«Αυτό που είναι υπέροχο, είναι πως η κάθε μέρα μάς φέρνει μια καινούργια αιτία για να εξαφανιστούμε.» (Emile M. Cioran, Γαλλορουμάνος φιλόσοφος)
Περιγραφή-φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
Μέσα Γενάρη.
Ξημέρωσε άλλη μία μέρα Κυριακής.
Ξημέρωσε μία ακόμη καινούργια μέρα με όνειρα που έπρεπε να πραγματοποιηθούν και θετική διάθεση για ζωή που έπρεπε να αποδειχτεί στην πράξη.
Στο ημερολόγιο έγραφε: 17-01-2021.
Το πρωινό ξύπνημα ευχάριστο.
Ευχάριστο, γιατί μάς περίμεναν δραστηριότητες της μέρας που θα μάς δίνανε νόημα στην ύπαρξή μας, θα μάς χάριζαν ευχαρίστηση και ακόμη περισσότερο τη φυγή μας από την άχαρη καθημερινότητα.
Μία καθημερινότητα που το τελευταίο διάστημα έδειχνε…φυλακή, λόγω του κορωνοϊού που εξακολουθούσε να απειλεί την ανθρωπότητα.
Εγκατέλειψα τη ζεστασιά του κρεβατιού.
Μηχανικές τυποποιημένες πρωινές κινήσεις, που είχαν όλες τη δική τους σειρά εκτέλεσης.
Ετοίμασα, στη συνέχεια, τον καφέ μου και με τα απαραίτητα συνοδευτικά του κατευθύνθηκα προς το παράθυρο.
«Επιτέλους, άσπρη μέρα !!!», η φράση που βγήκε από το στόμα μου.
Αντίκρισα ένα χιονισμένο τοπίο.
Οι κεραμοσκεπές των σπιτιών στα λευκά, οι σταλακτίτες να κρέμονται, σαν κρυστάλλινες δημιουργίες, στης άκρες των λουκιών.
Τα κλαδιά των θάμνων να έχουν λυγίσει από το βάρος του χιονιού και τα καημένα τα πουλάκια να αποζητούν την τροφή τους από δω και από εκεί (φωτ. 1).
Με όλο αυτό το σκηνικό που αντίκριζα ο καφές ήταν σκέτη απόλαυση.
Στην κούπα που κρατούσα το: «Ευτυχία δεν είναι ο προορισμός, είναι ο τρόπος ζωής», ήταν όλη η σοφία της ζωής (φωτ. 2).
Με αυτή τη σοφή συμβουλή «Καλημέρισα» τα φιλαράκια μου, που ακόμη χουχούλιαζαν κάτω από τις κουβέρτες τους, και άρχισα να ετοιμάζομαι για τον δικό μου….«τρόπο ζωής».
Με περίμεναν οι συνοδοιπόροι μου για μία ακόμη φυγή στη Φύση.
Κόντευε η ώρα του ραντεβού μου με τα μέλη της ορειβατικής ομάδας Βέροιας «Τοτός».
Τελευταίος έλεγχος στο σακίδιο, όλα ήταν τακτοποιημένα και στη θέση τους.
Τα λεπτά της ώρας κύλησαν γρήγορα.
Έστειλα το υποχρεωτικό μήνυμα στο 13033 και αφού έλαβα την απαραίτητη «Βεβαίωση εξόδου», φορτώθηκα το σακίδιό μου και ξεκίνησα.
Συναντηθήκαμε στο προκαθορισμένο σημείο συνάντησης.
Όλοι με θετική διάθεση για απόδραση και δράση.
Η μέρα έδειχνε να συνέχιζε να είναι ηλιόλουστη.
Ο ουρανός καθαρός. Η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας στους -6ο C.
Θα εξορμούσαμε, για άλλη μια φορά, στο βουνό της «έδρας μας», μιας και τα περιοριστικά μέτρα για τον περιορισμό της διάδοσης του ύπουλου και θανατηφόρου Covid-19 απαγόρευαν τις μετακινήσεις εκτός Νομού.
