«Αρχίνσα ταχύρρυθμα ιγώ εις γραμματική, κοινό μου σι το λιέω γίνκα τρουμιρή!» γράφει η γκουστιρίτσα
«Αρχίνσα ταχύρρυθμα ιγώ εις γραμματική, κοινό μου σι το λιέω γίνκα τρουμιρή!»
Άνξα του τουίτιρ
κι μι ήρθιν ντουβρουτζάς!
Πουλλά τα λάθη μου μι λιέτι
ένικα τς ντουπιουλαλιάς.
Μι, παραπονιεθκάτι πως δεν είμι
ντιπ καλή σν ουρθουγραφία
κι ιγώ του παραδέχουμι
γιατί είμι, καλιέ μ, κυρία!
Αγαπημένο μου κοινό
η πρόθισή σου μι αρκεί
για τούτου κι κάθι ιξής
θα μάθου τ’ γραμματική!
Κο, κι τι να φκιάσου η δόλια;
Άρξα τα μαθήματά μου
για να διουρθώσου πιριπλέουν
τα … ανουρθουγραφήματά μου!
Κι … πήγα εις σχουλείουν
ταχύρρυθμουν ιγώ
για να μι εκπιδεύσου
κι δια να παραμουρφουθώ.
Κο, πήγα εις καθηγητή
κουρυφαίου ιντατικουλόγουν
να μι φκιάσ’ ιντατικά
σουστό να γράφου λόγουν.
Αγόρασα τιτράδια
ιπήρα κι τουν Τζάρτζανου
κοινό μου, σι το λιέω
γω θα σ’ αφήσου άναυδου!
Κι άρχιξα τς μιλιέτις
μι τα -ι- κι μι τα -ε-
μα πόσα -ι- έχ’ αυτήν η γλώσσα;
Μπουρδουκλώθκα καλιέ!
Στουν πληθυντικό θελ -οι-
στουν ινικό θέλ’ ήτα!
Αχ! Θιούλη μου, αντραλίσκα
κι μ’ ίφιραν μια νύστα!
Σν αρχή παραξινιεύουμαν
κι ίμαν να μι κλιαις!
Γρι δεν καταλάβνισκα
τα ρήματα κι τς μιτουχές.
Άσι που κάποιις λέξεις
θέλνι σύμφουνα διπλά.
Όχου! Θα σπάσει του κιφάλι μ’
μι φαίνιτι μπήκα σι μπιλά.
Απού μικρή ου δάσκαλους
μι ίλιγιν ανουρθόγραφ’
κι μι ίλιγιν στ’ γραμματική
καμιά δεν είχα πρόσβασ’.
Μα τότις δεν καταλάβνισκα
μι άριζιν του διάλειμμα
κι όσο για τν ουρθουγραφία
τν έκαμα πασάλειμμα.
Κο, τώρα γίνκα φιρμάτ’
κι απόχτσα κι κοινό
κι απ’ τς χαραές σηκώνουμι
κι όλου μιλιτώ.
Του θέμα τς ανουρθουγραφίας
γω σι το λιέω έληξι
καθώς πουλί του θέλου
να βρίσκουμι σι ιξέλιξη.
Έμαθα τουν Παρακείμινου
μα κι τουν Υπερσυντέλικου
κο, νόμσις η γκουστιρίτσα
πλάσμα πως ίν ντιπέλικου;
Ιπήρα κι τσαντούλα
μαζί κι γουμουλάστιχα
ιτούτ η ανουρθουγραφία
για με κατέστη μάστιγα!
Αγαπημένο μου κοινό
γιρεύου να σι ικπλήξου
κι την πάσαν ικτίμησή σου
γιρέβου να κιρδίξου.
Ου δάσκαλός μ’ αναφουνεί
-Γκουστιρίτσα, τρανός ιν’ ου σιβιντάς σ’!
Γλιέπου πως στ’ γραμματική
θα φας τα λυσιακά σ’!
Αχ! Πόσου γίνκα μιλιτιρί
άσι, μην του συζητάς!
Απ’ του πουλύ του διάβασμα
γίνκα, κο, φιτ – φας!
Απού τα μαθήματά μ’
ταχύρρυθμου ικπιδεύσιους
κατέστηκα αναφανδόν
ιξαίριτης ανιέσιους!
Μι φαίνιτι τα κατάφιρα
κι γίνκα ουρθουγραφημέν’
όμους, πολύ ζουρίσκα
σι λιέγου η καημέν’!
Ξισκίσα εις του διάβασμα
πλακώθκα στ’ μιλιέτι
δε δίνου γω δικαίουμα
να έχτι να μι λιέτι.
Θα παριλαύνου καθ’ ιξής
κι στς 28 Οκτουβρίου
θα καμαρώνουμι πέρα δώθι
αφ’ ιαφτού μ’, κο, μι μπρίου!
Έγινα πτυχιούχα
πιριπλέουν στ’ γραμματική!
Κι αγαπημένου μου κοινό
τώρα, φκιάσι τουμπικί.
Ου δάσκαλους μι είπιν
απουτιλώ παράδειγμα
πουλί, κο, μι καμαρών’
μι λέει πως έχου χάρισμα!
Κι γω, μα, τουν ιξήγησα
πως δεν αφήνου τ’ ντουπιουλαλιά μ’
πως τν αγαπώ πουλί
κι τ’ θιουρώ μαγκιά μ’.
Κι οι φίλοι μ’ μι δώκανι
κι αυτοί συγχαρητήρια
σαν είδαν ουρθουγραφικώς
άπαντα τα πειστήρια.
Τα ταχύρρυθμα απέδουσαν
κι τν έμαθα τ’ γραμματική
κι, φίλοι μ’, τ’ ορκίζουμι
πως θα μι ουδικεί.
Απ’ τ’ Φαρέτρα μ’ θα εμφανίζουμι
ακραίους μουρφουμέν’
μα τ’ ντουπιουλαλιά μ’ δε θα αφήκου
μιας κι μι είν’ πολυαγαπημέν’!
Μ’ αγάπ κι ικτίμησ’
εις ντουπιουλαλιά μ’
που μι αυτήν ουρθώνου
ιγώ του ανάστημά μ’!
Ι γκουστιρίτσα
