Θα παραθέσω την εμπειρία μια φίλης μου με την οποία βρέθηκα πρόσφατα, μετά από αρκετό καιρό …
………………………………………………………………………………
5ος όροφος της Παθολογικής κλινικής του νοσοκομείου.
Στην πόρτα της εισόδου, στο αριστερό φύλλο της, ραγισμένη η τζαμαρία κάτω, δεξιά κολλημένο χαρτί Α4 με οδηγίες που συνιστούσαν την προσοχή: « ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΥΘΡΑΣΤΗ ΤΖΑΜΑΡΙΑ».
Επίσης αφίσες με πληροφορίες για την προστασία από τον Covid -19…
406 ο αριθμός θαλάμου νοσηλείας της.
Τρεις γυναίκες ξαπλωμένες, δύο δεξιά και μία αριστερά, ένα κρεβάτι, ποιος ξέρει τι πόνο είχε συγκεντρώσει τόσα χρόνια, την περίμενε.
Αριστερά, δίπλα στην ντουλάπα… Πολύ βολικό για τα πράγματά της.
Είχε περάσει δυο μέρες πριν, τη δοκιμασία της μοναξιάς στον δεύτερο όροφο, στον όροφο Covid!
Rapid και μοριακό τεστ, τα πέρασε με… επιτυχία, εξάλλου είχε ολοκληρώσει τον εμβολιασμό της τον Φεβρουάριο.
«Δεν μπορούμε να βρούμε φλέβα.. πολύ δύσκολα τα πράγματα!»
Μία έμπειρη νοσηλεύτρια τα καταφέρνει…
Την τέταρτη μέρα παραμονής της εκεί, αρχίζουν οι μεταγγίσεις.
Τα χέρια της φιλάσθενης, ηλικιωμένης κυρίας φαίνονται πολύ ταλαιπωρημένα.
Αρχίζουν δειλά να εμφανίζονται και οι κατακλίσεις.
Καθώς περνούν οι μέρες όντας εξαντλημένη, επικοινωνεί μόνο με τη γλώσσα του σώματός της….
Πέρασαν 10 ημέρες.
«Στις 3:00 περίπου το μεσημέρι θα σας δώσω την διάγνωση και θα βγει», είπε ο κύριος Σ., γιατρός της παθολογικής κλινικής.»
Τον ευχαρίστησαν και μπήκαν στον θάλαμο.
Είναι Δευτέρα…
« Δευτέρα και Παρασκευή συνήθως βγάζουν τους ασθενείς για να αδειάζουν θέσεις», λέει μία «αποκλειστική» στο διάδρομο.
Η άρρωστη γυναίκα δεν γνωρίζει αν πρέπει να χαρεί ή να λυπηθεί.
Είναι εξαντλημένη, κοιμάται επιτέλους από το πρωί που έχουν αφαιρεθεί οι «πεταλούδες» από τη φλέβα και ο ορός έχει βγει….
Έρχεται μία νοσηλεύτρια κατά τις 2:00 και ρωτάει:
«Έχετε κάποιον να έρθει να την πάρει;
Δεν έχουμε ασθενοφόρο, δεν έχουμε τον οδηγό για το ασθενοφόρο.
Είναι άρρωστος στο σπίτι.»
«Έχουμε», απαντούν τα κορίτσια της.
Αλλά να μας βοηθήσετε τουλάχιστον να τη μεταφέρουμε μέχρι κάτω.»
«Ναι, ναι… θα έρθουν δύο τραυματιοφορείς και θα βοηθήσουν. Μην ανησυχείτε!»
Στις τρεισήμισι περίπου, ένας νεαρός ειδικευόμενος και πολλά υποσχόμενος γιατρός , ενημερώνει και δίνει τη διάγνωση με τις αξιολογήσεις των διαφόρων εξετάσεων… αξονικές, υπέρηχοι, εξετάσεις αίματος, ούρων. Είναι ευγενικός και συμπονετικός.
«Στο καλό να πάτε κι αν συμβεί οτιδήποτε μας τηλεφωνείτε ξανά.»
Το επανέλαβε δυο-τρεις φορές.
Δεν διαβάζουν τη διάγνωση. Κύριο μέλημά των δύο αδερφών και αγωνία τους είναι με ποιον τρόπο θα καταφέρουν να σηκώσουν τη μητέρα τους και να την καθίσουν στην ειδική καρέκλα, χωρίς να την ταλαιπωρήσουν και κυρίως χωρίς να πέσει.
Έρχονται δύο νεαρές νοσηλεύτριες -τραυματιοφορείς !
Η κυρία Π. δεν μπορεί να συνεργαστεί.
Είναι πολύ αδύναμη.
Στα νιάτα της καταπόνησε με ζήλο και υπερβολή το σώμα της, ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες της οικογένειας.
Οι νοσηλεύτριες με τη σχετική βοήθεια, καταφέρνουν να την καθίσουν στη βοηθητική καρέκλα.