Το πρόγραμμά μας το ίδιο με εκείνο της Κυριακής 03-01-2021, με τη σκέψη όμως να μπορέσουμε να το τροποποιήσουμε, στην πορεία, ανάλογα με την ποιότητα του χιονιού που θα συναντούσαμε και τον χρόνο που θα είχαμε στη διάθεσή μας.
Καταλήξαμε σε αυτή την απόφαση αποζητώντας τη διαφορετικότητα.
Διαφορετικότητα στην αλλαγή του σκηνικού του όλου τοπίου από τη μια στιγμή στην άλλη.
Στις εικόνες που θα αντικρίζαμε και θα τις συγκρίναμε από εκείνες της προηγούμενης φοράς.
Διαφορετικότητα στα συναισθήματα που θα βιώναμε.
Ήταν και μία ευκαιρία να υπολογίσουμε τη χρονική διάρκεια του όλου εγχειρήματος, με διαφορετικές επικρατούσες συνθήκες από εκείνες της προηγούμενης δραστηριότητάς μας στην ίδια περιοχή.
Ξεκινήσαμε με ξεχωριστά αυτοκίνητα, για λόγους ασφάλειας. Στο οδικό ταξίδι μας μάς «χώρισε» ο…κορωνοϊός.
Τα ρολόγια εκείνη τη στιγμή δείχνανε 08.30΄ π.μ.
Αυτή η αναζήτηση της διαφορετικότητας μάς έφερε, οδικώς, 23 χιλιόμετρα έξω από τη Βέροια.
Αφού περάσαμε όλα τα στροφηλίκια του ανηφορικού ασφαλτόδρομου της παλιάς οδού «Βέροιας – Καστανιάς – Ζ. Πηγής – Κοζάνης», βρεθήκαμε κοντά στα σύνορα Νομών Ημαθίας-Κοζάνης και στα 1.290 μέτρα υψόμετρο (φωτ. 3, 4, 5).
Σταθμεύσαμε τα αυτοκίνητά μας απέναντι από την είσοδο του «Σταθμού Αποχιονισμού Καστανιάς», στο πλάτωμα δηλαδή που υπάρχει δίπλα στον ασφαλτόδρομο, πατώντας το 30/ποντο χιόνι.
Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την κυριακάτικη ορειβατική δραστηριότητά μας.
Η μέρα ηλιόλουστη και η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας στους -13ο C (η πρώτη διαφορετικότητα από την προηγούμενη φορά της επίσκεψής μας στο σημείο).
Το όλο γύρω τοπίο χιονισμένο (η δεύτερη διαφορετικότητα).
Ο «Λέανδρος», έτσι ονόμασαν οι μετεωρολόγοι το δεύτερο κύμα του χιονιά, «άφησε» τα ίχνη του στο πέρασμά του από την περιοχή.
Το πολύ χιόνι και οι θερμοκρασίες στα χαμηλότερα επίπεδα ήταν το φορτίο Του που το «ξεφόρτωσε» στην Κεντρική Μακεδονία, για να συνεχίσει το ταξίδι Του ανατολικότερα.
Ο υδράργυρος «βάραινε» αρκετά τις τελευταίες δύο μέρες και με μεγάλη δυσκολία «σκαρφάλωνε» ένα-ένα τα σκαλοπάτια προς το σημείο «μηδέν» της κλίμακας Κελσίου.
Τα συναισθήματά μας στα 1.290 μέτρα υψόμετρο ανάμεικτα και η σκέψη το τι ακόμη θα συναντούσαμε, στη συνέχεια, μάς όπλιζε με δυνάμεις και μάς έσπρωχνε να προχωρήσουμε χωρίς καμιά άλλη καθυστέρηση.
Ετοιμαστήκαμε. Ζεστά μπουφάν, γάντια, σκουφιά, γκέτες, αντηλιακή, γυαλιά χιονιού.
Φορτωθήκαμε τα κάπως βαρύτερα, από την προηγούμενη φορά, σακίδιά μας και ξεκινήσαμε.
Μπήκαμε στον ανηφορικό χιονισμένο, αυτή τη φορά, δασικό χωματόδρομο που περνά δίπλα σχεδόν από την περίφραξη και από τα αριστερά του «Σταθμού».
