Κοινωνία
Ο γιος του Τεμπονέρα στη μάνα του Φύσσα: “Δεν θα τους χαρίσουμε ούτε μια σπιθαμή δημοκρατίας”
.
Συγκλονιστική η ανάρτηση του Διονύση Τεμπονέρα, γιου του δολοφονημένου αγωνιστή καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα, που απευθύνεται στη μάνα του Παύλου Φύσσα μετά την αποφυλάκιση του χρυσαυγίτη Πατέλη, χωρίς να εκτίσει ολοκληρωμένη τη δεκάχρονη ποινή του.
.
Ο γιος μιλάει στη” μάνα όλου του κόσμου”, όπως την αποκαλεί, αποκαλύπτοντας τον κοινό τους πόνο, την κοινή τους οργή, τον κοινό τους πόθο να γίνει ο αγώνας των δικών τους αγώνας του κόσμου για Δημοκρατία και Δικαιοσύνη.
.
“Γιατί οι δικοί μας νεκροί φεύγουν, για να δώσουν ζωή και αξιοπρέπεια σε όσους έμειναν πίσω” γράφει ο Διονύσης Τεμπονέρας στη Μάγδα Φύσσα.
.
far
……………………………….
.
Ξέρω πώς νιώθεις. Θες να πάρεις μια πέτρα και να την πετάξεις πάνω του, με όλη σου τη δύναμη. Να φτύσεις, όσο πιο δυνατά μπορείς, μέχρι να μην σου μείνει σάλιο στο στόμα. Να τον κάνεις κομμάτια.
Πάντα σκεφτόμουν τι θα του έλεγα εγώ, αν τον συναντούσα μπροστά μου.
.
Πέρασαν 30 χρόνια, μα τώρα ξέρω: «Σε λυπάμαι και τώρα, όπως και τότε…» και θα συνέχιζα στο δρόμο μου. Έμαθα να μην μισώ, αλλά και να μην αλλάζω δρόμο.
.
Στον ίδιο δρόμο βαδίσαμε πριν λίγες ημέρες μαζί και κουβαλήσαμε τους νεκρούς μας. Ένα ποτάμι δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης που ξεκίνησε, όπως κάθε χρόνο, από τον τόπο της θυσίας και κατέληξε στο μπλόκο της Κοκκινιάς, εκεί που ο θάνατος του ενός γίνεται ζωή για τον άλλο.
Γιατί οι δικοί μας νεκροί φεύγουν, για να δώσουν ζωή και αξιοπρέπεια σε όσους έμειναν πίσω.
.
Ξέρω ότι ο πόνος είναι αβάσταχτος και θα γίνει χειρότερος. Πώς είναι δυνατόν να ακούς ότι ήταν «υποδειγματικός κρατούμενος»; Ότι το αδίκημα «τελέστηκε εν όψει συγκειμένων συνθηκών» όταν, πριν λίγες μέρες, τα ίδια χέρια υψώνονταν ναζιστικά μέσα στο σχολείο; Όταν τα απομεινάρια των φασιστοειδών ξεμύτισαν πάλι και διεκδικούν ρόλο, όχι στην πολιτική ζωή, αλλά στην καθημερινότητα των ανθρώπων, βάζοντας συχνά και την ατζέντα;
Και ποια δικαιοσύνη είναι αυτή, που έγινε τώρα ξαφνικά «πονόψυχη» με το φταίχτη, ενώ είναι κόλαφος για κάθε αδύναμο;
.
Στα στενά της Αμφιάλης ο κόσμος ανασαίνει ελεύθερα, μα χρειάστηκε το παλικάρι σου, για να σταματήσει το στιλέτο της μαυρίλας και του μίσους.
Πριν ένα χρόνο, όμως, εσύ και το παλικάρι σου τους νικήσατε. Δώσατε τη μάχη για όλους μας. Γίνατε φάρος και οδηγός, κρίκος μια αλυσίδας που στην άλλη άκρη οδηγεί με σιγουριά σε ένα δικαιότερο και καλύτερο κόσμο.
.
Από τότε χιλιάδες νέα παιδιά και μεγάλοι ζουν με το σύνθημα «Ο Παύλος Ζει». Μαζί με το σύνθημα ζουν με τις αξίες και τα ιδανικά του Παύλου, αυτά που του έμαθες εσύ και συνεχίζεις να μας διδάσκεις με την στάση σου όλα αυτά τα χρόνια.
Ο Παύλος δεν έμεινε εκεί για τους φίλους του. Έμεινε εκεί για όλους μας.
