“Η χειρότερη τυραννία είναι αυτή που εφαρμόζεται για το καλό των θυμάτων της” τομέας Δικαιοσύνης ΜέΡΑ25

Εξάλλου, κάθε φασισμός όσο διαρκεί, κρύβεται πίσω από την προβιά των δημόσιων καθηκόντων και του κοινωνικού καλού!

Το Μάιο του 2010 γεννήθηκε η μνημονιακή Ελλάδα. Όλες οι κυβερνήσεις έκτοτε λαμβάνουν μέτρα λιτότητας με δήθεν προσωρινό χαρακτήρα, ως μόνο τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, επενδύοντας στο φόβο με όπλο την καταστολή και τον αυταρχισμό. Σήμερα, με όλες τις δημόσιες υποδομές ξεπουλημένες ή αποδεκατισμένες, την ανεργία, την εκτίναξη του ιδιωτικού χρέους, τη φτώχεια και την ερημοποίηση της χώρας διαπιστώνουμε ότι η θεραπεία ήταν όχι μόνο χειρότερη, αλλά και πιο θανατηφόρα από την ασθένεια.

Εδώ και ενάμιση χρόνο βιώνουμε εντός της μνημονιακής Ελλάδας μια  νέα κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω του «αόρατου εχθρού», του ιού SARS-Cov-2.  Η υγειονομική κρίση διαμορφώνει ένα καθεστώς μέτρων με τη γνωστή συνταγή: φόβος, προπαγάνδα, κοινωνικός αυτοματισμός, καταστολή και αυταρχικοποίηση.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται όμως έχει πλέον ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά με ανορθολογικά και παράλογα μέτρα, που ουδόλως σχετίζονται με τη δημόσια υγεία : αναποτελεσματικά λοκντάουν με τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό αντίκτυπο, αυθαίρετες απαγορεύσεις κυκλοφορίας, εξοντωτικά πρόστιμα, υγειονομικό απαρτχάιντ και πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων. Και το χειρότερο -σε συνέχεια της μνημονιακής λογικής και συμμόρφωσης- ακόμα και ο πυρήνας της ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος,  φαίνεται να τίθεται εν αμφιβόλω και να επαναπροσδιορίζεται μέσα από το «ηθικόν καθήκον», το δημόσιο συμφέρον και την κοινωνική αλληλεγγύη.

Η δημόσια υγεία, όμως, δεν είναι ανεκτό να προκαλεί φοβικά αντανακλαστικά σε μία σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία και η  έκτακτη ανάγκη δεν μπορεί ποτέ να οδηγεί σε υποχώρηση από τις αρχές της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Οι κατακτήσεις του νομικού μας πολιτισμού είναι τα μόνα εχέγγυα για τη διασφάλιση του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου και ιδίως των οικονομικά και κοινωνικά ασθενέστερων και ευάλωτων, ακόμα και σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, ιδίως μάλιστα σε αυτές.

Ο τομέας Δικαιοσύνης του ΜέΡΑ25 εκφράζει την ανησυχία του για την κατάσταση που παγιώνεται με τα πρόσφατα κυβερνητικά μέτρα και συγκεκριμένα:

1. τον τιμωρητικό υποχρεωτικό εμβολιασμό ιατρικού, παραϊατρικού, νοσηλευτικού, διοικητικού και υποστηρικτικού προσωπικού στο εθνικό σύστημα υγείας.

Το μέτρο που θεσπίστηκε για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας αυτοαναιρείται καθώς εργαλειοποιεί την πανδημία για σκοπούς αλλότριους της διασφάλισης της δημόσιας υγείας.

Ειδικά σε ό,τι αφορά τα ποσοστά των μη εμβολιασμένων υγειονομικών φαίνεται να είναι εξαιρετικά χαμηλά, ενώ σημειωτέον μεταξύ αυτών υπάρχουν και νοσήσαντες με αντισώματα (η φυσική ανοσία φαίνεται να υπερτερεί της τεχνητής), οι οποίοι δεν εξαιρούνται του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Ο δε εμβολιασμός των υγειονομικών που έχουν παραμείνει στο ΕΣΥ ή διατηρούν τα ιδιωτικά ιατρεία τους ανοιχτά, έγινε προ οκταμήνου και κατά τον ίδιο τον παραγωγό των εμβολίων δεν προστατεύονται πλέον αποτελεσματικά από τον ιό. Συνεπώς, η διαφοροποίηση των υγειονομικών μόνο ως προς την κατηγορία των μη εμβολιασμένων, ως δήθεν επικίνδυνων για τη δημόσια υγεία, δεν φαίνεται να δικαιολογείται επαρκώς με τρόπο επιστημονικό.

Οι υγειονομικοί άλλωστε, κατά τα πρώτα κύματα της πανδημίας εργάστηκαν με αυτοθυσία ακόμα και χωρίς μέτρα ατομικής προστασίας. Επομένως, ο χαρακτηρισμός τους ως κοινωνικά ανεύθυνων είναι άδικος και μη πραγματικός. Αντιθέτως, η τραγική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τόσο από την αναστολή της εργασίας τους,  όσο και από το γεγονός ότι οι εμβολιασμένοι υγειονομικοί μπορούν να βρεθούν εκτός εργασίας λόγω νόσησης, ενώ δεν γίνονται μόνιμες προσλήψεις, πολλώ δε μάλλον με όρους διαφάνειας και αξιοκρατίας, αποδεικνύουν αναμφίλεκτα ότι η θέσπιση της υποχρεωτικότητας των υγειονομικών δεν εκπληρώνει τη συνταγματική δημόσια υποχρέωση για την οποία το μέτρο αυτό νομοθετήθηκε

Πρόκειται λοιπόν για τιμωρητικού χαρακτήρα διατάξεις, χωρίς εμφανές όφελος για τη δημόσια υγεία. Αποκαλύπτουν δε, τη διαφαινόμενη πλήρη παράδοση του ΕΣΥ στους ιδιώτες ως μοναδικό κυβερνητικό στόχο.

Αυτό γίνεται ευκόλως αντιληπτό από την αποστελέχωση του ήδη αποδεκατισμένου ΕΣΥ, από την αναστολή των τακτικών ιατρείων, των προγραμματισμένων χειρουργείων αλλά και εφημεριών νοσοκομείων. Περαιτέρω, η συνεχής εκτόξευση ιδιωτικών δαπανών στην υγεία, η εμβόλιμη τροπολογία στο μεταναστευτικό, που πλέον επιτρέπει τη σύναψη τρίμηνων συμβάσεων υγειονομικού και διοικητικού προσωπικού υπό τη μορφή συμφωνιών για ενοικιαζόμενους εργαζόμενους με εργολάβους που κερδοσκοπούν με κρατικό χρήμα χωρίς όφελος για τη δημόσια υγεία οι οποίες φανερώνουν τις αληθινές προθέσεις των κυβερνώντων που δεν είναι άλλη από την ιδιωτικοποίηση της Υγείας.

2. την επιβολή της υποχρεωτικότητας σε ιδιώτες γιατρούς με την αναστολή δυνατότητας συνταγογράφησης και πρόβλεψης εξοντωτικών προστίμων.

Το μέτρο στερεί από τον κάθε ασθενή-πολίτη τη δυνατότητα ελεύθερης επιλογής του θεράποντα ιατρού του και επιβάλλει δυσανάλογες και δυσβάστακτες κυρώσεις σε πολίτες–ιδιώτες ιατρούς. Για ορισμένη κατηγορία ασθενών που συνδέονται προσωπικά και με μακρά σχέση εμπιστοσύνης με τους θεράποντες ιατρούς τους αυτή η στέρηση της ελεύθερης επιλογής συνεπάγεται με στέρηση στο πολύτιμο αγαθό της υγείας.

3. την επιβολή της υποχρεωτικότητας σε φαρμακοποιούς

Η εμπορική φύση της συναλλαγής, που διατηρεί τα χαρακτηριστικά ενός καταστήματος λιανικής πώλησης, δεν δικαιολογεί την επίκληση της δημόσιας υγείας.

4. τα πιστοποιητικά εμβολιασμού εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ως νομική υποχρέωση του εργαζόμενου.

Δημιουργούνται σοβαρά ζητήματα από την τήρηση και επεξεργασία ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων από τον εργοδότη, δημόσιο ή ιδιωτικό, ενώ οι πιέσεις των εργοδοτών υπό την απειλή δυσβάστακτων προστίμων θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την εργασία.

Στην ουσία ο εργαζόμενος υποχρεώνεται σε αναγκαστικές, με άκρως αυταρχικό τρόπο τιθέμενες επιλογές.

