«Άι ρε Φιλιπίδ’, στου κιλί σ’ καλό ταξίδ’»
Κι ινώ ίμαν ανιμιλίας
κι πουλί βαριόμαν ίδι
γλιέπου ξαφνικά στς ιδίσις
γραπουμένου του Φιλπίδι.
Κι ικεί που αξάμουνι
μι όλνους τς κιριλέδις
παριπιπτόντους γλιέπου
να φουράι χιρουπέδις!
Αφτός, κο, ίταν κάπουτι
τς κουμουδίας βασιλιάς
μι τ’ αφτόν ξικαρδίζουνταν
ουλάκιρους ντουνιάς.
Μα, του κακό παράγινι
κι τα μιαλά τ’ φουσκόσαν
ιτούτους κι ι Λιγνάδις
ακρέους παλαβόσαν.
Άιντι, ρε Φιλιπίδι
πιδίς ίχις ιξουσία
έπριπι ν’ απλόισ’ του χέρ’
μι τ’ βία ις κιρία;
Πώς πιούσις ρε του ίθους
που ‘χουν ι ιθουποιί
συ, του έκριβους στου βάθους
του βαλις μεσ’ του βρακί.
Κρίμα, ρε, του θέατρου
εμουλίθκιν απού σιένα
μιας κι ίσανι ου πρότους
δι λουγάριαζις κανιένα.
Ίξιβρις πως σ’ έχνι ανάγκι
τα αθόα τα κουρίτσια
μα, ισί ικανουπιούσις
μόν τα θκά σ’ τα καπρίτσια.
Ίσαν στιν καλιτιχνίαν
πάν απ’ όλα τα στιλέχι
κι σι λιέι «Τι πιράζ’
άν ιγό θα κάμου έσχι;»
Γι’ αφτό δεν αναροτιόσουν
«πιος καλιέ μου θα μιλίσ’;
Μένανι τουν Φιλιπίδι
Για βιασμό να μαρτιρίσ’;»
Γίριβιν ι κουπιλίτσα
δλια στου θέατρου να βρι
μα, ισί τν παρινουχλούσις
κι ίχις μιαν διαστρουφί.
Κι τν ικβίαζις ουμά
για να τ’ δόισ κάποιου ρόλου
κι τν ιθόπιβις κριφά
κι τν έπιανις τουν κόλου.
Δεν εσκέφτικις πουτές
πως σπιλόντς μία κιρία
στου μιαλό σ’ ίχις του σιεξ
θράσους ίχις κ’ απλιστία.
Ίλιγις δεν θα βρουν θάρους
να μιλίσουν κατ’ εμού
Πού να το πιρνις χαμπάρ
π’ ακλουθούσι του Me too!
Δεν του έπραξις καλά,
σι του λιέου, κε Πέτρου
ίσαν βασιλιάς αγνόμουν
κι ξιπέρασις του μέτρου.
Πίραν τα μιαλά σ αέρα
πρώτους ίσαν κουμικός
μα, διέπραξις την ίβριν
κι ίσι τόρα θλιβιρός.
Απ’ τα χρόνια τα παλιά
δεν αρέζ’ η αλαζουνία
κι για τούτου σ’ επιβλίθι
μέγιστι ι τιμουρία.
Κρίθκις προυφιλακιστέους
κι ίσι πλιέουν επικίνδινος
για να ξαναφκιάξς τα ίδια
διμόσιους ίσι κίνδινους.
Ιπέπισις ις σφάλμα μέγα
κι ικρίθις βιαστίς
άιντι, διάβινι μουνάχους
ις του δρόμου τς φλακίς.
Ιγώ σι καταχιρουκρουτούσα
σαν ιρχόμουν στς παραστάσις
μα ισί στα καμαρίνια
ανίθκις έφκιανις προυτάσις.
Μι ξιγέλασις σου λιέου,
ίσι πουνιρί αλπού
σι πιρνούσα για σπουδέου
λιες κι ίσαν του Εθνικού.
Τόρα φορσις χιρουπέδις
κι θα μπις κι σ’ φιλακί
κι μαζί μι τουν Λιγνάδι
σ’ έχου του όντι σιχαθί.
Κάτσι τόρα στου κιλί σ’
τουν καϊμό σ’ για να πνίξις
ίσαν αλαζουνικός
κι θα σι επιβλιθί ι τίσις.
Δε σ’ αλπούμι ντιπ καθόλου
που φτασις ως του ναδίρ
«σκάλις ανιβάζ’ – σκάλις κατιβάζ’
Αχ! Βρε κακουμίρ!»
Τι να σι κάνου Πέτρου μ;
τάχα τόρα πιος σι φτέι;
Δεν του ίξιρις μουρέ,
πως ι πρότ’ θα γίνουν τιλιφτέι;
Τόρα έμαθα πως κλιες
μεσ τς Τριπόλιους του κιλί
μα όντας κλέγαν τα κουρίτσια
δε σι κέγουνταν καρφί.
Όλα ιδώ πλερόνουντι
βάλι του καλά στου νου
ξεκαβάλισι σο λέο
γένι άφαντους κι ξου!
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
πρους άπαντα τα κουρίτσια
που ομιλούν κι καθόλου
δε σιουπούν
Ι γκουστιρίτσα
