«Γκουστιρίτσα ιμ’ ιγώ κι αχ, Ιλλάδα, σ’ αγαπώ!» γράφει η… γκουστιρίτσα
«Γκουστιρίτσα ιμ’ ιγώ κι αχ, Ιλλάδα, σ’ αγαπώ!»
Για κι χαρά σας φίλι μου
μι λιένι γκουστιρίτσα
φαρέτρα ψάχνου για να βρω
να φτιάσου ιδώ φουλίτσα.
Που δώθι θέλου ν’ απουλνώ
τα βέλι μ’ τα πικρά
και ίσους έτσ’ να βάλουνι
οι προύχουντις μιαλά.
Δε θέλου να σας πω πουλά
κι να μακριγουρίσω
μα τόσα που εγίνουντι
του στόμα μ’ πώς να κλίσου;
Κάθι κυβέρνισι που ‘ρχιτι
δε φτέι ι καιμέν’
η προιγούμεν’ πάντα φτέι
πού ταν διεφθαρμέν’!
Κι ιγώ τώρα η καψιρί
πώς να κατιγουρίσου
τουν Κούλι, του καλό πιδί
στα μούτρα τ’ πώς να φτίσου;
Μι τιν αξία τ’ γίνικι
προυθιπουργός γινέους
τς ίλλινις ιπουσχίθικι
να σβισ’ απού του χρέους.
Τα χρέι, δεν τα έσβισι
όπους μας ιπουσχέσκι.
τ’ καρέκλαν ιθιλι κι αυτός
για όλα τα άλα χέσκι!
Γκαντέμς μα μι φένιτι
του Μιτσιουτάκ’ ι γιος
κι ίρθιν κι μας ξιπλάτσι
κι ου κουρουνουιός.
Ι αποφάσις πέρνουντι
στου πόδ’ ανιξιρέτους
κι έχασιν του μπούσουλα
του σχολικό του έτους.
Ανιγοκλίνουν μαγαζιά
σκουλιά κι ικλισίις
λόγια πιτούν ι ιπουργί
γιουμάτ’ ιπερουψίις.
Ένας δεν ίνι ιπιρόπτς
κι μ’ έχι αφίσει άφουνι
τουν έχου μέσα στιν καρδιά μ’
τουν ταπινό τουν Άδουνι.
Δεν ίνι τους παλιόπιδου
δεν ίνι σαν τσ΄ άλλ’
ασχέτους αν αλλάζ συχνά
πουλιτικό κουτάλ’.
Σαν ιπουργός ανάπτιξις
κι αν τα χι… καταφέρ’
γιατί πάντοτις πίγινι
μι του… σταυρό στου χερ’
Κι για τουν άλουν θα σας πω
όπου δεν έχ’ κι τσίπα
για τούτον σι μιλώ, καλιέ,
για τον Αλέξ’, τουν Τσίπρα.
Μίπους τουν ίδατε, καλιέ;
ψάχνου κι δεν τουν βρίσκου.
Δε θέλου να του πω πουλά
δυο μούντζις να του ρίξου.
Που όλα τα ΟΧΙ γίνκαν ΝΙΕ
π’ αφόριζιν τ’ γραβάτα
αριστιρός μας το ‘πιζι
κι τ’ άκουσα κι σκιάχκα.
Αχ! Έλινις, ικλιέγουμι
πουλιτικούς ουρέους
γι’ αυτό κι ου τόπους γέμισ’
από Ζαχοπουλιέους!
Αν ‘τν εξουσία κρίβιτι
μιέσα στα παντιλόνια
καλίτερα να πδίξιτι
κι ισίς απ’ τα μπαλκόνια.
Μιαλό δι βάζις, Ίλλινα μ,’
τι να σι καμ’ μια σαύρα;
τίρα τ’ ικλέγς για ιπουργούς
κι τώρα βάψτα μαύρα.
Φίλοι μ’ σας απουχιριτώ
κι θα κριφτώ στ’ φαρέτρα
κι ισί που μ’ άκσις πιο καλά
πιάσι καημούς κι μέτρα!
