Οι πνευματικοί άνθρωποι και το χρέος τους σήμερα
Διαβάσαμε πως ο κορυφαίος έλληνας γλωσσολόγος Γεώργιος Μπαμπινιώτης ενοχλήθηκε από τη χρήση των ξένων όρων “take away”, “delivery” και “lockdown”, που επαναλαμβάνονται συνεχώς τελευταία και τοποθετείται υπέρ της χρήσης των ελληνικών “για το σπίτι”, “τροφοδιανομή” και “απαγορευτικό”, που αποδίδουν τέλεια το περιεχόμενο των αντίστοιχων αγγλικών.
Η Αγγλική είναι γνωστό πως έχει αντικαταστήσει χιλιάδες εθνικούς όρους και λέξεις παντού, στην καθημερινότητα των πάντων και τη δική μας αδιαμαρτύρητα και πολύ κακώς!
Τώρα όμως δεν είναι η στιγμή να κυνηγάμε τις λέξεις, αλλά τα ίδια τα γεγονότα. Και τη στιγμή αυτή το χρέος των πνευματικών ανθρώπων είναι να απαιτήσουν κρεβάτια στις εντατικές και διορισμούς γιατρών και νοσηλευτών, να ανοίξουν τα νοσοκομεία που έκλεισαν.
Και βέβαια είμαστε υπέρμαχοι του να κρατήσουμε τη γλώσσα μας, γιατί λαός χωρίς γλώσσα παύει να υπάρχει. Αλλά ήμασταν υπέρμαχοι του να κρατήσουμε και τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τους δρόμους, τον πλούτο που ξεπουλήσαμε στους ξένους, όπως και την περηφάνια και την αξιοπρέπειά μας. Ποτέ δεν ακούσαμε από την συντριπτική πλειοψηφία των πνευματικών ανθρώπων κάποια διαμαρτυρία γι’ αυτά.
Όλα αυτά πάνε μαζί με τη γλώσσα. Το ξέρουν και οι απλοί άνθρωποι, όταν σκέφτονται, και προπαντός το ξέρουν πολύ καλά οι πνευματικοί. Ποιο είναι, λοιπόν, το χρέος τους; Να διεκδικήσουν μαζί με τους πολλούς τα αυτονόητα, Υγεία και Παιδεία. Αυτά που καθορίζουν τις κοινωνίες των ανθρώπων.
Τέτοιες ώρες, που τα αρνητικά ρεκόρ της πανδημίας σπάνε το ένα μετά το άλλο, θα θέλαμε ν’ ακούσουμε τέτοιες φωνές. Επιβάλλεται όσο ποτέ!
far
