«Ι Άδουνις γίνκι … νουνός!»
Εν μέσου του λογκντάου
ι Άδουνις γίνκι νουνός
ίνι πουλί ουρθόδουξους
του ξέρτι ασφαλώς!
Γιατί, κο, να τιρίσ’ τα μέτρα
ι ιπουργός ι Άδουνις
ιπιδί μέσ’ στου σπίτι, ισι
πιντάμινου ανάμινις;
Αμέσους να τουν κουρουιδέψς
τέτιου σπουδαίου άνθρωπου
κορ, έχ ινσινέσθισ’
τουν πέρασις γι απάνθρουπου;
Άαα! Άδουνι αφτί τ’ φουρά
ίμι κι γω μαζί σ’
κορ, μι σιγκίνιτσις πουλί
χίλια χρόνια να ζίισ’.
Άιντι όλνοι ι αριστιρί
τουν φάγατι τουν ιπουργό
κι λίγου αν σας δούλιψι
που ίνι του κακό;
Α ρε, όλνοι ισίς ι αριστιρί
κορ, ίστι πουρουμέν’
Χρισουχουίδις σας χριάζιτι
άιντι κατακαϊμέν’!
Άδουνι, τς έφαγι ι πουνιριά
δε σι καταλαβαίν’
ισί ίσι αλτρουιστίς
ιγίνκις ι Ρουμπέν.
Έλλινα μ’, δεν του ίξιρις
δεν ίσι ινιμερουμένους
ιπίριν άδια ιδικί
σι λιέι ι καϊμένους.
Γίριβιν να βαλ’ στιν ικκλισιά
κι έτερουν ορθόδουξου
ισί, γιατί τουν κουρουιδέβς;
Πού ίνι του παράδουξου;
Κο, σιγκινίθκι που προυστέθκι
κι άλλους χριστιανός
α, ρε Άδουνι, θα κλάψου
ρε ισύ ίσι θιός!!!
Τι; Ιπιδί σι ούριαζι*
να μιν παρανουμίισ;
Παράδιγμα ρε σι έδουσι
κι συ πώς να βαφτίισ’.
Θα περς, λιέι, τιν άδια
απού τιν ικλισία
κι θα παέντς για βάφτισ’
σιγά τιν κουρουιδία!
Ασχέτους αν ι σίνουδους
λιέι πως δεν γνουρίζ’
ι χριστιανός ι Άδουνις
ούλα τα παραμιρίζ’.
Κορ, έβαλιν τα κλιάματα
μέσα στιν ικκλισία
κι αν άλλαξι στρατόπιδα
ιχιν ιβισθισία!
Ι Άδουνις ίν σινισθιματικός
κι έκαμι ένα μιστίριου.
Ισί πλιρόντς τα πρόστιμα
κι χίντς κι διλιτίριου.
Έλλινα μ’ του παραξίλουσις
στν έδουσι ου ιός
τα βαλις μι τουν Άδουνι
που τώρα γίνκι νουνός.
Τι; Ιπιδί έχς πιριορισμό
κι αν βγις τρώγις κι ξίλου
αν πας κι καμιά βόλτα
ι Χρισουχουίδις λιέι: “Θα δίρου.”;
Τόσου πουλί σι φένιτι
ι Άδουνις σι γέλασι;
Κο, μία βάφτισ έκανι
Πάι κι ιπέρασι!
Εε, λίγου σι ξιγέλασι
πως ίνι θέμα ιγίας
κο μι του βάιζ μες στου μιαλό σ’
δεν ίν’ τς παρανουμίας.
Αχ! Άδουνι, ίσι πατριώτς
κι χριστιανός μι ίθους
κι ούλα αυτά π’ ακούουνταν
για σένα, ίνι μίθους.
Κι αν έκαμις κι βάφτισ’
κι ου χρόνους ίταν άκιρους
για να μας δλεβς ψιλό γαζί
πάντα θα ίσι άξιους.
Ίθιλις να πλιρόις του πρόστιμου
Σι φάνκιν αδικία
Άδουν’; Του κουβαδάκι σ’
κι ις άλλιν παραλία.
Τώρα σι πιρ’ ου πόνους
για να γινίς νουνός
μα ιγώ θα αναμένου
ποτ’ θα γινίς μπουχός*.
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
ούτι κατά διάνιαν
γιατί αυτό που μ’ έφκιασις κι ζω
ανίκι στιν παράνιαν!
ι γκουστιρίτσα
σι ούριαζι*: σε μάλωνε
θα γινίς μπουχός*: θα εξαφανιστείς
