“Πριν πολλά χρόνια…” γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

Ειρήνη Δασκιωτάκη

Πριν πολλά χρόνια, στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, λίαν μεταδοτικός και θανατηφόρος ιός εμφανίστηκε στον πλανήτη γη που λέγεται ότι ξεκίνησε από την πόλη Γιουχάν της Κίνας. Σε έναν πλανήτη γεμάτο ανισότητες, με πολλές ανοιγμένες πληγές (πόλεμοι, φτώχεια, υποσιτισμός, προσφυγικές κρίσεις, οικολογικές κρίσεις και καταστροφές), σε έναν πλανήτη όπου ο πληθυσμός έφτανε τα 7,8 δισεκατομμύρια κι όπου ο συγκεντρωμένος πλούτος σε ελάχιστους κατοίκους δημιουργούσε τεράστια χάσματα επικοινωνίας μεταξύ της πλειοψηφίας και της ελάχιστης μειοψηφίας, μιας  μειοψηφίας που καθόριζε τη λειτουργία των «γραναζιών» του… Η τεχνολογία και η επιστήμη στην υπηρεσία του παγκόσμιου χρηματιστηρίου, παράπαιε ανάμεσα στην ηθική και στη μη ηθική.

Ευτυχώς υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν ελεύθεροι, αντιστεκόμενοι ανθρωπιστές που ισορροπούν ανάμεσα σε ορατούς και αόρατους εχθρούς, ανακαλύπτοντας την απειλή και την ενεργοποιημένη ωρολογιακή βόμβα. Αυτή πάντα ήταν η ελπίδα των μηχανοποιημένων ανθρώπων που ζούσαν τη ζωή που οργάνωνε μια μειοψηφία, ψυχολογώντας τις ανθρώπινες επιθυμίες και αδυναμίες που μπορούσε να εκμεταλλευτεί και να δρομολογήσει.

Τότε λοιπόν, στα χρόνια του Covid-19 στην Ελλάδα, παρ’ όλες τις προσπάθειες που φαίνονταν ότι γίνονται εκ μέρους των ειδικών επιστημόνων και της πολιτείας, ο εχθρός πέρασε, πολλές φορές χωρίς αντιστάσεις από μέρος των ανθρώπων. Άλλοι αγνοούσαν και υποτιμούσαν τη δυναμική του και άλλοι, οι πιο προσεκτικοί, δυσκολεύονταν να ζήσουν διαφορετικά από τον τρόπο που είχαν μάθει να ζουν, αγνοώντας ακόμη και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που βρισκόταν σε ύφεση εκείνο το διάστημα. Τα λεγόμενα στερεότυπα ήταν πιο ισχυρά και από την ίδια τη ζωή. Ο εγκέφαλος έβλεπε αυτό που ήθελε να δει, αυτό που βόλευε τον κτήτορα, αναλόγως των περιπτώσεων.

Ήταν πολύ δύσκολο να διαφοροποιήσουν τον τρόπο που ζούσαν την καθημερινότητα τους, κυρίως το πώς περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους. Αγνοώντας τα μέτρα πρόληψης, ελαφρά τη καρδία, συγκεντρώνονταν στα καφέ και στους χώρους εστίασης. Τότε εφευρέθηκε το lockdown, το click-away και άλλα συναφή εκείνης της περιόδου. Ο καταναλωτικός τρόπος ζωής έμοιαζε σαν ένα ναρκωτικό που το είχαν στερηθεί και όταν άνοιγε το λιανεμπόριο -ποιο λιανεμπόριο δηλαδή, αφού όλα τα μεγάλα πολυεθνικά μεγαθήρια ανοιχτά ήταν- όταν λοιπόν ακόμη και σε περίοδο lockdown άνοιγε το λιανεμπόριο, έπρεπε οπωσδήποτε, ειδικά σε περίοδο εκπτώσεων, να αγοράσουν, να αγοράσουν, να αγοράσουν…

Τότε οι άνθρωποι δεν ήταν αυτάρκεις. Ήθελαν πολλά πράγματα για να είναι ευτυχισμένοι ή για να νομίζουν ότι είναι ευτυχισμένοι. Είχαν πολλά περισσεύματα ρούχων, υποδημάτων, τροφίμων και άλλων αγαθών, εκτός βέβαια από εκείνους που ζούσαν στα όρια της φτώχειας. Ήθελαν να αγοράζουν, να αγοράζουν και η ψευδαίσθηση της προ κρίσης εποχής ότι τα πράγματα σε κάνουν ευτυχισμένο, αφού ανεβάζουν το image, τα likes και την αυτοεκτίμηση, δεν είχε εκλείψει.

