Ειρήνη Δασκιωτάκη “Πολυαγαπημένη μου εγγονή”
Αγαπημένη μου, πολυαγαπημένη μου εγγονή
Ειρήνη Δασκιωτάκη
Πόσο μου λείπεις! Στην ίδια πόλη ζούμε και όμως νιώθω ότι μας χωρίζει απόσταση χιλιομέτρων μεγάλη.
Μεγαλώνεις, αγάπη μου, αλλάζεις καθημερινά και εγώ, η γιαγιά σου, χάνω αυτές τις ακριβές στιγμές… Τι κρίμα!
Σε βλέπω στις οθόνες εδώ και πολλές μέρες. Δεν σου αρέσει, θυμώνεις…
Πόσον καιρό έχω να σε αγκαλιάσω, να φιλήσω τα μαγουλάκια σου, να πάμε βόλτα στην Εληά, στην παιδική χαρά να παίξουμε.
Βλέπεις εδώ και μήνες, όταν για λίγο συναντηθούμε, τα 2/3 του προσώπου μου.
Πόσο σε σκέφτομαι μικρό μου παιδί… Μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο άψυχα βαρετά παιχνίδια. Μόνο είσαι, αγάπη μου. Δεν παίζεις με άλλα παιδιά. Δε βλέπεις τους φίλους σου, έκλεισε και ο παιδικός.
Έχεις καταλάβει γιατί. « Έχει αρρώστια, γιαγιά…» Αχ! καρδάκι μου.
Κλαίει η ψυχή μου, όταν σκέφτομαι που δεν μπορείς να παίξεις με άλλα παιδιά. «Είμαι μόνη», μου λες και η φωνούλα σου τρέμει.
Έχω να σε δω πάνω από βδομάδα και έμαθα πως ήσουν και αρρωστούλα και δεν μπορούσα να έρθω… Φόβος, κοριτσάκι μου, Φόβος! Εχθρός στα μπλόκα, παιδί μου…
Όμως θα έρθεις. «Φοράω μάσκα, γιαγιά», θα μου πεις .Θα χαϊδέψω τα μαλλιά σου και θα αγκαλιάσεις τα πόδια μου σφιχτά. «Σ αγαπώ, γιαγιά» και εγώ θα νιώσω μισή.
Πότε θα κοιμηθούμε μαζί, ψυχούλα μου. Να αγκαλιαστούμε χωρίς ενοχές και φόβους. Μεγαλώνεις και χάνω τη συνέχεια… Εγώ, ήθελα κάθε μέρα να βλέπω το λουλουδάκι μου να μεγαλώνει, να ψηλώνει, να απλώνει δειλά τα τρυφερά κλαδιά του. Δεν φανταζόμουν ποτέ, ψυχή μου, ότι θα ερχότανε στιγμή που δεν θα μπορούσα να αφήσω ελεύθερη την αγάπη που με πλημμυρίζει για σένα. Αυτό που ζω είναι εξωπραγματικό και όμως δεν είναι.
Σαν θα φτάσουμε στο τέλος αυτής της περιπέτειας, στο υπόσχομαι… Θα φέρω πίσω το χρόνο που χάσαμε.
Βόλτες θα πηγαίνουμε μαζί
Στην αγορά, στα πάρκα στα μουσεία
Στη θάλασσα και στο βουνό
και στη μεγάλη πόλη
πού μένει η Σοφία
και αλλού που τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ,
αφού η μάσκα δεν με αφήνει να σκεφτώ
Αχ πόσο, πόσο σ’ αγαπώ!
Ει. Δα.
————————-
Η Φαρέτρα αφιερώνει το κείμενο της Ειρήνης Δασκιωτάκη σε γιαγιάδες και παππούδες, που λόγω της πανδημίας δεν μπορούν να δουν τα εγγόνια τους. Εύχεται αυτός ο εφιάλτης να γίνει γρήγορα παρελθόν και να επιστρέψει η ζωή σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
