Ίταν μιγάλους ου νταλκάς για του βρακί τς δασκάλας
(Ας απουκρέψουμι, πιδιά, κι ας ίν’ κι μι τα λόγια!)
Ι γκουστιρίτσους άκσι
τραγούδ απ’ του Λιτόχουρου
θιμίθκι κι του δράμα του
του όντι ανυπόφουρου.
Φίλι μ’ κι γκουστιρίτσου μου
για πέμι τουν καϊμό σ’
Αμόλνα του κι πέμι τουν
κι σι να ξαλαφρόισ’.
“Κορ, λόισα μια δασκάλα
κι τ’ χάζιψα πουλί
σαν έσκιψι κι τν ίδα,
φορούσι στριγκ βρακί.
Ζουρλάθκα, κο, σαν ίδα
του κόκιανου βρακί
μι βάρισιν ου έρουτας
ντάγκ!!! στου δόξα πατρί!
Αχ! Αντραλίσκα πάραφτα
ίρθι ου ουρανός σφουντίλ’
του στριγκάκ’ τς δασκάλος
ίτου σκιέτου σιεξ απίλ!
Απού τότι αναστατόθκα
σι λιέου έχου σικλιτιστί
δεν μπουρώ να ξιπιράσου
τς δασκάλας του βρακί.
Π’ του μισιφόρι τς φένουνταν
δαντιλουτό στριγκάκ’
κι ιγώ ι δόλιους τώρα
τραβάου του μουστάκ’.
Σαν ιγλιέπου κουλουκόφτ’
κάτου απ’ τ’ φουστίτσα
μ’ ανέβικιν ι πίεσ’
τ’ λιγούριψα τ’ μουσίτσα.
Καταζουρλάθκα ντιπ για ντιπ
κι μι τα δυό τς μπαλκόνια
νιώθου να ρίχνουν κανουνιές
πω, πώ, τρανά κανόνια!
Τιλιουμανίς στου ρουχισμό
κι μι ουρέου γούστου
Ωχ! άφσι ανιλέιτου
να φένιτι του μπούστου.
Πω, πω, πω,!Τι έπαθα!
Τν ακουλουθώ απού πίσου
μι τρέχουνι τα σάλια μου
κι πώς να τα κρατήσου;
Μι θάμπουσαν τα κουρσέδια
που ίταν ντιπ στινά
ζαλίσκαν τα μιαλά μ’
μι πόντσαν τ’ αχαμνά…
Τρίζουν τα πιζουδρόμια
μόλις τα κατιβέν’
πίριν αψλά τουν αμανιέ
ιν’ κουλουπιτσουμέν’.
Τα μάτια τς ίνι πράσινα
τα μάγλα τς βιρίκουκου
σαν τ’ γλιέπου μι σικώνιτι
ρίκου-ρίκου, ρίκουκου!
Τα χίλια τς πιτρουκέρασου
κι τα μαλλιά τς μαύρα
Μι έριξιν μία ματιά
κι ίρθα κι γίνκα τάβλα.
Κάτου απ’ του σπίτι τς τριγιρνώ
Κι όλου κόβου βόλτις
πιάνου κι μια καντάδα
κι τς αμουλνώ δυο νότις.
Κουρντίζου κι τν κιθάρα μ’
για να τις τραγουδίσου
τραγούδι απ’ του Λιτόχουρου
μίπους κ’ τ’ σιγκινίσου.
Κι πιάνου ρε μανζόρι
για «τς δασκάλας του βρακί»
του μόνου που κατάφιρα
ίταν να αρτσουθί.
Ανίγι του παράθυρου
κιτάι στα κλιφτά
κι ρίχν’ απάν’ στα μούτρα μου
νιρό μι έναν κβα.
Μι φάνκι πως ταράχκι
σαν άκσι του στιχάκι
που ίλιγιν λαχτάρισα
τς δασκάλας του βρακάκι”.
Ααχ! Ίταν μιγάλους ου νταλκάς
για του βρακί τς δασκάλας
μια νταμιτζάνα άδιασιν
ζαλίσκιν ου κιφάλας!
Κι ικίν’ ίτο προυκλιτικιά
κι έσκιβιν μι δόλου
κι ι γκουστιρίτσους κέγουνταν
που τν έβλιπι τουν κόλου.
Δεν γλιέπου να τουν ξιπιρνά
τς δασκάλας τουν καϊμό
μες στου μιαλό τ’ κόλισι
βρακί δαντιλουτό!!!
……………………………….
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
στου άσμα του Λιτουχουρνό
που θύμσι στου γκουστιρίτσου
τουν μιγάλου τον καϊμό…
Ι γκουστιρίτσα
————————————–
Σημείωση Φαρέτρας: Η γκουστιρίτσα εμπνεύστηκε τους παραπάνω στίχους ακούγοντας το παραδοσιακό ιστορικό αποκριάτικο τραγούδι του Λιτοχώρου “τς δασκάλας του βρακί”. Μπορείτε να το ακούσετε ΕΔΩ
