Γιάννης Αβραμίδης: «Η Ιατρική είναι ανθρωπιστική επιστήμη, είναι πάθος» – Πορτρέτο του καινοτόμου χειρουργού της Βέροιας από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη
Ανάμεσα στις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις που προγραμμάτισε η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέροιας για το Νοέμβριο και Δεκέμβριο του 2020, συζητώντας για το μέλλον – δέκα χρόνια μετά την απονομή του Βραβείου «Πρόσβαση στη Μάθηση» από το Ίδρυμα Bill and Melinda Gates – οι podcast συνεντεύξεις της, ( ηχογραφημένες εκπομπές ανεβασμένες στο internet), παρουσιάζουν προσωπικότητες της Βέροιας με τον τίτλο «Δημιουργοί στο προσκήνιο».
Πρώτη συνέντευξη αυτή του γνωστού σε όλους χειρουργού, με γενική εκτίμηση, Γιάννη Αβραμίδη, στον συνάδελφό του γιατρό παθολόγο Αντώνη Λιόλιο.
Ευφυής η σύλληψη της προσέγγισης μιας προσωπικότητας μέσα από την αφήγηση και στη συνέχεια η απάντηση σε ερωτήσεις ανθρώπου που γνωρίζει το «τοπίο» της Ιατρικής.
‘Έτσι, στα 83 του χρόνια σήμερα ο χειρουργός Γιάννης Αβραμίδης, (γεννήθηκε το 1937), μόλις αποχωρώντας από την Ιατρική, την οποία ασκούσε μέχρι τώρα, μίλησε για το ξεκίνημα, τη συνέχιση των σπουδών του στη Γερμανία, μετά την αποφοίτησή του από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, τη δράση του στο Νοσοκομείο της Βέροιας, το άνοιγμα της κλινικής του, την εμπειρία από την ιατρική του πορεία, διανθισμένα όλα με μια κριτική ματιά και μια άποψη τολμηρή πάνω στα ιατρικά θέματα.
Με σκληρή δουλειά στη Γερμανία σε νοσοκομείο 400 κλινών κι ένα διδακτορικό συνάμα, έρχεται στη Βέροια με την σύντροφό του στη δουλειά και τη ζωή, την εργαλειοδότρια γερμανίδα Ανελόρε, αντιμετωπίζοντας οικονομικά και εργασιακά αδιέξοδα, μέχρι που διορίζεται στο Νοσοκομείο της Βέροιας, βρίσκοντας τον εαυτό του. Η εμπειρία στη Γερμανία τον κάνει να εφαρμόζει πρωτοποριακές για τα ελληνικά δεδομένα μεθόδους ειδικής χειρουργικής, που τον κάνουν γνωστό ανεβάζοντάς τον ψηλά. Μέθοδοί του είναι άγνωστες τότε, όπως λέει, ακόμη και στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του ΑΧΕΠΑ.
Ανοίγοντας αργότερα και δική του κλινική με 20 κρεβάτια, χειρουργεί με ρυθμούς εξοντωτικούς κυριολεκτικά, από τις 7 το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ.
Χάνει το 2004 την αγαπημένη του γυναίκα από καρκίνο του ήπατος κλείνοντας μετά την απώλειά της και την κλινική, συνεργαζόμενος πια με την κλινική Αντωνιάδη.
Το δεύτερο μεγάλο χτύπημα έρχεται με τον βαρύ τραυματισμό του 18χρονου εγγονού του στο στίβο, γεγονός που ευαισθητοποιεί όλη την πόλη. Το παιδί, μετά από μεγάλες ιατρικές περιπέτειες στην Ελλάδα και τη Γερμανία ευτυχώς συνέρχεται και ο Γιάννης Αβραμίδης κλείνει την αφήγησή του λέγοντας:
«Τώρα ζω ήρεμα. Λυπάμαι όμως που σταμάτησα να χειρουργώ. Χειρουργούσα μέχρι τώρα, μέχρι τα 83 μου. Το σώμα όμως με τα χρόνια κουράζεται. Η χειρουργική είναι πάθος.
Η Ιατρική έκανε ασύλληπτα βήματα μπροστά έχασε όμως σ’ έναν μεγάλο βαθμό τον ανθρωπιστικό της χαρακτήρα. Πολλοί γιατροί δεν πλησιάζουν πια τον άρρωστο, όπως παλιά, είναι λιγότερο προσιτοί, άλλοι, ευτυχώς λίγοι, χρηματίζονται, (φακελάκια , φαρμακευτικές εταιρείες), κάποιοι στέλνουν περιστατικά στη Θεσσαλονίκη επιδιώκοντας ποσοστά, αγνοώντας ότι έτσι πριονίζουν το κλαδί της Επαρχίας, όπου κάθονται και οι ίδιοι. Βέβαια όλα αυτά είναι ένα μικρό ποσοστό ευτυχώς!»
