Αυτός μόλυνε τη θάλασσα κι εσύ κορίτσι μου, Σοφάκι θα σ’ έλεγα αν ήσουν κόρη μου, κόπιασες, πάλεψες με τα μέσα σου κι έξω λυσσασμένα κύματα και κράτησες τα πανιά σου ανοιχτά, το σκάφος σου σε πορεία νικηφόρα, ακόμη και για όλες κι όλους εκείνους που δεν ξέρουν από θάλασσα και θύελλες. Ευχαριστώ θ’ ακούσεις πολλά. Για το κουράγιο, το θάρρος κι άλλα τέτοια. Το μεγάλο θα στο πει μόνο η ψυχή σου, που ξεχωρίζει όμορφη, μέσα στο βούρκο των «ευγενών» τεράτων του καθωσπρεπισμού και της εκβιασμένης «κανονικότητας».
Με νοιάζει μόνον να μην κινδυνέψεις να τραυματιστείς, γρατσουνιά να μην πάθεις, πικρή γεύση στο στόμα να μη νιώσεις από δω και μπρος, επειδή αποφάσισες να μιλήσεις. Να μη σε κάνει να αισθανθείς, αυτή η σάπια, γλυκερή και ύπουλη κριτικολαγνεία των διαδικτυακών ημερών και της «δημοκρατίας της πλατφόρμας», που πλουτίζει απ’ τα δράματα κι εμπορευματοποιεί τα ανίχνευτα κλάματα, ποτέ μονάχη σου και ξανά. Ποτέ μονάχη στη θέση της άφατης αδυναμίας, που είναι ο βιασμός.
Θα σου πω ό,τι είπα κάποτε για τη ζωή, στο δικό μου το παιδί: Κράτα το τιμόνι σου. Χάραξε την πορεία σου. Βρες τις θάλασσες και τα λιμάνια σου. Εγώ μπορώ μόνο να φυσάω μ’ όλες μου τις δυνάμεις, άνεμο ούριο στα πανιά σου. Ώσπου ν’ ανοίξει ο καιρός, να καθαρίσει ο ουρανός και να σκιαχτεί η γενική άπνοια. Την άδολη αγάπη σου εύχομαι να συναντάς, σε κάθε λιμάνι που θα δένεις.
