Ι γαμπρός απ’ του Ρουμλούκ’
Απού μικρί στα βάσανα
παντρέφκα γιο μα κι μιτέρα
κι ι μάνα μ’ μι του έλιγιν
Δεν τ’ θέλου για ζπιθέρα.
Ου άντρας, κο, που διάλιξις
δεν ίντους κιλιπούρ’
ίνι πουλί μαμάκιας
του γλιέπις του κουσούρ’.
Μα ιγώ τ’ αφτιά μ’ σφαλνούσα
μι φένταν αρενουπός
Ιλιγα ίμι κουλόφαρδ’
Απ’ του Ρουμλούκ’ γαμπρός!
Σν αρχή δεν τουν κατάλαβα
μι τό πιζιν Αντρούτσους
μα τ’ μάνα του σαν έγλιπι
χιζότανι ου ντρούτσους.
Τν άφνι ν’ ανακατέβιτι
να έχ του πάνου χέρ’
κι ιμένανι μι έγραφι
ις του παλιό τ’ τιφτέρ.
Καλά, ρε, λιέου, τι γίνιτι;
Τς παντρέφτικα σιλλίβδιν;
Μπουχέσας αποδίχτικι
μιτά του αντιλίβδιν.
Του φώναζα του μίλαγα
Τουν ίπα φαρμακώθκα
η μάνα σ’ ιδώ μι κάθιτι
κι σάμπους να γκουρλώθκα.
Οχ’ σι έλιγα ιγώ
κι ισύ ίλιγις νιε
γι αυτό κι αφνί τον σίκουσι
αψλά τουν αμανιέ.
Σι αγαπώ μι έλιγις
μα αγαπώ κι τ’ μάνα
κίτα να τ’ φέρνισι καλά
του στόμα μιν έχς κουπάνα.
Κι ικίν’ του γιο τς καμάρουνι
ιμένα σιμασία
Τ’ μούρι τς μόνου μι ξίνιζι
μι πλιρ’ αδιαφουρία.
Τουν έφτνι τουν ξιμάτιαζι
τουν γιόκα τς τουν φιλούσι
σι μένα όντας φούσκουνι
του δάχτιλου τς κουνούσι.
Του γκουστιρίτσου πρόσιξι
να σεβεσ’ ότ’ κάν’
σούζα να σκόνισι μουρί
ακόμας κι όντας κλαν’.
Μι πίκρινι μι μούτσνιζι
Χριστός να μι φιλάγ’
Όρθια, κο, θα στέκισι
ου άντρας θελ’ να φάγ’.
Ούλου να ζμώνου γίριβι
κι μ’ ίχι σα τ’ γουμάρ’
κβάδις ιγώ κουβάλαγα
νιρό μι του καρδάρ’.
Κι ικίνι μι ικίταζι
μ’ απέχθια κι ίφους
σ’ ούλα ανακέβουνταν
κι για του σέξι μ’, τζίφους.
Του πίρα κι ιγώ απόφασ’
πως θα τουν ξιλουϊάσω
κι βρίκα μαύρη φουρισιά
τι στριπτιζιέζ να φκιάσου.
Σα μι ίδι να φουρώ
τη μαύρι μου στολή
θάρσι η μάνα τ’ τα τίναξι
τουν κόπκι ί χουλί.
Ιντίθκα κι στουλίσκα
σχέδια έκαμα πλάνα
κι ικίνους μον’ εφώναζιν
Τι έπαθις, ρε μάνα;
Μι τίπουτ΄ δε σκώνουνταν
μι τίπτα δε νουγούσι
μόνου τ’ μανούλα τ’ σκιέφτουνταν
για κείνη σπαρταρούσι.
Εγούρλουσι τα μάτια τ’
μιν ίρθι του κακό
κι ι μανούλα τ’ μην έπαθι
του εγκιφαλικό.
Κι ιγώ η δόλια μ’ έμινα
σίξιλ κι μι τα πλάνα
μιν έμνι σιέκους η καψιρί
ι δόλια του ι μάνα.
Απουζουρλάθκα ντιπ για ντιπ
μι ιρθιν ντουβρουτζάς
κι κάγκιλου μι άφικιν
ου παλιού μπαγλαμάς.
Άχου, καλιέ, μι έσκασις
τα πήρα στου κρανίου
γι τούτου ανασκουμπώθκα
δι άλλου λιφουρίου.
Μι τ’ μανα σ΄ κάτσι τώρα
Τι νόμιζις; Αμ, πώς;
Ι γκουστιρίτσασ πέταξιν
εγίνικι μπουχός.
Ανανιώθκα στου λιπτό
κουρέφκα σαν πλαρέτς
έγινα κι μουντέρνικια
σι λέγου αριβιρντέρτς!
Μι αγάπ’
κι εκτίμισ’
στν πιθιρά μ’!
Ας κανακέβ’ του γιο τς!
Ι γκουστιρίτσα