Από το σημείο αυτό, την περιγραφή μου θα την συνεχίσω με περισσότερες φωτογραφίες και με λιγότερα λόγια.
Για όσους θελήσουν να μάθουν περισσότερα -λεπτομερή δηλαδή περιγραφή της διαδρομής και για τους χρόνους της πορείας-, μπορούν να ανατρέξουν στην προηγούμενή μας δημοσίευση της 8ης-01-2021 με τίτλο: Βέρμιο: «Από τον ‘‘Σταθμό Αποχιονισμού Καστανιάς’’ στην κορυφή ‘‘Κερασιά’’».
Οι σύγκριση των φωτογραφιών θα αναδείξει τη διαφορετικότητα και η περιγραφή με λόγια τις θέσεις της διαδρομής καθώς και τους χρόνους.
Η αρχική διαδρομή μας: «Σταθμός Αποχιονισμού» – θέση με τα πολυβολεία – διασταύρωση δασικών δρόμων: «προς Αιολικό Πάρκο» τον ένα και «προς Περδικόβρυση» τον άλλο (φωτ. από 6 έως και 11).
Το χιόνι που πατούσαμε κοντά σους 30 πόντους. Δεν ήταν παγωμένο, κάτι που έκανε το πόδι μας να βουλιάζει και στις γκέτες να «γαντζώνεται» το χιονάκι.
Το «μηχάνημα εκχιονισμού» μπροστά μας. Ο 82χρονος αρχηγός μας, ο Τοτός, «άνοιγε πατήματα». Δημιουργούσε μονοπάτι στο χιόνι σε σχήμα αυλακιού και εμείς το ακολουθούσαμε.
Κάποια στιγμή συναντήσαμε και άλλα πατήματα. Δεν ήταν, όμως, από κάποιους ορειβάτες που θα είχαν προηγηθεί ή θα είχαν περάσει από την περιοχή.
Ήταν ίχνη ζώων.
«Ίχνη αγριογούρουνων;!», αναρωτηθήκαμε. «Είναι ίχνη λύκων που ακολουθούσαν εκείνα των αγριογούρουνων», απάντησε ο αρχηγός.
Πράγματι, έτσι ήταν. Αφού τα προσέξαμε καλύτερα, καταλήξαμε στα λόγια του Τοτού.
Ο σχηματισμός αυλακιών στο χιόνι μαρτυρούσε το πέρασμα ομάδας λύκων και κοπαδιού αγριογούρουνων.
Βαδίζαμε δίπλα στα πατήματα των αγριμιών του δάσους (φωτ. 12, 13, 14).
Συνεχίζαμε την πορεία μας μέσα στο χιονισμένο δάσος οξυάς. Η διαδρομή μας παράλληλη με την κορυφογραμμή του «Αιολικού Πάρκου».
Παντού η σιωπή. Το δάσος στη χειμερία του νάρκη, «κοιμόταν».
Πουλιά δεν ακούγονταν και κάποια αγρίμια, είχαμε την αίσθηση ότι, παρακολουθούσαν την κάθε μας κίνηση κρυμμένα και αθόρυβα.
Αυτή τη φορά δεν ακουγόταν ούτε η βοή από την περιστροφή των 30/μετρων και πλέον πτερυγίων των γιγάντιων ανεμογεννητριών. Τα βλέπαμε εκεί ψηλά να «ξεκουράζονται» ακίνητα, αφού πρώτα είχαν γεμίσει τους αποθηκευτικούς χώρους με ενέργεια, που παρήγαγαν με την περιστροφική τους κίνηση.
«Περίμεναν», έτσι ακίνητα, την εταιρεία αξιοποίησης του ηλεκτρικού ρεύματος για να ξαναξεκινήσουν την παραγωγή καινούργιας.
Η συνέχεια της διαδρομή μας: θέση με τα πολυβολεία – δασικός προς «Περδικόβρυση» – διασταύρωση του δρόμου με εκείνον που οδηγούσε στο τοπωνύμιο «Κατσαρού» – θέση «Περδικόβρυση» (φωτ. από 15 έως και 20).
