ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας: Πίσω από τις κουίντες – Αντώνης Στεφανόπουλος, ο πολυπρισματικός
Μια πρωτότυπη διαδικτυακή δράση του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας ολοκληρώθηκε σήμερα, με τελευταίο πρόσωπο ανθρώπων που εργάστηκαν σ’ αυτό, τον Αντώνη Στεφανόπουλο.
Η ιδέα επικεντρώθηκε στα πρόσωπα των ανθρώπων του Θεάτρου που δεν προβάλλονται, που δεν απολαμβάνουν το χειροκρότημα, που είναι πίσω από τις κουίντες, αλλά που χωρίς αυτούς δεν θα ήταν δυνατή η πραγματοποίηση της παράστασης.
Οι τεχνικοί του ΔΗΠΕΘΕ, οι ανώνυμοι στυλοβάτες του, παρουσιάστηκαν μέσα από μια σειρά ψηφιακών συνεντεύξεων, που η έμπειρη με την παρουσία της χρόνια τώρα στο τοπικό ραδιόφωνο, Σοφία Γκαγκούση, τις έκανε πραγματικότητα.
Μέχρι σήμερα παρουσιάστηκαν οι: Γιώργος Βέγκος – ηλεκτρολόγος, φωτιστής, Σάκης Αβραμίδης – ηχολήπτης, Διονύσης Λυκοστράτης – μηχανικός σκηνής, κατασκευαστής σκηνικών Κώστας Κωστόπουλος – τεχνικός σκηνής, οδηγός, Αντώνης Στεφανόπουλος – σκηνογράφος, ηλεκτρολόγος, φωτιστής και για όλους ειπώθηκε η φράση και “όχι μόνο”. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι, πέρα από τη συνεργασία μεταξύ τους, είχαν να δώσουν περισσότερα πράγματα, όταν το Θέατρο τους το ζητούσε, πέρα από τον επίσημο ρόλο τους.
Γιατί θα ασχοληθούμε απόψε μόνο μ’ ‘εκείνον που έριξε τη διαδικτυακή αυλαία; Εύλογο το ερώτημα. Η απάντηση έχει πέρα από την αναμφισβήτητη αξία του – πράγμα που διακρίνει και τον καθένα από τους υπόλοιπους στο δικό του πόστο – και προσωπικό χαρακτήρα.
Γνώρισα το Αντώνη Στεφανόπουλο στη δεκαετία του ’80 – χρυσή εποχή για τον Πολιτισμό – όταν χρειάστηκε να συνεργαστώ μαζί του σε πορτρέτα συγγραφέων και ποιητών που ανεβάζαμε τότε με τους μαθητές του 1ου Γυμνασίου Βέροιας στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της πόλης και αργότερα με το Σύνδεσμο Φιλολόγων Ημαθίας.
Εκείνο που με είχε εντυπωσιάσει τότε σ’ αυτόν – καθώς ήταν ο φωτιστής των ερασιτεχνικών μας “παράστάσεων” ήταν όχι η ικανότητά του στο να αποδίδει με τους φωτισμούς την απαιτούμενη κάθε φορά ατμόσφαιρα – πράγμα που ήταν πάντα δεδομένο – αλλά η σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπιζε τη δουλειά μας χωρίς να την υποβιβάζει με το επίθετο”μαθητική”. Ένας άνθρωπος που δουλεύει πολύ ξέρει πάντα να εκτιμά και τη δουλειά των άλλων.
Σεμνός, αθόρυβος, λιγομίλητος μέχρι το σημείο της παρεξήγησης, ο Αντώνης Στεφανόπουλος δεν είναι μόνο άνθρωπος του Θεάτρου όπως εξαιρετικά παρουσιάστηκε στη αποψινή ψηφιακή συνέντευξη του ΔΗΠΕΘΕ, αλλά είναι και ζωγράφος και φωτογράφος με προσωπική σφραγίδα και έχουμε παρακολουθήσει κι αυτές τις μορφές της προσωπικής του έκφρασης σε εκθέσεις. Είναι, λοιπόν, πολυπρισματικός, είναι καλλιτέχνης.
Στη συνέντευξη που πήρε η Σοφία Γκαγκούση, με την άνεση που τη διακρίνει και με την ευστοχία των ερωτήσεών της, που διεισδύουν απλά και ουσιαστικά και στον εργασιακό χώρο αλλά και στον ανθρώπινο, ο Αντώνης Στεφανόπουλος, σκηνογράφος, φωτιστής και ηλεκτρολόγος, κατέθεσε την προσωπική του εμπειρία στο ΔΗΠΕΘΕ από το 1983.
Ως σκηνογράφος μιλά για τη σημαντική συνεργασία που πρέπει να έχει με το σκηνοθέτη της κάθε παράστασης, μετά από την σε βάθος μελέτη του έργου, που πρέπει να έχει γίνει από τον ίδιο, για τις δυσκολίες που παρουσιάζουν σκηνογραφίες παλιότερων εποχών, που πρέπει να αναδίδουν την ατμόσφαιρα της εποχής, άρα η έρευνα πρέπει να είναι σοβαρή και κοπιαστική, για τη μοιραία σχέση μεταξύ ζωγραφικής και σκηνογραφίας.
Μιλά για το ξεκίνημα του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, που μαζί με τα άλλα ΔΗΠΕΘΕ της χώρας ξεκίνησαν χαράζοντας έναν πρωτόγνωρο δρόμο, το να φέρουν το Θέατρο όσο πιο κοντά γινόταν στον κόσμο της Επαρχίας, για τον σταδιακό αποπροσανατολισμό από τον αρχικό στόχο, καθώς τα μεγάλα ονόματα που μπαίναν στο παιχνίδι των επιλογών δυναμίτιζαν οικονομικά τον θεσμό,
Μιλά για μεγάλες προσωπικότητες που γνώρισε μέσα από το ΔΗΠΕΘΕ του αναστήματος του Μιχαλακόπουλου και του Καταλειφού, για τους δασκάλους του στη σκηνογραφία.
Μιλά για την ομαδικότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει το Θέατρο και το χαρακτηρίζει, για χαριτωμένα στιγμιότυπα με ανθρώπους του Θεάτρου, που θυμάται. Μιλά για το Θέατρο υπογραμμίζοντας το απαραίτητο στοιχείο που πρέπει να χαρακτηρίζει όσους ασχολούνται μ’ αυτό, το πάθος. Και ο Αντώνης Στεφανόπουλος με ό,τι καταπιάστηκε το είχε.
Και το ξανατόνισε κλείνοντας: Πάθος και συνεργασία!
Εξαιρετική, λοιπόν, η ιδέα του ΔΗΠΕΘΕ, με επιμέλεια του Διευθυντή του, του Γιάννη Παρασκευόπουλου, και πρωτότυπη! Και μην ξεχνάμε, ιδέα που υλοποιήθηκε σε δύσκολους καιρούς!
……………………….
