Μια μέρα του Μάη του 1955 (πριν 66 χρόνια δηλαδή) μας φώναξε ο πατέρας μου, εμένα και τον αδελφό μου τον Κώστα, για να δούμε το νέο αδελφό μας που μόλις είχε γεννήσει η μάνα μας, τον Δημήτρη.
Σήμερα- 3 Μαΐου 2021- είδα τον Δημήτρη σε φωτογραφίες (λόγω Covid) να είναι μέσα σε φέρετρο και να κοιμάται γαλήνια, μετά από δίμηνη ταλαιπωρία σε νοσοκομεία της Βέροιας και της Θεσσαλονίκης, λόγω του καταραμένου κορονοϊού που τον τυράννησε μέχρι να βγει η ψυχή του και με φυσιογνωμία καταταλαιπωρημένη.
Άραγε, ποιες λέξεις, ποιες φράσεις, ποια νοήματα, ποιο είδος λογοτεχνικού λόγου, θα μπορούσε να περιγράψει:
Τη δυστυχία μου.
Το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε με το χαμό του στο είναι μου.
Τα βαριά και λυπητερά συναισθήματα που ένιωσα και με έχουν περικυκλώσει σαν κατάμαυρα σύννεφα προκαλώντας μου ασφυξία.
Το βάθος του γκρεμού που έπεσε η ψυχή μου και τραυματίστηκε βαριά για να γλιτώσει από το σοκ που της προκάλεσε η θέαση αυτών των φωτογραφιών και οι οποίες φωτογραφίες θα με συνοδεύουν στη σκέψη μου για πάντα.
Τελικά στη ζωή μας όλα θα τα δούμε, όσο δυσάρεστα και να είναι.
Δημήτρη, αγαπημένε μου αδελφέ, Βενιαμίν της οικογένειας, σίγουρα θα ξανανταμώσουμε.
Δώσε φιλιά στο μπαμπά, εκεί ψηλά που είσαι τώρα.
Βέροια, 3 Μάη 2021
Γ.Ξ.Τροχόπουλος