Στο σημείο δεν καθυστερήσαμε καθόλου. Φωτογραφία και συνεχίσαμε.
Όταν άρχισε να περισσεύει το χιόνι και το πόδι βούλιαζε κάποια εκατοστά παραπάνω, το έργο του ανοίγματος πατημάτων ανέλαβε ο Θανάσης.
Εγώ, με την «ιδιότητα» του…φωτογράφου της ομάδας, τελευταίος και τυχερός. Έβρισκα έτοιμα πατήματα και προχωρούσα χωρίς να αισθάνομαι την κούραση του πρώτου.
Η μέρα ηλιόλουστη. Όσο ανηφορίζαμε, οι «μηχανές» μας άρχιζαν να ζεσταίνονται.
Τα ζεστά μπουφάν ήταν πλέον περιττά. Έχουν επιτελέσει το έργο τους και ήρθε η στιγμή να μπουν στα σακίδια και να «χουχουλιάσουν» στη ζεστασιά τους.
Βγήκαμε από το δάσος οξυάς και μπήκαμε στο κατάλευκο και γυμνό από θάμνους – δένδρα τοπίο.
Η συνέχεια της διαδρομή μας: «Περδικόβρυση» – θέση με το τοπωνύμιο «Καρούτες» – Ευρωπαϊκό μονοπάτι «Ε4» – διάσελο κορυφής «Φούρκα» (φωτ. από 21 έως και 25).
Κοντεύοντας στο διάσελο τα ίχνη των αγριμιών του δάσους άλλαξαν κατεύθυνση. Δεν τα είχαμε πια στην πορεία μας.
Φτάσαμε στη βάση της κορυφής «Φούρκα». Ολιγόλεπτη στάση για ανάσα και συνεχίσαμε.
Δεν βγήκαμε από το μονοπάτι για να ανηφορίσουμε μέχρι τα 1.548 μέτρα, το ψηλότερο δηλαδή σημείο της, αλλά συνεχίσαμε την πορεία μας πάνω στο «Ε4» περνώντας μεταξύ της πλαγιάς της κορυφής και του γεωλογικού βαθουλώματος με το τοπωνύμιο «Βυθός».
Ο Θανάσης, «εκχιονιστική μηχανή αντοχής», εξακολουθούσε να μάς ανοίγει πατήματα (φωτ. 26, 27, 28).
Η συνέχεια της διαδρομή μας: διάσελο κορυφής «Φούρκα» – «Ε4» – κορυφογραμμή με τα ορύγματα στα 1.600 μέτρα υψόμετρο – κορυφή «Ιμπιλί».
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής, βγήκαμε από τον ορεινό δρόμο, που αντικατέστησε κατά τη διάνοιξή του το Ευρωπαϊκό μονοπάτι και ακολουθήσαμε τους πέτρινους «κούκους» -πέτρες, δηλαδή, τοποθετημένες τη μία πάνω στην άλλη από ανθρώπινο χέρι-. Είχαν την χαρακτηριστική τριχρωμία, λευκό-κίτρινο-μαύρο, της σήμανσης του «Ε4».
Βαδίζαμε πλέον το κλασικό μονοπάτι.
Το χιόνι ολοένα και περίσσευε, έφτανε μέχρι και τους 40 πόντους. Οι πέτρες, που είχαν καλυφθεί από το ολόλευκο πέπλο, γλιστρούσαν πολύ και το πέρασμά μας από το κομμάτι εκείνο της διαδρομής απαιτούσε μεγάλη προσοχή, για την αποφυγή κάποιου ανεπιθύμητου τραυματισμού.
Η πορεία μας ανηφορική, σε μια πλαγιά με ομαλή κλίση.
Επιτέλους η «σκαμμένη», σε πολλά σημεία της, κορυφογραμμή με τα ορύγματα.
Κοντεύαμε στην κορυφή «Ιμπιλί».
Χρειάστηκαν μόλις ελάχιστα λεπτά της ώρας για να φτάσουμε στα 1.675 μέτρα υψόμετρο της κορυφής.