.
Για όλα αυτά σε ευγνωμονούμε, σου στέλνουμε την αγάπη μας και να ξέρεις ότι δεν εφησυχάζουμε.
Δεν θα τους χαρίσουμε ούτε μια σπιθαμή δημοκρατίας.
Ξέρουμε άλλωστε.
.
«Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.
Είναι τέτοια, που αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο
δεν έχουμε ελπίδα.» (Μπέρτολτ Μπρεχτ)
.
Κράτα…
Από ένα γιο στη μάνα όλου του κόσμου…
………………
.
Διονύσης Τεμπονέρας
Ξέρω πως νοιώθεις. Θες να πάρεις μια πέτρα και να την πετάξεις πάνω του, με όλη σου τη δύναμη. Να φτύσεις, όσο πιο δυνατά μπορείς, μέχρι να μην σου μείνει σάλιο στο στόμα. Να τον κάνεις κομμάτια.Πάντα σκεφτόμουν, τι θα του έλεγα εγώ, αν τον συναντούσα μπροστά μου.
Πέρασαν 30 χρόνια, μα τώρα ξέρω: «Σε λυπάμαι και τώρα όπως και τότε…» και θα συνέχιζα, στο δρόμο μου. Έμαθα να μην μισώ, αλλά και να μην αλλάζω δρόμο.
Στον ίδιο δρόμο, βαδίσαμε πριν λίγες ημέρες μαζί και κουβαλήσαμε, τους νεκρούς μας. Ένα ποτάμι δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης που ξεκίνησε, όπως κάθε χρόνο, από τον τόπο της θυσίας και κατέληξε στο μπλόκο της Κοκκινιάς, εκεί που ο θάνατος του ενός, γίνεται ζωή για τον άλλο.
Γιατί οι δικοί μας νεκροί, φεύγουν για να δώσουν ζωή και αξιοπρέπεια, σε όσους έμειναν πίσω.
Ξέρω ότι, ο πόνος είναι αβάσταχτος και θα γίνει χειρότερος. Πως είναι δυνατόν να ακούς ότι, ήταν «υποδειγματικός κρατούμενος»; Ότι το αδίκημα «τελέστηκε εν όψει συγκειμένων συνθηκών» όταν, πριν λίγες μέρες, τα ίδια χέρια, υψώνονταν ναζιστικά, μέσα στο σχολείο; Όταν τα απομεινάρια των φασιστοειδών, ξεμύτησαν πάλι και διεκδικούν ρόλο, όχι στην πολιτική ζωή, αλλά στην καθημερινότητα των ανθρώπων, βάζοντας συχνά και την ατζέντα;
Και ποια δικαιοσύνη είναι αυτή, που έγινε τώρα ξαφνικά, «πονόψυχη» με το φταίχτη, ενώ είναι κόλαφος, για κάθε αδύναμο;
Στα στενά της Αμφιάλης, ο κόσμος ανασαίνει ελεύθερα, μα χρειάστηκε το παλληκάρι σου, για να σταματήσει, το στιλέτο της μαυρίλας και του μίσους.
Πριν ένα χρόνο όμως, εσύ και το παλληκάρι σου, τους νικήσατε. Δώσατε τη μάχη για όλους μας. Γίνατε φάρος και οδηγός, κρίκος μια αλυσίδας, που στην άλλη άκρη, οδηγεί με σιγουριά, σε ένα δικαιότερο και καλύτερο κόσμο.
Από τότε χιλιάδες νέα παιδιά και μεγάλοι, ζουν με το σύνθημα «Ο Παύλος Ζει». Μαζί με το σύνθημα ζουν με τις αξίες και τα ιδανικά του Παύλου, αυτά που του έμαθες εσύ και συνεχίζεις να μας διδάσκεις, με την στάση σου, όλα αυτά τα χρόνια.
Ο Παύλος δεν έμεινε εκεί, για τους φίλους του. Έμεινε εκεί για όλους μας.
Για όλα αυτά σε ευγνωμονούμε, σου στέλνουμε την αγάπη μας και να ξέρεις ότι, δεν εφησυχάζουμε.
Δεν θα τους χαρίσουμε, ούτε μια σπιθαμή δημοκρατίας.
Ξέρουμε άλλωστε.
«Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.
Είναι τέτοια, που αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο
δεν έχουμε ελπίδα.» (Μπέρτολτ Μπρέχτ)
Κράτα…
Από ένα γιο, στη μάνα όλου του κόσμου…
