“Τάκης Ζαρκάδας, ένας κτηνοτρόφος… φιλόσοφος!” – Πορτρέτο του από τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέροιας
Στη σειρά των podcasts που δημιούργησε η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέροιας, με τίτλο «Ο ήχος των βιβλίων», φέρνοντας ανθρώπους του τόπου στο προσκήνιο, σήμερα ο κτηνοτρόφος Τάκης Ζαρκάδας, από το Πολυδέντρι της Ημαθίας, όχι απλώς είχε το λόγο, εντυπωσίασε παράλληλα όσους τον άκουσαν, με τη… φιλοσοφική οπτική που βλέπει τη δουλειά του, αλλά και την ίδια τη ζωή.
Στην ηχογραφημένη συνέντευξη που ανέβηκε πριν από μερικές ώρες στο internet, στη σελίδα της Βιβλιοθήκης, η δημοσιογράφος Σοφία Γκαγκούση, με την 30χρονη εμπειρία της στο χώρο και την αντίστοιχη άνεση που τη διακρίνει στο ραδιοφωνικό μικρόφωνο, έβγαλε με τις αλλεπάλληλες και εύστοχες ερωτήσεις της μέσα από τον 66χρονο Τάκη Ζαρκάδα όλον εκείνον τον πλούτο του λαϊκού ανθρώπου, που διατυπώνει με ευθυκρισία αλλά και σεμνότητα την άποψή του.
«Κάπου με προβληματίζει ότι όσο μορφώνονται οι άνθρωποι και φτάνουν σε ένα επίπεδο, οι γνώσεις τους δεν είναι πάντα προς το καλό της ανθρωπότητας και της φύσης…»
Ο Τάκης Ζαρκάδας, απαντώντας στις ερωτήσεις, μιλά για τα παιδικά του χρόνια από τα οποία έλειψε το παιχνίδι, καθώς από παιδί ασχολήθηκε με την κτηνοτροφία, μιας και ήταν το επάγγελμα του πατέρα του, επάγγελμα που συνεχίστηκε για τέσσερις γενιές, από το 1880 μέχρι σήμερα.
Μιλά για τις δυσκολίες του επαγγέλματος, που όχι απλά απαιτεί χρόνο – πάνω από 15 ώρες τη μέρα – αλλά και ικανότητες στην αντιμετώπιση των αναγκών των ζώων μέχρι και στην αντιμετώπιση των απρόοπτων που είναι αναπόφευκτα. «Έχασα πάνω από χίλια ζώα, που μου τα έφαγαν οι λύκοι, που τα τελευταία χρόνια άλλαξαν κι αυτοί και συμπεριφέρονται σαν νοικοκυραίοι, χωρίς τερτίπια» θα πει σε κάποια στιγμή.
Μιλά όχι μόνο για την κούραση, αλλά και για τη μοναξιά που έχει το επάγγελμα του τσοπάνη , κάτι που κάποιοι το θεωρούν σαν ευκαιρία για ξεκούραση, αλλά και για τη σχέση που αναπτύσσεται με τα ζωντανά του, που, για να τα κερδίσει, πρέπει να τα φέρεται σαν ατίθασα παιδιά, με το καλό.
Η ικανοποίηση από οικονομική πλευρά δεν είναι η επιθυμητή ανάλογα με την κούραση και η συνέχεια από τις επόμενες γενιές δεν φαίνεται στον ορίζοντα, αφού οι νέοι αλλά και οι γονείς τους θεωρούν το επάγγελμα υποτιμητικό. «Πολλοί γονείς θα προτιμούσαν να δίνουν κάθε μέρα ένα 10ρικο στο παιδί τους να πάει στην καφετέρια και να κάθεται παρά να πουν ότι είναι τσοπάνης» λέει χαρακτηριστικά.
Αλλά και η μουσική των… κουδουνιών, που ηρεμεί ανθρώπους και ζώα, ή οι παλιές μουσικές της φλογέρας ή της γκάιντας στα καφενεία του χωριού, πράγματα που τώρα χάθηκαν σιγά-σιγά, είναι εικόνες που ο Τάκης Ζαρκάδας έδωσε μαζί με κουβέντες βαθιά φιλοσοφικές, όπως αυτή για τη μόρφωση, που όμως οδηγεί στην καταστροφή της ανθρωπότητας και της φύσης αλλά και η πολύ σημαντική άποψη για τη μεγαλύτερη γι αυτόν αξία στη ζωή: «Να μην ενοχλώ τους άλλους και να μην μ’ ενοχλούν κι αυτοί».
Δουλειά ή μόρφωση; Για τον Τάκη Ζαρκάδα η μόρφωση είναι απαραίτητη, και ο ίδιος αποκαλύπτει πως διάβασε ό,τι βιβλίο τού έπεφτε στο χέρι τις βραδινές ώρες της μοναξιάς στο μαντρί, αλλά πιστεύει ακράδαντα πως η δουλειά είναι εκείνη που δυναμώνει τους ανθρώπους, τους κάνει να αντέχουν τις δυσκολίες κι αυτό το ξέρουν καλύτερα εκείνοι που ξεκίνησαν από το τίποτα.
Ιστορίες από το ορεινό χωριό του, που κάποιοι λένε πως πρωτοκατοικήθηκε από Σουλιώτες κυνηγημένους από τον Αλή Πασά, η διασκέδαση στα καφενεία, ο ρόλος της γυναίκας, το ιδιαίτερο κλίμα του χωριού, αλλά και η τελευταία φράση του, που δείχνει μια γενιά επαγγελματιών που τείνει να εξαφανιστεί, είναι πράγματα ενδιαφέροντα. Αξίζει να ακουστούν. Κατακλείδα ο παραλληλισμός της δουλειάς με τη ζωή:
«Δεν φοβόμαστε τον καιρό. Όλα τα αντιμετωπίζουμε. Και κάπως έτσι είναι και η ζωή. Πρέπει να μάθεις να αντέχεις…»
Για όσους δεν άκουσαν την ηχογραφημένη συνέντευξη της Βιβλιοθήκης μπορούν να την ακούσουν εδώ:
