Ένας πυροσβέστης γράφει: “Θα ήθελα να ξεχάσω… αλλά δεν θα ξεχάσω…”
Θα ήθελα να ξεχάσω
τα 3-4 πρόβατα, που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία… Τα αφεντικά του λείπανε διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε γι’ αυτό…
Θα ήθελα να ξεχάσω
τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα, καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα..
Θα ήθελα να ξεχάσω
τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου, όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού…
Θα ήθελα να ξεχάσω
τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας, όταν άρχισαν να γλείφουν τα σπίτια τους οι φλόγες…
Θα ήθελα να ξεχάσω
όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε, όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη…
Θα ήθελα να τους ξεχάσω
όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβοντας μάνικες και δεν μπορούσαμε, επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας…
Θα ήθελα να ξεχάσω
όλους αυτούς που πίνανε καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας…
Θα ήθελα να ξεχάσω
αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες…
Θα ήθελα να ξεχάσω
τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο, όταν τους κύκλωνε η φωτιά…
Θα ήθελα να ξεχάσω
αυτήν τη λαίλαπα, που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές, που κάποτε χαρήκαμε ως παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν ότι υπήρχαν…
Μα δεν θα ξεχάσω
εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων, που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς, που μας περιτριγύρισαν…
Μα δεν θα ξεχάσω
τους συνάδελφους από Αταλάντη, που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη γι’ αυτούς περιοχή…
Μα δεν θα ξεχάσω
όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα, που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροϊδεύουν τους Εθελοντές…
Μα δεν θα ξεχάσω
το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ένα ευχαριστώ, για να μη θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα.
Μα δεν θα ξεχάσω
ότι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα… Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ, όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
Μα δεν θα ξεχάσω
την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε, όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσανε μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε από ανθρωπιά και καλοσύνη… Σας ευχαριστώ…
Και δεν θα ξεχάσω
να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο συγγνώμη για όλες τις καταστροφές, που της έχει προξενήσει το είδος μου…
Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα, εάν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες, πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς εκεί πάνω και εμείς εδώ κάτω; Πώς περιμένω από ένα κράτος με στημένα σενάρια να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον από τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου;
Λίγη στάχτη στα μαλλιά…
Δολοφόνοι…
