουμε τα πράγματα γύρω μας.
Ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας είναι εφησυχασμένο και έχει μάθει να γυρίζει το κεφάλι σε ό,τι συμβαίνει γύρω του. Έχει μάθει να παρακολουθεί, όμως να μην αντιδρά, προτιμώντας να παραμένει στην ασφαλή “φούσκα” του, φοβούμενο να μην ξεβολευτεί και μπλέξει. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο σφάλμα, το οποίο θα συνεχίσει να αποφέρει κακοποιητικές συμπεριφορές και άλλες γυναικοκτονίες.
Ως (μελλοντικοί) γονείς πρέπει να φροντίσουμε να μην εκκολάπτουμε άλλους βιαστές, άλλους ρατσιστές, άλλους σεξιστές και κάθε λογής τραμπούκους. Έτσι, η ζωή ίσως γίνει λίγο πιο όμορφη.
Μετά την Ελένη, ακολούθησε η Καρολάιν, η Γαρυφαλλιά, η Δώρα, και άλλες, γνωστές και άγνωστες που δολοφονήθηκαν από “ψευτονταήδες”, οι οποίοι δεν έχουν μάθει να υπακούν στο όχι, είτε αυτό πρόκειται για σεξ, είτε για χωρισμό.
Η Εισαγγελέας Έδρας του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Αριστοτελία Δόγκα, σε μια από τις πολλές ομιλίες – σταθμό στη δίκη, τα είπε όλα:
«Ακόμη και αν η Ελένη είχε κάνει σεξ με τον Αλέξανδρο την προηγούμενη ημέρα, είχε κάθε δικαίωμα να μη θέλει να ξανακάνει. Και παντρεμένη να είσαι με κάποιον, κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να κάνεις κάτι που δεν θέλεις».
Η Ελένη – άθελά της – έγινε το σύμβολο όλων των κακοποιημένων γυναικών, όσων βιάστηκαν και δεν τις πίστεψαν, όσων οι φωνές ακόμη δεν ακούγονται ή δεν πρόλαβαν να ακουστούν. Ένα φεμινιστικό σύμβολο που θα θυμόμαστε και θα τιμούμε για πάντα, για να μας δείχνει τον δρόμο στον αγώνα ενάντια του σεξισμού και της έμφυλης βίας.
Για την Ελένη και κάθε Ελένη του κόσμου.