5. το υγειονομικό απαρτχάιντ

Απαράδεκτη η διάκριση των πολιτών μεταξύ εμβολιασμένων ή μη και μάλιστα με «ποινή» τον αποκλεισμό από την κοινωνική και οικονομική ζωή, αλλά και το δημόσιο σύστημα υγείας, από το οποίο εξαιρούνται οι πολίτες, που δεν έχουν εμβολιαστεί ενώ συμμετέχουν εξίσου για χρόνια στα ασφαλιστικά ταμεία, επιβάλλοντας ρατσιστικούς διαχωρισμούς με ορατό τον κίνδυνο να οδηγήσουν μελλοντικά και σε άλλα  μονοπάτια αποκλεισμών.

Τα παραπάνω μέτρα συγκρούονται με τις συνταγματικές αρχές της αξίας του ανθρώπου (άρθρο 2 παρ. 1 Συντάγματος), της ελευθερίας ανάπτυξης της προσωπικότητας (άρθρο 5 παρ. 1 Συντάγματος), της προστασίας της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας (άρθρο 5 παρ. 5 εδ. α’ Συντάγματος), της προστασίας έναντι βιοϊατρικών παρεμβάσεων (άρθρο 5 παρ. 5 εδ. β’ Συντάγματος), της σωματικής ακεραιότητας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (άρθρο 7 παρ. 2 Συντάγματος), αλλά και την αρχή της ισότητας (άρθρο 4 Συντάγματος).

Νομοθετικοί «νεωτερισμοί» όπως εκείνοι που πρόκειται να εισαχθούν με την αντικατάσταση του άρθρου 191 ΠΚ για τη «Διασπορά ψευδών ειδήσεων» επιβεβαιώνουν την ανησυχία μας ότι η κυβέρνηση με πρόσχημα την πανδημία μας οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Ευθύνη κάθε δημοκράτη είναι να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η πολιτική, εκλεκτική και μεροληπτική αποδοχή των επιστημών και της τεχνολογίας παραβλέπει τους βάσιμους προβληματισμούς περί ανάδειξής τους ως παραγόντων καθορισμού της ζωής μας πέρα και πάνω από τις αρχές του ανθρωπισμού και του κράτους δικαίου.

Προτεραιότητα για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας, θα είχαν, κατά σειρά,  η ουσιαστική ενίσχυση του ΕΣΥ με προσλήψεις μόνιμου υγειονομικού προσωπικού, η δημιουργία πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας,  η  συχνή πραγματοποίηση δωρεάν τεστ για όλους, η επαρκής ιατρική παρακολούθηση όσων έχουν διαγνωσθεί θετικοί, η νοσηλεία στα νοσοκομεία για όλα τα νοσήματα, η  ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα εμβόλια και το αγαθό της υγείας, η δημοσιοποίηση στατιστικών δεδομένων, η ορθή και πλήρης ενημέρωση και διαφώτιση.

Αντιθέτως, η αδιαφάνεια, η απόκλιση από τις προβλεπόμενες νόμιμες διαδικασίες, η παράκαμψη των θεσμικών οργάνων, η κερδοσκοπία των φαρμακευτικών εταιρειών, η εργαλειοποίηση της επιστήμης, το κράτος φόβου και πανικού εν ονόματι της δημόσιας υγείας, η φίμωση κάθε αντίθετης θέσης, τα μέτρα καταστολής, τα πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων, ο κρατικός έλεγχος, ο αποκλεισμός από την οικονομική και κοινωνική ζωή μιας κατηγορίας συνανθρώπων μας, περιγράφουν μια υγειονομική τυραννία. Σήμερα εργαλειοποιούν την πανδημία. Αύριο θα εργαλειοποιήσουν κάποιον άλλο φόβο με άλλη δικαιολογητική βάση!

Ποιος ξέρει εάν αύριο δεν θα μετριέται  το δικαίωμα στη ζωή, στην υγεία, στην ελευθερία, στην αξιοπρέπεια από την παραγωγικότητα ή την αποδοτικότητα; Όσο οι άνθρωποι συνηθίζουν να σκύβουν το κεφάλι και να προσαρμόζουν τη ζωή τους σε ένα όλο και πιο ασφυκτικό πλαίσιο χωρίς να αντιδρούν, όσο η κοινωνία «εκπαιδεύεται» και αποδέχεται αυτό το διαχωρισμό σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας,  καθένας μας θα αναγκάζεται κάθε φορά να αποδείξει το αυτονόητο ότι ως άνθρωπος έχει δικαιώματα, ελευθερίες και αξία, και νομοτελειακά κανείς δεν θα γλυτώσει κάποια μοιραία στιγμή από τη θέση του πολίτη δεύτερης κατηγορίας.

Εξάλλου, κάθε φασισμός όσο διαρκεί, κρύβεται πίσω από την προβιά των δημόσιων καθηκόντων και του κοινωνικού καλού!