Απαντήσεις στον συνάδελφό του παθολόγο Αντώνη Λιόλιο είχαν το ίδιο μεγάλο ενδιαφέρον καθώς τον ρώτησε:
Τι σας έκανε να πάτε στην Ιατρική;
Ο θαυμασμός μου για τους δυο γαμπρούς μου γιατρούς και για τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα της Ιατρικής με οδήγησαν σ’ αυτήν […] Δεν είχα το μάτι μου στο χρήμα από παιδί. Είναι έτσι ο χαρακτήρας μου. Το χρήμα δεν πρέπει να το κάνεις θεό. Πολλές φορές οι ασθενείς κάνουν κάποια δώρα στους γιατρούς. Εγώ μετά από 56 χρόνια δουλειάς θυμάμαι μόνο ένα δώρο. Τα δύο ματσάκια ρίγανη που έβγαλε μέσα από τον τουρβά του ένας ασθενής μου, ένας φτωχός άντρας από τα Πιέρια, λέγοντας «δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω, γιατρέ…»
Ήταν δύσκολη η εισαγωγή στην Ιατρική τότε;
Ναι, έπαιρναν λίγους και οι καθηγητές μας ήταν απλησίαστοι. Χώρια που, αν δεν είχες λεφτά να αγοράσεις τα συγγράμματά τους, δεν περνούσες στις εξετάσεις.
Πόσες επεμβάσεις κάνατε το χρόνο;
Γύρω στις 1200 στο νοσοκομείο και 600 περίπου στην κλινική.
Μετά το διδακτορικό σας σκεφτήκατε την πανεπιστημιακή καριέρα;
Δεν ήθελα να μείνω στη Γερμανία. Ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα. Με τίποτα δεν αλλάζω τον γαλάζιο ουρανό της. Όμως η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα οι γιατροί της επαρχίας αδικούνται.
Πώς βλέπετε τη Δημόσια Υγεία;
Όλος ο πληθυσμός θα έπρεπε να είναι ασφαλισμένος και ο γιατρός να πληρώνεται από τα ταμεία. Στη Γερμανία θα ήταν αδιανόητο να δώσουν φακελάκι, τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια.
Πώς βλέπετε τον αγώνα που κάνουν οι γιατροί μας;
Η πλειοψηφία είναι εξαιρετική, οι λίγοι χαλούν δυστυχώς την εικόνα …
Τι θα λέγατε στους καινούριους γιατρούς και τι στους υποψήφιους;
Στους καινούριους να είναι κοντά στον άρρωστο , να τον πλησιάζουν και προπαντός να μην υποκύπτουν στους πειρασμούς.
Στους υποψήφιους θα έλεγα να ξέρουν πως κυριολεκτικά θα αφιερώσουν όλη τη ζωή τους στην Ιατρική. Θα μπορέσουν να το κάνουν; Ο γιατρός πρέπει να αγαπά τον άνθρωπο. Αν όχι… Πρέπει να κάνουν ειδικά τεστ πριν βάλουν κάποιον στην Ιατρική. Δεν αρκούν οι εισαγωγικές εξετάσεις. Δεν αρκεί το 20 που θα πάρουν οι υποψήφιοι σ’ αυτές…
Γιατί οι έλληνες γιατροί είναι περιζήτητοι έξω;
Γιατί είναι έξυπνοι, εργατικοί και φιλότιμοι..
Θα ήθελα να σας δω να διδάσκετε, με την τόση πείρα που διαθέτετε ή να γράφετε άρθρα…
Κάνω μαθήματα στις εθελόντριες του Ερυθρού Σταυρού με απλό τρόπο. Όσο για το γράψιμο… Μακάρι να μπορούσα κάποτε να γράψω τη βιογραφία μου…
Τα είχα μέσα μου όλα αυτά που σας είπα. Σας εύχομαι να είστε όλοι γεροί.»
……………………………………………………………..
Δεν μπορούμε παρά να ευχαριστήσουμε τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέροιας που έδωσε την ευκαιρία μ’ αυτήν τη διαδικτυακή εκδήλωση στους πολίτες της Βέροιας, και ειδικά στους νέους, να γνωρίσουν μια από τις προσωπικότητες της πόλης.
(Στις απαντήσεις υπάρχουν συνήθως οι πυρήνες τους. Γι αυτό η Φαρέτρα παραθέτει ολόκληρη την ηχογραφημένη συνέντευξη, για όσους δεν την άκουσαν.)