Σε ερώτηση που δέχτηκαν απάντησε η μία εκ των δύο: «Είμαστε με πρόγραμμα… δεν είμαστε στο μόνιμο προσωπικό και έχουμε να πληρωθούμε καιρό.
Το προσωπικό δεν φτάνει, οι νοσηλεύτριες δουλεύουν δύο βάρδιες μέσα στην ίδια μέρα πολλές φορές. Δύσκολα παίρνουν άδεια.»
Η κ. Π. βρίσκεται σε λίγο στο σπίτι της.
Ζεστό μπάνιο επιτέλους! Το κρεβάτι της, ο οικείος ζεστός χώρος της δικής της ταυτότητας, την ηρεμούν.
Αφήνεται… Δύο μέρες κοιμάται πολύ…
Την τρίτη μέρα στο σπίτι όλα αλλάζουν.
Δεν θέλει να φάει, δεν μπορεί να φάει, ούτε να πιει νερό.
Όταν τη σηκώνουν να καθίσει, δεν αντέχει. Χρειάζεται υποστήριξη…
Τέταρτη μέρα στο σπίτι, η κατάσταση χειροτερεύει…
Πριν μπει στο ασθενοφόρο, χαιρετάει με το βλέμμα το σπίτι της.
Ξέρει κι ας μην το έχουν αποδεχθεί οι άλλοι ακόμη, ότι δε θα ξαναγυρίσει…
Έχει επιδεινωθεί η κατάστασή της, αλλά θα ξαναπεράσει τη μαρτυρική αναμονή στον όροφο του Covid, μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα του Rapid τεστ και του μοριακού…
Το πρωτόκολλο αυτό επιβάλλει .
Την ανεβάζουν στον 5ο όροφο.
Στο 407 αυτή τη φορά, στη δεξιά πλευρά, πάλι προς την ντουλάπα του θαλάμου.
Έχει πάει Κυριακή.
Για δεκατέσσερις σχεδόν ώρες της δίνουν νερό με τη σύριγγα σε μια απέλπιδα προσπάθεια για την ενυδάτωσή της , ώστε να κερδίσει τη ζωή.
Όσο κι αν υποβόσκει η ελπίδα , η υγεία της είναι πλέον μη αναστρέψιμη.
Οι γιατροί , επίσης, συνεχίζουν το δύσκολο έργο τους… Θέλουν να κερδίσουν χρόνο!
Δε μιλάει, δε λέει τίποτα…
Εξάλλου με δυσκολία μιλούσε εδώ και οκτώ χρόνια, μετά το εγκεφαλικό που υπέστη εξαιτίας της καρδιακής ανεπάρκειας.
Σκουπίζει τα χείλη της κάθε τόσο με το χαρτί που σφίγγει στο χέρι της και κουνάει διαρκώς το δεξί της πόδι .
Δε σε κοιτάζει πια στα μάτια….
Και το βλέμμα της δεν είναι ακόμη απλανές, μέχρι τη στιγμή που αρχίζει να κοιτάζει γύρω της σα χαμένη…
Τη Δευτέρα το πρωί μια μάσκα οξυγόνου στο ήρεμο επιτέλους πρόσωπό της.
Η εξέλιξή της δεν είναι καλή.
Τα μάτια σφαλιστά, σαν κάποιος να τα έχει κολλήσει.
Σε λήθαργο… Κι όμως άκουσε όλο το ξέσπασμα της αγάπης και το αγαπημένο της τραγούδι που πνίγηκε τρεμάμενο σε λυγμούς.
Κατάπινε όπως όταν βρισκόταν σε αμηχανία ή ήταν συγκινημένη.
-Κούνα το κεφάλι σου μαμά!
Δεν μπορείς να εκφραστείς , όμως μας ακούς!
Σε παρακαλώ! Κούνησε λιγάκι το κεφάλι σου !
Κούνησε το κεφάλι της προς τα κάτω απαλά.
Το τελευταίο νεύμα της αγάπης που τόσα χρόνια την πλημμύριζε.
Την Τρίτη στις 5 και 20 περίπου το απόγευμα ένας δυνατός αέρας έφερε μαύρα σύννεφα και οι αγαπημένοι της, ακούγοντας τον παπά να ψέλνει, έστρεψαν το βλέμμα προς τα παράθυρο του ναού έντρομοι …
«Μη βρέξεις Θεέ μου!»
Έβρεξε!
Μόλις όμως ο τελευταίος ασπασμός έλαβεν τέλος, η βροχή σταμάτησε και ένας ήλιος γλυκός τους υποδέχτηκε…. Την κήδεψαν και την σκέπασαν και την άφησαν εκεί μόνη…
Μια υπέροχη ψυχή διακτινίστηκε προς την ελευθερία…
καλή εβδομάδα με υγεία
Ει. Δα.