Η θέα από ψηλά φανταστική, βοηθούσε και η ηλιόλουστη μέρα.
Βλέπαμε όλη την κορυφογραμμή μεταξύ των κορυφών «Καστανιά» (υψ. 1.626 μ.) και «Τσεκούρι» (υψ. 1.610 μ.) με τις ανεμογεννήτριες του Αιολικού Πάρκου.
Ταξιδεύοντας το βλέμμα μας κυκλικά, βλέπαμε τις κορυφές: «Φούρκα» (υψ. 1.548 μ.), τμήματα των κορυφών «Στουρνάρι» (υψ. 1.770 μ.) και «Ξηροβούνι» ( υψ. 1.804 μ.). Πιο πέρα οι κορυφές: «Μαγούλα» (υψ. 1.760 μ.) και η «Κερασιά» (υψ. 1.610 μ.), που την ανεβήκαμε την προηγούμενη φορά.
Φαινόταν και η κορυφή «Αγκάθι», που ορθώνεται πάνω από το Πολύμυλο Ν. Κοζάνης.
Τα συναισθήματα δεκάδες και απερίγραπτα (φωτ. από 29 έως και 35).
Φωτογραφίες και συνεχίσαμε.
Κατευθυνθήκαμε προς το χωριουδάκι Ιμπιλί.
Είναι ένα χωριουδάκι των Σαρακατσαναίων κτηνοτρόφων, που το χρησιμοποιούν τους καλοκαιρινούς μήνες μεταφέροντας στην περιοχή τα κοπάδια τους από τη Θεσσαλία.
Η πορεία μας πλέον κατηφορική.
Μπορέσαμε να δούμε, από ψηλά, και τη διαδρομή που είχαμε κάνει πριν από δύο βδομάδες επισκεπτόμενοι την περιοχή ορειβατικά.
Κάποια στιγμή φάνηκαν ο χαρακτηριστικός μεταλλικός σταυρός και τα σπίτια του χωριού με τις τσίγκινες σκεπές τους. Κοντεύαμε.
Η κατηφορική πορεία σύντομη.
Φτάνοντας, κατευθυνθήκαμε προς το εκκλησάκι της «Αγ. Παρασκευής». Είναι ο μοναδικός χώρος ζεστασιάς τους χειμερινούς μήνες.
Όλα τα σπίτια κλειδαμπαρωμένα, δεν υπήρχε ψυχή
Η μέρα ηλιόλουστη, η ζεστασιά του ήλιου ευχάριστη. Προτιμήσαμε να καθίσουμε έξω, στον υποτυπώδη προαύλιο χώρο της εκκλησούλας και να ξεκουραστούμε.
Η στάση αυτή ήταν ό,τι το καλύτερο εκείνη τη στιγμή μετά από 3 ώρες και 30 λεπτά συνεχούς πορείας.
Τόσο χρόνο χρειαστήκαμε για να βρεθούμε από τον «Σταθμό Αποχιονισμού» στο χωριό Ιμπιλί.
Συγκρίνοντας τον χρόνο αυτόν με εκείνον της προηγούμενης φοράς, κάναμε μία ώρα περισσότερη πορείας σε ένα χιονισμένο τοπίο με τα γνωστά γεωμορφολογικά ανεβοκατεβάσματα της διαδρομής (φωτ. από 36 έως και 41).
Η 35λεπτη ξεκούραση ήταν αρκετή.
Ολιγόλεπτη σύσκεψή και, εκτιμώντας τον διαθέσιμο χρόνο καθώς και την ποιότητα του χιονιού στην περιοχή, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε από άλλη διαδρομή, περπατώντας περισσότερο πάνω στον ορεινό δρόμου που θα τον είχε καθαρό, από το χιόνι, η εταιρία διαχείρισης του Αιολικού Πάρκου.
Συμμαζέψαμε τα πράγματά μας. Προσκυνήσαμε, ξαναφορτωθήκαμε τα σακίδιά μας και ξεκινήσαμε.
