“Παγκόσμια Ιμέρα τς Ιγίας σίμερις! Πιραστικά, κο, Άδουνι!” γράφει η… γκουστιρίτσα

Παγκόσμια Ιμέρα τς Ιγίας  σίμερις, Άδουνι μ’! Στ’ αφιερώνου! Σι σένα κι στν… ιβισθισία σ’! Αμ’ πώς!

Πιραστικά, κο, Άδουνι!

Άδουνι, πόσου σ’ αλπούμι
που σι πόντσι του πουδάρ’
μα κι σι κώλου δεν έβαζις
μον’ απδούσις σα γουμάρ’.

Κάθι μέρα στα διλτία
κι στου ΣΚΑΙ τς ικπουμπές
σινιχώς μας ουμιλούσις
λιες κι έχμι ικλουγιές.

Κάτσι, Άδουνι μ, στου σπίτι σ’.
Ξικουράσου κι καμπόσου
κο, ισί ίσι παλικάρ’
τα ‘βαλις κι μι τι νόσου.

Άδουνι, πόσου σ’ αλπούμι
που έβγαλις κι δισκουκίλ’!
Σουρνάρ’ τρέχνι τα δάκρια μ’
κο, φέρτι μι ένα μαντίλ’.

Αχ! Γιατί, βρε Υπουργέ μ’
να ιπουφέρς τόσου πουλί.
Ισπιβσμιένα χιρουργίθκις
ιξαντλίθκι ι αντουχί.

Άδουνι, σι κάνου φόκους
να σι πιάνιτι ι μεσ’.
Να πιθέν’ απού τουν πόνου
σι κανιέναν δεν αρέσ’.

Iσί δεν ίθιλις να πας
ις του ΚΑΤ να ιγχιριστίς
ίλιγις πως άλνι πουνούνι
απού μένα πιο νουρίς.

Nα, αφτά μι καντς, κο, τώρα
κι ν’ αντέξου δε μπουρώ
πάντα ίξιβρα πως έχου
τέτιου ιβέσθιτου Υπουργό.

Iσί, απσίφισις τουν πόνου
που σι βάρσι του πουδάρ’
Άλουστι, πουτές δε νιάσκις
για του θκό σου του τουμάρ’.

Kι, αμέσους θισιάσκις.
Όχι! Τουν ίπις του γιατρό
προυιγούντι απού μένα
άνθρουπι ένα σουρό!

Aχ! Ρε Άδουνι, σπουδέι
ισ πουλί ιφσπλαχνικός
ισί, δε θα ιγχιριζόσουν
μα ιπέμνισκ’ ου γιατρός.

Δυό μέρις, Έλινα μ, πουνούσι
κι βουγγούσι στου κριβάτ’
μι του ζόρι τουν τραβούσαν
να τουν πάνουν ις του ΚΑΤ.

Ικίνους, ισιένα ισκιφτόταν
που για χρόνια περιμέντς
να σι δώσι τι σιρά του.
Πέμι, του καταλαβέντς;

Του μιαλό σ’ μόνου θιμάτι
που’ ταν  Υπουργός τς Υγίας
κι ιπιδί κι σι πουνούσις,ίλιγιν:
“Ιν’ τς φαντασία σ’.”

Κι έπισις, κο, να τουν φας
που ακόμα περιμέντς
κι τουν θιουρίς ιπέτιου
Γουλγουθά που ανιβέντς.

Ε, κι αν δε σ’ έδουσι κι φάρμακα
πού ‘σαν καρκινουπαθίς
Μη σι νιάζι, κο, σι λιέι,
“μουναχός θα γιατριφτίς.”

Ε, κι αν παραμέλτσι ασθινίς
τουν ικτάκτουν αναγκών
Τι ίνι, κο, ου Άδουνις;
Τουν πρώτουν βουιθιών;

Ίθιλις να σι βουιθίσ’
ι Υπουργός Υγίας.
Τό ξιρις πως ου Άδουνις
ίνι…  ιβισθισίας!

Πού πας, ρε, ανασφάλιστους
ις του νουσουκουμίου;
Καλά σι λιέι ι Άδουνις
«Αφτό, ίνι γιλίου».

Ωωχ! Μ’ έσκασις κι σι.
Τόσα χρόνια λιες πουνάς.
Κο, μι βιάζισι σι λιέου,
μι τν αράδα σ’ θα πας.

Παν’ απ’ όλα ι Άδουνις
πρώτους να ιγχιριστί.
Κο, σαν ίσι Υπουργός,
σι πουνάι πιο πουλί!

Μην του γλιεπς για αδιαφουρία
Έλινά μου, φουκαρά.
Κι μι χρόνια, μι κιρούς
θά ‘ρθι ι θκι σου ι σιρά.

Τ’ Υπουργού σ’ ι δισκουκίλ’
ίτου, απ’ όλις πιο τρανί
Όσου «πιο ψιλά ανιβέντς»
μιγαλών’ κι πιο πουλί.

Κι συ, Έλινα μ’ τουν κράιζ
κι όλου, λιέι τουν μισίς
όλου λιέι τουν καταριέσι
κι τν υγία τ’ αψιφίς.

Άδουνι, αναρουτίθκις
για του κράξιμου αφτό;
Ή του μόνου που σι νιάζ’
να σι λιέμι Υπουργό!

Άδουνι μ, ιγώ σ’ αλπούμι
κι στου λιέου ιφθαρσώς
ισί, ίσι ψιχουπουνιάρς
κι ου κόσμους ίν’ κακός.

…………………………………

………………………

Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
για τα θέματα τς Υγίας.
Πιραστικά σ’, ρε, Άδουνι!
Ιλπίζου να κατάλαβις
πως ίν’ κι πώς πιρνάι
ικίνους που πουνάι!

Ι γκουστιρίτσα

(Σημείωση Φαρέτρας: Μήπως καμιά φορά τα σκίτσα κι οι γελοιογραφίες περιττεύουν ακόμη και στα ευθυμογραφήματα της γκουστιρίτσας, όταν οι φωτογραφίες είναι τόσο εκφραστικές; Λέμε…)