“Έχω 18 ασθενείς διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ και θέλω αναπνευστήρες! Ο ένας είναι 32 χρονών!”
Σε μια κραυγή όλη η τραγωδία…
Σε μια κραυγή όλη η γύμνια του συστήματος υγείας με ευθύνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη…
Σε μια κραυγή όλη η σαπίλα ενός συστήματος που απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή…
«Εχω 18 ασθενείς διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ και θέλω αναπνευστήρες! Έχω ένα παλικάρι 32 χρονών… δώσε μου τουλάχιστον έναν γι’ αυτόν… Θα έρθω εγώ να τον πάρω!!!»
Αυτά ήταν τα λόγια νοσηλευτή από νοσοκομείο της Αττικής στη συνάδελφό του στο νοσοκομείο Παίδων.
Όπως αναφέρει η ίδια, ο συνάδελφός της την παρακάλεσε να βοηθήσει, αλλά δυστυχώς δεν γινόταν γιατί δεν υπήρχε επάρκεια.
Τα λόγια της νοσηλεύτριας είναι ενδεικτικά της κατάστασης που εξακολουθεί να επικρατεί στα νοσοκομεία με διασωληνωμένους ασθενείς εκτός ΜΕΘ.
«Αν καταφέρεις», προσθέτει, «με τις πράξεις σου να σώσεις έστω κ έναν άνθρωπο, τότε άξιζε που ήρθες σ’ αυτή τη ζωή!»
Ακολουθεί ένα απόσπασμα από την ανάρτησή της:
«Έχω 18 ασθενείς διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ και θέλω αναπνευστήρες! Έχω ένα παλικάρι 32 χρονών… δώσε μου τουλάχιστον έναν γι’ αυτόν… Θα έρθω εγώ να τον πάρω!!!»
4 μμ σήμερα… Ακόμη στη δουλειά ο συνάδελφος από άλλο νοσοκομείο που μου τηλεφώνησε γεμάτος αγωνία μήπως και μπορέσω να τον βοηθήσω.
29 χρόνια νοσηλεύτρια σε παιδιατρική ΜΕΘ –προϊσταμένη τώρα– έχω δει κι έχω ζήσει πολλές δύσκολες στιγμές, αυτό όμως ήταν γροθιά στο στομάχι!
Αλλο είναι οι ανακοινώσεις αριθμών στην τηλεόραση κι άλλο να σου λέει τι ζει ένας φίλος σου. Οσο δύσκολο κι αν είναι να χάνεις έναν ασθενή που πάλεψες με όλους τους τρόπους να τον σώσεις, δε συγκρίνεται με τίποτα με το να ξέρεις ότι ένας άνθρωπος «σκάει», δε μπορεί να εξασφαλίσει τη βασική προϋπόθεση για τη ζωή του, την ανάσα.
Ήμουν δίπλα στη μητέρα μου όταν πέθαινε με αυτό τον τρόπο… Ενας άνθρωπος ήρεμος και χαμηλών τόνων, που χωρίς να το αντιλαμβάνεται ούρλιαζε και άνοιγε τα χέρια σαν πουλί μπας και «ανοίξουν» λίγο εκείνα τα ρημαδοπνευμόνια και μπει μέσα λίγος αέρας!
Τίποτε δε συγκρίνεται με την πίκρα που νιώθεις ως επαγγελματίας υγείας όταν ξέρεις ότι «αν ήταν αλλιώς καμωμένα όλα», όλοι οι άνθρωποι και μαζί κι αυτό το παλικάρι θα είχαν την ευκαιρία να παλέψουν για τη ζωή τους.
Ο γιος μου είναι 29… Το παλικάρι θα έχει μια οικογένεια, γονείς απελπισμένους γιατί δε μπορούν να είναι δίπλα του να του κρατούν το χέρι και να του δίνουν κουράγιο.
Σε όλη τη διαδρομή δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και –αφελώς ίσως– σκεφτόμουν αν μπορούσα να κάνω κάτι εγώ, αν μπορούσαμε όλοι οι νοσηλευτές να σκεφτούμε κάποιες λύσεις, να κάνουμε κάτι οργανωμένο:
Μεταφέρονται άραγε κάποιοι σε πιθανόν κενές κλίνες της περιφέρειας; Άραγε τι άλλο μπορούμε να ζητήσουμε απ΄ αυτούς που πολεμάνε στα νοσοκομεία ενηλίκων;
Βούλα Φεϊζίδου
Πηγή: Ημεροδρόμος