Η συνέχειά μας: έξοδος του χωριού προς Πολύμυλο Κοζάνης – μεταλλική ποτίστρα για ζώα – ανηφορική πορεία της πλαγιάς προς κορυφογραμμή – Αιολικό πάρκο – πορεία παράλληλη με την κορυφογραμμή μεταξύ των κορυφών «Καστανιά» και «Τσεκούρι» – κάθοδος από την κορυφή «Τσεκούρι» – θέση με τα πολυβολεία – «Σταθμός Αποχιονισμού Καστανιάς» (φωτ. από 42 έως και 49).
Φτάνοντας στην κορυφή «Τσεκούρι» (υψ. 1.610 μ.) κατηφορίσαμε την χιονισμένη πλαγιά μπαίνοντας σε ένα τοπίο με κέδρα και θάμνους. Κοντεύαμε στη θέση με τα πολυβολεία και τα ίχνη των λύκων που τα είχαμε συναντήσει ανηφορίζοντας.
Από τα πολυβολεία και μετά η διαδρομή μάς ήταν πλέον γνώριμη.
Μέσα από τα γυμνά κλαδιά των δένδρων αντικρίσαμε τα αυτοκίνητά μας.
Φτάσαμε.
Χρειαστήκαμε 2 ώρες και 15 λεπτά χαλαρής πορείας, χωρίς να συναντήσουμε απαιτητικά ανεβοκατεβάσματα, για να φτάσουμε από το χωριό Ιμπιλί στα αυτοκίνητά μας.
Καλά κάναμε που τροποποιήσαμε το πρόγραμμά μας και έτσι, φτάσαμε στο σημείο ξεκούραστα και χωρίς την ανάγκη να έμπαινε κάποιος από εμάς στην απαιτητική διαδικασία του «ανοίγματος πατημάτων» στο 40ποντο χιόνι.
Στο σημείο αυτό έχει φτάσει στο τέλος της και η δεύτερη, του 2021, «μεγάλη» ορειβατική δραστηριότητά μας, με πολλές εικόνες να «φωλιάζουν» σε μια γωνιά του μυαλού μας. Εικόνες διαφορετικές από εκείνες της Κυριακής 03-01-2021.
Η σημερινή μας δραστηριότητα αυτή μάς έδωσε την ευκαιρία να βιώσουμε μία διαφορετική εμπειρία, να αισθανθούμε κι άλλα συναισθήματα, να συγκρίνουμε τους χρόνους από εκείνους της προηγούμενης φοράς.
Άξιζε τον κόπο.
Θα καταγραφεί και αυτή η εξόρμηση στο «Ημερολόγιο των δραστηριοτήτων της ορειβατικής ομάδας Βέροιας ‘‘Τοτός’’».
Ο ουρανός εξακολουθούσε να είναι καθαρός από σύννεφα. Ό ήλιος άρχιζε να παίρνει την κατιούσα και η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας στους -5ο C.
Μπήκαμε στα αυτοκίνητά μας και ξεκινήσαμε για την οδική επιστροφή στα σπίτια μας.
«Η αδράνεια τρέφει την αμφιβολία και τον φόβο. Η δράση τρέφει την αυτοπεποίθηση και το θάρρος…Βγές έξω και ασχολήσου με κάτι…» (Άγνωστος)
Απολογισμός :
Διαδρομή: «Σταθμός Αποχιονισμού καστανιάς» (υψ. 1.290 μ.) – «Περδικόβρυση» –
«Καρούτες» – «Ε4» – διάσελο «Φούρκας» – κορυφή «Ιμπιλί» (υψ. 1.675 μ.) –
χωριό Ιμπιλί – έξοδος από το χωριό προς Πολύμυλο – Αιολικό Πάρκο – κορυφή
«Τσεκούρι» (υψ. 1.610 μ.) – θέση με τα πολυβολεία – «Σταθμός Αποχιονισμού»
Υψομετρική διαφορά : 612 μέτρα (με ανεβοκατεβάσματα, GPS)
Απόσταση : 17,160 χλμ. (GPS)
Χρόνος : 6 ώρες και 28 λεπτά (συνολικός χρόνος)
