«Όχι, δεν γεννήθηκες 17 Νοέμβρη» γράφει ο Στέλιος Κούλογλου
Το περιστατικό είναι αυθεντικό. Μου το έχει εξομολογηθεί, σε ανύποπτο χρόνο, ένας πρώην πράκτορας της CIA που συνόδευε τον Αμερικανό πρέσβη σε μία κρίσιμη συνάντηση του με τον Α. Τσοχατζόπουλο, κορυφαίο υπουργό της τότε κυβέρνησης Σημίτη. Ο πρέσβης υποστήριζε ότι διέθετε αδιάσειστα στοιχεία που αποδείκνυαν ότι εγκέφαλος της 17Ν ήταν ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς της χώρας: ο Βασίλης Βασιλικός.
Τα αμερικανικά λαγωνικά είχαν συγκρίνει, σύμφωνα με τον πρέσβη, τα γραπτά του συγγραφέα με τις προκηρύξεις της οργάνωσης και είχαν βρει πολλά κοινά σημεία! Οι ΗΠΑ απαιτούσαν τη σύλληψη του, απειλώντας εμμέσως με αντίποινα, αν η κυβέρνηση συνέχιζε να καλύπτει τον «εγκέφαλο». Ευτυχώς η πρόταση δεν έγινε δεκτή και γλιτώσαμε από ένα ακόμη φιάσκο, από τα πολλά που προηγήθηκαν της σύλληψης των μελών της 17Ν.
Το περιστατικό δείχνει όμως ότι, αντίθετα με ότι πρόσφατα ειπώθηκε, η τρομοκρατία είχε σοβαρότατες παρενέργειες και στις διεθνείς σχέσεις και τη δημοκρατική ζωή της χώρας. Και ο Θ. Δρίτσας θα πρέπει να το ξανασκεφτεί και η κυβέρνηση Μητσοτάκη να καταλάβει ότι δεν παίζουμε, ούτε χρησιμοποιούμε πρώην τρομοκράτες για να κερδίσουμε ψήφους.
Η ζωή του Δ. Κουφοντίνα κινδυνεύει και μαζί της κινδυνεύει να αναστηθεί η εγχώρια τρομοκρατία, που ηττήθηκε οριστικά τις προηγούμενες δεκαετίες, με την εξάρθρωση της 17ης Νοέμβρη. Υπάρχει ο κίνδυνος, στα μάτια μιας μερίδας νέων, ο επικεφαλής μιας αιματηρής, πολιτικής πανωλεθρίας, να μεταμορφωθεί από πολιτικό κουφάρι σε ήρωα.
Συνθήματα όπως το «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», το οποίο εμφανίστηκε στις πρόσφατες διαδηλώσεις αναπαράγοντας τον τίτλο του βιβλίου του απεργού πείνας, αποτελούν ιστορική καπηλεία πρώτου μεγέθους όπως άλλωστε και η υφαρπαγή της ημερομηνίας της εξέγερσης από τον Κουφοντίνα και τους ομοίους του. Αλλά δείχνουν ότι υπάρχουν οπαδοί του Κουφοντίνα. Θέλει η κυβέρνηση να τους αυγατίσει;
Η τρομοκρατική δράση της 17Ν δεν είχε την παραμικρή σχέση με την ειρηνική, παλλαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου εναντίον των τυράννων. Αντίθετα βοήθησε τις πιο συντηρητικές δυνάμεις της χώρας να περιορίσουν τις δημοκρατικές ελευθερίες, οδήγησε σε παρακολουθήσεις αθώων πολιτών από την Ασφάλεια, σε παραβίαση της προσωπικής «ζωής των άλλων». Όπως και στη φυλακή 7 εκδότες και δημοσιογράφους, που το 1991 αντιτάχθηκαν στον «αντιτρομοκρατικό» νόμο της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και τους περιορισμούς της ελευθερίας του τύπου.
Δεν είναι σωστό ότι η δράση των τρομοκρατών ήταν αδιάφορη για τους πολίτες, όπως υποστήριξε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θ. Δρίτσας. Η ελευθερία της έκφρασης περιορίστηκε. Η δημοκρατία υπέστη πλήγματα, προοδευτικοί πολιτικοί και διανοούμενοι, καθηγητές, συγγραφείς και δημοσιογράφοι, σπιλώθηκαν ή «φωτογραφήθηκαν» ως εγκέφαλοι της 17Ν ή ως υποστηρικτές της. Το ΠΑΣΟΚ της εποχής κατηγορείτο συστηματικά από τη ΝΔ ότι ανεχόταν τη δράση της, αν δεν την υπέθαλπε κιόλας. Η ίδια ιστορία και τακτική επαναλαμβάνεται και σήμερα.
Στην πραγματικότητα, οι δολοφονίες της 17 Ν τις προηγούμενες δεκαετίες, χρησιμοποιήθηκαν συστηματικά από τη δεξιά. για να αμαυρώσει τη δράση της αριστεράς και να αντλήσει μικροκομματικά οφέλη.
Τα ιδανικά της αριστεράς, ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και η εναντίωση στη θανατική ποινή, η συλλογική δράση αντί της τυφλής βίας ενός ατόμου ή μιας συνωμοτικής ομάδας, το όραμα της ειρηνικής μετάβασης σε μια πιο δίκαιη και δημοκρατική κοινωνία, βρίσκονται στους αντίποδες των όποιων ιδεών και πρακτικών των τρομοκρατών.
Το τωρινό αδιέξοδο οφείλεται στην αδιαλλαξία της κυβέρνησης και στον φωτογραφικό της νόμο που η ίδια δεν τηρεί. Χθες, το Πλημμελειοδικείο Λαμίας απέρριψε το αίτημα για προσωρινή αναστολή ή διακοπή εκτέλεσης της ποινής Κουφοντίνα, που κατόπιν δήλωσε ότι «πολιτική είναι η απόφαση της μεταγωγής μου στον Δομοκό, πολιτικά να το λύσουν» και συνεχίζει την απεργία πείνας.
«Ακόμη και σήμερα, το 2013, βγήκαν στο φως δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι από το 20 έως το 30 τοις 100 των ερωτηθέντων ζητά την ανασύσταση της 17 Ν», γράφει ο Δ. Κουφοντίνας στο «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», ενώ αλλού αναφέρεται στην «αίσθηση της ιστορίας», με την οποία αντιμετώπιζε την σταδιακή εξάντλησή του στην απεργία πείνας που έκανε το 2004.
Με κυβερνητική ευθύνη, η ιστορία ίσως καταγράψει τον Δ. Κουφοντίνα ως το πρώτο θύμα απεργίας πείνας για τις τελευταίες δεκαετίες, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Όσο για τους νοσταλγούς της 17Ν, είναι σίγουρα πολύ πιο λίγοι από το 20-30%. Αλλά και 20-30 άτομα να παρασυρθούν σήμερα, πάλι πρόβλημα υπάρχει, τα μέλη της 17Ν δεν ήταν περισσότερα αλλά τη δουλειά των έκαναν. Η κυβέρνηση νομίζει ότι με την στάση της θα στριμώξει την αριστερά και θα συσπειρώσει τη δεξιά. Διαθέτει λιγότερη «αίσθηση της ιστορίας» και από τον Κουφοντίνα.
Σημείωση Φαρέτρας: Ευχαριστούμε την αναγνώστριά μας Π.Φ.
