Έφιδρως και τρομαγμένος, πριν καλά ξημερώσει, ξύπνησε ο Δήμαρχος της πόλης. Τρομαγμένος από εφιαλτικό όνειρο, που πριν λίγο είχε δει, βγάζοντας άναρθρες κραυγές και ξυπνώντας όλη την οικογένεια.
Ενώ ακόμα βρισκόταν σε κατάσταση πανικού, ζήτησε να τον βοηθήσουν να πλησιάσει το παράθυρο για να δει έξω. Εκείνη την ώρα έπεφτε το πρώτο φως της ημέρας και μπόρεσε να διακρίνει τουλάχιστο όσο μπορούσε να δει ότι δεν υπήρχε καμία αλλαγή στην πόλη.
Χωρίς ακόμα να του έχει περάσει ο τρόμος, ζήτησε να του φέρουν μια εικόνα να προσκυνήσει. Όλη η οικογένεια όρθια γύρω του με έκδηλη την ανησυχία και την απορία της και αυτός καθισμένος στη γωνιά του καναπέ, παρ’ όλο που είχε δει από το παράθυρο, όσο φυσικά μπορούσε, ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει στην πόλη, ζήτησε να βγει κάποιος έξω, για να σιγουρευτεί ότι έτσι είναι.
Ρωτώντας τον η σύζυγος, με απορία και φόβο τι έπαθε, απάντησε με τρομαγμένη φωνή ότι είδε εφιαλτικό όνειρο.
Κι ενώ ακόμα η φωνή του δεν είχε αποκατασταθεί και ο τρόμος δεν του είχε φύγει, μαζεμένος όπως ήταν στην άκρη του καναπέ άρχισε να εξιστορεί το όνειρο.
Είδα, είπε, στο χώρο του νεκροταφείου της πόλης ένα τεράστιο καζίνο! Αν διέκρινα καλά, μάλλον ήταν Τούρκος ο ιδιοκτήτης. Μικρά πούλμαν συνεχώς έφερναν κόσμο, για να παίξει απ’ άλλες περιοχές και από τις γειτονικές χώρες. Πιο δίπλα οι τεράστιοι σωροί των οστών που μάζεψαν οι μπουλντόζες που έκαναν την εκσκαφή.
Είδα, συνέχισε χωρίς να σηκώσει καν το κεφάλι του, για να δει τους γύρω του μέσα σε νέφος καπνού από το θυμιατό της γιαγιάς που συμπλήρωνε συνεχώς θυμιάμα, όλα τα μικρομάγαζα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης αραχνιασμένα με κατεβασμένα τα ρολά εδώ και 30 χρόνια.
Είδα ένα τεράστιο ξενοδοχείο, μπορεί να είχε και δεκαπέντε και είκοσι ορόφους δίπλα στην κάτω πλατεία μέσα στο γήπεδο μπάσκετ! Από τον πανικό που με κατέλαβε δεν πρόσεξα σε ποιον ανήκει.
Είδα μεγάλες ουρές για τα δωρεάν συσσίτια, που οργάνωναν φιλανθρωπικές ΜΚΟ σε τρία τουλάχιστον μέρη της πόλης!
Είδα τεράστια κτίρια να ξεφυτρώνουν ανάμεσα στις παλιές πολυκατοικίες και πολυκαταστήματα λαμπερά μέσα στην πόλη.
Είδα μαυραγορίτες με ύφος κατακτητή να την περπατάνε ψάχνοντας…
Είδα διαμερίσματα ερμητικά κλειστά και οικογένειες να στοιβάζονται πολλές μαζί σε άλλα που οι τράπεζες δεν τα είχαν πάρει ακόμα. Να βλέπατε τα παπούτσια τους πώς ήταν στοιβαγμένα στους διάδρομους…
Είδα το κτίριο της πάνω πλατείας να ανήκει σε σκοπιανό μεγιστάνα με πολύχρωμα φώτα και εκκωφαντική μουσική. Δεν κατάλαβα αν ήταν ντίσκο ή κάτι άλλο. Πάντως η πλατεία ήταν γεμάτη τραπέζια και πολλά σκουπίδια γύρω απ’ αυτά.
Είδα ουρές πολιτών έξω από τα γραφεία εύρεσης εργασίας εκλιπαρώντας για κάποιες ώρες δουλειάς.
Είδα τον κάμπο να κατέχεται από ρώσους μεγαλοεπενδυτές και τους αγρότες να δουλεύουν γι’ αυτούς από νύχτα σε νύχτα για το ψωμί.
Είδα τα πεσμένα αιολικά στο βουνό που είχε ξεραθεί εντελώς, να σκουριάζουν, ενώ κάποια απ΄ αυτά γύριζαν ακόμα.
Είδα όλους τους αρχαιολογικούς χώρους του Δήμου να ανήκουν σε κινέζους επενδυτές που τα εκμεταλλεύονταν. Ουρές οι τουρίστες, για να θαυμάσουν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, ενώ τα πούλμαν που τους κουβαλούσαν πηγαινοέρχονταν!
Είδα, είδα, είδα, συνέχισε ασταμάτητα να εξιστορεί το όνειρο ο Δήμαρχος, ενώ όλοι γύρο του τον άκουγαν άφωνοι και τρομαγμένοι.
Κάποια στιγμή που συνήλθε κάπως, φώναξε. Τα 112 ακίνητα της δημοτικής μας περιουσίας που παραχωρήθηκαν στους κλέφτες, όλα τώρα είναι χτισμένα! Εμείς δεν τα ανακοινώσαμε στους συμπολίτες μας, για να μην τους τρομάξουμε… Δεν είχαμε φανταστεί τι μπορεί να συμβεί!…
Για πολλή ώρα μονολογούσε ο δήμαρχος, ενώ όλη οι οικογένεια ανήσυχη στεκόταν όρθια γύρω του.
Η γιαγιά συνέχιζε να θυμιατίζει λέγοντας ακατάπαυστα και φωναχτά το “Πάτερ ημών”…
Για τη μεταφορά Τεύκρος
