Σι τι Ιλλάδα ζούμι, κο;
Έρχιτι ι καθαρί Διφτέρα
κι θέλου ν’ απουκρέψου
μα, μι τούτα δω τα μέτρα
δεν κουτώ να έβγου έξου.
Σα να μιν έφτανι, καλιέ
πιντάμινου λογκντάου
φοβούμι να πάου στου σούπιρ
Ξύλου που θα του φάου:
Τρέμου να στίλου sms
να βάλου κουδικό.
Άμα λαθέψου, τι γένιτι;
Αν δω αστινουμικό;
Κο, μίπους μι βαρούν
να φίγει ου ιός;
Για τούτο γίνκι τραμπούκους
ου αστινουμικός;
Ξίλου, καλιέ μ’, δεν έπιφτι
κάπουτι μι τι Χούντα;
Ιπίρχιν τότι ου ιός;
Α! Ρε, ουρέα χρόνια! Πούντα!
Τα μέτρα, κο, που ιπίραν
έφιραν σουρουλόπ
γλιέπου να μι βαράνι
αστνουμικί μι γκλοπ.
Ίνι ακρέους ιχθρικί
χιρουτουνούν μι βία
γλικέ μ’ Χρισουχουϊδι
νιώθου μια κουρουϊδία
Όμους ιμί κ’ πιρίφαν’
που ίσι απ’ του νουμό μας
κι ίσι πάντα σταθιρός
Μιχάλι μ’, στουν αγόνα σ’.
Τώρα, αν πίγις απ’ του ΠΑΣΟΚ
σν Νιέα Διμουκρατία
αδίκους σι κατιγουρούν.
Σιγά τν αμαρτία!
Ξερς καλά να προυστατέβς
του δόλιου τον πουλίτ’
Στέλνς έναν αστινουμικό
για να τουν σπασ’ τ’ μίτι.
Άπαξ δε στιλ κι μίνιμα
κι καμ’ κι τουν καμπόσου,
κλουτσιά θα δωσ’ ου μπράβους σου”
ου αστυνουμικός σου!
Καλά τ’ καντς, αρέ Μιχάλ’,
κι φέρισι μι βία!
Ιντάχθικις για τα καλά
σ’ Νιέα Δημουκρατία!
Ααα! Ίσι διμουκρατικός
κι στα πανιπιστίμια.
Παλιόπιδα κι φιτιτές
θα σας βαρούνι τίμια.
Γιατί, κο, να μι σι βαράι
ζ πλατία ου πουλιτσμάνους;
Τι; Να τουν ξιπιρνά στου ξύλου
ου παλιουαμιρικάνους;
Τι; Ίχις του θράσους
κι έκατσις ιπάνου στου παγκάκ’;
Ααα! Σι τρόι ο κόλους Έλλινα
για σουβαρέψ’ λιγάκ’!
Κο, ου αστινόμους προυσπαθί
σι όλα να ιν’ ιντάξ.
Ίνι πιθίνιου όργανου
κι ιπιβάλ’ τιν τάξ’.
Τι; Δεν υπακούς του όργανου
κι ίσι αντιρισίας;
Δε σιγχουρί του όργανου!
Τι ίνι; Ου Μισίας;
Εεε! Τώρα κι αν σι σακατέβ’
κι τν πλάτι σ’ απ’ του ξίλου
ίνι που περν’ διαταγί.
«Σίμιρις πιόν να δίρου;»
Εεε! Κι αν σι μαλόν’ κι άδικα
ις τς προυσαγουγές
μιν τουν παραξιγίς, κο Έλλινα
ίνι διαταγές.
Κι αν σι φένουντι φασιστικές
οι μέθοδ’, ουλίγουν τι,
ρότιξι του Μιχάλ’
ξέρ’ ούλα να στα πι.
Κι σιγά που ξιλουκουπίθκι
ου νιαρός απ’ τ’ Νιέα Σμύρν’
σιγά μη του βαρούσαν
αστνουμικί σι σμην’!
Μα λίγο τουν ξικόρμιασι
ου αστινουμικός
Τα δίξιν κι σι βίντιο
ου παλιουνιαρός…
Αίσχους!Καλιέ ετόλμισις
του όργανου να σπρωξ’;
Πέσι τώρα καταγίς
κι κάτσι να τς μαζώκς.
Κι ου θκός όμους γίτονας
ίνι αστινουμικός.
Α, μα έχ’ άλλ’ κουψιά
ιν’ διαφουριτικός.
Ίν’ έντιμους, ιν’ τίμιους
ίνι χρισό πιδί!
Θιούλι μου, ιπάρχουνι
τιούτ’ αστινουμικί!
Κάθι προυί τουν χιριτώ
μι απαντά μ ιβγένια.
Πάλι καλά που μέν’ κουντά μ’
να μη μι τρόι η ένια.
Γιατί πώς να του κάνουμι
σι τούτου του ντουνιά
τα πιο πουλλά τα όργανα
ίνι καλά πιδιά…
…………….
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
στν αστινουμία
π’ δε χρισιμοποιί τ’ βία!
Ι γκουστιρίτσα