Ουρές ατελείωτες έξω από τις τράπεζες, από τα καταστήματα, από τα σούπερ μάρκετ. Συνωστισμός στο εσωτερικό τους, παρ’ όλες τις νουθεσίες. Η οικονομική ανισορροπία έπρεπε να φτιάξει λιγάκι, αφού ήταν απαραίτητη για την επιβίωση και έπρεπε να διορθωθεί έστω και ελάχιστα με οποιοδήποτε τίμημα. Οι εργαζόμενοι στοιβάζονταν στα λεωφορεία και στα εργοστάσια, η άλλη εικόνα, η πραγματική, η εικόνα της αλήθειας. Γιατροί και νοσηλευτές διακινδύνευαν στην καθημερινότητά τους, την ίδια τους τη ζωή.

Οι άνθρωποι ξεχνούσαν στην καραντίνα τους συγγενείς και φίλους που είχαν νοσήσει σοβαρά, που είχαν πεθάνει εξαιτίας αυτού του φοβερού ιού. Και ξεχνώντας, ακόμη και τις Κυριακές, ως προσκυνητές των μεγάλων και μικρών «ναών» της κατανάλωσης, περίμεναν υπομονετικά, μέσα στο κρύο πολλές φορές, να έρθει η σειρά τους για να μπούνε μέσα σε αυτούς. Υπάρχουν εικόνες, αν ψάξετε θα τις βρείτε. Πολύ ενδιαφέρουσες εικόνες από εκείνη την εποχή, από αυτά τα γεγονότα.

Πάνω από 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν μπορεί και δύο. Αυτός ο ιός βόλεψε πολύ όσους επιθυμούσαν να μειωθεί ο πληθυσμός της γης. Δεν τους χρειάζονταν τους ανθρώπους, ξόδευαν πολλά χρήματα για αυτούς. Γέμισαν τα γηροκομεία θάνατο και στην Ελλάδα, αλλά και σε όλον τον κόσμο. Εκατοντάδες χιλιάδες παππούδες και γιαγιάδες πέθαναν που κάποτε ως νέοι αγωνίστηκαν πολύ, αφού τόσους πολέμους πέρασαν και τόσες δυσκολίες για να αναθρέψουν τα παιδιά τους.

Οι νέοι πάλι, κυρίως τον πρώτο καιρό, τολμηροί και σίγουροι πως δεν τους αφορά όλο αυτό, δεν νοιάστηκαν και πολύ για τους μεγαλύτερους και πιο ευάλωτους. Αδύναμος ο άνθρωπος από τη φύση του, δύσκολα αντιλαμβάνεται την παγίδα που του στήνουν… και η παγίδα στήνεται με τρόπο αριστοτεχνικό. Το καλοκαίρι του 2020 όλοι ζούσαν σε μία ψευδαίσθηση. Κανείς δεν πίστευε ότι αυτό δε θα τελειώσει. Ο ήλιος και η θάλασσα τους είχαν ξεγελάσει.

Schooling or clubbing? Το schooling πέρασε δυστυχώς σε δεύτερη μοίρα. Δεν ξέρω πόσο ηθικό ήταν αυτό. Έτσι τα σχολεία άνοιξαν και έκλεισαν σύντομα. Αυτό γινόταν, άνοιγαν και έκλειναν τα σχολεία… «Τα παιδιά μας αγράμματα θα μείνουν», έλεγαν, όσοι πραγματικά ανησυχούσαν. Οι εκπαιδευτικοί προσπαθούσαν, χρησιμοποιούσαν όλα τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους. Τα παιδιά δεν μπορούσαν να παίξουν με άλλα παιδιά. Τα μικρότερα κινδύνευαν να χάσουν την κοινωνικότητα τους και να μην εξελιχθούν φυσιολογικά…

Το Σάββατο γιορτάζουμε τους Τρεις Ιεράρχες… Συνεχίζουμε να τους γιορτάζουμε, όπως και τότε, γιατί, αν διαβάσεις θα δεις πως  ήταν προστάτες της Υγείας και της Παιδείας, του ελεύθερου πνεύματος και όχι της συνωμοσιολογίας. Σπινθηροβόλοι, διάνοιες, πανεπιστήμονες.

Η χριστιανική τους πίστη συμπορεύτηκε μαζί με την αγάπη τους για την επιστήμη, την Ιατρική, τη Ρητορική, την Αστρονομία, τη Γεωμετρία, τη Θεολογία. Δεν ήταν σκοταδιστές της εκκλησίας, αλλά φωτεινοί φάροι όχι μόνο για τους Χριστιανούς, αλλά και για κάθε αναζητητή της εμπεριστατωμένης γνώσης…

Τώρα το τι έγινε αργότερα εκείνα τα χρόνια του κορονοϊού, και τι έγινε με τα εμβόλια, είναι μεγάλη ιστορία, παιδί μου… Μια άλλη φορά θα σου τα πω…

καλή εβδομάδα με υγεία

Ει. Δα.